novin.omran

اگر سکوت ِ اين گسترهء بی ستاره مجالی دهد،

می خواهـم بگويم :
- ســلام !!!

اگر دلواپسی ِ آن همه ترا نـه بی تعبير مهلتی دهد،

می خواهم از بی پناهی ِ پروانه های اين باغ برايت بگويم!

از کوچــه های بی چــراغ!

از اين حصار ِ هر ور ِ ديـــوار!

از اين ترانـه ی تـار...،،،،

مدتی بودکه دست و دلم به تدارک ِ ترانه نمی رفت!

کم کم اين حکايت ِ ديــده و دل،

که ورد ِ زبان ِ کوچه نشينان است،

باورم شـــده بود!!!
باورم شـده بود،
که ديگر صدای تـــو را
در سکوت ِ تنهايــی نخواهم شنيد!
راستی در اين جمعه های بی ترانه کجا بودی؟
کجا بودی که صدای من و اين دل شکسته،
بـــه گوشت نمی رسيــد؟
چرا ! مي دانم! در کنارم بودی!
تمام دامنه ی دريـا را گشتم تا پيدايت کردم!

آخر اين رسم و روال ِ رفاقت است،
که در نيمه راه رهايم کنی؟

مـــی دانم!

تمام اهالی اين حوالی گهگاه عاشق می شوند!
اما شمار ِ آنهايی که عاشق می مانند،
از انگشتانِ دست هم بيشتر نيست،،

يکيشان همان شاعری که گمان می کرد،
در دوردستِ دريــا اميدی نيست!
می ترسيـدم - خدای نکرده ! –
آنقدر در غربتِ گريــه هايم بمانم،
تا از سکوی سرودنِ تصويرت سقوط کنم!
امــا می آيی! می دانم!
خوش می آيی قدمت گلباران
در پله های باغ دلم مولايم!!!
**********************
من دلم مي خواهد
خانه اي داشته باشم پر دوست
کنج هر ديوارش
دوستهايم بنشينند آرام
گل بگو گل بشنو
هرکسي مي خواهد
وارد خانه پر عشق و صفايم گردد
يک سبد بوي گل سرخ
به من هديه کند
شرط وارد گشتن
شست و شوي دلهاست
شرط آن داشتن
يک دل بي رنگ و رياست
بر درش برگ گلي مي کوبم
روي آن با قلم سبز بهار
مي نويسم اي يار
خانه ي ما اينجاست
تا که سهراب نپرسد دگر
خانه دوست کجاست؟