گذران

[titi-1989]

گذران​

​

تا به کی باید رفت​

از دیاری به دیاری دیگر​

نتوانم،نتوانم جستن ​

هر زمان عشقی و یاری دیگر​

کاش ما آن دو پرستو بودیم​

که همه عمر سفر می کردیم​

از بهاری به بهاری دیگر​

آه، اکنون دیریست​

که فرو ریخته در من، گوئی،​

تیره آواری از ابر گران​

چو می آمیزم، با بوسه ء تو​

روی لبهایم ، می پندارم​

می سپارد جان عطری گذران​

​

​

آن چنان آلوده ست ​

عشق غمناکم با بیم زوال​

که همه زندگیم می لرزد​

چون تو را می نگرم​

مثل این است که از پنجره ای​

تک درختم را، سر شار از مرگ​

در تب زرد خزان می نگرم​

مثل اینست که تصویری را​

روی جریان های مغشوش آب روان می نگرم​

شب و روز ​

شب و روز ​

شب و روز​

​

بگذارکه فراموش کنم​

تو چه هستی جز یک لحظه، یک لحظه که چشمان ​

مرا​

می گشاید در​

برهوت اگاهی؟​

​

بگذار​

که فراموش کنم.​

​

فروغ فرخزاد​

​

​

 

[مهندس شکوفه]

شکست نیاز
آتشی بود و فسرد
رشته ای بود و گسست
دل چو از بند تو رست
جام جادویی اندوه شکست
آمدم تا به تو آویزم
لیک دیدم که تو آن شاخه ی بی برگی
لیک دیدم که تو به چهره ی امیدم
خنده ی مرگی
وه چه شیرینست
بر سر گور تو ای عشق نیازآلود
پای کوبیدن
وه چه شیرینست
از تو ای بوسه ی سوزنده ی مرگ آور
چشم پوشیدن
وه چه شیرینست
از تو بگسستن و با غیر تو پیوستن
در به روی غم دل بستن
که بهشت اینجاست
به خدا سایه ی ابر و لب کشت اینجاست
تو همان به که نیندیشی
به من و درد روانسوزم
که من از درد نیاسایم
که من از شعله نیفروزم
..............
فروغ فرخزاد