شبيه ساعت ِ شني ،
كه دانه هايِ آخرش را
در گلويِ تَنگ ِ دو هيچ جا گذاشته ،
كم آورده ام !
شبيه بادبادكي كه ،
به قصدِ خودكشي بال هايش را چيده و باد ِ لعنتي رهايش نمي كند ،
ميانِ درگيري ِ آسمان و زمين ،
كم آورده اَم!
شبيه خودنويسي ،
كه تمام خونَش را پايِ شعرهاي ِ عاشقانه اَم حرام كرده !
شبيه دستمال ِ خيسي ،
كه از اشك هايم به گريه افتاده ؛
كم آورده اَم!
كم آورده اَم ، از انسانيت ِ اين روزها ، از عشق از عاشقانه ها ...
ديگر از طعمِ گَسِ دروغ هايِ شيريني كه به خوردم مي دهند، بيزارم!
از عاشقانه هايي كه به اسمِ عشق خطوط ِ كمربند را هدف مي گيرند ،
تا تمام ِ علاقه شان را با كَمَرشان اثبات كنند.
خسته اَم از اميد هايي كه نيامده مي روَند وُ تلمباري مي شوند ،
روي تمام ِ آرزوهاي خاك خورده اَم!
خسته اَم از دنيايي كه صميميت ِ رفاقت هايش ،
با مارك هاي كيف و كفش اندازه گيري مي شود.
خسته ام از نگاهي كه همه غَمدار وصفَش مي كنند وُ ،
حجمِ سكوتي كه حنجره اَم را چنگ مي زند!
.
.
.
مـــن ديـــــــوانه اَم رفــيق ،
كـم آورده اَم!
دوستت دارم..
