معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
نگارم!
قواعد بازی را خودت به من آموختی یادت می آید؟
چشم گذاشتی... دستانت را گشودی... من به تیت همیشه در آغوشت پنهان شدم...
تو هر جایی را برای یافتن من زیر پا گذاشتی غیر از آغوشت!
و من دیر زمانی را رویا گونه زیر سایه تو زیسنم...
تا ایتکه با شور بختی من همگام شدی و مرا یافتی
نوبت به من رسید!
مستانه چشم گذاشتم ... دستانم را بر فراخ آسمان وجودت گشودم...از کنارم بی اعتنا گذشتی...
با خود گفتم برمی گردد... و ادامه دادم...
اما تا همیشه شمردن شزط بازی نیست!
برگرد به مخفی گاهت و پنهان شو... من تو را نمی یابم...
و تا بی نهایت هستی روح نوازت را, با حصار دسنانممی پوشانم...
با همه زنانگی ام, مردانه قول می دهم!
نازتین فاطمه حمشیدی
قواعد بازی را خودت به من آموختی یادت می آید؟
چشم گذاشتی... دستانت را گشودی... من به تیت همیشه در آغوشت پنهان شدم...
تو هر جایی را برای یافتن من زیر پا گذاشتی غیر از آغوشت!
و من دیر زمانی را رویا گونه زیر سایه تو زیسنم...
تا ایتکه با شور بختی من همگام شدی و مرا یافتی
نوبت به من رسید!
مستانه چشم گذاشتم ... دستانم را بر فراخ آسمان وجودت گشودم...از کنارم بی اعتنا گذشتی...
با خود گفتم برمی گردد... و ادامه دادم...
اما تا همیشه شمردن شزط بازی نیست!
برگرد به مخفی گاهت و پنهان شو... من تو را نمی یابم...
و تا بی نهایت هستی روح نوازت را, با حصار دسنانممی پوشانم...
با همه زنانگی ام, مردانه قول می دهم!
نازتین فاطمه حمشیدی
آخرین ویرایش:
نمی دانم چرا شب ها دلم ناگاه می گیرد
گلویم را غمی جانسوز و بغض آه می گیرد
شبم تاریک و دردم لاعلاج وسینه ام پرخون
همیشه وقت تنهایی ، دلم چون ماه می گیرد
خداوندا برایم راهی از بیراهه پیدا کن
که هرجا رهسپارم ، غم به رویم راه می گیرد
نمی دانم چگونه این همه غم در دلم جا شد
اگر با چاه گویم درد ، قلب چاه می گیرد
شکایت می کنم هر لحظه از غم ، بس که بی تابم
گمان دارم دل غم هم ز من ، گه گاه می گیرد
مکن در پیش درویشان حکایت از دل تنگم
که از این درد بی درمان ، دل هر شاه می گیرد
"رها" را با دلی پر غم ، رها کن تا رها باشی
مخـــوان اشعـــار تلخم را ، دلت ناخواه می گیرد
گلویم را غمی جانسوز و بغض آه می گیرد
شبم تاریک و دردم لاعلاج وسینه ام پرخون
همیشه وقت تنهایی ، دلم چون ماه می گیرد
خداوندا برایم راهی از بیراهه پیدا کن
که هرجا رهسپارم ، غم به رویم راه می گیرد
نمی دانم چگونه این همه غم در دلم جا شد
اگر با چاه گویم درد ، قلب چاه می گیرد
شکایت می کنم هر لحظه از غم ، بس که بی تابم
گمان دارم دل غم هم ز من ، گه گاه می گیرد
مکن در پیش درویشان حکایت از دل تنگم
که از این درد بی درمان ، دل هر شاه می گیرد
"رها" را با دلی پر غم ، رها کن تا رها باشی
مخـــوان اشعـــار تلخم را ، دلت ناخواه می گیرد
tahereh68
عضو جدید
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]نبـــــــــار بــــــــــــــــــــــــــــــاران . . .[/FONT][FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] لعنــــــــــتــــــــــــی نبـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــار. . .[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] امشب با دیگـــــــــــــری بیــــرون است . . .[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] ســـَــــــــرمـــــــــــــــــــــــــا میخورد ! ! ![/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] لعنــــــــــتــــــــــــی نبـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــار. . .[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] امشب با دیگـــــــــــــری بیــــرون است . . .[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] ســـَــــــــرمـــــــــــــــــــــــــا میخورد ! ! ![/FONT]
خدا آن حس زیباییست که در تاریکی صحرا
زمانی که هراس مرگ میدزدد سکوتت را
یکی همچون نسیم دشت می گوید:
کنارت هستم ای تنها
ودل آرام میگیرد...
زمانی که هراس مرگ میدزدد سکوتت را
یکی همچون نسیم دشت می گوید:
کنارت هستم ای تنها
ودل آرام میگیرد...
نشستم...
خسته شدم...
دیگر قایق نمیسازم...
پشت دریاها هر خبری که میخواهد باشد، باشد...
وقتی از تو خبری نیست...
قایق میخواهم چه کار...
مرا همین جزیره کوچک تنهایی هایم بس است...!
خسته شدم...
دیگر قایق نمیسازم...
پشت دریاها هر خبری که میخواهد باشد، باشد...
وقتی از تو خبری نیست...
قایق میخواهم چه کار...
مرا همین جزیره کوچک تنهایی هایم بس است...!
نگارم!
می دانم تو هم مثل من از دلتنگی گریزانی..
کنج اتاق نشسته ای با چشمانی بارانی...
اما تردید تو آتش به خرمن هستی ام زده!
چگونه باید به یقین برسی
که شاهزاده قصر شیشه ای قلب منی ... نبض پر تپش زندگی منی...؟
من بدون اینکه تو برایم تب کنی... میمیرم...
تا آخرین نفس هم پای تو می آیم...
تو در انتظار چه معجزه ای هستی؟
اعجاز از این شور انگیز تر... عشق!
همان عشقی که بارها سد غرور مرا شکست...
سونامی اشکهایم را نادیده گرفت و مرا به دیدارتو آورد...
به خاطر می آوری چند بار شکستم؟
اما تکه های شکسته اندام ظریفم را روی هم چیدم ... به سوی تو آمدم
و شورمندانه از کتیبه ی احساسم خواندم!
در حالی که تو ...
دیگر گذشته های تلخ برایم همیتی ندارد...آینده مهم است و حال...
گفتم حال!
حال دلم مهر می خواهد... اندکی باران...
نه از آن باران هایی که هر شب آسمان نگاهم را می پوشاند... نه!
از آن باران هایی که من در آغوش تو باشم و تو با چتری از بوسه های حیات بخش, میزبان من...
یعنی آن روز فرا می رسد؟
آه خدای من! چشمانم از شوری اشک می سوزد...
دیگر در این لجظات نفس گیر, تاب هیچ گونه شکایتی را ندارم...
ناگزیر چشمانم را دربستر پلکهایم می رقصانم...
سرزمین گونه هایم تر می شود...
و عطر نفسهایت بر تار و پود وجودم می نشیند ... مرا بی قرار می کند...
سرنوشت دلش به رحم می آید و مرا به آغوش رویا می سپارد...
من دست در دست خیال تو, چند ساعتی را به آسمان می روم...
غریب است!
تو در کنار فرشته خواب به یقین رسیده ای...
این من هستم که مونس لحظه های توست...
این من هستم که تاابد همراه توست...
پس مرا به خود می فشاری...
و من در حصار دستان تو برای لمحه ای آرام می شوم...
به تو... به منتهای آرزوی خود می رسم...
نازنین فاطمه جمشیدی
می دانم تو هم مثل من از دلتنگی گریزانی..
کنج اتاق نشسته ای با چشمانی بارانی...
اما تردید تو آتش به خرمن هستی ام زده!
چگونه باید به یقین برسی
که شاهزاده قصر شیشه ای قلب منی ... نبض پر تپش زندگی منی...؟
من بدون اینکه تو برایم تب کنی... میمیرم...
تا آخرین نفس هم پای تو می آیم...
تو در انتظار چه معجزه ای هستی؟
اعجاز از این شور انگیز تر... عشق!
همان عشقی که بارها سد غرور مرا شکست...
سونامی اشکهایم را نادیده گرفت و مرا به دیدارتو آورد...
به خاطر می آوری چند بار شکستم؟
اما تکه های شکسته اندام ظریفم را روی هم چیدم ... به سوی تو آمدم
و شورمندانه از کتیبه ی احساسم خواندم!
در حالی که تو ...
دیگر گذشته های تلخ برایم همیتی ندارد...آینده مهم است و حال...
گفتم حال!
حال دلم مهر می خواهد... اندکی باران...
نه از آن باران هایی که هر شب آسمان نگاهم را می پوشاند... نه!
از آن باران هایی که من در آغوش تو باشم و تو با چتری از بوسه های حیات بخش, میزبان من...
یعنی آن روز فرا می رسد؟
آه خدای من! چشمانم از شوری اشک می سوزد...
دیگر در این لجظات نفس گیر, تاب هیچ گونه شکایتی را ندارم...
ناگزیر چشمانم را دربستر پلکهایم می رقصانم...
سرزمین گونه هایم تر می شود...
و عطر نفسهایت بر تار و پود وجودم می نشیند ... مرا بی قرار می کند...
سرنوشت دلش به رحم می آید و مرا به آغوش رویا می سپارد...
من دست در دست خیال تو, چند ساعتی را به آسمان می روم...
غریب است!
تو در کنار فرشته خواب به یقین رسیده ای...
این من هستم که مونس لحظه های توست...
این من هستم که تاابد همراه توست...
پس مرا به خود می فشاری...
و من در حصار دستان تو برای لمحه ای آرام می شوم...
به تو... به منتهای آرزوی خود می رسم...
نازنین فاطمه جمشیدی
آخرین ویرایش:
دلـــــــ♥ـــم...
شــــراب می خـــواهـــد بـــا طـــعم لـــبهـــای تــــ♥ــــو ..!
دلـــم یکـــ بـــغل عــــشق می خـــــواهـــــــــد
بــــا لـــــذتـــــ آغــــــــوش تــــ♥ــــو..!
دلـــــــــــ♥ــــــم..
بـــــــی واســـــطه بگـــــــویم..!
دلـــــــــــ♥ــــــم.. تـــــورا می خـــــواهـــــد..
بــــــا طـعم دلپـــــــذیــــر نفســـــهای تــــــ♥ـــو..!
شــــراب می خـــواهـــد بـــا طـــعم لـــبهـــای تــــ♥ــــو ..!
دلـــم یکـــ بـــغل عــــشق می خـــــواهـــــــــد
بــــا لـــــذتـــــ آغــــــــوش تــــ♥ــــو..!
دلـــــــــــ♥ــــــم..
بـــــــی واســـــطه بگـــــــویم..!
دلـــــــــــ♥ــــــم.. تـــــورا می خـــــواهـــــد..
بــــــا طـعم دلپـــــــذیــــر نفســـــهای تــــــ♥ـــو..!
نگارم
باز هم در قاب شکسته قلبم تو را می خوانم...
عطر نفسهایت را می بویم...
خاطرات شیرین و دوست داشتنی ات را مرور می کنم...
تا تصویر هرچند گنگ و نا ملموس از آسمان سیاه چشمانت بیابم
و ساعت ها خود را به چیدن ستاره هاي مهربانی نگاهت سرگرم سازم....
دمی را فارغ از این دنیا و مردم ظاهر فریبش همراه تو،آسوده بگذرانم...
باز هم عطش آغوش تو دیوانه ام می کند...
در میان سراب لحظه هایم...سرگردان خاطرات باران خورده ام می شوم
تا شاید قطره اي باسخاوت از دریاي بیکران محبت هاي بی شایبه ات بیابم
و دقایقی را همراه موج هاي احساس مردانه ات به خلوت نشینم....
باز هم دره دهشتناك تنهایی روبه رویم خودنمایی می کند....
و من هراسان از ورطه نابودي در میان خاطرات خاکستري ام
کوه پر غرور شانه هایت را می خواهم...
در رویا به مامن آغوشت پناه می آورم...با آرامش پیوند دوباره اي می بندم...
باز هم دستانم بی کسی را فریاد می زنند...
من در میان رنگین کمانی از خاطرات عاشقانه ام. سعی بر آن دارم
که دستان مهربانت را به تصرف غریبی ام در آورم...
به داشتنت ببالم...منتظر روزي بمانم...
که خداوند به اندیشه هاي ابریشمی ام رنگی از واقعیت بپاشد...
تو برگردي...روح خود را... در کالبد بی جان من بدمی
مرا بسان روزهاي طلایی عشقمان,از آن خود بدانی...
و در وجود خود حس کنی....
نازنین فاطمه جمشیدی
باز هم در قاب شکسته قلبم تو را می خوانم...
عطر نفسهایت را می بویم...
خاطرات شیرین و دوست داشتنی ات را مرور می کنم...
تا تصویر هرچند گنگ و نا ملموس از آسمان سیاه چشمانت بیابم
و ساعت ها خود را به چیدن ستاره هاي مهربانی نگاهت سرگرم سازم....
دمی را فارغ از این دنیا و مردم ظاهر فریبش همراه تو،آسوده بگذرانم...
باز هم عطش آغوش تو دیوانه ام می کند...
در میان سراب لحظه هایم...سرگردان خاطرات باران خورده ام می شوم
تا شاید قطره اي باسخاوت از دریاي بیکران محبت هاي بی شایبه ات بیابم
و دقایقی را همراه موج هاي احساس مردانه ات به خلوت نشینم....
باز هم دره دهشتناك تنهایی روبه رویم خودنمایی می کند....
و من هراسان از ورطه نابودي در میان خاطرات خاکستري ام
کوه پر غرور شانه هایت را می خواهم...
در رویا به مامن آغوشت پناه می آورم...با آرامش پیوند دوباره اي می بندم...
باز هم دستانم بی کسی را فریاد می زنند...
من در میان رنگین کمانی از خاطرات عاشقانه ام. سعی بر آن دارم
که دستان مهربانت را به تصرف غریبی ام در آورم...
به داشتنت ببالم...منتظر روزي بمانم...
که خداوند به اندیشه هاي ابریشمی ام رنگی از واقعیت بپاشد...
تو برگردي...روح خود را... در کالبد بی جان من بدمی
مرا بسان روزهاي طلایی عشقمان,از آن خود بدانی...
و در وجود خود حس کنی....
نازنین فاطمه جمشیدی
حافظه ی انسان های غمگین قویتر است
همیشه در یاد دارند
در کدامین خیابان...
کوچه...
کدام ساعت....
کدام دقیقه...
به دار اویخته شده
احساساتشان....
همیشه در یاد دارند
در کدامین خیابان...
کوچه...
کدام ساعت....
کدام دقیقه...
به دار اویخته شده
احساساتشان....
دست به صورتم نزن!
می ترسم بیفتد...
نقاب خندانی که بر چهره دارم! و بعد...
سیل اشک هایم تو را با خود ببرد...
و باز من بمانم و تنهایی...
می ترسم بیفتد...
نقاب خندانی که بر چهره دارم! و بعد...
سیل اشک هایم تو را با خود ببرد...
و باز من بمانم و تنهایی...
شب مامن لحظات ناب عاشقان است...
در پرچین خیالم تورا میهمان جشن باشکوه تنهاییمان می کنم...
می خواهم برایت کیکی از محبت بیاورم ...
و شمع های احساسم را با شعله های کوچکی از ماه روشن کنم...
می خواهم برایت استکانی لبریز از بوسه بریزم تا هرم نفسهایم, وجود پر مهرت را گرم کند و سردی
فراق را بر باد دهد...
می خواهم در این بزم... باور کنی که همه هستی ام پیشکش توست...
نمی خواهم کس خاصی را وعده بگیرم...من و تو حضورمان کافی است...
نمی خواهم نگاه آلوده ای به هم آغوشی مان خیره شود...
نگارم!
دعوتم را بپذیر....
سنارگان عشق را از دامن مهتاب جمع کرده ام و درون جعبه گذاشته ام تا به تو هدیه دهم...ناامیدم نکن!
ساعت دوست داشتن... کنار دریاچه نور به دیدارم بیا...
چشم در راهم...
نازنین فاطمه جمشیدی
در پرچین خیالم تورا میهمان جشن باشکوه تنهاییمان می کنم...
می خواهم برایت کیکی از محبت بیاورم ...
و شمع های احساسم را با شعله های کوچکی از ماه روشن کنم...
می خواهم برایت استکانی لبریز از بوسه بریزم تا هرم نفسهایم, وجود پر مهرت را گرم کند و سردی
فراق را بر باد دهد...
می خواهم در این بزم... باور کنی که همه هستی ام پیشکش توست...
نمی خواهم کس خاصی را وعده بگیرم...من و تو حضورمان کافی است...
نمی خواهم نگاه آلوده ای به هم آغوشی مان خیره شود...
نگارم!
دعوتم را بپذیر....
سنارگان عشق را از دامن مهتاب جمع کرده ام و درون جعبه گذاشته ام تا به تو هدیه دهم...ناامیدم نکن!
ساعت دوست داشتن... کنار دریاچه نور به دیدارم بیا...
چشم در راهم...
نازنین فاطمه جمشیدی
آیینه پرسید که چرا دیر کرده است
نکند دل دیگری او را اسیر کرده است
خندیدم و گفتم او فقط اسیر من است
تنها دقایقی چند تاخیر کرده است
گفتم امروز هوا سرد بوده است
شاید موعد قرار تغییر کرده است
خندید به سادگیم آیینه و گفت
احساس پاک تو را زنجیر کرده است
گفتم از عشق من چنین سخن مگوی
گفت خوابی , سالها دیر کرده است
در آیینه به خود نگاه می کنم , آه
عشق تو عجیب مرا پیر کرده است
راست گفت آیینه که منتظر نباش
او برای همیشه دیر کرده است …
نکند دل دیگری او را اسیر کرده است
خندیدم و گفتم او فقط اسیر من است
تنها دقایقی چند تاخیر کرده است
گفتم امروز هوا سرد بوده است
شاید موعد قرار تغییر کرده است
خندید به سادگیم آیینه و گفت
احساس پاک تو را زنجیر کرده است
گفتم از عشق من چنین سخن مگوی
گفت خوابی , سالها دیر کرده است
در آیینه به خود نگاه می کنم , آه
عشق تو عجیب مرا پیر کرده است
راست گفت آیینه که منتظر نباش
او برای همیشه دیر کرده است …
امشب شب آخره که مزاحم دلت شدم
خورشید فردا مال تو ببخش که عاشقت شدم
بدرقه لازم ندارم، خودم میرم عزیزترین
نذار بمونه زیر پا ، قلبمو بردار از زمین
دوستت دارم برای تو فقط یه حرف ساده بود
غافل از این که قلب من منتظر اشاره بود...
وقـتی کـه نیـستی ... پـرنـده خیـالـم بـه سـرش مـی زند...
کـه خـود را حلـق آویـز کـند از دار دلتنگی ات...
بـه دادش نمـی رسـی؟
کـه خـود را حلـق آویـز کـند از دار دلتنگی ات...
بـه دادش نمـی رسـی؟
فقط تو از جنس دل من بودی 
اما.............
.
.
.
افسوس...............
باز داغونم باز خستم
باز از همه چیز گریزونم
از دنیا
از تو
از عشق و محبت
از همون کلبه عشقمون که با هم ساختیمش
از همه چی
چه کردی با من
باز از همه چیز گریزونم
از دنیا
از تو
از عشق و محبت
از همون کلبه عشقمون که با هم ساختیمش
از همه چی
چه کردی با من