ریتون

nooshafarin

عضو جدید
کاربر ممتاز
ریتون - Rhyton
یکی از چشم نوازترین و زیباترین دست ساخته های گران سنگ بشر که از دیرباز تا کنون مورد توجه جهانیان قرار گرفته است، ریتون می باشد. از زمانی که بشر به قابلیت گل رس پی برد، در اندیشه ساخت ظروف زیبا بر آمد. ریتون ظرفی است که بخش جلویی آن به شکل حیوان و یا انسان در آمده و عموما ازاشکال حیوانات با شاخ منحنی که به عقب برگشته، ساخته شده است.




براساس کاوش های باستان شناسی ریتون هایی که در آسیای صغیر یافت شده، نسبت به ریتون های مکشوفه درایران باستان از قدمت بیشتری برخوردار است؛ لیکن ریتون های مکشوفه در ایران از ظرافت و دقت و تکنیک برتری نسبت به ریتون های سرزمین همجوار برخوردار است.
تا قبل از کشف فلز، بشر از گل درساخت ریتون بهره می گرفت. سفال های مکشوفه ریتونی فرم در «تپه مارلیک» و «تپه سیلک» و نیز دیگر مناطق ایران برتری ریتون ایرانی را برهمگان محرز ساخته است.



در دوره هخامنشی ساخت ریتون رشد چشمگیری یافت، و در دوره های اشکانی و ساسانی نیز سیر تعالی پپمود. بطوریکه ریتون ها در این دو دوره از اهمیت ویژه ای برخوردار بودند. بیشترمورخان و باستانشناسان ریتون را یک کالای تجملی پنداشته اند. درحالیکه با نگاهی ویژه به آن در می یابیم که ریتون درمراسم مذهبی و عبادی و آیینی آن اعصار نیز استفاده می شده است.



با توجه به سوراخ های تعبییه شده در بخش ریزش مایعات، این ظرف در مراسم های مذهبی می توانسته مورد استفاده واقع شود. عمده دلایلی که دراثبات این فرضیه باید بدان توجه کرد :
- تعداد محدود ریتون ها در جهان می باشد.
- نوع سبک و اسلوب ساخت آن، که هنرمند به دلیل اعتقادات مذهبی رنج ساخت آن را بر خود هموار نموده است. اگر قرار بود ریتون ظرفی صرفا تجملی و اشرافی و درباری تلقی گردد، بی گمان حفاری های علمی نتیجه دیگری به ما عرضه می داشت. البته این گفتار بدان معنی نیست که حکومت هایی چون هخامنشیان که عمده هنرشان در دربار رشد نمود، از آن استفاده نکرده باشند. بلکه بحث این است که ریتون در مراسم آیینی و برای عبادتگران در مراسم ها استفاده می شده است.
 

nooshafarin

عضو جدید
کاربر ممتاز
تکوک

تکوک یا مرغان صراحی یا ریتون ظرف‌هایی بودند که در دوران کهن به شکل جانوران ساخته می‌شدند. تکوک معمولاً آوندی بود زرین یا آهنین به صورت گاو یا ماهی یا مرغ و با آن بیشتر شراب می‌خوردند.[۱]
تکوک واژه‌ای است از پارسی میانه که امروزه به جز فارسی در زبان‌های ارمنی و گرجی هم به‌جا مانده‌است.[۲] یونانیان به آن ریتون گفته و هیتیتی‌ها آنرا بیبرو نامیده‌اند. در اعصار پیش و پس از تاریخ بجز در مراسم مذهبی و درباری برای نوشیدن شراب، کاربرد دیگری نداشته و وسیله‌ای تجملی بوده‌است.[۳]

دسته‌بندی ریتون‌ها

ریتون‌ها بر حسب شکل ظاهری خود به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند.[۴]
  • ریتون‌هایی که ساغر آن‌ها با قسمت قدامی مجسمه زاویه قائمه می‌سازند.
  • ریتون‌هایی کهساغر آن‌ها با انحنای ملایمی به قسمت قدامی مجسمه متصل می‌شوند
  • ریتون‌هایی که ساغر آن‌ها مستقیما بر سر یا گرده مجسمه نصب شده‌اند.
تاریخچه ریتون

سابقه هنر ریتون سازی به هزاره چهارم قبل از میلاد یعنی به حدود ۶۰۰۰ سال قبل باز می‌گردد. از هزاره چهارم پیش از میلاد تا قرن‌های هفتم و هشتم پیش از میلاد (۲۸۰۰ سال قبل) تعداد ناچیزی ریتون کشف شده‌است. در طول دوران حکومت مادها، هنر ریتون سازی پیشرفت بسیار کرد. این هنر در دوران هخامنشیان به اوج خود رسید.[۵]
یونانیان پس از پیروزی در جنگی با ایران، شمار بسیار زیادی از ظرف‌های زرین و سیمین ایران، از جمله تکوک‌های زیادی را با خود به غنیمت بردند. در آتن، ناگهان پس از جنگ با ایران تکوک‌های ایرانی بسیاری دیده می‌شود. ساخت این تکوک‌ها از سوی یونانیان تقلید شد و به یونانی ریتون نام گرفت.[۶]
تکوک‌های بسیاری در ایران از دوران مادها، هخامنشی، اشکانی، ساسانی و اسلامی به‌جا مانده‌است که در موزه‌های سراسر جهان موجودند. یکی از مهم‌ترین تکوک‌های در موزه‌ها، تکوکی است از یک ریخته‌گر زرتشتی به نام روزبه پسر افریدون پسر بزرین که در سال ۶۰۳ قمری ساخته شده‌است.[۷]

ریتون‌های مادی


اغلب ریتون‌های کشف شده که می‌توان با تقریب خوبی آن‌ها را به مادها نسبت داد، از نوع ریتون‌های گروه سوم هستند. در میان این ریتون‌ها، ریتون سفالی یافت شده در کلاردشت، اهمیت خاصی دارد. در این ریتون بخش ساغر از بدنه مجسمه جدا نبوده و مجسمه توخالی ساغر را نیز تشکیل می‌دهد.[۸]

ریتون‌های هخامنشی


ریتون‌ها در میان آثار هنری دوره هخامنشی، جایگاه خاصی دارند. ظرافت این ظروف در دوره هخامنشی، اوج هنر و در حقیقت نوعی افراط گرایی و تجمل پرستی را تداعی می‌کند. ریتون های هخامنشی عمدتا ریشه در هنر ریتون سازی مادها داشته و کمتر از ریتون های اورارتویی، آشوری و سکایی اثر گرفته اند. ریتون هخامنشی اوج صنعت فلزکاری باستانی است و نمونه های آن در بسیاری از موزه های معتبر جهان یافت می شود.[۹]

پس از هخامنشیان


با آغاز سلطنت سلوکیان، هنر ریتون سازی تا مدتها فراموش شد. فقط پس از ظهور ساسانیان بود که هنرمندان به تدریج، مجددا به این صنعت روی آوردند. استفاده از ریتون تا قرنها پس از حمله اعراب به ایران دوام یافت.[۱۰]

.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.`.

  1. لغت‌نامهٔ دهخدا، سرواژهٔ تکوک.
  2. ↑ ناطق، هما، در بزم حافظ خوش‌خوان، پاریس: انتشارات خاوران، ۱۳۸۳-۲۰۰۴، صص ۳۷۷-۳۹۲. شابک: ۲۹۱۲۴۹۰۵۴۹
  3. ↑ حسین محسنی - محمدجعفر سروقدی. «باستان شناسی و هنر ماد». باستان شناسی و هنر دوران تاریخی. عفاف، ۱۳۷۵، 78 تا 81 و 155.
  4. ↑ حسین محسنی - محمدجعفر سروقدی. «باستان شناسی و هنر ماد». باستان شناسی و هنر دوران تاریخی. عفاف، ۱۳۷۵، 79 و 80.
  5. ↑ حسین محسنی - محمدجعفر سروقدی. «باستان شناسی و هنر ماد». باستان شناسی و هنر دوران تاریخی. عفاف، ۱۳۷۵، 80.
  6. ↑ Bakker, Janine, Persian influence on Greece, in: Iran chamber society, بازدید: ژانویه ۲۰۰۹.
  7. ↑ ناطق، هما، در بزم حافظ خوش‌خوان، پاریس: انتشارات خاوران، ۱۳۸۳-۲۰۰۴، صص ۳۷۷-۳۹۲. شابک: ۲۹۱۲۴۹۰۵۴۹
  8. ↑ حسین محسنی - محمدجعفر سروقدی. «باستان شناسی و هنر ماد». باستان شناسی و هنر دوران تاریخی. عفاف، ۱۳۷۵، 78 تا 81.
  9. ↑ حسین محسنی - محمدجعفر سروقدی. «باستان شناسی و هنر ماد». باستان شناسی و هنر دوران تاریخی. عفاف، ۱۳۷۵، 154 تا 158.
  10. ↑ حسین محسنی - محمدجعفر سروقدی. «باستان شناسی و هنر ماد». باستان شناسی و هنر دوران تاریخی. عفاف، ۱۳۷۵، 154 تا 158.
 

nooshafarin

عضو جدید
کاربر ممتاز
بسیاری از اشیایی که امروز برای ما تنها نشانی از توانایی هنری مردمان سده‌ها و هزاره‌های گذشته است، ای بسا در روزگار خود کاربردهایی فراتر از اشیاء تزیینی داشته و وجه نمادین آن‌ها بیشتر مورد تأکید بوده باشد.

«ریتون و سنت‌های ایرانی در دوران پارتی» / سخنرانی پائولا پیاچنتینی (Paola Piacentini) باستان‌شناس موزه‌ هنرهای شرقی رم

در این سخنرانی به طور خلاصه سیر تحول «ریتون» (Rhyton) از دوران پیشاهخامنشی تا دوران پارتی مرور شد و تدوام شکلی و آیین‌های مربوط به این دست ساخته انسانی مورد بحث قرار گرفت. این باستان‌شناس ایتالیایی که روی نمونه‌های ریتون در چند موزه معتبر دنیا تحقیقاتی انجام داده است با برجسته کردن نقاط عطف مهم در تاریخ ساخت و به کارگیری ریتون، تنوع، پیچیدگی و همچنین اهمیت نمادین آن را در فرهنگ ایرانی تا دوران پارتی بررسی کرد.


ریتون به شکل گاو کوهان‌دار، تپه مارلیک، حدود هزار و سیصد سال پیش از میلاد مسیح، موزه لوور پاریس


ریتون در اصل یک واژه یونانی است و به معنای ظرفی است برای نوشیدن مایعات و به خصوص شراب که ‎‌عمدتاً به شکل یک حیوان ساخته می‌شود. در فارسی واژه‌ای که در برابر ریتون به کار می‌رفته واژه «تکوک» (Takuk) بوده است. لغت‌نامه دهخدا در برابر واژه تکوک نوشته است: «صراحیی باشد که آن را از طلا و نقره یا از گل به صورت جانوران خصوصاً به صورت شیر سازند و بدان شراب خورند.» با این‌حال در اصطلاح باستان‌شناسی استفاده از واژه ریتون همچنان متداول است.

ریتون از نظر شکل ظاهری و جنس‌، انواع گوناگونی دارد؛ سفال، فلزاتی مانند طلا و نقره و مفرغ، عاج، شیشه و سنگ‌های معدنی در دوره‌های مختلف تاریخی در ساخت ریتون به کار رفته‌اند. نمونه‌های بسیار کهن ریتون مربوط به دوران نوسنگی در حفاری‌های مناطقی در آسیای صغیر به دست آمده است.



ریتون طلایی هخامنشی با سر شیر، موزه متروپلیتن نیویورک


در میان اورارتوها و اقوام سکایی در جنوب روسیه نیز استفاده از ریتون‌هایی به شکل بز کوهی و حیوانات دیگر مرسوم بوده است. در فلات ایران و پیش از دوران هخامنشی نیز نمونه‌های فراوانی از ظروف مخصوص مایعات به شکل حیوانات دیده می‌شود. در تمدن تپه مارلیک در گیلان، گودین تپه، تپه گیان و همچنین سیلک کاشان ظروف لوله‌داری به شکل جانوران مختلف دیده می‌شود.

در میان مفرغ‌های مشهور لرستان نیز ظروف فلزی لوله‌دار دیده می‌شود. در حفاری‌های زیویه در کردستان نیز ظروفی به دست آمد که انتهای آن به سر حیوان ختم می‌شد. در خوارزم، شمال شرقی ایران امروزی، نیز ظروف سفالی متعددی به شکل ریتون به دست آمده است.



ریتون نقره‌ای، سده چهارم پیش از میلاد، موزه هنرهای شرقی رم


برخی این نظریه را مطرح کرده اند که چنین ظرف‌هایی ممکن است همراه مهاجرت اقوام آریایی به فلات ایران وارد شده باشد. شواهد استفاده از ریتون البته در تمدن‌های دیگر نیز وجود دارد. در میانرودان ودر میان امپراتوری آشور چنین ظروفی استفاده می شد. در یونان نیز ریتون به طور گسترده و با تنوع شکلی و هنری فراوان مورد استفاده قرار می‌گرفت.

نظریه غالب در مورد چرایی استفاده از ظروفی به شکل حیوانات برای نوشیدن مایعات و شراب این است که از دوران پیش از تاریخ نوشیدن در شاخ جانوارن مرسوم بوده و پس از آن نیز در دوران مختلف اعتقاد مردمان آن بوده است که با عبور مایع از درون ظرفی به شکل جانوران، نیروی آن جانور به انسان منتقل می‌شود.

این اعتقاد در حقیقت با بسیاری از آیین‌های قربانی در ارتباط است. در بسیاری از این آیین‌ها، خون قربانی با جاری شدن روی زمین نیروی‌های زاینده خود را به زمین و از آن طریق به سایر جانداران از جمله انسان می‌بخشد. عبور شراب در بسیاری از مراسم از درون ظرفی که جام آن گاهی به شکل شاخ جانور و دهانه خروجی‌اش به شکل سر جانورانی مانند گاو، شیر، بزکوهی و گاو کوهان‌دار است به طور نمادین به مفهوم انتقال نیروی حیاتی جاندار به انسان بوده است.



ریتون نقره‌ای با بدن گربه وحشی، دوره پارتی، سده اول پیش از میلاد، موزه متروپلیتن نیویورک


در این‌جا شراب جایگزین خون قربانی در آیین‌هایی بسیار کهن‌تر و پیشاتاریخی است. محل خروج مایع از ریتون نیز در قسمت‌های مختلفی قرار دارد. گاهی شراب از دهان جانور خارج می‌شود و گاهی محل خروج در سینه یا حتا در پنجه‌های او تعبیه شده است. از نظر شکل ظاهری نیز، به جز استفاده از جاندران مختلف، ریتون‌ها به چند دسته کلی تقسیم می‌شوند.

در برخی ریتون‌ها بخش ساغر یا آن بخشی که مایع درون آن ریخته می‌شود روی گردن، گرده یا پشت حیوان قرار دارد. در برخی دیگر از ریتون‌ها، بخش ساغر تقریباً بر نیم‌تنه حیوان عمود است. نمونه‌هایی از این‌گونه در دوران هخامنشی فراوان است. اما در برخی دیگر از ریتون‌ها، ساغر با یک چرخش ظریف و در حالی که نیم هلالی را می‌سازد به نیم‌تنه یا سر جانور متصل می‌شود. این نمونه‌ها در دوران پارتی به وفور دیده می‌شوند.

‌پائولا پیاچنتینی به فرضیات برخی پژوهشگران دیگر مانند ملکیان شیروانی از مرکز ملی پژوهش‌های فرانسه نیز اشاره می‌کند. بنابر فرضیه این پژوهشگران، هلالی شکل شدن قسمت اتصال ساغر یا شاخ به نیم‌تنه حیوان فقط به دلایل فنی و تکنیک ساخت مربوط نیست. در این فرضیه ریتون به جز آن‌که تنها تداعی کننده آیین سرایت نیروی حیوان به انسان باشد، نمادی کیهانی نیز هست.



ریتون از جنس عاج، شهر نسا، دوره پارتی، موزه ملی عشق‌آباد


بخش هلالی آن اشاره‌ای است به ماه و سرخی شراب درون جام نیز نمادی است از خورشید و بدین گونه اتحاد نیروهای آسمان را به نمایش می‌گذارد یا طلب می‌کند. با این حال این تنها یکی از فرضیات مطرح شده در مورد کاربردهای نمادین ریتون است.

در دوران پارتی تحول دیگری در ریتون‌ها به چشم می‌خورد. در تعدادی از این اشیاء، جانور با حالتی واقعگرایانه‌تر ساخته شده است. در این نمونه‌ها پنجه‌ها، عضلات و حالت چهره جانور به حالت جانداران واقعی نزدیک‌تر شده است. از این نظر احتمال تأثیر هنر هلنی بر این دوره از ریتون‌سازی منتفی نیست.

در نسا (Nisa) از شهرها و پایتخت‌های مهم دوران پارتی که در جمهوری ترکمنستان امروزی قرار دارد، تعداد قابل توجهی ریتون به دست آمد که بدنه آن‌ها با صحنه‌های اساطیری تزیین شده بودند. تحقیقات و مرمت‌های دانشگاه تورین ایتالیا روی تعدادی از این ریتون‌ها که از جنس عاج هستند به خوبی ادغام و درهم آمیختگی هنر ایرانی و غرب را در این اشیاء آیینی آشکار کرد.
 

nooshafarin

عضو جدید
کاربر ممتاز
يکی از روش های شراب خوردن ايرانيان باستان، نوشيدن با ظروف ويژه ای به نام ريتون (Riton) بوده است. اين جام ها که در حقيقت به شکل سر حيوانات ساخته می شد، از ابداعات کهن ايرانی هاست. در زمان امپراطوری هميشه جاويد هخامنشی، اين جام ها شيارهای عمودی و يا افقی خاص هنر هخامنشی را داشته و در پايين به حيوان و يا موجودی افسانه ای ختم می شود. نيم تنة بز، قوچ کوهی و شير برای قسمت پايين ريتون از همه بيشتر مورد توجه بوده است. گويا مادها هم جام هايي از اين دست را دوست می داشته اند. مادها، آن را نه فقط از نقره که با سفال نيز می ساخته اند.


منبع: کخ، هايدماری، ترجمة رجبی، پرويز، از زبان داريوش، انتشارات کارنگ، چاپ هشتم، اسفند 1383

 

reza902

عضو جدید
مرسی خیلی جالبه میشه بدونم معروف ترین ریتون که در ایران کشف شده مربوط به کدوم دوره می باشه .... هخامنشی یا عیلامی ... من تو موزه تخت جمشید ریتون معروف دیدم ولی یکی از دوستانم گفت اون مربوط به دوران عیلامیست که گویا تخت جمشید رو به خاطر زیگوراتی که در اونجا وجود داشته بنا کردن
 

nooshafarin

عضو جدید
کاربر ممتاز
مرسی خیلی جالبه میشه بدونم معروف ترین ریتون که در ایران کشف شده مربوط به کدوم دوره می باشه .... هخامنشی یا عیلامی ... من تو موزه تخت جمشید ریتون معروف دیدم ولی یکی از دوستانم گفت اون مربوط به دوران عیلامیست که گویا تخت جمشید رو به خاطر زیگوراتی که در اونجا وجود داشته بنا کردن
فکر میکنم معروف ترین و شناخته شده ترین ریتون، ریتون شیر بالدار هخامنشی باشه که خوشبختانه داخل ایران و موزۀ ایران باستان نگهداری میشه... تصویراین ریتون طلایی روی خیلی از پوسترها و کاتالوگهای مربوط به تاریخ ایران دیده میشه... و مربوط به دورۀ هخامنشی هست

ريتون زرين شير بالدار
محل کشف: همدان
طول: ۲۲,۳ سانتيمتر
عرض: ۱٨ سانتيمتر
وزن: ٨٩۲ گرم
چگونگی دستيابی: توقيفی
دهانه ی مخروطی ريتون، دارای شيار های افقی و در لبه ی جام، يک رديف نوار دالبری منتهی به ميوه ی کاج و گل لوتوس است. سر و نيم تنه ی شير از انتهای جام بيرون زده و دارای دو بال پهن با نوک برگشته و نوارهای عمودی با برجستگی های افقی است.

ولی بطور کلی رفته رفته بخاطر پیشرفته تر شدن تکنیک ساخت ریتونهای بهتر و بهتری ساخته شده که شاید بهتریناش مربوط به دورۀ اشکانی باشه؛ ولی معروف ترین به نظرم همینه
در مورد اینکه مکانیابی تخت جمشید بخاطر زیگورات ایلامی بوده، اگه اشتباه نکنم از ادعاهای ناصر پورپیرار باید باشه! من تا حالا همچین چیزی رو ندیدم تو منابعی که خوندم
اون ریتونی که میفرمایید جنسش چی بود؟ چه شکلی بود؟ عکسی ازش دارید؟ من متأسفانه خیلی وقت پیش موزۀ تخت جمشیدو دیدم ریتون یادم نمیاد...
 

reza902

عضو جدید
مرسی ... من خودم فیلم پور پیرار دیدم ... ایته تو فیلم تصاویر زیگورات نشون میده که خیلی به زیگورات چغا زنبیل شبا هت داره ... منم تصویر این ریتون که محبت کردی وگذاشتی دیدم ... اتفاقا تو مناظره که تو دانشگاه مشهد پور پیرار داشته این ریتون رو هم رد کرده ... من شخصا وقتی فیلم پور پیرار دیدم خیلی خیلی ناراحت شدم ... واسه اینکه من عاشق تاریخ هستم ولی خوب الان یه خورده ابهامات واسم بوجود اومده ... مرسی
 

آريائي

عضو جدید
دوست من از ادعاهاي خالي از منطق ايشون زياد ناراحت نشو:
یکی از مهمترین وی‍ژگی‌های نوشتاری ناصر پورپیرار (ناصر بناکننده) وجود تناقض‌های آشکار و عدم همخوانی نوشتار وی با اسناد و منابع تاریخی است. از آنجاییکه وی فاقد هرگونه مدرک دانشگاهی و آشنایی تخصصی با منابع تاریخی و باستانی است، بروز چنین تناقض‌هایی در نوشتار وی چندان دور از انتظار نیست. به عنوان نمونه وی در کتاب برآمدن اسلام، بخش دوم: بررسی اسناد ص ۲۶۹، مدعی می‌شود که «توطئه مشترک یهود و کلیسا و زمین‌داران عرب حریص خراسان و 'بقایای ساسانیان'» باعث فروپاشی بنی امیه شده است؛ و مدتی بعد، ادعا می‌کند که اصلا ساسانیان وجود خارجی نداشته‌اند! در جایی مدعی است که منظور آیه ۱۰۳ سوره نحل، سلمان فارسی است و در جایی دیگر وجود سلمان فارسی را منکر شده و آن را ساخته یهود می‌داند! در جایی اسکندر مقدونی را به خاطر بر انداختن پادشاهی هخامنشیان می‌ستاید و در جای دیگر منکر بروز جنگ بین هخامنشیان و اسکندر مقدونی شده و مدعی است که یهودیان داستان این جنگ را ساخته‌اند تا پوریم پنهان بماند و کسی نفهمد که ایران خالی از سکنه بوده است! از این نمونه، در نوشتار او بسیار است.
براي مطالعه بيشتر
 

nooshafarin

عضو جدید
کاربر ممتاز
مرسی ... من خودم فیلم پور پیرار دیدم ... ایته تو فیلم تصاویر زیگورات نشون میده که خیلی به زیگورات چغا زنبیل شبا هت داره ... منم تصویر این ریتون که محبت کردی وگذاشتی دیدم ... اتفاقا تو مناظره که تو دانشگاه مشهد پور پیرار داشته این ریتون رو هم رد کرده ... من شخصا وقتی فیلم پور پیرار دیدم خیلی خیلی ناراحت شدم ... واسه اینکه من عاشق تاریخ هستم ولی خوب الان یه خورده ابهامات واسم بوجود اومده ... مرسی
خواهش میکنم :gol:

در مورد زیگورات
پاسخ به ادعاهای بیبنیان ناصر پورپیرار در مورد کاوشگری تخت جمشید
البته خیلی طولانیه؛ مهماش:
نمایی که آقای پور پیرار به جهت شکل هندسی با یک سازه کلاسیک معماری و خشتی!! ایلامی اشتباه گرفته اند فقط یک ترانشه و خاک تراشیده شده بیشتر نیست یعنی قسمتهایی را مرحله به مرحله برای حفاری در نظر گرفته و به خاکبرداری آن اقدام کرده اند حفاری یک تل به شکلی منظم و با نقشه برداری باعث میشود که قسمتهایی از آن برای مرحله بعدی و در قالب ترانشه دیگری حفاری شود و قسمتهایی تراشیده و گود شود و قسمتهایی موقتا باقی بماند همین و بس!!
قسمتهای زیادی از تخت جمشید قبل از حفاریها زیر خاک بود و با شروع حفاریها غبار و خاک قرون از بناها زدوده شده و قسمتهای جدیدی مشخص و کشف گردید ولی با این وجود قسمتهایی جزئی بر روی سکو وجود دارد که هنوز خاکبرداری نشده است وزیر خاک ماندن آنها دلیلی بر ایلامی بودن آنها نیست.تا قبل از حفاریها کسی از وجود پلکان شرقی آپادانا با نقش برجسته های بی نظیرش مطلع نبود.شاید اگر پلکان شرقی حفاری نمیشد آقای پور پیرار فلشی بر آن میکشیدند و میگفتن بازمانده آثار ایلامی در تخت جمشید ولی متاسفانه حفاری شد و آثار هخامنشی بودند آنهم آثاری که بسیار خوب حفظ شده بودند.این تل خاک امروزه هم دست نخورده است و در میان بناهای تخت جمشید به انتظار حفاری مانده است.
+
سالها قبل از تشکیل حکومت هخامنشی، ایلام قدرت سیاسی خودشو از دست داده بود و بوسیلۀ آشوربانیپال با خاک یکسان شده بود (قساوت و قتل عام آشوریها هم که معروفه) و در زمان هخامنشی در حد یه حکومت محلی کوچیک بوده...
این ریتون هم محل کشفش همدان هست، اگه میگفت مربوط به مادهاست شاید راحت تر میشد پذیرفت!

ضد و نقیض و دروغ کم نمیگه این آقای پورپیرار! کسی که قدمت کتیبه های نقش رستم رو 65 سال بدونه حرفاش ارزشی نداره... البته منم فیلم تختگاه هیچکس خیلی ناراحتم کرد، بعضی ابهاماتشم هنوز برام بی جواب مونده :w05:
 

nooshafarin

عضو جدید
کاربر ممتاز
ریتونها ظروفی شاخی شكل هستند كه منتهی به تصاویری از حیوانات و یا انسان میگردند. در كتیبه های بدست آمده از تمدن آشورها ، به عناوینی برخورد میكنیم كه پس از بازگشت پیروزمندانه سرداران از جنگ ، ریتونهایی در دست دارند كه با آنها شراب مینوشند. به سبب مراسم آئینی خاصی كه نمونه آن ذكر گردید ، ریتونها نباید به زمین گذاشته میشدند ، لذا در ساخت آنها وضعیتی برای ثابت نگاه داشتنشان تعبیه نشده بود و در تمام مدتی كه نوشیدنی آن استفاده میشد و حتی تا پایان مراسم آئینی مربوطه ، میبایست در دستان افراد نگه داشته میشد.
پیدایش ریتونهای هزاره اول ، در دوران هخامنشیان تكامل مییابد و در ظرف ریتون طلایی منقوش به نقش برجسته دو سر شیر ، كه در طرفین آن قراردارد ظهور پیدا میكند ولی اوج رشد و فراوانی ساخت انواع مختلف ریتونها در دوره اشكانیان میباشد كه بواسطه تاثیرات هنری اشكانیان از هنر سوریه و یونان و سلوكیها میسر میشود.
آنچه از كشفیات باستانشناسی به دست آمده است ، ریتونها را به انواع مختلفی تقسیم بندی میكند :

  1. ریتونهای شاخی شكل
  2. ریتونهای كله حیوانی
  3. ریتونهای تكامل یافته به شكل آنفوره (گلدانهایی دسته داركه فرم دسته های آنها شبیه به ریتونهایی با كله حیوانات است ) كه ابتدا در یونان وبعد از آن در ایران و در دوران هخامنشیان و سپس در دوره اشكانیان از فراوانی بسیاری برخوردار شدند.
سایزهای مختلف انفوره ها در زبان یونانی و ایتالیایی با عناوین مختلفی بیان میشود.
لازم به ذكر است كه دسته یكی از ریتونهای آنفوره ای (بز بالدار دوره هخامنشی ) بعنوان نماد جایزه اسكار انتخاب شده است.


آقای دکتر فائق توحیدی - کارگاه آموزشی بازدید از موزۀ ملی ایران
 

nooshafarin

عضو جدید
کاربر ممتاز
ریتون های هخامنشی
در میان آثار هنری هخامنشیان، ریتون‌ها جای خاصی را به خود اختصاص داده و با ویژگی مختص خود این آثار هنری، از چگونگی هنر درباری که در حقیقت نوعی تجمل پرستی است ما را آگاه می سازد. ریتون که یک واژه یونانی است، معمولا به ظروفی اطلاق می شود که از بخش قدامی انسان و یا حیوان و از یک ظرفی به شکل شاخ که در قسمت تحتانی ظرف بهم متصل می‌شوند تشکیل می‌گردد. این نوع ظرف که هی‌تیت‌ها از آن به نام بیبرو در اسناد تاریخی خود یاد نموده‌اند، چه در اعصار پیش از تاریخ و چه در دوران‌های تاریخی، پیوسته در مراسم دینی و سایر تشریفات درباری مورد استفاده قرار گرفته و غیر از موارد فوق، کاربرد دیگری نداشته است. ریتون‌های سفالین، در ایران از قدمت بیشتری برخوردار بوده و از هزاره چهارم پیش از میلاد تا بعد از عصر هخامنشیان (پارت و ساسانی) نیز موجودیت خود را با همان ویژگی حفظ نموده است. با وجود این‌که قدمت هنر ریتون سازی در باستان شناسی آسیای صغیر بیشتر از ایران بوده و تا عصر نو سنگی می‌رسد ولی ریتون‌های مکشوفه از آسیای صغیر، از نظر شکل ظاهری با ریتون‌هایی که از ایران یافت شده اند کاملا اختلاف دارند.
البته ریتون‌هایی که قسمت فوقانی آنها به شکل شاخ بوده و بخش پایین آن به گرده حیوانی متصل می‌شود، ادامه ریتون‌هایی است که احتمالا برای اولین بار در ایران ساخته شده و نمونه‌های سفالین آن را در هزاره چهارم پیش از میلاد از شوش، در نیمه دوم هزاره دوم بیش از میلاد از دروس شمیران، تهران و در نیمه اول هزاره اول پیش از میلاد (از فلز و سفال) از نقاط مختلف ایران می‌شناسیم.
با توجه به نمونه‌های پیشین ریتون‌ها، بهترین آنها را که با شیوه و سبک درباری ساخته شده‌اند، در عصر هخامنشی از طلا، نقره، مفرغ آهن و سفال با ویژگی خاصی ظاهر شده و از نظر سبک ریتون سازی و آثار هنری این عصر جای بس مهمی را در میان سایر آثار تجملاتی و صنعتی به خود اختصاص داده است. در ساختن ریتون‌های هخامنشی، نهایت ظریف‌کاری، دقت و استادی رعایت شده و هنر مندان در این رشته هنری، نیز از نظر خلاقیت و مهارت، برتری هنر این عصر را نسبت به دوره‌های پیشین کاملا مشخص و روشن نموده است.
ریتون‌هایی که از آسیای صغیر بدست آمده و مربوط به عصر هخامنشیان می‌باشند، از ارزش هنری خاص برخوردار بوده و در عین حال نفوذ و گسترش هنر هخامنشیان را در این سرزمین به اثبات می‌رساند که می‌توان به عنوان مثال از ریتون سفالین به شکل شیر، ریتون نقره‌ای به شکل بز وحشی و گریفون یافت شده از شهر ارزنجان (ارزینجان)، ریتون نقره‌ای به شکل آهو‌ی مکشوفه از شهر ارزروم سخن به میان آورد. البته منقار، پاها، گردن و باله‌ای گریفون با طلا اندود شده و سایر قسمت‌های آن از نقره می‌باشد. غیر از ریتون‌های فوق، یک ریتون سفالین به شکل اسب در کاوش‌های تپه ماشات (مشهد) از یک طبقه فرهنگی هلنیستیک (واقع در بخش مرکزی آسیای صغیر محل استقرار هی تیت ها) بدست آمده است که از نظر شکل ظاهری و لعاب هرمز روشن و جلا یافته، قابل مقایسه با ریتون‌های هخامنشی بوده و در چهار چوب هنر هخامنشی مورد بررسی می‌باشد.
ریتون‌های طلایی موزه متروپولتین (به شکل شیر)، ریتون نقره‌ای کلکسیون کورکی ین (به شکل گاو) ریتون نقره‌ای کلکسیون شی مل (به شکل قوچ) ریتون نقره ای موزه لنینگراد ( به شکل قوچ) ریتون‌های نقره‌ای موزه لوور (به شکل بز و اسب) ریتون نقره‌ای موزه بیریتیش ( به شکل گریفون)، ریتون‌های نقره‌ای موزه ارمیتاژ ( به کشل بز بالدار) ریتون طلایی کلکسیون شخصی در نیویورک ( به شکل آهو) و سایر ریتون‌های طلایی و نقره‌ای هخامنشیان که تزیین بخش موزه‌های ایران می‌باشند. آن چنان با مهارت و استادی ساخته شده‌اند که می‌توان از آنها بعنوان بهترین شاهکارهای هنر فلزکاری عصر هخامنشیان سخن به میان آورد.
یکی از زیباترین نمونه این ریتون‌ها که با ضرب چکش از طلای خالص ساخته شده‌اند که می‌توان از آنها بعنوان بهترین شاهکارهای هنر فلزکاری عصر هخامنشیان سخن به میان آورد.
یکی از زیباترین نمونه این ریتون‌ها که با ضرب چکش از طلای خالص ساخته شده و احتمالا از همدان یافت شده است، در میان ریتون‌های هخامنشی از ویژگی و زیبایی خاص برخوردار می‌باشد. این شاهکار بسیار ارزنده را ، امروزه در موزه ملی (موزه ایران باستان) به معرض نمایش قرار داده‌اند. این ریتون طلایی که مشتمل بر مجسمه شیر بالدار و متصل به جامی بلند است، بدنه آن مزین به خطوط شیاردار افقی برجسته بوده، اطراف لبه بالای آن دارای نقش گل‌های معمول در نقوش هخامنشی به نام گل‌های نیلوفر آبی و نقش زنجیره‌ای می‌باشد. بال‌های شیر تا محاذات گوشهای آن بالا آمده، چگونگی صورت، گردن ، دهان، دندان، چشم، بینی و چنجه‌های جلو انداخته شیر با نقوش برجسته متعدد تخت جمشید، از نزدیک قابل مقایسه می‌باشد. بلندی این ریتون 23 سانتیمر، طول آن در جهت سر و دم شیر 21 سانتیمتر، پهنای زیرین بدنه آن 8 سانتیمتر، قطر دهانه بالای ریتون 12 سانتیمتر و وزن آن 1875 گرم است.

ریتون طلایی دیگر، به ویژگی هنر عصر هخامنشی ، در موزه مترو پولیتن به نمایش گذارده شده است. با وجود این که از نظر ابعاد کوچکتر از ریتون قبلی بوده و دارای تزیینات کمتری است، ولی از لحاظ شکل ظاهری تزیین سطح بیرونی جام شیر بالداری که جام طلایی به گرده آن اضافه شده است، از یک طرف قابل مقایسه با ریتون مکشوفه از همدان بوده و از طرف دیگر ریتون‌های مکشوفه از آسیای صغیر را به یاد می‌آورد.

سطح بیرونی جام ریتون‌ها، در عصر هخامنشی یا به صورت ساده و بدون اینکه کوچکترین تزیین در آنها ایجاد گردد ساخته شده و یا اینکه با شیارهای افقی به صورت برجسته و به‌ندرت عمودی و در پیشابیش این شیارهای تزیین به‌ویژه در اطراف لبه، نقش گل‌های نیلوفر آبی و نقش زنجیره‌ای جلب توجه می‌کند که در ریتون‌های یونانی، شیارهای تزیینی بر خلاف ریتون‌های هخامنشی که اکثراً افقی هستند به صورت عمودی از پایین لبه تا گرده حیوان ، چون شیارهای قاشقی ستون‌ها، با ضربات چکش ایجاد گردیده، ولی نقش گل‌های نلوفرآبی هم در ریتون‌های هخامنشی و هم در ریتون‌های یونانی اکثرا در اطراف لبه ظاهر می‌شوند.
ریتون‌هایی که از سرزمین‌های تحت نفوذ اورارتوها و فریگ‌ها به دست آمده و مربوط به قرن هشتم و هفتم پیش از میلاد می‌باشند و به‌ویژه از نظر شکل ظاهری همگی قابل مقایسه باریتون‌های فلزی و سفالین مادها و ماناها بوده و با وجود این که «هی تیت» ها نیز در مراسم دینی از ریتون استفاده نموده و ریتون‌هایی به شکل نمونه‌های هخامنشی ساخته‌اند، لیکن ریتون‌هایی از یک حیوان و یا یک جانور تخیلی و از یک جامی که روی گرده حیوان به صورت عمودی تشکیل یافته، چه در آسیای صغیر و در یونان و چه در بین‌النهرین و چه در سرزمین سکاها، به احتمال زیاد با الهام از ریتون‌های ایرانی ساخته شده‌اند که بهترین نوع آنها که اصلا از نظر تزیین بدنه، زیبایی و جامی که به طور عمودی روی گرده حیوان قرار داده می‌شود قابل مقایسه با نمونه‌های بیش از خود نبوده بلکه بهتر از همه آنها و با شیوه خاصی در عصر هخامنشی ساخته شده‌اند.
هر چند که تاثیر هنر اوراتویی، آشوری و سکایی در بعضی از ریتون‌ها به‌چشم می‌خورد، ولی هنرمندان عصر هخامنشی در ساختن ریتون‌ها از نمونه‌های مادی الهام گرفته و دست به ایجاد چنین شاهکار هنری زده‌اند. همان گونه که تنه قدرتمند حیوانات واقعی و تخیلی، سنگینی سقف کاخ‌های تخت جمشید را به دوش می‌کشند، این بار همان حیوانات با همان ویژگی، جامی را بر دوش دارند که جهت استفاده پادشاهان هخامنشی ساخته شده‌اند. به طور یقین، هنرمندان در خلق این جام‌های زرین و سیمین به ویژه آنهایی که به طوری عمودی بر نیم تنه حیوانات واقعی و تخیلی اتصال یافته‌اند از ستون‌های تخت جمشید الهام گرفته و حتی شیارهای عمودی سطوح بیرونی جام‌ها به احتمال با اقتباس از شیارهای قاشقی بدنه ستون‌ها چکش‌کاری گردیده‌اند.



از : http://www.cafedexign.com/showthread.php?t=4060
 
بالا