رضا کاظمی
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
تو نیستی، اما
وقتی به تو فکر می‌کنم
صدای آب را
در رگ‌های خاک می‌شنوم.
گل‌سرخِ حیاط
در آینه‌ی نگاهم
زود به زود می‌شکفد
و آسمان
پُر از پروانه و بادبادک می‌شود.
تو نیستی، اما
وقتی به تو فکر می‌کنم
دریا نزدیک‌تر می‌آید
ابرهای سیاه دور می‌شوند
و باران
هر وقت بگویم می‌بارد.
تو نیستی، اما
وقتی به تو فکر می‌کنم
تو را می‌بینم
در باغچه ایستاده‌ای
به گل‌ها آب می‌دهی!
وقتی به تو فکر می‌کنم
صدای آب را
در رگ‌های خاک می‌شنوم.
گل‌سرخِ حیاط
در آینه‌ی نگاهم
زود به زود می‌شکفد
و آسمان
پُر از پروانه و بادبادک می‌شود.
تو نیستی، اما
وقتی به تو فکر می‌کنم
دریا نزدیک‌تر می‌آید
ابرهای سیاه دور می‌شوند
و باران
هر وقت بگویم می‌بارد.
تو نیستی، اما
وقتی به تو فکر می‌کنم
تو را می‌بینم
در باغچه ایستاده‌ای
به گل‌ها آب می‌دهی!
تو رفته ای
و ابرها
قاب پنجره را پُر کرده اند
دیگر نمی توانم آفتاب را
ببینم می تابد
و شاخه های بید را
وقتی در باد می دوند.
خانه هم که
پُرشده است کسالت
پُرشده است خواب
و خیالی آشفته.
*
تو رفته ای
و من
کاری از دستم برنمی آید
تنها این که
مثل همیشه دوستت داشته باشم
تا دوباره بیایی
پنجره را پُرکنی
عطر گل ،
بوسه ،
تبسم.
( رضا کاظمی/ 87 )
و ابرها
قاب پنجره را پُر کرده اند
دیگر نمی توانم آفتاب را
ببینم می تابد
و شاخه های بید را
وقتی در باد می دوند.
خانه هم که
پُرشده است کسالت
پُرشده است خواب
و خیالی آشفته.
*
تو رفته ای
و من
کاری از دستم برنمی آید
تنها این که
مثل همیشه دوستت داشته باشم
تا دوباره بیایی
پنجره را پُرکنی
عطر گل ،
بوسه ،
تبسم.
( رضا کاظمی/ 87 )
عشق
به راه رفتن می‌ماند
روی طنابِ سیرک.
توضیح دیگری ندارد
مگر این‌که بندبازی بدانی خودت!
به راه رفتن می‌ماند
روی طنابِ سیرک.
توضیح دیگری ندارد
مگر این‌که بندبازی بدانی خودت!
آخرین ویرایش: