گاه باتو !
گاه با یادت !
و گاه هیچ . . .
بودن یا نبودن
مسئله این است . . . !!
گاه با یادت !
و گاه هیچ . . .
بودن یا نبودن
مسئله این است . . . !!
معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
روزی خواهد رســــــــید....
که دیگـــــــــر....
نه صدایم را بشنــــــــوی...
نه نگــــــــاهم را ببنی...
نه وجودم را حس کنـــــــــی....
...
و میشویی...با اشکت....
سنگ قبر خاک گرفته ی مرا.....
....
و ان لحظه است...که معنی تمام حرف های گفته و نگفته ام را میفهمی
ولی....من ...دیگر ...نیستم....
هزار معبد به یکی شهر …
بشنو:
گو یکی باشد معبد به همه دهر
تا من آنجا برم نماز
که تو باشی …
چندان دخیل مبند که بخشکانی‌ام ازشرم ناتوانی خویش
درخت معجزه نیستم
تنها
یکی درخت‌ام
موجی
در آبکندی
و جز این‌ام هنری نیست
که آشیان تو باشم …
تخت‌ات و تابوت‌ات.
یادگاریم و خاطره اکنون.
دو پرنده یادمان پروازی
و گلویی خاموش
یادمان آوازی …
احمد شاملو
بشنو:
گو یکی باشد معبد به همه دهر
تا من آنجا برم نماز
که تو باشی …
چندان دخیل مبند که بخشکانی‌ام ازشرم ناتوانی خویش
درخت معجزه نیستم
تنها
یکی درخت‌ام
موجی
در آبکندی
و جز این‌ام هنری نیست
که آشیان تو باشم …
تخت‌ات و تابوت‌ات.
یادگاریم و خاطره اکنون.
دو پرنده یادمان پروازی
و گلویی خاموش
یادمان آوازی …
احمد شاملو
من کیم؟
کسی میدونه؟
من همون دیوونه ایم که هیچ وقت عوض نمیشه.
همونی که همه باهاش خوشحالن اماکسی باهاش نمی مونه.
همونی که هق هق همه روبه جون دل گوش میده اماخودش بغضاش روزیربالش میترکونه.
همونی که مواظبه کسی ناراحت نشه اماهمه ناراحتش میکنن.
همونی که تکیه گاه خوبیه اماواسش تکیه گاهی نیست.
همونی که کلی حرف داره اماهمیشه ساکته. اره
کسی میدونه؟
من همون دیوونه ایم که هیچ وقت عوض نمیشه.
همونی که همه باهاش خوشحالن اماکسی باهاش نمی مونه.
همونی که هق هق همه روبه جون دل گوش میده اماخودش بغضاش روزیربالش میترکونه.
همونی که مواظبه کسی ناراحت نشه اماهمه ناراحتش میکنن.
همونی که تکیه گاه خوبیه اماواسش تکیه گاهی نیست.
همونی که کلی حرف داره اماهمیشه ساکته. اره
زنبق خاطراتم
از پیچک ذهنم بالا می رود
دهان تو را می شنوم
تا نامم مرور شود در هجای
لحظه های سنگین سکوتی که یعنی
دوستت دارم را زمزمه کنی
در تلنگر دلهره های هر روز – هرروز...
و یادم نمی آید که بی نام تو آغاز شده باشم
این ابتدای داستان از زبانم موج می گیرد
و پیشانی لحظه ها را چروک می دهد
که سکوت را در حوصله
امروز شاید شروع شود
این روزهای های فراموشی
پر از سمفونی های
نیامدنهای توست که خسته ام می کند
امروز چه روزیست که نیستی؟...
دل ابي ات از من ازرده است
چو دريا كه در خود گره خورده است
به سردي از اينجا مرو افتاب
به هنگام تاريكي افسرده است
چگونه شكوفا شوم بي تو من
كه بي باغبان غنچه مرده است
مرا غربت خيس چشمان تو
به ابري ترين فصلها برده است
مگر حرف سنگين به تو گفته ام
كه به خاطر نازنينت برخورده است ؟!
چو دريا كه در خود گره خورده است
به سردي از اينجا مرو افتاب
به هنگام تاريكي افسرده است
چگونه شكوفا شوم بي تو من
كه بي باغبان غنچه مرده است
مرا غربت خيس چشمان تو
به ابري ترين فصلها برده است
مگر حرف سنگين به تو گفته ام
كه به خاطر نازنينت برخورده است ؟!
روز پائیزی میلاد تو در یادم هست
روز خاکستری سرد سفر یادت نیست
ناله ناخوش از شاخه جدا ماندن من
در شب آخر پرواز سفر یادت نیست
یادم هست یادت نیست
روز خاکستری سرد سفر یادت نیست
ناله ناخوش از شاخه جدا ماندن من
در شب آخر پرواز سفر یادت نیست
یادم هست یادت نیست
گاهی آنقدردلتنگ می شوم که آسمان هم دلش برایم می گیرد
وابرها خود را شریک غصه هایم می کنند وبرای آرزوهای بر باد رفته ام
می گریند.آنگاه من درزیر باران چشمهایم را شستشو می دهم تا حسرت دقایق
از دست رفته را نخورند وپاکتر وزلال تر به فردا بنگرند
فردایی بهتر از امروز ودیروز
وابرها خود را شریک غصه هایم می کنند وبرای آرزوهای بر باد رفته ام
می گریند.آنگاه من درزیر باران چشمهایم را شستشو می دهم تا حسرت دقایق
از دست رفته را نخورند وپاکتر وزلال تر به فردا بنگرند
فردایی بهتر از امروز ودیروز
ابر گریان غروبم که به خونابه اشک
میکشم در دل خود، آتش اندوهی را
سینه ی تنگ من از بار غمی سنگین است
پاره ابرم که نهان ساخته ام کوهی را
آسمان گریه ستاند بر سر خاک
بینوا من که در این گریه ی من، مستی نیست
همچو مه، کاهش من از غم بیفردائی ست
همچو نی، وحشتم از باد تهیدستی نیست
آسمان بستری افکنده از خاکستر ابر
آتش ماه در این بستر سرد افتاده ست
دل خونین مرا بستر غم خوابگه است
خال سرخ ست که بر گونه زرد افتاده ست
در دل این شب تاریک تو فانوس منی
گرد تو، خرمن باران زده ی هاله ی توست
آبی و ناله ی تو یخ زده در سینه ی سنگ
چشمه ی خشک دلم منتظر ناله ی توست
ای که در خلوت من بوی تو پیچیده هنوز
یاد شیرین تو تا مرگ هماغوشم باد
ابر تاریکم و از گریه ی اندوه پرم
حسرت دیدن خورشید فراموشم باد..........
میکشم در دل خود، آتش اندوهی را
سینه ی تنگ من از بار غمی سنگین است
پاره ابرم که نهان ساخته ام کوهی را
آسمان گریه ستاند بر سر خاک
بینوا من که در این گریه ی من، مستی نیست
همچو مه، کاهش من از غم بیفردائی ست
همچو نی، وحشتم از باد تهیدستی نیست
آسمان بستری افکنده از خاکستر ابر
آتش ماه در این بستر سرد افتاده ست
دل خونین مرا بستر غم خوابگه است
خال سرخ ست که بر گونه زرد افتاده ست
در دل این شب تاریک تو فانوس منی
گرد تو، خرمن باران زده ی هاله ی توست
آبی و ناله ی تو یخ زده در سینه ی سنگ
چشمه ی خشک دلم منتظر ناله ی توست
ای که در خلوت من بوی تو پیچیده هنوز
یاد شیرین تو تا مرگ هماغوشم باد
ابر تاریکم و از گریه ی اندوه پرم
حسرت دیدن خورشید فراموشم باد..........
عشق آدم را داغ میکند
و دوست داشتن آدم را پخته میکند
هر داغی یک روز سرد میشود
ولی هیچ پخته ای دیگر خام نمیشود
آرزوهــایت را یکجــا یادداشت کن
و یـکــی یـکــی از خـُـدا بخـواه
خـُــــدا یـــــادش نـمـــــی ره
ولی تــو یـادت می ره کـه
چیزی که امــروز داری
آرزوی دیروزت بـوده
می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزگه ویرانه ی خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده ودیوانه ی خویش
سوی منزگه ویرانه ی خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده ودیوانه ی خویش
قفسي بايد ساخت
هرچه در دنيا گنجشک و قناري هست
با پرستوها
و کبوترها
همه را بايد يکجا به قفس انداخت
روزگاري است که پرواز کبوترها
در فضا ممنوع است
که چرا
به حريم جت ها خصمانه تجاوز شده است
روزگاري است که خوبي خفته است
و بدي بيدار است
و هياهوي قناري ها
خواب جت ها را آشفته است
غزل حافظ را مي خواندم
مزرع سبز فلک ديدم و داس مه نو
تا به آنجا که وصيت مي کرد
گر روي پاک و مجرد چو مسيحا به فلک
از فروغ تو به خورشيد رسد صد پرتو
دلم از نام مسيحا لرزيد
از پس پرده اشک
من مسيحا را بالاي صليبش ديدم
با سرخم شده بر سينه که باز
به نکو کاري پاکي خوبي
عشق مي ورزيد
و پسر هايش را
که چه سان پاک و مجرد به فلک تاخته اند
و چه آتش ها هر گوشه به پا ساخته اند
و برادرها را خانه برانداخته اند
دود در مزرعه سبز فلک جاري است
تيغه نقره داس مه نو زنگاري است
و آنچه هنگام درو حاصل ماست
لعنت و نفرت و بيزاري است
روزگاري است که خوبي خفته است
و بدي بيدار است
و غزل هاي قناري ها
خواب جت ها را آشفته است
غزل حافظ را مي بندم
از پس پرده اشک
خيره در مزرعه خشک فلک مي نگرم
مي بينم
در دل شعله و دود
مي شود خوشه پروين خاموش
پيش خود مي گويم
عهد خودرايي و خود کامي است
عصر خون آشامي است
که درخشنده تر از خوشه پروين سپهر
خوشه اشک يتيمان ويتنامي است
هرچه در دنيا گنجشک و قناري هست
با پرستوها
و کبوترها
همه را بايد يکجا به قفس انداخت
روزگاري است که پرواز کبوترها
در فضا ممنوع است
که چرا
به حريم جت ها خصمانه تجاوز شده است
روزگاري است که خوبي خفته است
و بدي بيدار است
و هياهوي قناري ها
خواب جت ها را آشفته است
غزل حافظ را مي خواندم
مزرع سبز فلک ديدم و داس مه نو
تا به آنجا که وصيت مي کرد
گر روي پاک و مجرد چو مسيحا به فلک
از فروغ تو به خورشيد رسد صد پرتو
دلم از نام مسيحا لرزيد
از پس پرده اشک
من مسيحا را بالاي صليبش ديدم
با سرخم شده بر سينه که باز
به نکو کاري پاکي خوبي
عشق مي ورزيد
و پسر هايش را
که چه سان پاک و مجرد به فلک تاخته اند
و چه آتش ها هر گوشه به پا ساخته اند
و برادرها را خانه برانداخته اند
دود در مزرعه سبز فلک جاري است
تيغه نقره داس مه نو زنگاري است
و آنچه هنگام درو حاصل ماست
لعنت و نفرت و بيزاري است
روزگاري است که خوبي خفته است
و بدي بيدار است
و غزل هاي قناري ها
خواب جت ها را آشفته است
غزل حافظ را مي بندم
از پس پرده اشک
خيره در مزرعه خشک فلک مي نگرم
مي بينم
در دل شعله و دود
مي شود خوشه پروين خاموش
پيش خود مي گويم
عهد خودرايي و خود کامي است
عصر خون آشامي است
که درخشنده تر از خوشه پروين سپهر
خوشه اشک يتيمان ويتنامي است
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]این روزها فاصله عشق و فاحشگی در حد یک شب است...[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]شبی که فردایش نمیدانی عاشق میخواندت یا فاحشه...[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]شبی که فردایش نمیدانی عاشق میخواندت یا فاحشه...[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به همین سادگی...[/FONT]
گویند هرکه بمیرد فراموش میشود
ما زنده ایم ولی سخت فراموش شده ایم......
ایشکالی یوخ نرگس جان.....سنی ساغولاسان
دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند//رویاهایش را آسمان پرستاره نادیده می گیرد//و هر دانهء برفی به اشکی نریخته می ماند//سکوت سرشار از سخنان ناگفته است ,از حرکات ناکرده,اعتراف به عشق های نهان و خوشی های بر زبان نیامده...............در این سکوت حقیقت ما نهفته است.....حقیقت تو...ومن
گم می شوم ...
یک بار ...
دو بار ...
سه بار ...
.
.
.
روزی هزار بار گم می شوم و کسی نیست این دور و برها تا پیدایم کند ...!
یک بار ...
دو بار ...
سه بار ...
.
.
.
روزی هزار بار گم می شوم و کسی نیست این دور و برها تا پیدایم کند ...!
....
این بارانی که می بارد
قطره قطره های جوی دلتنگی من است
که از آسمان سرازیر شده
و رویای عشقم،
که چکه چکه آب می شود ...
این بارانی که می بارد
قطره قطره های جوی دلتنگی من است
که از آسمان سرازیر شده
و رویای عشقم،
که چکه چکه آب می شود ...
[h=2]http://www.www.www.iran-eng.ir/images/icons/icon1.png[/h] کفشهایت چه خوشبختند
در
پا به پای تو
مثل چشمهایم
هستی و ُ
نمی بینم ات
تو می چسبی
مثل بوی پیپ
برای دیگران
به اجبار زندگی ست
دوستت دارم ها
حالا تو هی بگو
” تویی زندگی م “
از تو نه شعری می خواهم وُ
نه نگاهی
گاهی فقط
یک لبخند / یک لبخند
برایم بخند
در
پا به پای تو
مثل چشمهایم
هستی و ُ
نمی بینم ات
تو می چسبی
مثل بوی پیپ
برای دیگران
به اجبار زندگی ست
دوستت دارم ها
حالا تو هی بگو
” تویی زندگی م “
از تو نه شعری می خواهم وُ
نه نگاهی
گاهی فقط
یک لبخند / یک لبخند
برایم بخند
امشب غم ها برایم مهمانی گرفته اند و من میخواهم بترکانم همه ی بغض هایم را …
لااقل بیا بگو که دیگر به دیدنم نمی آیی شاید اشکی نشست گوشه چشم هایی که به این “در” خشک شده اند !
لااقل بیا بگو که دیگر به دیدنم نمی آیی شاید اشکی نشست گوشه چشم هایی که به این “در” خشک شده اند !
روش معلم های سخت گیر را تقلید میکنم
هی تند تند مشق شب می دهم
به خود
که
بنویس:
- صدبار-
- از روی هرکلمه -
دلتنگی ممنوع!
دوست داشتن ممنوع!
خاطره ممنوع...
خاطره بازی هم!
مشق کن هر غروب تمام اینها را..
تا که باورت شود
دوره ی خوشی های دلت گذشته!
اما..
چه فایده
که
طفلی بازیگوش شده ام و سربه هوا!!!
مثل این است که شب نمناک است/
دیگران را هم غم هست به دل /
غم من،لیک،غمی غمناک است
دیگران را هم غم هست به دل /
غم من،لیک،غمی غمناک است
این روزها تلخ ترم!
از قهوه ای...
که تو را
قسمت فال من نکرد ...!
از قهوه ای...
که تو را
قسمت فال من نکرد ...!
امروز دلم می خواست پنجره اتاقم را باز کنم و آنقدر جیغ بکشم تا تمام شوم .
یک نفر قبل تر ها گفته :
زندگی تلخ ترین فاجعه عمر من است.
چه کسی بود مرا دعوت کرد .
زودتر باید رفت .
زودتر باید مرد .
