عاشق ترین مرد ، آدم بود
که بهشت را به لبخند حوا فروخت . . .
.
.
.
مرا تا نقره باشد میفشانم / تو را تا بوسه باشد میستانم
و گر فردا به زندان میبرندم / به نقد این ساعت اندر بوستانم
جهان بگذار تا بر من سر آید / که کام دل تو بودی از جهانم . . .
.
.
.
نمیدانم چرا بین این همه آدم پیله کردم به تو !
شاید فقط با تو پروانه میشوم . . . !
.
.
.
یا رب تو مرا به یار دمساز رسان / آوازهٔ دردم بهم آواز رسان
آن کَس که من از فراق او غمگینم / او را به من و مرا به او بازرسان . . .