*** چشم ***
- شروع کننده موضوع *Essi*
- تاریخ شروع
این روزها
با قلم موی دست تو
و آبرنگ چشمانت
بر تکّه های آسمان
رؤیا می کشم
و در بازار باران می فروشم
اگر آمدی
زیر رنگین کمان
کنار خیالت نشسته ام
آن جا که دست هایت
چون قوهای عاشق
زیر آبشار چشم تو
عشق را
باله می رقصند
تا برکۀ آغوشت
زیباترین نفّاشی من باشد
که فروشی نیست !
اســارت اثــر بَخـــشی ست
دام چَشــمانـت
آزادی را
می بوسَــم وُ
میــگذارم کنـــار...
:: شاعـــر: نیلوفر ثانی
دام چَشــمانـت
آزادی را
می بوسَــم وُ
میــگذارم کنـــار...
:: شاعـــر: نیلوفر ثانی
سوگند به چشمه سار
که چشمانت از همین مسیر
دلم را برد
که چشمانت از همین مسیر
دلم را برد
:: شاعـــر: نسرین تهرانی
تو ای غریب سفر کرده جان من به لب آمد
سفر بسست ندارم توان و تاب جدایی
دمی فرود بیاتا به بام بنشینی
تو ای پرنده ی ابر آشیان بال طلایی
چگونه ره بگشایم به سویت ای همه بشکوه
که در کجاوه ی رفعت به دوش ابر سواری
تو دلفروز تر از غنچه های باغ خیالی
تو زهره ای تو فروغی تو ناهتاب بهاری
ز عطر هر نفست دسته دسته گل بدراید
اگر به فصل خزان در کویر رخ بنمایی
به شب فروغ ببخشی اگر که روی نپوشی
خزان بهار شود گر لبی به خنده گشایی
اگر بهار نگاه تو در نگاه من افتد
قسم به چشم تو از دل غم زمانه براید
لب تو از لب من گر به عشق بوسه بگیرد
لبم به گل بنشیند ز دل جوانه براید
شراب بوسه به کامم بریز و ساقی من باش
که من ز سکر لبان عقیق تو مستم
چنان ز جام لبانت مرا به عشق کشاندی
که جام عشق همه دلبران به سنگ شکستم
بیا بیا بنشین ماهتاب خلوت من باش
که پیش روی تو نوری به آفتاب نماند
تو آمدی که شبی جان من قرار نیابد
به چشم منتظرن تا سپیده خواب نماند
مرو مرو که گل قامت تو سیر ببینم
بمان که شعر بجوشد ز من اگر تو بمانی
به عشق روی تو جان می دهم اگر بپذیری
به بوسه ها دل من باغ کن اگر بتوانی
مرو که بی تو دلم را امید عافیتی نیست
بمان که عاشق سرگشته ام قرار ندارم
بهار را ز تو جویم که چون نسیم گل افشان
به رنگ سوسن ده رنگ آمدی به کنارم
سفر بسست ندارم توان و تاب جدایی
دمی فرود بیاتا به بام بنشینی
تو ای پرنده ی ابر آشیان بال طلایی
چگونه ره بگشایم به سویت ای همه بشکوه
که در کجاوه ی رفعت به دوش ابر سواری
تو دلفروز تر از غنچه های باغ خیالی
تو زهره ای تو فروغی تو ناهتاب بهاری
ز عطر هر نفست دسته دسته گل بدراید
اگر به فصل خزان در کویر رخ بنمایی
به شب فروغ ببخشی اگر که روی نپوشی
خزان بهار شود گر لبی به خنده گشایی
اگر بهار نگاه تو در نگاه من افتد
قسم به چشم تو از دل غم زمانه براید
لب تو از لب من گر به عشق بوسه بگیرد
لبم به گل بنشیند ز دل جوانه براید
شراب بوسه به کامم بریز و ساقی من باش
که من ز سکر لبان عقیق تو مستم
چنان ز جام لبانت مرا به عشق کشاندی
که جام عشق همه دلبران به سنگ شکستم
بیا بیا بنشین ماهتاب خلوت من باش
که پیش روی تو نوری به آفتاب نماند
تو آمدی که شبی جان من قرار نیابد
به چشم منتظرن تا سپیده خواب نماند
مرو مرو که گل قامت تو سیر ببینم
بمان که شعر بجوشد ز من اگر تو بمانی
به عشق روی تو جان می دهم اگر بپذیری
به بوسه ها دل من باغ کن اگر بتوانی
مرو که بی تو دلم را امید عافیتی نیست
بمان که عاشق سرگشته ام قرار ندارم
بهار را ز تو جویم که چون نسیم گل افشان
به رنگ سوسن ده رنگ آمدی به کنارم
چشم پر اشک مرا چون نگری،
طعنه مزن!
گریه در خلوت تنهایی خود ننگ که نیست!
مهدی سهیلی
طعنه مزن!
گریه در خلوت تنهایی خود ننگ که نیست!
مهدی سهیلی
دوباره هيئت ما در عزاي مادرتان
رسيده است به زير كساي مادرتان
ميان ذكر مصيبت عجيب نيست اگر
شنيده ميشود اينجا صداي مادرتان
تمام فاطميه گريه ميكنم اما
خدا گريسته اول براي مادرتان
گرانبها تر از اين چشم ها نداشته ايم
همين دو چشمه زمزم فداي مادرتان
امام عصر ! دل زخم خورده ي ما را
شكسته تر نكن از ماجراي مادرتان
به چشم هاي عزادار ما نمي گويي
كجاست آن حرم با صفاي مادرتان؟
اگر كه قسمت مان نيست لااقل ما را
ببر مدينه ، همان كربلاي مادرتان
رسيده است به زير كساي مادرتان
ميان ذكر مصيبت عجيب نيست اگر
شنيده ميشود اينجا صداي مادرتان
تمام فاطميه گريه ميكنم اما
خدا گريسته اول براي مادرتان
گرانبها تر از اين چشم ها نداشته ايم
همين دو چشمه زمزم فداي مادرتان
امام عصر ! دل زخم خورده ي ما را
شكسته تر نكن از ماجراي مادرتان
به چشم هاي عزادار ما نمي گويي
كجاست آن حرم با صفاي مادرتان؟
اگر كه قسمت مان نيست لااقل ما را
ببر مدينه ، همان كربلاي مادرتان
اي رفته كم‌كم از دل و جان، ناگهان بيا
مثل خدا به ياد ستمديدگان بيا
قصد من از حيات، تماشاي چشم توست
اي جان فداي چشم تو؛ با قصد جان بيا
چشم حسود كور، سخن با كسي مگو
از من نشان بپرس ولي بي‌نشان بيا
ايمان خلق و صبر مرا امتحان مكن
بي آنكه دلبري كني از اين و آن بيا
قلب مرا هنوز به يغما نبرده‌اي
اي راهزن دوباره به اين كاروان بيا
فاضل نظریمثل خدا به ياد ستمديدگان بيا
قصد من از حيات، تماشاي چشم توست
اي جان فداي چشم تو؛ با قصد جان بيا
چشم حسود كور، سخن با كسي مگو
از من نشان بپرس ولي بي‌نشان بيا
ايمان خلق و صبر مرا امتحان مكن
بي آنكه دلبري كني از اين و آن بيا
قلب مرا هنوز به يغما نبرده‌اي
اي راهزن دوباره به اين كاروان بيا
حق که این روی دلستان به تو داد
پادشاهی نیکوان به تو داد
در جهان هر چه می خوهی می کن
که جهان آفرین جهان به تو داد
در جهان نیکوان بسی بودند
بنده خود را از آن میان به تو داد
دل گم گشته باز می جستم
چشم و ابروی تو نشان به تو داد
مرغ مرده است دل که صید تو نیست
به تو زنده است هر که جان به تو داد
حسن روی تو بیش از این چه کند
که دل و جان عاشقان به تو داد
آفتاب ار چه صورتش پیداست
معنی خویش در نهان به تو داد
پادشاهی نیکوان به تو داد
در جهان هر چه می خوهی می کن
که جهان آفرین جهان به تو داد
در جهان نیکوان بسی بودند
بنده خود را از آن میان به تو داد
دل گم گشته باز می جستم
چشم و ابروی تو نشان به تو داد
مرغ مرده است دل که صید تو نیست
به تو زنده است هر که جان به تو داد
حسن روی تو بیش از این چه کند
که دل و جان عاشقان به تو داد
آفتاب ار چه صورتش پیداست
معنی خویش در نهان به تو داد
فنجان قهوه ای چشم های تو و
این ماه نیمه کاره و
موج های چسبیده بر جداره ی فنجان
نمیدانم این خط را بگیرم
به مداد چشم های تو میرسم یا
به آینه ی شکسته ای که خورشید
در آن برق میزند
بكتاش آبتين
این ماه نیمه کاره و
موج های چسبیده بر جداره ی فنجان
نمیدانم این خط را بگیرم
به مداد چشم های تو میرسم یا
به آینه ی شکسته ای که خورشید
در آن برق میزند
بكتاش آبتين
بار دگر اگر به درختی نظر کنم
یا از میان بیشه و باغی گذر کنم
چشم م به قد و قامت دار و درخت نیست
چشم م به روی نقش و نگار بهار نیست
چش مم ب ه برگ نیست
چشمم به غنچه و گل وسبزینه خار نیست
چشمم به دستهای پر شاخسار نیست
این بار چشم من به سوی آشیانه هاست
آنجا که می‌تپد دل نوزاد زندگی
وندر هجوم سخت‌ترین تندباد‌هاست
آماجگاه تیر تگرگ و سنان برق
پروازگاه خوشدلی و خانه بلاست
چشمم به لانه هاست
ای جوجگان از دل توفان برآمده
چشمم پی شماست
سیاوش کسرایی
حْآلْآ آنْقَـפْر غَريْبِـﮧ آيــْґ ڪِـﮧاِنْگـآر
هِزآر سآلــِ نُورْﮮ فْآصِلِــﮧ هَستــْ
بِيـטּ چِشمْـﮩآيِمآטּ وَ פَستْـ ﮩآيِمْآטּ وَ تَنـ ﮩآيِمْآטּ
وَ ڪَـґ ڪَـ ґ فَرْآمُوشْ خوآهَـґ ڪَرْפ
رَنْگــِ چِشْمـﮩآيَـتــْ رآ
פَرْ آטּ هَــґ آغُوْشـﮯِ صُبْحِ تْآبِسْتآטּ
وَ تُوْ فَرآمُوشْ خوآهـْﮯ ڪَرפ "مَرْآ "
وَخَطْــ خوآهــﮯ زَפْ آيْـטּ פُوْ مْآه رْآ
وَ خوْآهْـﮯ رَفْتـــْ بِــﮧ جْآيــﮯ פُورْ آزْ مَـטּ
آمّآ بِــﮧ يْآפْ خوآهَــґ פْآشتــْ" تُؤ رْآ "
פَرْ تَمْآґ نِشْآنِـﮧ هْآ وَ رَنْگـــِ سِفيْـפ
وَ بُغْضــﮯ ڪِـﮧ گَلُوْيَــґ رْآ خوْآهَـפ فُشُرْפْ
حَتـْـﮯ…بْآ آيْـטּ فْآصِلِــﮧﮮ نُورْﮮ
وَפَسْتْْــ هآيْـﮯ ڪِــﮧ פْيْـگَرْ وُجُوْפ نَخوْآهَنْـפ פْآشتــْْ
تْآ مَــטּ بَرْ سَرْ آنْگُشْتْآنَشْــ بُوســِﮧ بِزَنَــґ
هِزآر سآلــِ نُورْﮮ فْآصِلِــﮧ هَستــْ
بِيـטּ چِشمْـﮩآيِمآטּ وَ פَستْـ ﮩآيِمْآטּ وَ تَنـ ﮩآيِمْآטּ
وَ ڪَـґ ڪَـ ґ فَرْآمُوشْ خوآهَـґ ڪَرْפ
رَنْگــِ چِشْمـﮩآيَـتــْ رآ
פَرْ آטּ هَــґ آغُوْشـﮯِ صُبْحِ تْآبِسْتآטּ
وَ تُوْ فَرآمُوشْ خوآهـْﮯ ڪَرפ "مَرْآ "
وَخَطْــ خوآهــﮯ زَפْ آيْـטּ פُوْ مْآه رْآ
وَ خوْآهْـﮯ رَفْتـــْ بِــﮧ جْآيــﮯ פُورْ آزْ مَـטּ
آمّآ بِــﮧ يْآפْ خوآهَــґ פْآشتــْ" تُؤ رْآ "
פَرْ تَمْآґ نِشْآنِـﮧ هْآ وَ رَنْگـــِ سِفيْـפ
وَ بُغْضــﮯ ڪِـﮧ گَلُوْيَــґ رْآ خوْآهَـפ فُشُرْפْ
حَتـْـﮯ…بْآ آيْـטּ فْآصِلِــﮧﮮ نُورْﮮ
وَפَسْتْْــ هآيْـﮯ ڪِــﮧ פْيْـگَرْ وُجُوْפ نَخوْآهَنْـפ פْآشتــْْ
تْآ مَــטּ بَرْ سَرْ آنْگُشْتْآنَشْــ بُوســِﮧ بِزَنَــґ
وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید
وقتی ابد چشم ترا پیش از ازل می آفرید
وقتی زمین ناز ترا در آسمانها می کشید
وقتی عطش طعم ترا با اشكهایم می چشید
من عاشق چشمت شدم، نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی
یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود
آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود
وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد
آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد
من بودم و چشمان تو، نه آتشی و نه گلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی
وقتی ابد چشم ترا پیش از ازل می آفرید
وقتی زمین ناز ترا در آسمانها می کشید
وقتی عطش طعم ترا با اشكهایم می چشید
من عاشق چشمت شدم، نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی
یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود
آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود
وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد
آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد
من بودم و چشمان تو، نه آتشی و نه گلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی
چشمان مهربان
کودک را تماشا میکنم
کودکم
به سوی اسمان رهسپار هست
میدانی
خیلی وقت میشود
بزرگ شده ام
و دیگر کودک نیستم
کودک را به سوی اسمان فرستادم
تا پاک بماند
وقتی بزرگ شوی
دیگر پاکی هیچ معنایی ندارد
و تمام وجودت انقدر درد میشود
که دیگر این کودکی لوس من
قادر به تحملش نیست پس
به اسمان میفرستم
تا خدا خودش
مثل همیشه
انقدر لوسش کند
که حواسش پرت شود که
من بزرگ چگونه اشک میریزم
کودک را تماشا میکنم
کودکم
به سوی اسمان رهسپار هست
میدانی
خیلی وقت میشود
بزرگ شده ام
و دیگر کودک نیستم
کودک را به سوی اسمان فرستادم
تا پاک بماند
وقتی بزرگ شوی
دیگر پاکی هیچ معنایی ندارد
و تمام وجودت انقدر درد میشود
که دیگر این کودکی لوس من
قادر به تحملش نیست پس
به اسمان میفرستم
تا خدا خودش
مثل همیشه
انقدر لوسش کند
که حواسش پرت شود که
من بزرگ چگونه اشک میریزم
نزدیکت می شوم
بوی دریا میآید
دور که می شوم
صدای باران!
بگو تکلیف ام با چشمهایت چیست؟
لنگر بیاندازم عاشقی کنم
یا چتر بردارم و دلبری کنم؟
بوی دریا میآید
دور که می شوم
صدای باران!
بگو تکلیف ام با چشمهایت چیست؟
لنگر بیاندازم عاشقی کنم
یا چتر بردارم و دلبری کنم؟
تو را
به تمامی فراموش کرده‌ام
مگر، چشمهایت را
که تمامِ تو بود!
"رضا کاظمی"
به تمامی فراموش کرده‌ام
مگر، چشمهایت را
که تمامِ تو بود!
"رضا کاظمی"
نگار پاستور
متخصص میکروبیولوژی
گوشه ی چشمِ تو
دنج می کند فضای شعر را
این گوشه گیری من
به خاطر چشم های توست . . .
کامران رسول زاده
دنج می کند فضای شعر را
این گوشه گیری من
به خاطر چشم های توست . . .
کامران رسول زاده
مرا کاریست مشکل با دلی خویش
که گفتن می نیارم مشکل خویش
خیالت داند و چشم من و غم
که هرشب در چه کارم با دل خویش
ز وا پس ماندگان یادی کن آخر
چه رانی تند جانا محمل خویش ؟
مرا در اولین منزل ره افتاد
ترا خویش باد راه و منزل خویش
چه فرصتها که گم کردم درین راه
زبخت خواب ناک غافل خویش
که گفتن می نیارم مشکل خویش
خیالت داند و چشم من و غم
که هرشب در چه کارم با دل خویش
ز وا پس ماندگان یادی کن آخر
چه رانی تند جانا محمل خویش ؟
مرا در اولین منزل ره افتاد
ترا خویش باد راه و منزل خویش
چه فرصتها که گم کردم درین راه
زبخت خواب ناک غافل خویش
ديشب كه پا به چشم تر ما گذاشتي
پا چون حباب بر سر دريا گذاشتي
زان بسته ماند دوش لب از شكوه كز نخست
با بوسه ،ُمهر بر دهن ما گذاشتي
چون لب به گذاشتی بلبم از پی وداع.
گوئی که داغ بر دل شیدای گذاشتی
امروز در سراي دلم يادگار توست،
آن داغ دل كه دوش در آنجا گذاشتي.
تمکین دل چگونه بر آید ز دست من
کار تو بود این که بمن واگذاشتی
اي انكه چاي پاي تو خود بوسه گاه ماست
بر درگه رقيب چرا پا گذاشتي
بر خون عاشقان همه خوبان رقم زدند
این رسم در جهان نه توتنها گذاشتی
درهای آسمان همه ای آه بسته است
بیهوده رو بعالم بالا گذاشتی
اي اشك ! يار امدو رخسار خود نمود
اما توكي مجال تماشا گذاشتي
حالت ترا چه شد که گرفتی بگریه خوی
از آن زمان که پای بدنیا گذاشتی
ابوالقاسم حالت
پا چون حباب بر سر دريا گذاشتي
زان بسته ماند دوش لب از شكوه كز نخست
با بوسه ،ُمهر بر دهن ما گذاشتي
چون لب به گذاشتی بلبم از پی وداع.
گوئی که داغ بر دل شیدای گذاشتی
امروز در سراي دلم يادگار توست،
آن داغ دل كه دوش در آنجا گذاشتي.
تمکین دل چگونه بر آید ز دست من
کار تو بود این که بمن واگذاشتی
اي انكه چاي پاي تو خود بوسه گاه ماست
بر درگه رقيب چرا پا گذاشتي
بر خون عاشقان همه خوبان رقم زدند
این رسم در جهان نه توتنها گذاشتی
درهای آسمان همه ای آه بسته است
بیهوده رو بعالم بالا گذاشتی
اي اشك ! يار امدو رخسار خود نمود
اما توكي مجال تماشا گذاشتي
حالت ترا چه شد که گرفتی بگریه خوی
از آن زمان که پای بدنیا گذاشتی
ابوالقاسم حالت
تو زیبا نیستی، من کلک زیبا آفرین دارم
تو شیدا نیستی، من شور شیدا آفرین دارم
تو در بزم من این آوازه مستی به خود بستی
تو شیوا نیستی، من جام رسوا آفرین دارم
جنون گل کردومجنون چو من از تو هویدا شد
تو لیلا نیستی، من عشق لیلا آفرین دارم
تو مشغول خود و من با تو در بیداری و خوابم
تو رویا نیستی، من فکر رویا آفرین دارم
در این گلزار از هر سرو خرامد سرو آزادی
تو رعنا نیستی، من چشم رعنا آفرین دارم
تو با شیرینی شعر من اینسان مجلس آرایی
تو گویا نیستی،من طبع گویا آفرین دارم
تو سرگرمی که در جمع منم تنها و سرگردان
تو تنها نیستی من بخت تنها آفرین دارم
تو سود اشک من هستی که جوشان تر از دریایی
تو دریا نیستی،من اشک دریا آفرین دارم
ترا چون طور و خود را همچو موسا در سخن دیدم
تو سینا نیستی،من برق سینا آفرین دارم
معینی کرمانشاهی
تو شیدا نیستی، من شور شیدا آفرین دارم
تو در بزم من این آوازه مستی به خود بستی
تو شیوا نیستی، من جام رسوا آفرین دارم
جنون گل کردومجنون چو من از تو هویدا شد
تو لیلا نیستی، من عشق لیلا آفرین دارم
تو مشغول خود و من با تو در بیداری و خوابم
تو رویا نیستی، من فکر رویا آفرین دارم
در این گلزار از هر سرو خرامد سرو آزادی
تو رعنا نیستی، من چشم رعنا آفرین دارم
تو با شیرینی شعر من اینسان مجلس آرایی
تو گویا نیستی،من طبع گویا آفرین دارم
تو سرگرمی که در جمع منم تنها و سرگردان
تو تنها نیستی من بخت تنها آفرین دارم
تو سود اشک من هستی که جوشان تر از دریایی
تو دریا نیستی،من اشک دریا آفرین دارم
ترا چون طور و خود را همچو موسا در سخن دیدم
تو سینا نیستی،من برق سینا آفرین دارم
معینی کرمانشاهی
