جز آن لنگه كفشها ديگر دغدغه اي نبود ....سالها پيش بي هوا مي پريدم... داد ميزدم .... ميدويدم...روي جدول راه ميرفتم .... و براي بدست آوردن چيزهاي دوست داشتني ام لج ميكردم ... گذشت و گذشت و گذشت و ما هيچ گذشت را ياد نگرفتيم . هيچ نفهميديم كه كي كفش پوشيدن را ياد گرفتيم آنقدر كه پا توي كفش ديگران...