دوازده گام برای زندگی مهربانانه قانون طلایی کارن آرمسترانگ
ممکن است فکر کنید که انسان مهربانی هستید، شاید وقت و پولتان را صرف امور خیریه می‌کنید و گاه و بی‌گاه برای خانواده و دوستانتان ازخودگذشتگی نشان می‌دهید و حتی از اینکه دیگران را به‌دور از انصاف قضاوت کنید سر باز زنید؛ اما زمانی که از شما خواسته شود تا همین مهر و محبت، رفتار دوستانه، شادی و انصاف را در حق دشمنانتان هم انجام دهید، آن زمان متوجه خواهید شد که در این دنیا همیشه اولویت اول برای خودتان است و قطعاً به‌اندازه‌ی دیگران، خودخواه هستید.
کارن آرمسترانگ، مورخ مذهبی برجسته و پرکار، در کتاب «دوازده گام برای زندگی مهربانانه» برای اعتیاد جامعه به خودبینی و خودستایی، نسخه می‌پیچد. البته ممکن است نامعقول به نظر برسد، با همه‌ی این‌ها، او راه ساختن دنیایی سرشار از محبت و کمال را در باورها می‌یابد که از قضا به حل بسیاری از تفرقه‌های دنیا نیز کمک می‌کند. او از عمومیت قانون طلایی استفاده می‌کند تا برنامه‌ای خلق کند که ما را به فکر وا‌دارد و مهر و محبتی را گسترش دهد که از این کتاب هم فراتر رود.
بیش از شصت هزار امضا از سرتاسر جهان پای منشور مهربانی او می‌باشد، به بیان ساده‌تر، دوازده گام آرمسترانگ تلاش می‌کند تا
«ما را برای نشان دادن واکنش درست تربیت کند و عاداتی را در ما ایجاد کند که مهربانانه‌تر، آرام‌تر و با ترس کمتری نسبت به دیگران همراه باشد». برای رسیدن به این هدف بایستی بر طبق این دو قانون پیشروی کرد:
با دیگران همان‌طوری رفتار کنیم که می‌خواهیم با ما رفتار کنند.
اطرافیانمان را همان‌قدر دوست بداریم که خودمان را دوست داریم.
قطعاً همه این دو بخش قوانین را می‌دانند، اما کسی می‌داند چطور باید این قوانین را تمرین کرد؟
از نظر آرمسترانگ این قانون طلایی نه‌تنها بهترین راه‌حل است، بلکه یکی از ضرورت‌های قرن بیست‌و‌یکم می‌باشد. او به این نکته اشاره می‌کند که اعضای اقتصاد جهانی تا حدی به یکدیگر متصل هستند که همه‌ی انسان‌ها همسایه به‌حساب می‌آیند و مرزهای کشورها بی‌معنا جلوه می‌کنند، اگر در کشوری جنگی رخ دهد، بر وضعیت اقتصادی کشورهای دیگر نیز اثر می‌گذارد و رنج گروهی از مردم، کینه و خشم گروه‌های دیگر را به دنبال خواهد داشت. او در کتابش می‌نویسد که «اگر ما به اطرافیانمان صدمه بزنیم، به خود صدمه زده‌ایم.»
هدف کارن آرمسترانگ در کتاب دوازده گام برای زندگی مهربانانه
آرمسترانگ خواننده‌ی کتاب را تشویق می‌کند تا در ذهن و سخن خود، برای دیگران جا باز کند. این عمل مستلزم این است که ما در مکالمه‌های خود مهربان باشیم و به جای حرف زدن، از بینش و فراستمان استفاده کنیم که بتوانیم دیگران را متقاعد کنیم با ما موافقت کنند. آرمسترانگ در کتابش می‌نویسد: «ما دیگر چنین حرف‌هایی را از کسی نمی‌شنویم.» و اضافه می‌کند که «اینکه مشخص شود حق با ما است برای ما کافی نیست، ما می‌خواهیم طرف بحث را شکست دهیم و مسخره‌اش کنیم.» شاید اینکه بدون هیچ تعصبی بر دانسته‌ها و عقایدمان وارد یک بحث شویم، آن‌قدرها هم آسان نباشد، اما آرمسترانگ تأکید می‌کند که پذیرفتن اینکه آگاهی ما درباره موضوعی کم می‌باشد، ممکن است دری به‌سوی دانش و کنار گذاشتن کلیشه‌های مخرب باشد.
به‌عبارتی‌دیگر، آرمسترانگ روشی بر پایه‌ی نظام نابرابری باور و اعتقاد و همچنین روشی سکولار و جمع‌گرا طرح‌ریزی می‌کند، باور کردن این روش آسان است اما قطعاً انجام دادن آن کمی سخت می‌باشد.کتاب از دل تو تا دل من با ترجمه‌ی مرضیه سلیمانی، توسط نشر نو به چاپ رسیده است.
