تپه های باستانی شوش به وسعت بیش از 300 هكتار در میان رودهای دز و كرخه و در كنار رودخانهی شاهرود واقع شدهاند.
یك باستان شناس استان خوزستان با اشاره به این مطلب در گفت وگو با خبرنگار بخش ایرانشناسی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، افزود: این محوطه ها توسط نخستین باستان شناسانی كه در شوش كاوش كردند، براساس وضعیت جغرافیایی آن نامگذاری شده است. به این ترتیب كه بلندترین قسمت تپه ها كه قلعه ی تاریخی شوش روی آن قرار دارد «آكروپل»، تپه های شمالی «آپادانا»، تپه های شرقی «شهر شاهی» و اراضی شرقی «شهر صنعتگران» یا «پیشه وران» نامیده شدند.
غلامعلی باغبان با اشاره به یافته های باستانشناسی در شهر شوش، توضیح داد: نخستین نشانه ها از سكونت بشر در این منطقه به شش هزار سال پیش میرسد. پیش از آنكه شوش در پهنه ی فرهنگی و تمدنی ظاهر شود، محوطه های باستانی دیگری مانند جعفرآباد، جوی، بندبال و بهلان در دشت شوش و در دو طرف رودخانه های شاهرود و دز وجود داشته اند.
در آغاز هزاره ی چهارم پیش از میلاد و حدود شش هزار سال پیش، روی یكی از تپه های سه گانه ی تاریخی كه حدود هشت متر از دشت بلندتر بود، تختگاهی ساخته و بر بالای آن معبدی برپا شد كه به مرور زمان، جمعیتی بر گرد آن، خانه های خود را بنا كردند.
كارشناس اداره ی میراث فرهنگی و گردشگری شهرستان شوش ادامه داد: شوش در طول چند سده به حدی از رونق و اعتبار رسید كه به یكی از مراكز عمده ی تجارت در شرق تبدیل شد و همین امر، سرآغاز نگارش در تاریخ بشر بود.
در آغاز هزارهی سوم پیش از میلاد نخستین حكومت در این شهر شكل گرفت كه بعدها حكومت ایلام نام گرفت؛ این حكومت به مرور زمان گسترش یافت و سلسله های پادشاهی متعددی در این منطقه حكمفرمایی كردند و در نهایت در سال 640 پیش از میلاد توسط آشوریها منقرض شد.
در دوره ی هخامنشی و در زمان پادشاهی داریوش اول و در سال 521 پیش از میلاد نیز شوش به پایتختی انتخاب شد. در این دوره، شهر به سمت شرق گسترش یافت و شهر جدیدی ساخته شد كه به شهر صنعتگران یا پیشه وران معروف است.
پس از دوره ی هخامنشی هرچند شوش دوباره چنین موقعیتی را به دست نیاورد، ولی در دورهی ساسانی یكی از شهرهای معتبر بود و ضرابخانه داشت.
در قرن پنجم هجری قمری شهر شوش كه روزگاری مركز دو امپراتوری ایلام و هخامنشی بود، روبه ویرانی نهاد و از سكنه خالی شد.
یك باستان شناس استان خوزستان با اشاره به این مطلب در گفت وگو با خبرنگار بخش ایرانشناسی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، افزود: این محوطه ها توسط نخستین باستان شناسانی كه در شوش كاوش كردند، براساس وضعیت جغرافیایی آن نامگذاری شده است. به این ترتیب كه بلندترین قسمت تپه ها كه قلعه ی تاریخی شوش روی آن قرار دارد «آكروپل»، تپه های شمالی «آپادانا»، تپه های شرقی «شهر شاهی» و اراضی شرقی «شهر صنعتگران» یا «پیشه وران» نامیده شدند.
غلامعلی باغبان با اشاره به یافته های باستانشناسی در شهر شوش، توضیح داد: نخستین نشانه ها از سكونت بشر در این منطقه به شش هزار سال پیش میرسد. پیش از آنكه شوش در پهنه ی فرهنگی و تمدنی ظاهر شود، محوطه های باستانی دیگری مانند جعفرآباد، جوی، بندبال و بهلان در دشت شوش و در دو طرف رودخانه های شاهرود و دز وجود داشته اند.
در آغاز هزاره ی چهارم پیش از میلاد و حدود شش هزار سال پیش، روی یكی از تپه های سه گانه ی تاریخی كه حدود هشت متر از دشت بلندتر بود، تختگاهی ساخته و بر بالای آن معبدی برپا شد كه به مرور زمان، جمعیتی بر گرد آن، خانه های خود را بنا كردند.
كارشناس اداره ی میراث فرهنگی و گردشگری شهرستان شوش ادامه داد: شوش در طول چند سده به حدی از رونق و اعتبار رسید كه به یكی از مراكز عمده ی تجارت در شرق تبدیل شد و همین امر، سرآغاز نگارش در تاریخ بشر بود.
در آغاز هزارهی سوم پیش از میلاد نخستین حكومت در این شهر شكل گرفت كه بعدها حكومت ایلام نام گرفت؛ این حكومت به مرور زمان گسترش یافت و سلسله های پادشاهی متعددی در این منطقه حكمفرمایی كردند و در نهایت در سال 640 پیش از میلاد توسط آشوریها منقرض شد.
در دوره ی هخامنشی و در زمان پادشاهی داریوش اول و در سال 521 پیش از میلاد نیز شوش به پایتختی انتخاب شد. در این دوره، شهر به سمت شرق گسترش یافت و شهر جدیدی ساخته شد كه به شهر صنعتگران یا پیشه وران معروف است.
پس از دوره ی هخامنشی هرچند شوش دوباره چنین موقعیتی را به دست نیاورد، ولی در دورهی ساسانی یكی از شهرهای معتبر بود و ضرابخانه داشت.
در قرن پنجم هجری قمری شهر شوش كه روزگاری مركز دو امپراتوری ایلام و هخامنشی بود، روبه ویرانی نهاد و از سكنه خالی شد.
