sofiagirl

دختری بودم از دیار مردمانی که لذت از زندگی برایشان فقط رویا بود.اخرای جنگ تحمیلی به دنیا اومدم.ولی هنوز مردمانم شبا کابوسشان حمله ی هواپیماهای عراقی است.همین قدر میدانم که دلم گرفته چون هنوز شهرم لفظ محرومیت را یدک میکشد.کاش من حداقل کمترینی مفید برای شهرم مردمان خونگرمم باشم.

خدا.شغل معلمی.پدرم.پول کافی.مطالعه.اینترنت.