جوشکاری استیلن یا کاربیدی قدیمی ترین روش جوشکاری می باشد.دراین روش ،منبع حرارت از واکنش شیمیایی گاز اکسیزن با گازاستیلن ایجاد می گردد.شعله ایجاد شده باعث رسیدن فلز پایه به نقطه ذوب وهمچنین ذوب فلزالکترود که از کنار جوش تغذیه می گردد می شود.
در جوشکاری اکسی استیلن یا کاربیدی 5نوع شعله مختلف ایجاد می گردد که به اختصار درباره هرکدوم شرح داده می شود:
1) شعله استیلنی:
اگر در محفظه مشعل فقط گاز استیلن واردگردد ودر سر نازل مشعل بسوزد،شعله تولیدشده دارای خصوصیاتی چون لرزان بودن،دودداروزردرنگ بودن می باشد.
2)شعله خنثی: اگر یک حجم اکسیژن ویک حجم استیلن وارد مشعل گرددودر سرآن بسوزد ، شعله تولیدی کاملا جهت دار،دارای هسته نورانی کوتاه وبال های آبی رنگ خواهد بود.این شعله در جوشکاری مخصوصا جوشکاری فولاد ها کاربرد دارد.
3)شعله اکسیدی:
اگر مقدار اکسیژن از مقدار آن در شعله خنثی بیشتر باشد،شعله تولیدی دارای طول کوتاه تری نسبت به شعله خنثی می باشدواحتراق همراه با سروصدای زیادی است.از این شعله در جوشکاری مس وآلیاژهای آن استفاده می گردد.
4)شعله احیایی: اگر مقدار اکسیژن از مقدار آن در شعله خنثی کمتر باشد،شعله تولیدی دارای هسته نورانی کوتاه تری نسبت به شعله خنثی می باشدودرجه حرارت آن هم کمتراز شعله خنثی است.از این شعله برای عملیات حرارتی ولحیم کاری استفاده می شود.
5)شعله جدا:
اگر مقدار اکسیژن خیلی زیاد باشدویا فشار آن خیلی باشد که متناسب با حجم مشعل نباشد،شعله از نوک مشعل فاصله گرفته ودر جلوی مشعل ایجاد می گردد که بسیار خطرناک می باشد.
در جوشکاری استیلن شعله باید خنثی باشد تا خواص منطقه جوش تحت تاثیر قرار نگیرد.استیلن اضافی خاصیت کربن دهی و اکسیزن اضافی خاصیت اکسیداسیون دارد وباعث ایجاد تخلل می شود.
برگرفته از کتاب تکنولوزی جوشکاری آقای حسین کوکبی
با سپاس
