اصالتا از جایی آمده که بخش عظیمی از هنر ایران‌زمین آنجا متولد شده؛
او همشهری عطار نیشابوری است. در نخستین ماه سال ۶۴ در کوران جنگ تحمیلی به دنیا آمده و از همان کودکی زبان منظمی داشته است.
نظم برایش اساسا جذاب‌تر از نثر است و از میان همه قالب‌های منظوم، غزل برایش نقش ملکه را دارد. علاقه به شعر او را در دانشگاه به سمت ادبیات کشاند و امروز او فارغ‌التحصیل فوق‌لیسانس زبان و ادبیات پارسی است.
وقتی بخواهید خودش را توصیف کند این را برای‌تان می‌خواند «که بود گفت کی‌ام؟ من: علیرضا عاشق/ تمام روز و شب سررسید را عاشق/ به محض زاده شدن سال‌ها گریسته‌ام/ به این دلیل که بودم از ابتدا عاشق»
و همین عاشقی باعث شده که می‌گوید «ممکن است شعر هر لحظه در من اتفاق بیفتد؛ در مترو، قبل از خواب، وسط خواب یا زیر دوش حمام که مجبور می‌شوم کارم را نیمه‌تمام رها کنم و شعرسرایی را شروع کنم».
علیرضا بدیع امروز یکی از معروف‌ترین غزلسراها و ترانه‌سراهای کشور است و علاوه بر شعر، مجری‌گری نیز می‌کند.
