.مشكات.

در روزهای آخر اردیبهشت،در نیمروز روشن،وقتی بنفشه ها را با برگ و ریشه و پیوند و خاک،در جعبه های کوچک چوبین جای میدهند،جوی هزار،زمزمه درد و انتظار،در سینه می خروشد و بر گونه ها روان.ای کاش آدمی وطنش را می شد با خود ببرد هر کجا که خواست!