ببار باران...
ببار باران...
ببـــــــــــــارای باران
امشب دوباره دلم گرفته است.
گویی ابرهای تیره غم,نوید بخش طوفانی بزرگ است که سیل آسا خواهد بارید
و خانه خشتی دلم را ویران خواهد کرد.
اما مرا ترسی ازسیل دردل نیست
زیرا خانه دل من جز ویرانه ای ماتم زده و
تلی از خاکسترچیزی نیست.
براستی که ویرانه را چه باک از ویرانی ,
مشتی خاکستررا چه باک از طوفان
وچندتکه سنگ راچه باک ازسیل ...
هوای دلم ابری است ,
باران خواهد بارید , بارانی شدید و سرد بر پیکر نیمه جان دلم.
ببار ای باران ...
ببارکه چتری برروی دلم نخواهم گرفت ,
ببارکه شاید اندکی از داغ این دل سوخته بکاهی ,
ببار که ویرانه دل من سقفی ندارد که از قطرات سردت ایمن باشد ,
ببارکه خانه دلم بسی تشنه و ملتهب است ,
ببار که شاید اندکی غبارغم را ازدل تیره ام بزدایی ,
بباروسیلی به پا کن ودل مسکین وگوشه نشین مرا با خود ببر ...
ببارای باران ...
ببارکه ازبارش تومن شادم ,
ببارکه عطرتو رامی طلبم ,
ببارکه شاید پس از بارش تو به یادش رنگین کمانی دردلم برپا شود ,
ببارو دل عاشق و تب دار مرا اندکی آرامش ببخش ,
ببارکه دلم دلتنگ اوست ,
ببارکه شاید در صدای دلنشین تو طنین صدای او را بشنوم ,
ببارای باران . . .
