خودتو با یه شعر وصف کن...!

[canopus]

حالمان بد نیست غم کم می خوریم
کم که نه هر روز کم کم می خوریم

 

[رنگ خدا]

روزگاریست که سودای بتان دین منست
غم این کار نشاط دل غمگین منست
دیدن روی ترا دیده جان بین باید
دین کجا مرتبه چشم جهان بین منست

 

[hami_life]

آن کس که بداند و بداند که بداند
باید برود غاز به کنجی بچراند
آن کس که بداند و نداند که بداند
بهتر برود خویش به گوری بتپاند
آن کس که نداند و بداند که نداند
با پارتی و پول، خرخویش براند
آن کس که نداند و نداند که نداند
در پست ریاست ابدالدهر بماند!

 

[ارسن]

من سیه روز نبودم ز ازل هرچه کرد این فلک اخضر کرد

 

[Aseman Etemaad]

اكنون كه اين در شبانه را مي بنديم ،
عشق من!
همراه من بيا! به تو در توي سايه ها ....
روياهايت را فرو گذار!
با آسمانت به چشمانم در آ !
در خونم جاري شو ! چونان رودخانه اي وحشي!
در خونم جاری شو....

 

[ie student]

دلم گرفته اي دوست

هواي گريه با من...

​

 

[ارسن]

عرفانی

عرفانی

اگر در هوا ,پری مگسی باشی اگر بر اب روی مگسی باشی دل بدست ار تا کسی باشی

 

[محـسن ز]

ياد ايامي كه در گلشن فغاني داشتيم
در ميان لاله و گل اشنايي داشتيم
گرد آن شمع طرب مي سوختيم پروانه وار
پاي آن سرو روان اشك رواني داشتيم
آتشم برجان ولي از شكوه لب خاموش بود
عشق را از اشك حسرت ترجماني داشتيم
درد بي عشقي زجانم برده طاقت
ورنه من داشتم آرام تا آرام جاني داشتيم

 

[hami_life]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]از باغ می برند ؛چراغانیت کنند ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] تا کاج شبهای زمستانیت کنند ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]پوشانده اند صبح تو را ابرهای تار ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] با این بهانه که بارانیت کنند ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]یوسف!! به این رها شدن از چاه دل نبند ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] این بار می برند که زندانیت کنند ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]ای گل گمان نکن به شب جشن می روی ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] شاید به خاک مرده ای ارزانیت کنند ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]یک نقطه بیش فرق بین رحیم و رجیم نیست ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] از نقطه ای بترس که شیطانیت کند ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]آب طلب نکرده همیشه مراد نیست ...[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif] گاهی بهانه ایست که قربانیت کنند ... [/FONT]

 

[ارسن]

پروین اعتصامی

پروین اعتصامی

سالها داریم اما کودکیم جان رها کردیم در فکر تنیم تن بمرد ما در غم پیراهنیم

 

[رنگ خدا]

حاشا که من بموسم گل ترک می کنم
من لاف عقل میزنم این کار کی کنم
از نامه سیاه نترسم که روز حشر
با فیض او صد از این نامه طی کنم

 

[ارسن]

کم گوی کم خور کم خفت عمر را به نادانی به اخر مرسان

بر شکسته و ریخته و گذشته غم مخور جمع مال را اقبال دان خرج ناکردنش را ادبار

 

[ویدا]

من با نگاه روشن خویش راهی خواهم گشود برای فردا های تو
و چنان آرزو مندانه دعایت خواهم کرد
که مطمئن باشی خون زندگی همواره در رگ هایت جریان خواهد داشت...
اما من که زمانی طولانی عاشقت بوده ام
چنان در سپیدی زمان گم خواهم شد
که تو
حتی در دفتر خاطرات کهنه ات هم نشانی از من نیابی!
من خواهم رفت....
و تو بال و پر خواهی گشود...
و همچنان از سرسره ی زندگی پایین خواهی لغزید....
و فراموشت خواهد شد که:
چه معصومانه دوستت داشتم...!

(تقدیم به سایه ی ظهر های داغ تابستانی من....)

 

[just a dream]

کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد که من چنانم ازین کرده پشیمان که مپرس

 

[ie student]

مثل بارون اگه نباري

خبر از حال من نداري

بي تو پرپر ميشم دو روزه

دلِ سنگت،برام مي سوزه

​

 

[canopus]

رفته ام از یاد
گفته ام با باد
رمز زیستن را
راز بودن را

 

[Mahdi JooN]

بی تو مهتاب شبی باز از ان کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم ان عاشق دیوانه که بودم

 

[@ RESPINA @]

من همانی ام که بودم به منم حقی ده

 

[russell]

افسوس که کس با خبر از دردم نیست
آگاه ز حال چهره زردم نیست

ای دوست برای دوستی ها که مراست
دریاب که تا در نگری گردم نیست ...

 

[ارسن]

انصاری

انصاری

هر که دانست قسام , قسمت بد نکرد از حسد برست
در کارهای مهم سست همت و ضعیف رای مباش

 

[Mahdi JooN]

چو رخت خویش بربستم از این خاک
همه گفتند با ما آشنا بود
ولیکن کس ندانست این مسافر
چه گفت و با که گفت و از کجا بود

 

[متالیک]

مائیم و می و مطرب و این کنج خراب
جان و دل و جام و جامه در رهن شراب
فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب
آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب

خیام

 

[محـسن ز]

گر برود جان ما در طلب وصل دوست
حيف نباشد كه دوست دوستر از جان ماست
مايه پر هيز گار قوت صبر ست و عقل
عقل گرفتار عشق صبر زبون هواست

 

[Aseman Etemaad]

رهایم کردی و رهایت نکردم!
گفتم حرف ِ دل یکی ستّ
هفتصدمین پادشاه راهم اگر به خواب ببینی،
کنار ِ کوچه ی بغض و بیداری
منتظرت خواهم ماند!
چشمهایم را بر پوزخند ِ این آن بستم
و چهره ی تو را دیدم!
گوشهایم را بر زخم زبان این آن بستم
و صدای تو را شنیدم!
دلم روشن بود که یک روز،
از زوایای گریه هایم ظهور می کنی!
حالا هم،
از دیدن ِ این دو سه موی سفید در آینه تعجب نمی کنم!
قفط کمی نگران می شوم!
می ترسم روزی در آینه،
تنها دو سه موی سیاه منتظرم باشند
و تو از غربت ِ بغض و بوسه برنگشته باشی!
تنها از همین می ترسم!!!!!​

 

[secret_f]

سراپا اگر زرد وپژمرده ایم

ولی دل به پاییز نسپرده ایم​

چو گلدان خالی، لب پنجره​

پر از خاطرات ترک خورده ایم​

اگر داغ دل بود، ما دیده ایم​

اگر خون دل بود، ما خورده ایم​

اگر دل دلیل است، آورده ایم​

اگر داغ شرط است، ما برده ایم​

اگر دشنه ی دشمنان، گردنیم​

اگر خنجر دوستان، گرده ایم​

گواهی بخواهید، اینک گواه​

همین زخم هایی که نشمرده ایم​

دلی سربلند و سری سر به زیر​

از این دست عمری به سر برده‌ایم​

 

[yamaha R6]

[FONT=&quot]چرا غم ها نمی دانند که من سلطان غم هایم [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]بیا ای دوست با من باش، که من تنهای تنهایم[/FONT][FONT=&quot][/FONT]​

 

[Aseman Etemaad]

روی دوشنبه ات
جانماز ترمه ام را پهن می کنم
و تو نگاه می کنی
سبز سبز سبز می شوم !

حالا می خواهم ابتدای هر اذان
برایت شعر اول وقت بگویم !
برایت
از دوشنبه های اتفاق
از عصر های مرده
از کبوتران سکوت وعلاقه !

به ارتفاع که رسیدم یادم افتاد
که اتفاق حتی از پیاله ی آب هم می افتد
به ارتفاع که رسیدم
آسمان افتاد
تو به پیراهنم آمدی و
ششمین روز از آخرین نسل غروب بود که

عاشق شدم!!!​

 

[رنگ خدا]

ما را ز خیال تو چه پروای شرابست
خم گوی سر خود گیر که خمخانه خرابست
گر خم بهشتست بریزید که بی دوست
هر شربت غدبم که دهی عین عذابست

 

[Aseman Etemaad]

به خود خدا خراب تر از آنم
که کسی شمعدانی های شعرم را بچیند
و در ایوان بن بست ماه بکارد
دلم حالا بری بوسه های شرجی ات تنگ شده..........

 

[anahita shams]

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
که در این دامگه حادثه چون افتادم

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیر خراب آبادم