دیگر ای گندم نمای جو فروش
با ردای عجب، عیب خود مپوش
مشاعرۀ سنّتی
- شروع کننده موضوع Matrix
- تاریخ شروع
با ردای عجب، عیب خود مپوش
شد روشنم ز نظم فروغی که بر فلک
خورشید یک فروغ ز سیمای او بود
arc_saba
عضو جدید
دلا خو کن به تنهایی که از تنها بلا خیزد
سعادت با کسی باشد که از تنها بپرهیزد
m.sabri
عضو جدید
در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد... حالتی رفت ک مهراب به فریاد آمد
دوش در دامن پاک صنم باده فروش
اثری بود که در دامن سجاده نبود
تا به درها نروی هر سحری کی دانی
که دری غیر در میکده بگشاده نبود
دانی قیامت از چه ندارد سر قیام
در انتظار قامت رعنای او بود
شد روشنم ز نظم فروغی که بر فلک
خورشید یک فروغ ز سیمای او بود
arc_saba
عضو جدید
دستم نداد قوت رفتن به پیش دوست
چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم
m.asn
عضو جدید
تا چند ز خون مژه در کوی تو احباب
صد نامه نویسند و جواب از تو نخواهند
مردم ز سیه چشم تو در میکدهٔ عشق
مستند به حدی که شراب از تو نخواهند
◗NAVID◖
عضو جدید
درویش و فقیریم و یکی یار نداریم / با خوب و بد خلق خدا کار نداریم
از حادثه ترسند همه کاخ نشینان / ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم
دی طفلک خاک بیز غربال بدست
میزد بدو دست و روی خود را می خست
میگفت به های های کافسوس و دریغ
دانگی بنیافتیم و غربال شکست
در دیاری که گل روی تو را پروردنتـــا جرعه ای از جام الستت ندهند
آگاهی از این بلند و پستت ندهند
خوش بهاری و فرح بخش هوایی بودست
عهد کردی که وفا پیشه کنی جهد بکن
تا بدانم که درین عهد وفایی بودست
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد // وجود نازکت آزرده گزند مباد
دیگران دارند هر یک صد امید از خوان وصل
من ز درد بی*نصیبی چند باشم بی*نصیب؟
ای صبا جهدی کن و بگشا نقاب غنچه را
تا کی از دیدار گل محروم باشد عندلیب؟
بس بگردید و بگردد روزگار // دل به دنیا درنبندد هوشیار
ای که دستت می‌رسد کاری بکن // پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار
روزی که در وصل به رویم بگشایی
از عالم بالا بگشایند دری را
سر خاک شده از سجدهٔ آن کافر بدکیش
تا چند پرستم ز خدا بی*خبری را؟
اگر از کمند عشقت بروم کجا گریزم // که خلاص بی تو بندست و حیات بی تو زندان
ننگست عاشقان جهان را ز نام من
عاشق مگوی، هرچه توانی بگو مرا
گفتی که: آبروی هلالی سرشک اوست
رسوای خلق می*کند این آبرو مرا
دوست خوبم من تشکر ندارم ببخشید
آن سرو که جایش دل غم پرور ماست
جان در غم بالاش گرفتار بلاست
از دوری او به ناخن محرومی
سد چاک زدیم سینه جایش پیداست
تیغ بر من چه زنی، حیف که همچون تو کسی
بهر آزادی سگی رنجه کند بازو را
چشمت آهوست، نظر سوی رقیبان مفکن
پند بشنو، به سگان رام مکن آهو را
اکسیر حیات جاودانم بفرست
کام دل و آرزوی جانم بفرست
آن مایع که سرمایهٔ عیش و طرب است
آنم بفرست و در زمانم بفرست
تن زار مرا هر دم رقیب آزرده می سازد
چنین باشد بلی چون چشم سگ بر استخوان افتد
هلالی آن چنان در عاشقی رسوای عالم شد
که پیش از هر سخن افسانهٔ او در میان افتد
دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام
دل خسته سوی خانه تن خسته می کشم
آوخ ... کزین حصار دل آزار خسته ام
مگر آن که هر دو چشمش همه عمر بسته باشد // به ورع خلاص یابد ز فریب چشم بندان
نماند از سیل اشک من زمین را یک بنا محکم
کنون ترسم که نقصان در بنای آسمان افتد
به راهت چند زار و ناتوان افتم، خوش آن روزی
که از چشمت نگاهی سوی این ناتوان افتد
مرهمی نه بر دل افگار من، بهر خدا
پیش ازان روزی که کار دل ز مرهم بگذرد
هر که از روی ارادت پا نهد در راه عشق
عالمی پیش آیدش کز هر دو عالم بگذرد
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
اولین مسابقۀ "مشاعرۀ سنتی دور همی" با جایزه | مشاعره | 109 | |
|
مشاعرۀ شاعران | مشاعره | 11 |