Sarp
مدیر بازنشسته
آیا می دانستید که انسان، خطرناک ترین موجود روی کره ی زمین است؟ ما انسان ها با کوله باری از سلاح ها و ابزارهای پیشرفته، این قدرت را یافته ایم که در برابر بسیاری از خطرها، از خود دفاع کنیم.اما شاید برایتان جالب باشد که بدانید اکثر حیوانات، بی آن که به طور مستقیم نیش بزنند یا گاز بگیرند، می توانند از خود دفاع کنند. از سوسکی که به سمت دشمن خود اسیدِ داغ شلیک می کند تا نوعی ماهی با مهارت های تیراندازی بالا که باعث می شود تفنگ در نظرمان در حد ابزاری عادی تنزل کند؛ اکثر حیوانات به طور طبیعی به جنگ افزارهایی جالب توجه – و تا حدی عجیب – مسلح هستند. مکانیزم دفاعی این موجودات تنها به هدف گیری و شلیک کردن ختم نمی شود، بلکه آنان، اغلب از تمام بدنشان برای پاسداری از قلمرو یا خانواده ی خود، بهره می گیرند. جامه های رزمتان را برگیرید! می خواهیم درباره ی جنگ افزارهای حیوانات سخن بگوییم.
10- نهنگ گوژپشت (Humpback Whale)
وقتی یکی از بزرگترین پستانداران دریا می خواهد دلی از عزا درآورد، یک یا دو ماهی برایش کافی نیست. نهنگ گوژپشت، اغلب چند تا از دوستان گوژپشتش را فرا می خواند تا با همکاری یکدیگر، روشی زیرکانه را برای فراهم کردن یک خروار ماهی به کار بندند. این نهنگ ها، نخست یک گروه ماهی را احاطه می کنند، و سپس با بیرون دادن جریان هوا، ماهیان را در نوعی تور حبابی گیر می اندازند. این تور به گونه ی شگفت آوری محکم است و می تواند مثل یک تور واقعی، ماهی ها را به دام بیندازد. وقتی ماهی ها به تور افتادند، نهنگ های گوژپشت به نوبت به ته تور شیرجه می روند و سپس با دهان کاملاً باز از وسط آن می گذرند و با هر حرکت خود، یک وعده ی غذایی حسابی نوش جان می کنند. گوژپشت ها آن قدر این روند را تکرار می کنند تا اشتهای نهنگینشان فرو بنشیند. بوفه آزاد ما آدم ها در کنار رستوران نهنگ ها، جلوه اش را به کلی از دست می دهد.
9-عنکبوت تُف انداز (Spitting Spider)
مرد عنکبوتی از قدرت خود در پرتاب تار عنکبوت، برای پریدن و تاب خوردن میان ساختمان ها استفاده می کرد. این توانایی های خارق العاده، به طور طبیعی در عنکبوت تف انداز وجود دارند. در نگاه اول، این جنبنده ی کند هشت پا، با آن چشم های ضعیفش، چندان خطرناک به نظر نمی رسد. اما هیچ وقت گول ظاهر را نخورید، زیرا این عنکبوت، صاحب چیزی است که سایر بندپایان از داشتن آن محروم اند: توانایی تف کردن ماده ای چسبناک بر روی شکار. عکبوت تف کن، دو شکم دارد، در یکی از شکم هایش ماده ابریشمین برای تار بافتن را نگه می دارد و در دیگری تف چسبناک. هنگامی که این شکارچی، لقمه ی چرب و نرمش را می بیند، تف خود را مثل برق با سرعتی برابر یک ششصدم ثانیه، بر روی شکارش می اندازد. قربانی بیچاره به وسیله ی این تف بر جای می ماند تا این عنکبوت سر برسد و نیش کشنده ی خود را در تنش فرو کند.
8- کژدم شلاقی (Whip Scorpion)
کژدم شلاقی، که به خاطر دمِ باریک و شلاق مانندش به این نام شهرت یافته است، تنها به اندازه ی ۱۸ سانتی متر رشد می کند و به اندازه ی کژدم های معمولی خطرناک نیست. در واقع، این کژدم اصلاًً زهرآلود نیست و با دمش نیش نمی زند. اما کژدم شلاقی، قابلیتی دارد که انواع دیگر کژدم از آن بی بهره اند: اسید. اگر کژدم شلاقی احساس خطر کند، دمش را مانند شلاق به اطراف تکان می دهد و از غدد مقعدی خود، مایعی سوزنده به بیرون پرتاب می کند. این مایع، اگرچه زهرآلود نیست، اما به قدری سوزش آور است که باعث شود جانوران شکارچی، پس بکشند – یا دست کم اندکی درنگ کنند – و به این ترتیب کژدم شلاقی فرصتی می یابد تا خود را از معرکه به در برد.
7- مورچه ی مالزیایی (Malaysian Ant)
بیشتر مردم با مورچه ی آتشین و نیش دردناکش آشنا هستند، اما این حشره ی قرمز رنگ، در مقایسه با پسرعمویش، مورچه ی مالزیایی، جایزه ی سر به راهی را از آن خود می کند. مورچه ی مالزیایی، که به مورچه ی انفجاری نیز شهرت دارد، کار خود را به عنوان سرباز، به نحو احسن انجام می دهد. اندازه ی این مورچه، همانند مورچه های معمولی است، اما وظیفه ی محافظت و پاسداری از سایر اعضای گروه مورچگان را به دوش می کشد. به عنوان مورچه ی سرباز، در درون بدن او، از سر تا قسمت عقبی جسم، کیسه هایی زهرآلود وجود دارد. وقتی سر و کله ی یک موجود شکارچی پیدا می شود، این مورچه عضلاتش را منقبض می کند تا زهر در یک نقطه جمع گردد. سپس، مثل یک زودپز منفجر شده، سم را بر روی موجود مزاحم می پاشد. شکارچی بی نوا ممکن است از زهر کشته شود، یا اگر بزرگ باشد و جان سالم به در ببرد، دیگر تا مدت ها خیال نزدیک شدن به مورچه ی دیگری در آن اطراف را به سر راه نمی دهد. البته مورچه ی مالزیایی هم میمیرد. او جان و اعضای بدنش را برای هدفی بزرگتر که همان حفظ جامعه ی مورچگان است، فدا می کند.
6- راسو (Skunk)
این پستانداران سیاه و سفید، عنوان بدبوترین جانور جهان را از آن خود کرده اند، که البته شاید بخشی از این شهرت، به خاطر حضور فعالشان در انیمیشن های کودکانه باشد. اما تصویری که در تلویزیون از آن ها دیده ایم، همچون بسیاری از چیزهای دیگری که از این جعبه ی جادویی پخش می شود، تصویر کاملاً درستی نیست. به گزاش انجمن مهر ایالات متحده، این موجودات، بر خلاف سوء تفاهماتی که درباره شان وجود دارد، در حالت عادی بدبو نیستند و تنها زمانی که احساس خطر کنند، بمب بدبویشان را رها می سازند و حتی در آن شرایط هم، سعی می کنند با علامت های هشداردهنده – مثل هیس هیس کردن، پا به زمین کوبیدن یا بلند کردن دم، مهاجم را از نیت خود آگاه کنند و فقط در صورت ضرورت مایع بدبویشان را آزاد می کنند. راسو می تواند افشانه ی آزاردهنده اش را تا فاصله ی سه متری پرتاب کند، اما بعد از پنج یا شش بار استفاده از این مایع، ذخیره اش تمام می شود و باید دوباره جای آن را در بدنش پر کند، که این دوباره سازی، حدود ده روز به طول می انجامد. این افشانه اگرچه کشنده نیست اما به قدری بدبو و متعفن است که باعث می شود هر حیوان مهاجمی، فرار را بر قرار ترجیح دهد. این بو تا چندین روز باقی می ماند و موجود نگون بختی که هدف این اسپری قرار بگیرد، تا مدت ها عذاب خواهد کشید.
10- نهنگ گوژپشت (Humpback Whale)
9-عنکبوت تُف انداز (Spitting Spider)
8- کژدم شلاقی (Whip Scorpion)
7- مورچه ی مالزیایی (Malaysian Ant)
6- راسو (Skunk)
این پستانداران سیاه و سفید، عنوان بدبوترین جانور جهان را از آن خود کرده اند، که البته شاید بخشی از این شهرت، به خاطر حضور فعالشان در انیمیشن های کودکانه باشد. اما تصویری که در تلویزیون از آن ها دیده ایم، همچون بسیاری از چیزهای دیگری که از این جعبه ی جادویی پخش می شود، تصویر کاملاً درستی نیست. به گزاش انجمن مهر ایالات متحده، این موجودات، بر خلاف سوء تفاهماتی که درباره شان وجود دارد، در حالت عادی بدبو نیستند و تنها زمانی که احساس خطر کنند، بمب بدبویشان را رها می سازند و حتی در آن شرایط هم، سعی می کنند با علامت های هشداردهنده – مثل هیس هیس کردن، پا به زمین کوبیدن یا بلند کردن دم، مهاجم را از نیت خود آگاه کنند و فقط در صورت ضرورت مایع بدبویشان را آزاد می کنند. راسو می تواند افشانه ی آزاردهنده اش را تا فاصله ی سه متری پرتاب کند، اما بعد از پنج یا شش بار استفاده از این مایع، ذخیره اش تمام می شود و باید دوباره جای آن را در بدنش پر کند، که این دوباره سازی، حدود ده روز به طول می انجامد. این افشانه اگرچه کشنده نیست اما به قدری بدبو و متعفن است که باعث می شود هر حیوان مهاجمی، فرار را بر قرار ترجیح دهد. این بو تا چندین روز باقی می ماند و موجود نگون بختی که هدف این اسپری قرار بگیرد، تا مدت ها عذاب خواهد کشید.