خودتو با یه شعر وصف کن...!

[naghmeirani]

گریه می کنم ،با خیال تو به نیمه شب ها

رفته ای و من ،بی تو مانده ام غمگین و تنها

بی تو خسته ام ،دل شکسته ام

 

[eksir]

اي واي بر اسيري کز ياد رفته باشد
در دام مانده باشد صياد رفته باشد

 

[araz_heidari]

اي واي بر اسيري کز ياد رفته باشد
در دام مانده باشد صياد رفته باشد

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
​

 

[araz_heidari]

ای که از کلک هنر نقش دل انگیز خدایی
حیف باشد مه من، کاین همه از مهر جدایی
گفته بودی جگرم خون نکنی، باز کجایی
عهد نا بستن از آن به که ، ببندی و نپایی
مدعی طعنه زند در غم عشق تو زیادم
وین ندان که من از بهر غم عشق تو زادم
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن چنین خوب چرایی
شمع را باید از این خانه برون بردن و کشتن
تا که همسایه نداند که تو در خانهء مایی
سعدی این گفت و شد از گفته خود باز پشیمان
که مریض تب عشق تو هدر گوید و حزیان
کشتن شمع چه حاصل بود از بیم رقیبان
پرتو روی تو گوید که تو در خانه مایی

 

[گلابتون]

خلوت خاطر ما را به شكايت مشكن
كه من از وي شدم اي دل به خيالي خرسند

سايه از ناز و طرب سر به فلك خواهم سود
اگر افتد به سرم سايه آن سرو بلند

 

[javooni1982]

نی من منم نی تو تویی نی تو منی
هم من منم هم تو تویی هم تو منی
من با تو چنانم ای نگار ختنی
کندر غلطم که من توام یا تو منی

 

[naghmeirani]

مـن عـاشـق تنهـايي ام سـرگشته شيدايي ام

ديـوانه رسوايي ام تــو هر چه مي خواهي بگو​

 

[لی لی جون]

من كانون كائنات خويشم! سرشار از قدرت آفرينش. مي توانم همه آنچه را كه مي خواهم، بيافرينم. آن چه را متشعشع مي سازم، به سوي خود جذب مي كنم. آن چه را ذهنا" بر مي گزينم و مي پذيرم، به سوي خويش فرا مي خوانم. در ذهن خود، گزينش و پذيرش بالاترين و بهترين موهبت هاي زندگي را آغاز مي كنم.

 

[behnam-t]

من به سر منزل مقصود نه خود بردم راه
او که میرفت مرا هم به لب دریا برد

 

[naghmeirani]

می تپد سینه ام از وحشت مرگ,
می رمد روحم از آن سایه ی دور,
می شكافد دلم از زهر سكوت!
مانده ام خیره به راه,
نه مرا پای گریز,
نه مرا تاب نگاه​

 

[behnam-t]

اول منم که در همه عالم نیاندست
زیباتر از تو در نظرم هیچ منظری

 

[naghmeirani]

گفته بودم چو بیایی غــم دل با تو بــگویم

چه بگویم كه غم از دل برود، چون تو بیایی​

 

[behnam-t]

گریه ها کردم و نشناخت مرا اهل دلی
منم آن سوسن وحشی که به ویرانه دمید

 

[naghmeirani]

گفتم چه خوش از كار جهان ؟گفت غم عشق ​

گفتم چــه بــود حـاصل آن ؟ گفت ندامت​

 

[behnam-t]

وفا نکردی و کردم جفا ندیدی و دیدم
بریدی و نبریدم شکستی و نشکستم

 

[naghmeirani]

به بال نغمه ی آن چشم وحشی
كشاندی تا بهشت جاودانم...

 

[محـسن ز]

من با سمند سر کش جادویی شراب
تا بی کران عالم پندار رفته ام
تادشت پرستاره اندیشه های گرم

 

[naghmeirani]

دل صنوبریم همچو بید لرزان ست

زحسرت قد وبالای چون صنوبر دوست

​

 

[محـسن ز]

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که تو ام راهنمایی

 

[naghmeirani]

من تشنه ی این هوای جان بخشم
دیوانه ی این بهار و پاییزم
تا مرگ نیامده ست برخیزم
در دامن زندگی بیاویزم​

 

[eksir]

دیگران از صدمه اعدا همی نالند و من
از جفای دوستان گریم چو ابر بهمنی

 

[mahdi271]

خسته
شكسته و
دلبسته
من هستم
من هستم
من هستم
***
از اين فرياد
تا آن فرياد
سكوتي نشسته است.
لب بسته
در دره هاي سكوت
سرگردانم.
من ميدانم
من ميدانم
من ميدانم
***
جنبش شاخه ئي از جنگلي خبر مي دهد
و رقص لرزان شمعي ناتوان
از سنگيني پا بر جاي هزاران جار خاموش.
در خاموشي نشسته ام
خسته ام
درهم شكسته ام
من دلبسته ام.

احمد شاملو

 

[گلابتون]

در دل بينواي من عشق تو چنگ ميزند
شوق به اوج ميرسد، صبر فرود ميكند

دل به غمي فروختم ، پايه و مايه سوختم
شاد زيان خريده اي كاين همه سود ميكند

مطب عشق او به هر پرده كه دست ميبرد
پرده سراي سايه را پر ز سرود ميكند

 

[naghmeirani]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]بـــــا خيـــــالـــت خلوتـــــي آراستم [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif][/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] خـــود بيا و ســــــاغر اميـــــد باش[/FONT]​

 

[eksir]

ساقیا امشب صدایت با صدایم ساز نیست

یا که من بسیار مستم یا که سازت ساز نیست

 

[گلابتون]

تورو قسم بذار برم ديگه نوازشي نكن
با دوتا چشم پر گناه ديگه خواهشي نكن

 

[eksir]

خوشا به پای تو سر سودنم چو شاهد مهتاب
ولی تو سایه برانی ز خود که سرو رانی

 

[گلابتون]

صبركن اي دل پرغصه در اين فتنه و شور
گرچه از قصه ما ميتركد سنگ صبور

از جهان هيچ نديديم و عبث عمر گذشت
اي دريغا كه ز گهواره رسيديم به گور

 

[eksir]

چه فکر می کنی ؟
جهان چو آبگینه شکسته ای ست
که سرو راست هم در او شکسته می نمایدت
چنان نشسته کوه درکمین دره های این غروب تنگ
که راه بسته می نمایدت
زمان بی کرانه را
تو با شمار گام عمر ما مسنج
به پای او دمی ست این درنگ درد و رنج
به سان رود
که در نشیب دره سر به سنگ می زند
رونده باش
امید هیچ معجزی ز مرده نیست زنده باش

 

[گلابتون]

برون كشيدم از آن ورطه رخت و سود نداشت
كه بر كرانه طوفان نميتوان آسود

چه نقش ميزند اين پير پرنيان انديش
كه بس گره ز دل و جان سايه بست و گشود