نتایح جستجو

شده اونقدر از نداشتنش بترسی که به خودت جرات عاشقی کردن تو لحظه‌هایی که کنارشی، ندی؟ هربار بیای دستاشو بگیری با خودت بگی نه! خاطره نسازم که بعدا خاطره‌ها دمارمو درنیارن... هربار بیای باهاش رویا بسازی و واسه فرداها نقشه بکشی، جلوی خودتو بگیری که نه! اگه رویا بسازم و فردا بدون اون بیاد دنیام به...

نوشته بود: «شما روانشناس هستید؟» من با خودم فکر کردم من روانشناسِ روانِ خودم هستم. اصلا هر آدمی بهترین روانشناس خودش است. هیچ آدمی مثل خود آدم، خودش را نمی‌شناسد. هر کسی می‌تواند به همه دروغ بگوید، نقاب بزند به چهره، فیلم بازی کند، اما نمی‌تواند به خودش دروغ بگوید، خودش را گول بزند. نوشته...

محبوب من! میدانی؟! زن بودن عجیب میچسبد؛ وقتی تو آنقدر در من ریشه دوانده ای که دوست دارم تمام عمر را برایت زنانگی کنم و پا به پایت پیر شوم... میخواهم برایت بنویسم: دوستت دارم؛ به وقت خیس شدن هایمان زیر باران تند اردیبهشت... به زیبایی شکوفه های بهارنارنج باغ پدربزرگ... دوستت دارم؛ به وقت...

این شورِ جوونی هم تموم میشه و میفهمیم که هر شب تاریکی که تو زندگیمون اومد، گذشت. این حجم از علاقه ای که توی سینه مون داره بی قراری میکنه، یه روز آروم میشه، می فهمیم که این همه دست و پا زدن و این همه قصه سازی فقط عذاب دادن خودمون بود. این همه ترس از دست دادن هم تموم میشه و می فهمیم داروین تو...

فکر می‌کنم مدتی‌ست علاج زندگی را پیدا کرده‌ام. «دوست داشتن غم‌ها». این کاری‌ست که دلم می‌خواهد بعد از این انجام دهم. حکم چای نباتِ مادربزرگ را دارد. همه جا صدق می‌کند. به این فکر می‌کنم که ما آدم‌ها یک عمر اشتباه زده‌ایم. اشتباه رفته‌ایم. اشتباه فرار کرده‌ایم. اگر زخم خوردیم اگر غصه‌دار شدیم،...

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم محتسب داند که من این کارها کمتر کنم من که عیب توبه کاران کرده باشم بارها توبه از می وقت گل دیوانه باشم گر کنم

خدا چقدر برای خلق کردن این آدم‌ها وقت صرف کرده ؟ آدمهایی که وقتی حرف می‌زنند انگار با تمام وجود نوازشت می‌کنند. می‌گویند سلام و سلام‌شان دست می‌کشد روی انگشتانت... می‌گویند خوبی و خوبی گفتن‌شان، موهایت را نوازش میکند... می‌گویند روزگار بر وفق مراد است، و روزگار مگر می‌شود با زمزمه آنها بر...

نمی توانم با " کمی دوست داشتن " زندگی کنم من " دوست داشتنِ زیاد " می خواهم دوست داشتنِ تمام و کمال یک جور غرق شدن... یک جور دیوانگی محض... مثل تسلیم تنی تشنه، به خُنکای قطره های باران مثل شنیدن هزار بارۀ یک آهنگ تکراری مثل یک موج سواری داغ، درآشوب دریایی طوفانی مثل رفتن تا انتهای راهی...

دخترانی که انتظار می کشند و هر روز رویاهای بافته شده به تن می کنند و کفش آهنین به پا در خیابان های هراس می رقصند زخم های کاری می خورند و هر تکه شکسته شان را از کنار خاطره ای جمع می کنند... دخترانی که قول های مردانه میدهند که قسم های جانانه میخورند که تم شب هایشان باران و دلتنگی ست زود...

ببین چقدر نزدیک تواَم به اندازه چند گام شاید به قدر فاصله ی عبور دو تن از کنار هم و گم شدن صدایی در صدای دیگر! جایی که مرز، دیگر هوا نیست آمیختن است در هم که تنفس دو آدمی در هم می آمیزد جبهه ای سرد و گرم در هم می آمیزد رعد و باران و آدم ها در هم می آمیزد محبوب من! ببین چقدر نزدیک...

زمستان سختی پیش روست... خوب میدانم؛ و این بوسه های گرم "مبادا"یی ست برای"روز"های سردتر که روی پیشانی ات ذخیره میکنم !