تا کی ای جان اثر وصل تو نتوان دیدن//که ندارد دل من طاقت هجران دیدن
بر سر کوی تو گر خوی تو این خواهد بود//دل نهادم به جفاهای فراوان دیدن
عقل بی خویشتن از عشق تو دیدن تا چند//خویشتن بیدل و دل بی سر و سامان دیدن
تن به زیر قدمت خاک توان کرد ولیک//گرد بر گوشه نعلین تو نتوان دیدن
هر شبم زلف سیاه تو نمایند به خواب//تا چه آید به من از خواب پریشان دیدن
با وجود رخ و بالای تو کوته نظریست//در گلستان شدن و سرو خرامان دیدن
گر بر این چاه زنخدان تو ره بردی خضر//بی نیاز آمدی از چشمه حیوان دیدن
هر دل سوخته کاندر خم زلف تو فتاد//گوی از آن به نتوان در خم چوگان دیدن
سعدیا حسرت بیهوده مخور دانی چیست//چاره کار تو جان دادن و جانان دیدن