جالب ترین درس اسكندرنامه ها كه در عین حال قضاوت نسل های بعد از اسكندر را راجع به او نشان می دهد آنجاست كه اسكندر وصیت می كند تا در مراسم تشییع، دست های او را از تابوت بیرون بگذارند. به موجب این روایات اسكندرنامه، فاتح مقدونی می خواست نشان دهد كه در پایان آن همه جستجوها و دوندگی ها وقتی دنیا را ترك می كند دست هایش بكلی خالی است. در این صورت جای تعجب نیست كه سازندگان این قصه ها او را با دو گوش دراز و یا دو شاخ تصویر كنند كه خودش بیهوده می خواهد آنها را مخفی بدارد. شاید دنیای رواقی و اپیكوری عهد بطالسه و سلوكیان كه این قصه ها را می ساخت، پیش خود می اندیشید كه وقتی انسان باید با دست خالی صحنه را ترك كند اگر عمر كوتاه خویش را هم یكسره در یك سلسله تلاش پایان ناپذیر بی سرانجام در جستجوی امپراتوری جهانی و خصوصآ در طلب حیات جاودانی ضایع كند، باید یك جفت شاخ و دو گوش دراز را به گاو و خر مدیون باشد.
