معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
در مسلک ما معنی پرواز چنین است...
با بال شکسته به هوای دوست پریدن...
با بال شکسته به هوای دوست پریدن...
sshimaa
عضو جدید
ما آدمها گاهی اشتباه می کنیم
و از سر غم و اندوه اشتباهاتمون اشک میریزیم شاید به اندازه یک رودخونه
بعد باید پل بسازیم واز روی اون اشتباهات و غمها رد بشیم
وگرنه اون رودخونه کم کم تبدیل به دریا میشه و بعد اقیانوس
و ما توی غمها هو رنجامون غرق میشیم
پس همیشه به فکر ساختن اون پل بعد از هر اشتباهی باش
و از سر غم و اندوه اشتباهاتمون اشک میریزیم شاید به اندازه یک رودخونه
بعد باید پل بسازیم واز روی اون اشتباهات و غمها رد بشیم
وگرنه اون رودخونه کم کم تبدیل به دریا میشه و بعد اقیانوس
و ما توی غمها هو رنجامون غرق میشیم
پس همیشه به فکر ساختن اون پل بعد از هر اشتباهی باش
از اینجا...
که هستم!
تا آنجا ک تو هستی...
وجب به وجب...
دلتنگتم...
که هستم!
تا آنجا ک تو هستی...
وجب به وجب...
دلتنگتم...
تنهایی چیزهای زیادی به انسان می آموزد...
اما تو نرو...
بگذار من نادان بمانم...
اما تو نرو...
بگذار من نادان بمانم...
گفتم بیا...
گفت پاهایم یخ زده...
به پایش سوختم...
گرم شد و رفت به سوی دیگری...
گفت پاهایم یخ زده...
به پایش سوختم...
گرم شد و رفت به سوی دیگری...
بلور باش...
اما به همه بگو از سنگم...
مردم این زمانه فقط به دنبال شکستنن
اما به همه بگو از سنگم...
مردم این زمانه فقط به دنبال شکستنن
تمام حجم خیالم از تو لبریز است...
خیالم کوچک نیست!!!
تو: بی نهایت عزیزی...
خیالم کوچک نیست!!!
تو: بی نهایت عزیزی...
دلم یک فیلم بلند می خواهد ،
یک واقعیت عاشقانه ،
پر از سکانس های با تو بودن
و یک دکمه ی تکرار ....
یک واقعیت عاشقانه ،
پر از سکانس های با تو بودن
و یک دکمه ی تکرار ....
دلم که می گیرد بغض می کند ، میشود وبال گردنم ، دردهایم خیلی نیستند : تو هستی و فراموش کردنت ف لعنتی دردم می آید وقتی با دردهایت کلنجار می روم !!!!
یک بار دیگر حکم کن ،
اما نه بی دل
با دلت ،
حکمِ دل : هر که دل دارد بیندازد وسط ،تا ما دلهایمان را رو کنیم .
دل که رویِ دل بیفتد ، عشق حاکم می شود .
پس به حکمِ عشق ، بازی میکنیم.
این دلِ من !
❤
رو بکن حالا دلت را !
دل نداری ؟!
بُر بزن اندیشه ات را .
حکم ِ لازم :
دل سپردن ، دل گرفتن ، هر دو لازم
اما نه بی دل
با دلت ،
حکمِ دل : هر که دل دارد بیندازد وسط ،تا ما دلهایمان را رو کنیم .
دل که رویِ دل بیفتد ، عشق حاکم می شود .
پس به حکمِ عشق ، بازی میکنیم.
این دلِ من !
❤
رو بکن حالا دلت را !
دل نداری ؟!
بُر بزن اندیشه ات را .
حکم ِ لازم :
دل سپردن ، دل گرفتن ، هر دو لازم
کاش........
کاش آسمان حرف کویر را می فهمید و اشک خود را نثار گونه های خشک او می کرد
کاش واژۀ حقیقت آنقدر با لبها صمیمی بود که برای بیان کردنش به شهامت نیازی نبود
کاش دلها آنقدر خالص بودند که دعاها قبل از پایین آمدن دستها مستجاب می شد
کاش شمع حقیقت محبت را در تقلای بال و پر پروانه می دید و او را باور می کرد
کاش مهتاب با کوچه های باریک شب آشناتر بود
کاش بهار آنقدر مهربان بود که باغ را بدست خزان نمی سپرد
کاش فریادها آنقدر بی صدا بودند که حرمت سکوت را نمی شکست
کاش در قاموس غصه ها شکوه لبخند در معنی داغ اشک گم نمی شد
و بالاخره
کاش کاش.....................
کاش آسمان حرف کویر را می فهمید و اشک خود را نثار گونه های خشک او می کرد
کاش واژۀ حقیقت آنقدر با لبها صمیمی بود که برای بیان کردنش به شهامت نیازی نبود
کاش دلها آنقدر خالص بودند که دعاها قبل از پایین آمدن دستها مستجاب می شد
کاش شمع حقیقت محبت را در تقلای بال و پر پروانه می دید و او را باور می کرد
کاش مهتاب با کوچه های باریک شب آشناتر بود
کاش بهار آنقدر مهربان بود که باغ را بدست خزان نمی سپرد
کاش فریادها آنقدر بی صدا بودند که حرمت سکوت را نمی شکست
کاش در قاموس غصه ها شکوه لبخند در معنی داغ اشک گم نمی شد
و بالاخره
کاش کاش.....................
ترا من زهر شیرین خوانم ای عشق
که نامی خوشتر از اینت ندانم
وگر هر لحظه رنگی تازه گیری
به غیر از زهر شیرینت نخوانم
تو زهری زهر گرم سینه سوزی
تو شیرینی که شور هستی از توست
شراب جام خورشیدی که جان را
نشاط از تو غم از تو مستی از توست
به آسانی مرا از من ربودی
درون کوره غم آزمودی
دلت آخر به سرگردانیم سوخت
نگاهم را به زیبایی گشودی
بسی گفتند دل از عشق برگیر
که نیرنگ است و افسون است و جادوست
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که او زهر است اما نوشداروست
چه غم دارم که این زهر تب آلود
تنم را در جدایی می گدازد
از آن شادم که در هنگامه ی درد
غمی شیرین دلم را می نوازد
اگر مرگم به نامردی نگیرد
مرا مهر تو در دل جاودانی است
وگر عمرم به ناکامی سرآید
ترا دارم که مرگم زندگانی است
(فریدون مشیری)
که نامی خوشتر از اینت ندانم
وگر هر لحظه رنگی تازه گیری
به غیر از زهر شیرینت نخوانم
تو زهری زهر گرم سینه سوزی
تو شیرینی که شور هستی از توست
شراب جام خورشیدی که جان را
نشاط از تو غم از تو مستی از توست
به آسانی مرا از من ربودی
درون کوره غم آزمودی
دلت آخر به سرگردانیم سوخت
نگاهم را به زیبایی گشودی
بسی گفتند دل از عشق برگیر
که نیرنگ است و افسون است و جادوست
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که او زهر است اما نوشداروست
چه غم دارم که این زهر تب آلود
تنم را در جدایی می گدازد
از آن شادم که در هنگامه ی درد
غمی شیرین دلم را می نوازد
اگر مرگم به نامردی نگیرد
مرا مهر تو در دل جاودانی است
وگر عمرم به ناکامی سرآید
ترا دارم که مرگم زندگانی است
(فریدون مشیری)
