► •*♥*•◄ تاپیک جامع اخبار نجوم ► •*♥*•◄

► •*♥*•◄ تاپیک جامع اخبار نجوم ► •*♥*•◄

  • متوسط

    رای: 0 0.0%
  • کم

    رای: 0 0.0%

  • مجموع رای دهندگان
    1
  • نظرسنجی بسته .

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=2]کشف یک کمربند تابشی ناشناخته در اطراف زمین
[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 91121207601
شنبه ۱۲ اسفند ۱۳۹۱










دانشمندان دانشگاه کلورادو از یک حلقه تابشی ناشناخته در اطراف زمین در سال گذشته خبر دادند که در نهایت با یک موج شوک نیرومند میانسیارهیی تقریبا نابود شده است.




به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کاوشگرهای دوقلوی وون آلن ناسا که به بررسی کمربندهای تابشی زمین میپردازند توانستند این کشف کیهانی را انجام دهند.

به گفته محققان، این کشف جالب از یک کمربند تابشی جدید و موقت در اطراف زمین نشان میدهد که تا چه میزان حقایق ناشناخته در فضای اطراف حتی در نزدیکی سیاره زمین وجود دارد که انسان از آنها چیزی نمیداند.



پس از آغاز فعالیتهای کاوشگری در فضا، نخستین کشف انجام شده مربوط به کمربندهای تابشی ون آلن بود که در سال 1958 شناسایی شد. این کربندها در واقع مناطق ذرات باردار پرانرژی هستند که به طور مغناطیسی به دام افتادهاند.



باورها بر این بود که این کمربندها از دو حلقه تشکیل شدهاند: یک منطقه داخلی ساخته شده از الکترونهای پرانرژی و یونهای مثبت بسیار پر انرژی که قادر به حفظ ثبات در محیط شدید برای چند سال یا چند دهه هستند. حلقه دیگر یک منطقه خارجی بود که بیشتر از الکترونهای پرانرژی تسکیل شده که شدت آنها طی ساعتها و روزها بسته به تاثیر بادهای خورشیدی تغییر میکند.



کشف این کمربند تابشی جدید باعث شده که دانشمندان یکبار دیگر مدلهای کمربند تابشی ون آلن را برای درک چگونگی رخداد آن بازبینی کنند.

میزان زیاد تابشی که کمربندهای ون آلن تولید میکنند میتواند خطرات جدی برای ماهوارهها به همراه داشته باشند. ناسا برای درک بهتر آنها کاوشگرهای دوقلوی ون آلن را در تابستان 2012 به فضا پرتاب کرد.


این فضاپیماها با مجموعهای از حسگرها برای بررسی کامل پلاسما، ذرات پر انرژی، میدانهای مغناطیسی و امواج پلاسما در این کمربندها با حساسیت و وضوح بسیار دقیق تجهیز شدهاند.

این کاوشگرها به طور غیرمنتظرهای از وجود یک کمربند تابشی دیگر در اطراف زمین خبر دادند که از الکترونهای بسیار پرانرژی تشکیل شده و در کمربند خارجی ون آلن در ارتفاع 19 هزار تا 22 هزار کیلومتری سطح زمین قرار داشت.
این حلقه ثابت تابش فضایی به نظر در روز دوم سپتامبر(12 شهریور) شکل گرفته و بیش از چهار هفته باقیمانده بود.



این کمربند تابشی سپس به طور ناگهانی و کامل در روز اول اکتبر(10 مهر) محو شد. به گفته دانشمندان به نظر میرسد که یک موج شوک میانسیارهیی در اثر سرعت گرفتن باد خورشیدی باعث از بین رفتن این کمربند شده باشد.



هنوز دلیل ایجاد این کمربند ناشناخته به طور دقیق مشخص نشده است. دانشمندان ماموریت ون آلن بر این باورند که احتمالا در اثر عبور باد خورشیدی از میان ناحیه خارجی کمربند ون آلن ایجاد شده باشد.

این پژوهش در مجله ساینس منتشر شده است.

 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] انتخاب نخستین گروه فضانوردان ایرانی در سال 92

[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري

کد خبر: 91121610895
چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۳۹۱ - ۱۲:۲۲



رییس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی پژوهشگاه فضایی ایران با اعلام اجرای پروژه اعزام انسان به فضا در دو فاز زیر مداری و مداری، جزییات طرح ملی اعزام فضانورد به فضا را تشریح کرد.
به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دکتر محمد ابراهیمی در نخستین هم‌اندیشی علوم و فناوری زیست فضایی که صبح چهارشنبه در پژوهشگاه فضایی ایران برگزار شد با بیان این که موضوع اعزام اولین فضانورد ایرانی به فضا در اسناد بالادستی تاکید شده است، گفت: در بند 9 اقدامات ملی نقشه جامع علمی کشور بر دستیابی به فناوری انسان به فضا و کسب دانش طراحی و ساخت و پرتاب ماهواره به مدار زمین آهنگ با مشارکت جهان اسلام و همکاری‌های بین‌المللی تاکید شده است. همچنین در سومین نشست شورای عالی فضایی مدیریت اجرای پروژه ملی اعزام انسان به فضا به سازمان فضایی ایران ابلاغ و مقرر شد در راستای اجرای این پروژه این سازمان از تمام امکانات و ظرفیت‌های موجود کشور و توانمندی کلیه‌ی فعالان بخش فضایی استفاده کند.
علاوه بر این اخیرا در سند جامع توسعه هوا فضای کشور که تصویب و ابلاغ شده است بر برنامه‌ی اعزام انسان به فضا تاکید شده است.
وی با بیان این که هم اکنون تنها سه کشور آمریکا، روسیه و چین موفق به اعزام انسان به فضا شده‌اند، گفت: کسب اقتدار و قرار گرفتن در شمار قدرتهای فضایی، ایجاد غرور ملی و نمایش پیشرفت های علمی و فناوری، تربیت دانشمندان، اهرم بازدارنده در مقابل تهدید‌ها، دستیابی به قابلیت و ظرفیت علمی و فناوری و صنعتی به منظور رفع نیازهای فضایی کشور و استفاده از منابع فضایی از جمله اهداف عمومی پروژه‌ی اعزام انسان به فضا محسوب می‌شود.
رییس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی پژوهشگاه فضایی ایران با اشاره به اهداف کلان طرح ملی اعزام فضانورد به فضا تصریح کرد: پروژه‌ی اعزام انسان به فضا در سازمان فضایی ایران در قالب دو فاز تعریف شده است، در فاز ابتدایی انجام پرواز تا سقف 200 کیلومتر به مدت 15 تا 30 دقیقه به صورت زیرمداری صورت خواهد گرفت و در فاز دوم پرواز مداری و قراردادن فضانورد در مدار زمین انجام می‌شود. البته در حین این اقدامات نیاز است که تعلیم فضانوردان هم به تناسب انجام شود.
ابراهیمی ادامه داد:‌ از دیگر اهداف کلان طرح ملی اعزام فضانورد به فضا کسب تجربه در کاوش و عملیات فضایی شامل حصول اطمینان از کنترل فضایی، قبل، حین و بعد از بازگشت به جو به وسیله سرنشین، انجام تحقیقات و آزمایشات علمی، دستیابی به فناوری‌های کلیدی کاوش فضایی، توسعه فرهنگ تعامل بین سازمانی، ایجاد زمینه برای تحقق طرح‌های کلان ملی از جمله ایجاد آزمایشگاه و ایستگاه فضایی کشورهای اسلامی، سفر به ماه و سیارات و اکتشاف کیهان است.
وی افزود: البته موضوع سفر به ماه در کمیسیون‌های شورای عالی فضایی بارها مورد بحث قرار گرفته‌ است تا شاید در آینده‌ پروژه‌های فضایی به این موضوع هم فکر شود.
رییس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی با بیان این که بر اساس زمان‌بندی‌ها باید انتخاب گروه اول فضانوردان ایرانی در سال 91 صورت می‌گرفت که به سال آینده موکول شده است، خاطرنشان کرد: امیدواریم با حمایت‌هایی که رییس جمهور نیز قول آن را داده‌اند بتوانیم فعالیت‌های ضروری تحقق این هدف بزرگ را از سال آینده آغاز کنیم.
وی خاطرنشان کرد: برای رسیدن به هدف اعزام فضانورد به فضا کاوشگرهای مختلفی به دنبال کاوشگرهایی که تا کنون طراحی و پرتاب شده است ساخته خواهد شد که هر کدام از آنها اهداف خاصی را دنبال می‌کنند. همچنین محموله‌هایی که بتوانند بازگشت به جو را با سپرهای حرارتی و اجزای کنترلی دقیق تحمل کنند با مشخصه‌هایی طراحی خواهد شد. البته به تدریج قطر و وزن کاوشگرها باید رشد کند تا بتوان فضانورد را در آن جا داد.
به گزارش ایسنا، ابراهیمی ادامه داد: هر کدام از این پروژه‌ها با سرفصل خود مشخص شدند و هم اکنون ابعاد و وزن تقریبی کاوشگرهای آینده به طور کامل مشخص کرده‌ایم و این که از امروز تا دستیابی به فناوری اعزام انسان به فضا باید چه فناوری‌هایی را رشد دهیم.
وی با بیان این که در حال حاضر ایده اولیه‌ی اعزام کپسول حامل انسان به فضا طراحی شده است، تاکید کرد: هم اکنون ماکت ایده اولیه کپسول اعزام به فضا جهت جا دادن شبیه‌ساز فضاپیما در آن طراحی شده است. برنامه ما این است که فضاپیما قدرت حمل سه فضانورد را داشته باشد اما پرواز اولیه‌ی فضاپیما با یک فضانورد خواهد بود.
رییس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی با اشاره به برگزاری نخستین علوم و فناوری زیست فضایی تصریح کرد: در جهت کسب فناوری‌ها زیست فضایی باید قدم به قدم این فناوری‌ها طراحی و مورد تست قرار بگیرند تا در نهایت از استفاده‌ی آنها در پروژه‌های فضایی اطمینان حاصل کنند.
اعتقاد ما این است که باید زیست شناسان، فیزیولوژیست‌ها، دامپزشکان و محققان پزشکی هوایی و فضایی در انجام این فعالیت‌ها سازمان فضایی را همیاری کنند.
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] «مهاجم فضایی» به شکار «هابل» درآمد

[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري

کد خبر: 91121610761
چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۳۹۱ - ۱۱:۰۷



اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل موفق به شکار تصویر «مهاجم فضایی» در خوشه کهکشان دوردست Abell68‌ شدند.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مهاجمان فضایی (Space Invandrs)‌ یکی از معروف ترین بازی های ویدوئی دهه 1970 میلادی محسوب می‌شود؛ اخترشناسان به تازگی نمونه ای از این «مهاجم فضایی» را در دل یک کهکشان شناسایی کرده اند.
به گفته دانشمندان، تصویر خوشه کهشکان «مهاجم فضایی» شباهت زیادی با اثر فضایی موسوم به عدسی گرانشی (gravitational lensing)‌ دارد.
در اجرام فضایی وسیع مانند خوشه های کیهانی، نور در یک مسیر خمیده و موج دار از درون آنها عبور کرده و یک شکل عجیب ایجاد می‌کند؛ این پدیده اصطلاحا عدسی نامیده می‌شود، چراکه اغلب باعث بزرگنمایی تصاویر یک شیء کوچک و دوردست می‌شود.
همین پدیده در خوشه کهکشان دوردست Abell68‌ در فاصله دو میلیارد سال نوری با زمین نیز روی داده است و نور با حرکت در مسیرهای مختلف، تصویری شبیه «مهاجمان فضایی» ایجاد کرده است.
در این تصویر که پنجم مارس (15 اسفند) منتشر شده است، نور مادون قرمز دوربین میدان گسترده تلسکوپ هابل با داده های نزدیک مادون قرمز دوربین پیشرفته نقشه برداری تلسکوپ ترکیب شده است.
پدیده عدسی گرانشی یک ابزار نجومی قدرتمند محسوب می شود که به دانشمندان برای ارتقاء قدرت بزرگنمایی تلسکوپ های فضایی از جمله تلسکوپ هابل کمک می کند.
انتهای پیام
نمایی از «مهاجم فضایی» در تصاویر تلسکوپ فضایی هابل

خوشه کهکشانی Abell68‌ در فاصله دو میلیارد سال نوری


کد خبرنگار: 71452
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] ترویج دانش فضایی، مشغله تازه «آفتاب» پس از بازنشستگی

[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 91122013033
یکشنبه ۲۰ اسفند ۱۳۹۱ - ۱۰:۵۳



بر اساس اعلام مسئولان سازمان فضایی ایران قرار است از «آفتاب» نخستین میمون فضانورد ایرانی در قفسی درموزه یا باغ وحش در جهت ترویج علوم و فناوری‌های فضایی استفاده شود.
دکتر محمد ابراهیمی، رییس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی پژوهشگاه فضایی ایران در گفت‌وگو با خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در پاسخ به این که «آفتاب» نخستین میمون فضانورد ایرانی در آینده چه کار خواهد کرد، گفت: در حال طراحی قفسی برای آفتاب هستیم که فضای بزرگی داشته باشد تا پس از مدتی که خیال‌مان از نظر اینکه داده‌های علمی این پروژه ثبت شده است، آسوده شد از آن برای دانش‌آموزان و دانشجویان در ترویج علوم و فناوری‌های فضایی استفاده شود.
وی افزود: همچنین به دنبال این هستیم که در کنار بازدید عموم از نخستین میمون فضانورد ایرانی، اطلاعاتی در خصوص فضانوردی و اعزام موجودات زنده به فضا به بازدیدکنندگان ارائه دهیم.
دکتر ابراهیمی با بیان اینکه در حال حاضر «آفتاب» نخستین میمون فضانورد ایرانی سه سال سن دارد، تصریح کرد: معمولا این میمون‌ها تا بالای 10 سال هم عمر می‌کنند و جثه آن نیز از حالت فعلی، مقداری بزرگتر خواهد شد.
وی با بیان اینکه در پرتاب‌های بعدی کاوشگرها قطعا از «آفتاب» استفاده نخواهد شد، خاطرنشان کرد: ممکن است از نژاد میمون «رزئوس» در برنامه‌های بعدی پرتاب کاوشگر استفاده کنیم و معمولا در دنیا هم یک بار از موجودات زنده در پرتاب درفضا استفاده می‌کنند.
رییس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی پژوهشگاه فضایی ایران تصریح کرد: هم اکنون در حال بررسی چند مکان برای استقرار «آفتاب» جهت استفاده از آن برای فعالیت‌های ترویجی در زمینه علوم و فناوری‌های فضایی هستیم و چون نگهداری از این میمون باید به روز باشد، برای موزه‌های معمولی نگهداری از آن سخت است البته ممکن است که در باغ وحش هم نگهداری شود؛ بنابراین وقتی که مکان مناسب مشخص شد بازنشستگی «آفتاب» را اعلام خواهیم کرد.
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
ناسا نسبت به وقوع یک رویداد غیرمنتظره در خورشید هشدار داد.


به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، امسال قرار بود که سال ماکسیمم خورشیدی و نقطه اوج فعالیتهای دوره 11 ساله ستاره میزبان منظومه شمسی باشد، اما تصویر جدید ناسا از فعالیت نسبتا پایین خورشیدی خبر می‌دهد.

به گفته سازمان فضایی ناسا، تعداد لکه‌های خورشیدی نسبت به سال 2011 بسیار کمتر بوده و جرقه‌های خورشیدی قدرتمند به ندرت رخ داده است.

تصویر جدید ناسا به نمایش سطح رو به زمین خورشید در 28 فوریه 2013 پرداخته که توسط دوربین مغناطیسی و لرزه‌نگاری خورشید رصدخانه دینامیک خورشیدی به ثبت رسیده است.

در این تصویر تنها چند لکه خورشیدی کوچک در چهره قابل مشاهده خورشید دیده شده که معمولا در زمان اوج فعالیت خورشیدی پر از لکه‌های تیره‌رنگ است.


این در حالیست که دین پسنل، فیزیکدان خورشید مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا از ایده متفاوتی برخوردار است.

پسنل اظهار کرد: این یک ماکسیمم خورشیدی است اما از آنجایی که از دو نقطه اوج برخوردار بوده، با انتظار ما متفاوت است. دو ماکسیمم خورشیدی قبلی در سالهای 1989 و 2001 از دو نقطه اوج برخوردار بودند.

به گفته وی، فعالیت خورشید بالا رفته، کاهش یافته و دوباره فعال می‌شود که یک دوره کوچکتر حدود دو ساله را در بر می‌گیرد.

پسنل بر این باور است که این امر ممکن است اکنون نیز در حال رخ دادن باشد و تعداد لکه‌های خورشیدی که در سال 2001 افزایش داشت، با کاهش در سال 2012 مجددا امسال افزایش یابد.

وی همچنین این دوره را با دوره خورشیدی 14 در اولین دهه قرن 20 مقایسه کرده که از دو نقطه اوج برخوردار بود. اگر این دو دوره مشابه هم باشند، به معنی یک دوره اوج خورشیدی در اواخر 2013 و یک اوج دیگر در سال 2015 خواهد بود.


 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=2]پیرترین ستاره جهان صاحب شناسنامه شد
[/h]
دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی هاب ل ناسا از گام رو به جلوی خود در کشف تاریخ تولد ستاره‌ای خبر داده‌اند که عنوان پیرترین ستاره جهان را در اختیار دارد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، ستاره 3HD 14028 که بیش از یک قرن پیش توسط ستاره‌شناسان کشف شده بود، اکنون به عنوان قدیمی‌ترین ستاره جهان صاحب شناسنامه شده و دانشمندان سن را آنرا 14.5 میلیارد سال(با تفاوت مثبت یا منفی 0.8 میلیارد سال) تعیین کرده‌اند.

این رقم برای دانشمندان بسیار شگفت‌انگیز بوده چرا که سن خود جهان حدود 13.8 میلیارد سال اندازه‌گیری شده است. البته به گفته دانشمندان این رقم بسیار دقیقتر از برآوردهای پیشین در سال 2000 بوده که آنرا 16 میلیارد ساله معرفی کرده بودند.

این ستاره 190.1 سال نوری از زمین فاصله دارد و دانشمندان از تحقیقات بیشتر برای محاسبه دقیق‌تر سن آن خبر داده‌اند. به گفته آنها، دامنه وسیعی از عدم قطعیت در اندازه گیری که این دانشمندان با آن مواجه می‌شوند می تواند سن این ستاره را صراحتا از جهان جوان‌تر کند.



 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] روایت «کنجکاوی» از هفت ماه جست‌وجوی حیات در مریخ

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 91122315255

چهارشنبه ۲۳ اسفند ۱۳۹۱ - ۱۰:۳۸



هفت ماه پس از فرود کاوشگر «کنجکاوی» بر روی سطح مریخ جهت بررسی امکان وجود عناصر حیات مشابه زمین در این سیاره، دانشمندان از کشف نشانه‌هایی از حیات در گذشته سیاره سرخ خبر داده‌اند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)،‌ دانشمندان در یک کنفرانس تلفنی در مقر ناسا در واشنگتن اعلام کردند، بررسی نمونه‌های پودر شده حاصل از حفاری درون یک سنگ باستانی در دهانه گیل که به تصور دانشمندان زمانی از آب برخوردار بوده، نشانگر رگه‌هایی از رس، سولفات و دیگر مواد معدنی است که می‌تواند از وجود حیات در گذشته این سیاره خبر دهد.
به گفته جان گروتزینگر، دانشمند ارشد کنجکاوی، آبی که زمانی در این منطقه موسوم به خلیج یلونایف جریان داشته، احتمالا قابل نوشیدن بوده است.
این بررسی از تائید این مواد آلی که برای بیشتر حیاتهای زمینی ضروری بوده، خودداری کرده است. اما با 17 ماه باقی مانده از ماموریت اصلی این مریخ‌نورد، دانشمندان انتظار دارند بتوانند پاسخ صریح‌تری را پیدا کنند.
عملیات علمی کنجکاوی در حال حاضر به دلیل یک اشکال رایانه‌ای معلق شده و انتظار می‌رود در هفته جاری دوباره آغاز به کار کند.
سیاره مریخ در حال حاضر یا گذشته، از حیات برخوردار باشد یا نباشد، باید بألاخره در یک زمان حداقل از ترکیبات آلی منتقل شده توسط دنباله‌دارها و سیارکها به سطح آن برخوردار شده باشد. این در حالیست که به گفته دانشمندان، شناسایی مناطقی که ممکن است مواد آلی در آنها وجود داشته باشد، بسیار سخت‌تر از کشف طاقچه‌های محیطی و شیمی مورد نیاز برای پشتیبانی از حیات است.
در ماه مه، پس از یک ماه اختلال در ارتباطات رادیویی بدلیل موقعیت زمین و ماه، دانشمندان قصد دارند یک سوراخ دیگر را در سنگ دهانه گیل برای بررسی ترکیبات آلی حفر کنند.
به گفته دانشمندان، اگر مواد آلی در این سنگ وجود داشته باشد، در آن محفوظ خواهد ماند اما حتی در صورت فقدان شواهد مورد نیاز در این سنگ نیز باعث رد شدن برخورداری خلیج یلونایف از قابلیت امکان حیات نخواهد شد.
بررسی‌های کاوشگر کنجکاوی نشان داده که سنگ دهانه گیل از دی‌اکسید کربن، اکسیژم، فسفر، سولفور و نیتروژن برخوردار است.
دی‌اکسید کربن یکی از عناصر مهم برای حیات بوده که اکنون در نمونه سنگ مریخ شناسایی شده است.
کاوشگر 2.5 میلیارد دلاری کنجکاوی در ماه اوت برای یک ماموریت دو ساله به منظور کشف نشانه‌های حیات احتمالی در گذشته یا حال مریخ طی یک فرود رکوردشکن در دهانه گیل سیاره سرخ جای گرفت.
این منطقه به دلیل یک کوه با ارتفاع پنج کیلومتری از رسوب موسوم به کوه شارپ برای این ماموریت انتخاب شد اما پس از فرود، دانشمندان تصمیم گرفتند که این کاوشگر ابتدا منطقه خلیج یلونایف را که در خلاف جهت مسیر این کوه قرار داشت، بررسی کند.
مشاهدات مدارگردهای مریخ، سه گونه زمین را در این خلیج به اضافه ارتفاع کم نمایش داده‌اند که همگی آنها، نشان از امکان جریان داشتن آب و جمع شدن آن در سطح دارند.
این حدس با اولین بررسی ماده بدست آمده از درون یک تخته سنگ بستر باستانی موسوم به «جان کلین» تائید شد. جان کلینز، نام مدیر عملیات بود که در سال 2011 درگذشت.
دانشمندان سن این سنگ و چگونگی شکل‌گیری آن را نمی‌دانند اما به ظن آنها این سنگ حداقل سه میلیارد سال داشته و زمان کافی را در آب غیر اسیدی و با نمک کم برای شکل‌گیری رس و مواد معدنی دیگر گذرانده است.
انتهای پیام
نمونه سنگ پودر شده مریخی در تجهیزات علمی کاوشگر کنجکاوی


کد خبرنگار: 71401
 

corpse bride

عضو جدید
کاربر ممتاز
چند ایرانی داوطلب سفر بی بازگشت به مریخ شدند؟

چند ایرانی داوطلب سفر بی بازگشت به مریخ شدند؟

در بلندپروازی ایرانی‌ها شکی نیست، این را مستشرقان و گردشگران غربی که به ایران سفر کرده اند بارها در سفرنامه‌های خود نوشته اند.

این بار اما پای سفری بی بازگشت در میان است. سفری جسورانه به سیاره سرخ با بلیتی یک طرفه که 70 ایرانی با داوطلب شدن در پروژه ماجراجویانه «مارس وان» شهامت و اشتیاق ایرانی در شکستن مرزهای رویا و واقعیت را به نمایش گذاشته اند.


«باس لنسدروپ»، مدیر ارشد و از موسسان طرح مارس وان (سفر یک طرفه به مریخ) از میزان استقبال ایرانیان از این ماموریت شگفت‌زده است.


وی در گفت‌و‌گو با ماهنامه «نجوم» می‌گوید: در مقایسه با بسیاری از کشورهای جهان که زبان انگلیسی در آنها جایگاه قدرتمندی ندارد، افراد زیادی از ایران با ما تماس گرفته‌اند و خواسته‌اند که در این پروژه داوطلب شوند و به مریخ بروند.

دقیق‌تر بگویم از ایران بیش از 70 نفر پست الکترونیکی زده‌اند و آمادگی خود را برای رفتن به مریخ اعلام کرده‌اند. جالب اینجاست که بدانید ایتالیا فقط 45 داوطلب داشته است. تعداد داوطلبان آلمانی هم از ایرانی‌ها کمتر و 34 نفر بوده است.


لنسدورپ در پاسخ به این سوال که ایده سفر یکطرفه به مریخ چگونه در ذهنش شکل گرفته می گوید: سال 1376(1997) وقتی برای اولین بار تصویر مریخ‌نورد را دیدم با خودم گفتم «می‌خواهم به مریخ‌ بروم.» به دلیلی که نمی‌دانم چطور با کلمات توضیحش دهم، به محض این که آن تصویر را دیدم تصمیم گرفتم روزی به مریخ بروم و در آن سیاره گشت و گذار کنم.

آن موقع دانشجو بودم و بس. 20 سالم بود و شروع کردم به تحقیق درباره‌ی مریخ و این که فناوری سفر به مریخ چه قدر پیشرفت کرده و به کجا رسیده و این که چقدر هزینه دارد. و البته در کنارش هم تحصیلم را ادامه می‌دادم و مدتی پروژه‌ی سفر به مریخ را در رایانه رها کردم و سراغش نرفتم.

تا این که دو سال پیش دو دانشمند آمریکایی مقاله‌ای در ژورنال کیهان شناسی به چاپ رساندند که از ماموریت و سفری یک طرفه به مریخ می گفت و آن وقت بود که فکر کردم باید دوباره به دنبال این ایده بروم و درباره‌ی راه‌های ممکن و جزییات این کار تحقیق کنم و راه حلی برای تامین هزینه و منابع مالی لازم برای این کار بیابم.

این شد که با آرنائو، شریکم، نشستیم به بررسی تمام امکانات و راه‌های ممکن برای انجام این کار و در نهایت به این پروژه رسیدیم که در حال حاضر دائم اجرایش می‌کنیم و بعد من بخشی از سهام خود را در شرکتی که پیش‌ترها در آن بودم فروختم و مارس وان را راه انداختم.

لنسدورپ در پاسخ به این که «خیلی‌ها می‌پرسند ده‌ها سال طول کشید که ناسا توانست مریخ‌نوردهایی به مریخ بفرستد؛ مسوولان مارس وان چطور می‌خواهند در مدت زمانی این چنین کوتاه انسان را به سیاره‌ی سرخ بفرستند؟» گفت: چند دلیل دارد که می‌توانند این کار را به سرعت انجام دهند و مهمترین این دلایل این که در این پروژه قرار نیست فناوری بازگشت از مریخ را به دست آورند زیرا کسانی را که به مریخ می‌فرستند قراراست همان جا بمانند.

فقط کافی است فناوری فرستادن و فرود آوردن انسان بر سطح مریخ را داشته باشند و فناوری زنده نگه داشتن آنها را در آن سیاره، که البته این فناوری در حال حاضر وجود دارد.


وی معتقد است: سختی ماموریت به مریخی که ناسا و ایسا از آن حرف می‌زنند، بخش بازگشت از مریخ است نه سفر به مریخ.


اما دلیل دوم هم این که این طور نبوده که ما ماموریت سفر به مریخ را طراحی کرده باشیم و بعد ببینیم فناوری مورد نیاز وجود دارد یا نه.

بلکه در واقع ما برعکس این عمل کردیم؛ همه‌ی فناوری‌های موجود را بررسی کردیم، کنار هم گذاشتیم و در نهایت مثل قطعه‌های پازل کنار هم چیدیم تا ماموریت مارس وان را طراحی کنیم؛ آن هم با تکیه‌ی صرف بر فناوری‌های موجود، اینها دو دلیل اصلی هستند که ما را قادر می‌سازند این ماموریت را در زمانی این چنین اندک انجام دهیم.


مدیر ارشد طرح مارس وان در پاسخ به این سوال نجوم که برخی این پروژه‌ را به خودکشی تشبیه کرده‌اند و این که داوطلبان را با بلیتی یک طرفه به جایی می فرستند که هیچ چیز زمینی در آن نخواهد بود، امری غیر اخلاقی دانسته اند، گفت: «از وقتی که برای اولین بار ایده‌ی رفتن به مریخ به سرم زد می‌خواستم به آن سیاره بروم و همیشه هم می‌دانستم این سفری یک طرفه خواهد بود؛ چون به خوبی می‌دانستم که فناوری بازگشت از آن سیاره هنوز وجود ندارد. به همین خاطر به عقیده من، این به هیچ وجه ماموریتی غیر اخلاقی نیست.

کار ما در این میان چیست؟ خب البته ما نهایت تلاش‌مان را انجام می‌دهیم تا امنیت این سفر را تامین کنیم. همیشه سفر به مریخ ریسک و خطرهای بزرگی دارد و ما سعی می‌کنیم آن را تا جای ممکن امن کنیم.

ضروری است که به تمام کسانی که برای این سفر آموزش می‌بینند و قرار است به مریخ اعزام شوند بگوییم چه خطرهایی بر سر راه‌شان جود دارد و از تمام ریسک‌هایی که به جان می‌خرند آگاهشان کنیم. باید به آنها بگوییم که احتمال از کار افتادن سامانه‌ی حفظ حیات چه قدر است، یا احتمال این که حباب زیستی‌شان پاره شود.

تمام ریسک‌ها و خطرها را بهشان می‌گوییم و آن وقت است که «آنها» باید تصمیم بگیرند که می‌خواهند به این سفر بروند یا نه. تصمیم بر عهده‌ی آنهاست. مدیر سلامت و پزشکی ما که مسئولیت گزینش افراد را بر عهده دارد پیش‌تر متخصص قلب بوده است. یکی از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی او می‌خواسته در پروژه‌ی ما شرکت کند و به مریخ اعزام شود و نوربرت به سبب وضع قلب او گفته بود که پیشنهاد می‌کنم این کار را نکنی؛ چون آنجا محیط سخت و دشواری است و احتمال این که زنده نمانی بسیار زیاد است.

اما آن مرد به نوربرت گفته بود: «تو نمی‌توانی برای من تعیین تکلیف کنی. زندگی خودم است. اگر بنشینم در خانه و کاری نکنم در آن صورت زندگی‌ام هیچ ارزشی نداشته است.» مردم خودشان تصمیم می‌گیرند و اگر نخواهند بروند، کسی نمی‌تواند مجبورشان کند.»


وی در بخش دیگری از این گفت‌وگو در پاسخ به این که پروژه‌هایی مثل مارس 100 نشان‌مان داده اند که مشکلات زیادی ممکن است در برنامه‌ی اعزام انسان به مریخ رخ دهند؛ چطور می‌خواهید از پس مشکلات روانی بر بیایید؟ گفت: نوربرت کرافتس، مدیر پزشکی ما، در یکی از برنامه های قبل از مارس 100 همکاری داشته است و به همین خاطر اطلاعات زیادی در این باره دارد. در پروژه‌ی مارس 100 افراد را تک‌تک انتخاب کرده بودند، نه در قالب یک گروه. پس مهمترین و اولین کاری که می‌کنیم این است که افراد را تک‌ به تک انتخاب نکنیم.

در واقع ابتدا صلاحیت افراد را تک به تک بررسی می کنیم و بعد از جمع این افراد مستقل گروهی تشکیل می‌دهیم و با کمک روان شناسان و کارشناسان و متخصصان‌مان این گروه‌ها را طوری سازمان می‌دهیم که با هم و در میان اعضای‌شان همکاری مناسبی برقرار باشد.

البته همیشه مشکلاتی وجود خواهد داشت، اما مشکلات در گروه و با همکاری اعضا به حداقل می‌رسند. خیلی مهم است که پیش از اعزام فضانوردان‌مان به مریخ هشت سال وقت داریم و در این هشت سال هر سه ماه شبیه‌سازی اقامت در مریخ خواهیم داشت تا بدین ترتیب بینیم چطور گروه‌ها به همکاری و همخوانی با هم و در داخل خود رسیده‌اند.


وی درباره این که آیا گروه‌ها را بر اساس تفکیک جنسیتی انتخاب می‌کنید؟ گفت: گروه‌های ما ترکیب جنسیتی دارند، چون گروه‌های ترکیبی بازدهی بهتری در شرایط ایزوله دارند تا گروه‌های تک جنسیتی. اما هنوز نمی‌دانیم این ترکیب چطور خواهد بود. سعی خواهیم کرد که سهم هر جنسیت در گروه مساوی باشد. یعنی دو مرد و دو زن. اما مهمترین موضوع این است که گروه‌ها از شایسته‌ترین و درست‌ترین افراد تشکیل شده باشند و اهمیت 50 -50 بودن ترکیب جنسیتی در اولویت بعدی قرار می‌گیرد.


باس لنسدروپ در پاسخ به آنهایی که می‌پرسند چرا این پروژه را اول روی ماه پیاده نکردید، گفت: خب در بخش سوالات متداول‌مان بخش جامع و کاملی در این باره داریم، اما به طور خلاصه پاسخ‌ می‌دهم. چند دلیل برای این تصمیم وجود دارد؛ این که ماه جاذبه‌ی کمتری دارد، در ماه آب نیست، ماه نیتروژن ندارد، پس منابع اندکی در ماه در دسترس خواهد بود.

ماه اتمسفری هم ندارد و در نتیجه مشکلات‌مان با خرده شهاب سنگ‌ها در ماه نسبت به مریخ خیلی بیشتر خواهند بود، و روز در ماه برابر است با سی روز زمینی، پس به صفحه‌های خورشیدی بسیار بزرگ و باتری‌های عظیم احتیاج خواهد بود تا از پس شب‌ برآییم.

اینها مشکلاتی تکنیکی بودند که در ماه با آنها مواجه خواهیم بود. اما گمان کنم مهمترین دلیل این بود که اگر ما پیشنهاد ماموریت و سفری به ماه داده بودیم حالا شما با من تماس نگرفته بودید. سفر به مریخ حقیقتا چیزی نو و حیرت‌انگیز است.


وی در پاسخ به این که « واکنش کارشناسان و متخصصان فضا به این پروژه‌ی شما چه بوده و این که آیا از آن استقبال کرده‌اند یا گفتند که ماموریتی تخیلی است و قرار نیست اتفاق بیفتد؟ » گفت: خب، چیزی که ما متوجه شدیم این است که دانشمندان و متخصصانی که می‌گویند این ماموریت ممکن نیست معمولا در زمینه‌ای حرف می‌زنند که در تخصص‌شان نیست.

مثلا حقوق‌دانان فضایی می‌گویند که ارزش رسانه‌ای این پروژه‌ آن قدر بالا نیست، یا مهندس فضایی می‌گوید وقتی به مریخ برسید تشعشعات خیلی زیاد خواهد بود.

اما وقتی با متخصصان در حوزه‌ی تخصص خودشان حرف می‌زنید، وضع فرق می‌کند. از کارشناسان تشعشعات که می‌پرسید می‌گویند مطمئنا راه حلی برای این تشعشعات وجود دارد، یا حقوق‌دانان می‌گویند که راهی برای عبور از موانع قانونی وجود دارد یا کارشناسان رسانه که می‌گویند اگر واقعا این کار را بتوانید انجام دهید برای درآمدهای لازم و سرمایه‌گذاری‌ها مشکلی بر سر راه‌تان نخواهند بود.

اگر به وبگاه‌مان مراجعه کنید و نظرات کارشناسان و مشاورانی را که با ما همکاری می‌کنند بخوانید می‌بینید که مطمئنا این پروژه از لحاظ تکنیکی و اقتصادی قابل اجرا است. البته چالش‌های زیادی پیش رو داریم و باید تک‌تک آنها را حل کنیم، اما مطمئن هستیم که این کار شدنی است.


وی در پاسخ به این سوال خواندنی «نجوم» که آیا برای داوطلبان در مریخ امکان بچه‌دار شدن هم وجود دارد؟ گفت : هنوز نمی‌دانیم که آیا زنان می‌توانند در جاذبه‌ 40 درصد آبستن شوند یا نه؟

تاکنون تحقیقی در این زمینه انجام نشده است، اما احتمالا امکان‌پذیر باشد. این را هم نمی‌دانیم که آیا جنین در این جاذبه اندک رشد نرمال خواهد داشت یا نه، اما این را هم کارشناسان ما انتظار دارند و پیش‌بینی می‌کنند که رشد نرمال امکان‌پذیر باشد. بعد از آن، این مساله پیش می‌آید که آیا می‌خواهید در مریخ بچه‌دار شوید یا نه.

درست مثل تمام پدر‌ها و مادرها در زمین، داوطلبان در مریخ هم باید تصمیم بگیرند که آیا زمان و مکان مناسب برای بچه‌دار شدن‌شان هست یا نه. و وقتی در محیطی بسیار خطرناک مثل سیاره سرخ هستید، با فقط و فقط سه همراه (البته همراهانی بسیار مسوولیت‌پذیر چون ما این‌طور انتخاب‌شان کرده‌ایم) پیش‌بینی می‌کنیم با توجه به مسوولیت‌پذیری و درک بالای آنها از پیچیدگی وضعیت تصمیم بگیرند که آنجا مکان مناسبی برای بچه‌دار شدن نیست. اما خب زمانی که 20 یا 25 یا 30 نفر در مریخ بودند، شاید زمان آن برسد که کسی تصمیم بگیرد، حالا زمان مناسبی برای بچه‌دار شدن است.


مدیر ارشد طرح مارس وان درباره این که چه زمانی انسان‌های مریخی (مقیم مریخ) می‌توانند بدون نیاز به ما زندگی کنند؟ گفت: بقا و زندگی کردن دو مفهوم متفاوت هستند. به نظرم خیلی زود، شاید حدود 12 سال بعد، می‌توانم تصور کنم که پایگاه مریخ می‌تواند مدتی طولانی بدون احتیاج به زمین بقا بیابد.

اما تا پیش از آن‌که رایانه‌های خودشان ر ا بسازند، یا تمام آن چیز‌هایی که می‌خواهند داشته باشند، مثل دارو، تجهیزات پزشکی، سیستم‌های سلامت و غیره. به نظرم تا این اتفاق زمان خیلی زیادی مانده است. شاید صد سال تا زمانی که پایگاه مریخ کاملا از زمین مستقل شود.


و گفت‌وگو با «لنسدورپ» با پاسخ به این سوال پایان یافت که «هنوز هم بازگشتی به زمین در کار نخواهد بود؟»
وی توضیح داد: مطمئنم که در بلند‌مدت فناوری بازگشت هم به وجود خواهد آمد؛ اما اولین کسانی که به مریخ رفته‌اند آنقدر به آن جاذبه‌ی کم عادت کرده‌اند که بازگشت به زمین برای‌شان بسیار دشوار خواهد بود.

به همین خاطر است که به داوطلبان‌مان می‌گوییم هرگز به زمین باز نخواهید گشت و این سفری یک طرفه به مریخ است.
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] فرود موفق کپسول سرنشین‌دار سایوز در هوای مه‌آلود
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 91122616650
شنبه ۲۶ اسفند ۱۳۹۱ - ۱۱:۰۲



فضاپیمای سایوز حامل سه فضانورد آمریکایی و روس پس از پایان یک مأموریت پنج ماهه در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)‌ در میان هوای مه‌آلود جلگه‌های یخ زده قزاقستان فرود آمد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، روز جمعه سخنگوی سازمان فضایی فدرال روسیه در بیانیه ای از تأخیر یک روزه بازگشت فضانوردان به زمین بدلیل شرایط نامناسب جوی خبر داد.

مأموریت اکتشافی 34 همزمان با بازگشت «کوین فورد» فضانورد آمریکایی، «اولگ نوویستکی» و «اوگنی تارلکین» پایان یافت و فضانوردان پس از سپری کردن 142 روز در فضا به زمین بازگشتند.

با بهبود نسبی شرایط آب و هوایی، کپسول سایوز روز شنبه 16 مارس ساعت 03:11 به وقت گرینویچ (06:41 به وقت تهران) در جلگه های سرد و یخ زده شمال غرب قزاقستان به سلامت فرود آمد.

وجود شرایط مه آلود هوا تغییرات جزئی در فرود کسپول سایوز ایجاد کرد، اما «راب نوویاس» سخگوی ناسا از سلامت کامل سه فضانورد این پرواز خبر داد.

در طول اقامت پنج ماهه در فضا که نخستین تجربه دو فضانورد روس و دومین سفر «کوین فورد» محسوب می شد، فضانوردان دو هزار و 304 بار در مدار زمین گردش کرده و مسافتی معادل 98 میلیون و 1699 هزار کیلومتر را طی کردند.

سه خدمه جدید شامل «کریس کسیدی» فضانورد ناسا به همراه «پاول وینوگرادوف» و «الکساندر میسورکین» کیهان نوردان روس در قالب مأموریت اکتشافی 35/36 در تاریخ 28 مارس (هشتم فروردین) توسط کپسول سایوز TMA- 08M از پایگاه فضایی بایکنور قزاقستان راهی فضا شده و به سه خدمه ISS‌ ملحق خواهند شد.

ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)‌ با هزینه 100 میلیارد دلاری آژانس های فضایی ژاپن، روسیه، کانادا و آمریکا ساخته شده و از سال 2000 میلادی بصورت مستمر پذیرای فضانوردان بین المللی است.

انتهای پیام



(از راست) اوگنی تارلکین و اولگ نوویتسکی به همراه «کوین فورد» فضانورد ناسا



خدمه جدید ایستگاه فضایی(از راست) کریس کسیدی، پاول وینوگرادوف و الکساندر میسورکین




کد خبرنگار: 71452
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] برنامه سوئیس برای ارسال کم‌هزینه ماهواره به مدار
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 91122616515
شنبه ۲۶ اسفند ۱۳۹۱ - ۰۹:۱۶



یک شرکت سوئیسی از برنامه‌های جدید خود برای پرتاب یک شاتل فضایی از روی جت مسافربری ایرباس خبر داده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به گفته شرکت «سیستم‌های فضایی سوئیس» این سیستم یک شیوه بسیار ارزان‌تر برای پرتاب ماهواره‌ها با هزینه هفت میلیون پوند برای هر پرتاب خواهد بود که یک چهارم هزینه‌های رایج امروزی است.

این شرکت مدعی است که سیستم آن که از قابلیت پرتاب ماهواره‌های با وزن تا 250 کیلوگرم برخوردار بوده، تا سال 2017 کاربردی خواهد شد.

مدل پرتابی این شرکت از یک ایرباس A300 که در حال حاضر برای پروازهای گرانش صفر تائید شده، برای پرواز به ارتفاع 10 هزار متری استفاده می‌کند.

هنگامی که این هواپیما به ارتفاع مورد نظر خود برسد، شاتل از روی آن تا ارتفاع 80 کیلومتر پرتاب خواهد شد که در آنجا درهای آن باز شده و ماهواره‌ها را در مدار قرار خواهد داد.

این شاتل با پایان ماموریت به سوی فرودگاه محل پرتاب خود بازگشته و مجددا قابل استفاده است.

شرکت سیستمهای فضایی سوئیس همچنین قصد دارد فرودگاه فضایی خود را در شهر پیرن بسازد؛ اگرچه بر این باور است که فضاپیمای خود را از هر فرودگاهی به فضا ارسال کند.

کشورهای دیگر مانند مالزی و موراکو در طول راه‌اندازی این پروژه اعلام کردند که قصد دارند با این شرکت برای ساخت فرودگاههای فضایی در کشورهای خود شراکت کرده و گفتگو برای شرکای احتمالی دیگر نیز در حال انجام است.

این سیستم احتمالا با شرکت ویرجین گالکتیک وارد رقابت خواهد شد که از برنامه‌های خود برای یک نسخه از سیستم فضایی گالکتیک موسوم به «LauncherOne» خبر داده که می‌تواند ماهواره‌ها را با هزینه پایین به مدار ارسال کند.

این شرکت به طراحی یک فضاپیمای جدید پرداخته که از هواپیمای حامل «WhiteKnightTwo» برای پرتاب به فضا استفاده خواهد کرد. این هواپیمای حامل همچنین برای ارسال فضاپیمای «اسپیس‌شیپ2» این شرکت برای پروازهای سرنشین‌دار مداری مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
همکاری روسیه و اروپا برای حل معمای حیات در مریخ

اروپا و روسیه روز پنجشنبه قراردادی را برای یک ماموریت مشترک به مریخ امضا کردند که به کاوش در زیر سطح سیاره سرخ برای نمونه‌های خاک پرداخته و دانشمندان امیدوارند بتوانند معمای وجود حیات در این سیاره را حل کنند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سازمان فضایی اروپا (اسا) امیدوار بود بتواند با ناسا در ماموریت فضاپیمای ExoMars همکاری کند؛ اما پس از کنار کشیدن این سازمان به دلیل کاهش بودجه، به روسیه روی آورد.

اعلام این تصمیم‌گیری در بحبوحه هیجان محققان از کشف برخورداری سیاره مریخ از مواد مناسب برای حیات توسط کاوشگر کنجکاوی اتفاق افتاد.

دانشمندان اروپایی اظهار کرده‌اند که این ماموریت دو مرحله‌ای که طی آن دو فضاپیما در سالهای 2016 و 2018 به سمت مریخ پرتاب خواهند شد، راه را برای آنچه که ناسا به عنوان « جام مقدس» اکتشاف مریخ: ماموریت جداگانه‌ای برای بازگرداندن نمونه‌های خاک از سیاره سرخ به زمین خوانده، هموار خواهد کرد.

ماموریت روسی-اروپایی امید دارد با حفاری دو متر زیر سطح در معرض تابش مریخ، برای نمونه‌برداری بتواند دانشمندان را ورای کشف جدید ناسا در مورد برخورداری مریخ از ترکیب مناسب عناصر برای حیات ببرد. کنجکاوی در حال حاضر تنها به عمق دو سانتیمتر در سطح مریخ حفاری می‌کند.

به گفته مقامات اسا، کاوشگر مریخ این سازمان همچنین به آزمایشگاه پیشرفته‌تری نسبت به کاوشگر کنجکاوی ناسا مجهز خواهد بود و از این رو می‌تواند بررسی‌های جزئی‌تر بیشتری را اجرا کند.

سازمان فضایی فدرال روسیه به ارائه موشک برای پرتاب ماموریت ExoMars (مخفف زیست‌اخترشناسی در مریخ) خواهد پرداخت و همچنین طراحی ماژول فرود و پلت‌فرم سطح را برعهده خواهد داشت.

اروپا پس از این که ناسا در فوریه 2012 از همکاری این پروژه 1.3 میلیارد دلاری به دلیل کاهش بودجه کناره‌گیری کرد، به روسیه روی آورد. سازمان اسا و سازمان فضایی روسیه آوریل 2012 برای همکاری در این پروژه به توافق رسیدند؛ اما گفت‌وگو برای جزئیات آن برای یک سال به تاخیر افتاد.

اگرچه ناسا از همکاری در این پروژه کنار کشیده اما همچنان تجهیزات ارتباط رادیویی این ماموریت به همراه یک آزمایش مهم مواد آلی و مهندسی و پشتیبانی از آن را رائه خواهد کرد.

آمریکا همچنین قصد دارد در سال 2020 یک کاوشگر دوقلوی کنجکاوی را برای ادامه کار این مریخ‌نورد به سیاره سرخ اعزام کند. اگرچه هنوز برنامه‌ای برای یک ماموریت با قابلیت بازگرداندن نمونه‌های بدست آمده از مریخ به زمین وجود ندارد.

 

corpse bride

عضو جدید
کاربر ممتاز
احداث رصد خانه در رشت

احداث رصد خانه در رشت

پروژه طراحی و ساخت ادوات رصدخانه ای اين مرکز در زمانی به شرکت اخترنمای شيراز واگذار شد که ساختمان نيمه تکميل آن به مراحل پايانی نزديک مي شد.


مرکز علوم و رصدخانه شهر رشت بخشهاي مختلف به شرح زير دارد: سالن آمفي تئاتر- کتابخانه - بانک نرم افزار و فيلم - کارگاه آموزش عملي و ساخت ابزارآلات نجومي- راديوتلسکوپ - سايت رايانه - نمايشگاه عکس و ابزارآلات رصدي قديم و جديد- فروشگاه عرضه محصولات نجومي و فرهنگي - نماز خانه و برج رصدخانه شامل: گنبد و اتاق کنترل رصدخانه - کلاسهاي آموزشي- آسمان نما و گنبد آسمان نما (برگرفته از www.rosc.blogfa.com)

با جلسات و مشاوراتی که با پيمانکار محترم رصدخانه و ساير صاحب نظران نجوم در رشت در خصوص رصدخانه داشتيم و نيز با توجه به نيازهای آتی اين مرکز مهم نجومی در شمال کشور، ابعاد اتاقک و گنبد رصدخانه به ميزان 5.5 متر تعيين گرديد و با رعايت تشريفات قانونی، قرارداد تأسیس رصدخانه با اين شرکت، منعقد گرديد.

اين رصدخانه در واقع يک مجموعه بزرگ علمی، آموزشی و تحقيقاتی مي باشد که با مساحت حدود 1100 متر زير بنا در نزديکی مرداب عينک در محله صف سر رشت، يکی از کم نظير ترين رصدخانه های کشور از نظر ابعاد، وسعت و استاندارد بودن مي باشد. فونداسيون رصدخانه در ارتفاع 23 متری از سطح زمين در بالای يک برج بتونی مستحکم به قطر 6 متر قرار گرفته و از بسياری از نقاط شهر رشت ديد دارد.

ارائه مشاورات و نظرات علمی، فنی و تکنيکی سودمند در زمينه نحوه ساخت بخش رصدخانه و آسمان نمای اين مجموعه و اعمال تغييرات اساسی در نحوه ساخت آسمان نمای رصدخانه در آخرين مراحل تکميل مجموعه بخشی از توانمندي های اين شرکت در زمينه طراحی و ساخت مجموعه های کارآمد و به روز حکايت مي کند.

گنبد رصدخانه شهرداری رشت نخستين گنبد رصدخانه توليدی شرکت اخترنمای شيراز است که عرض مفيد دريچه (شکاف) آن برابر استاندارد يک به چهار (نسبت به قطر گنبد) طراحی و ساخته شده است.

کليه مراحل طراحی، ساخت، حمل، مونتاژ و نصب و راه اندازی ادوات رصدخانه ای اين مجموعه در کارنامه شرکت اخترنماي شيراز ثبت شده است.





ساير اطلاعات
37 درجه و 16 دقيقه و 18 ثانيهعرض جغرافيائي (شمالي)
49 درجه و 32 دقيقه و 37 ثانيهطول جغرافيائي (شرقي)
25ارتفاع از سطح درياهاي آزاد (متر)
----نوع و سايز تلسکوپ
5.5قطر گنبد رصدخانه (متر)
5.4قطر اتاقک رصدخانه (متر)
7 تير 1391تاريخ نصب گنبد
----تاريخ افتتاح
----ساير تجهيزات
در حال تکميلوضعيت فعاليت







جهت مشاهده ی تصویر کوچک شده اینجا کلیک کنید.



جهت مشاهده ی تصویر کوچک شده اینجا کلیک کنید.





جهت مشاهده ی تصویر کوچک شده اینجا کلیک کنید.



جهت مشاهده ی تصویر کوچک شده اینجا کلیک کنید.



 

corpse bride

عضو جدید
کاربر ممتاز
شاید گودال‌های برخوردی مهد حیات اولیه بوده‌اند

شاید گودال‌های برخوردی مهد حیات اولیه بوده‌اند

شهاب‌سنگ‌های برخوردی به زمین می‌توانستند محیط گرم و آبداری برای حیات اولیه بیافرینند. مطالعه جدیدی از یک گودال برخوردی در فنلاند نشان می‌دهد که چنین فعالیت گرمابی می‌توانسته تا ۱.۶ میلیون سال دوام بیاورد – حداقل ۱۰ برابر طولانی‌تر از نظریه فعلی که زمان زیادی را برای ظهور و گسترش حیات طلب می‌کند.

شاید گودال‌های برخوردی باستانی روی مریخ نیز محل فعالیت گرمابی بوده‌اند که آن‌ها را به مکانی برای جستجوی نشانه حیات بدل می‌کند.

گوردون اوزینسکی (Gordon Osinski) زمین‌شناس سیاره ای در دانشگاه وسترن اونتاریو کانادا می‌گوید: «این کار واقعا هیجان‌انگیز است، یکی از مجهولات میزان دوام این فعالیت‌های گرمابی بوده».

چون سامانه‌های گرمابی میزبان اکثر حیات‌های باستانی بوده‌اند، بسیاری از زیست‌شناسان فکر می‌کنند که اولین ارگانیسم‌ها در آن‌ها ظهور کردند. امروز بیشتر فعالیت‌های گرمابی را آتشفشان‌ها راهبری می‌کنند، مانند چشمه‌های داغ و آبفشان‌های پارک ملی یلواستون. اما وقتی حیات در حدود ۳.۷ میلیون سال پیش تحول یافت، برخوردهای متعدد به زمین منبع اصلی فعالیت گرمابی بودند. انرژی چنین رویدادی سنگ‌ها را ذوب و آب درون پوسته زمین را گرم کرد. این محیط‌‌های گرمابی، دنج و زیستگاه محافظتی بوده‌اند که حیات می‌توانست در آن ظهور کند یا حداقل شکوفا شود و تکامل یابد. فعالیت زمین‌شناسی اکثر گودال‌های سیاره را پاک نمود و بقایای آن‌ها نیز ضعیف است. دیوید کرینگ (David Kring) از موسسه ماه و سیاره در هیوستون ضمن بیان این مطلب می‌گوید: «اما دانشمندان تخمین زده‌اند که گودال ۲۵۰ کیلومتری سودبری (Sudbury Crater) در کانادا، میلیون‌ها سال بعد از شکل‌گیری در ۱.۸۵ میلیارد سال قبل، میزبان فعالیت گرمابی بوده‌ است.»

برخورد‌های کوچکتری که حفره‌های ۲۰ تا ۳۰ کیلومتری بر جای گذاشته‌اند، ۱۰ برابر محتمل‌تر هستند. مارتین اشمیدر (Martin Schmieder) زیست‌شناسی در دانشگاه وسترن استرالیا و نویسنده این مطالعه می‌گوید: پس این برخورد‌های متوسط می توانستند نقش مهمتری در منشا حیات بازی کنند. اما محاسبات نظری تاکید کرده‌اند که این گودال‌ها بسیار سریع خنک شده‌اند و توانایی حفظ فعالیت گرمابی را بیش از ده‌ها هزار سال نداشته‌اند – که احتمالا برای شروع حیات ناکافی است.

اشمیدر و همکارش فرد جوردن (Fred Jourdan) از دانشگاه کورتین استرالیا قصد نداشت زمان خنک‌شدن گودال متوسط را اندازه بگیرد. اما این اتفاق در هنگام بازدید از گودال ۲۳ کیلومتری لاپایاروی (Lappajärvi Crater) در فنلاند پیش آمد. با استفاده از سنگ‌های کودال، این دو فرد برخورد را در حدود ۷۶.۲ میلیون سال قبل تخمین زدند.

اما بعضی نمونه‌ها ۱.۶ میلیون سال جوان‌تر بودند. این نمونه‌ها دانه‌هایی از پتاسیم-فلدسپات بودند که یکی از آخرین کانی‌های بلورشده بعد از خنک شدن مواد ذوب شده ناشی از برخورد است. تفاوت سن بین سنگ‌های قدیمی و پتاسیم-فلدسپات دوره‌ای را نشان می‌دهد که گودال برای پشتیبانی محیط گرمابی به اندازه کافی داغ نبوده است.

دانشمند سیاره‌ای جی ملاش (Jay Melosh) از دانشگاه پردو می‌گوید مطالعات مشابهی از دیگر گودال‌ها تعیین خواهد کرد که آیا فعالیت گرمابی طولانی در همه برخوردهای متوسط متداول است یا خاص لاپایاروی است. اشمیدر و جوردن قصد دارند تا حفره‌های خوب حفظ شده در آلمان و استرالیا را مطالعه و ویژگی‌های تاثیرگذار بر زمان سردشدن حفره را بررسی نمایند.

کرینگ می‌گوید: «اگر به وجد نیامده باشم، اما خوشحال هستم! این افراد به این گودال‌های برخوردی [کوچکتر] می‌روند تا داده جمع‌آوری کنند.» این کار به محققان کمک می‌کند تا شبیه‌سازی رایانه‌ای از سامانه‌های گرمابی در گودال‌های برخوردی روی زمین و مریخ را بهبود دهند.

 

corpse bride

عضو جدید
کاربر ممتاز
بادهای خورشیدیِ گرم و سرد

بادهای خورشیدیِ گرم و سرد

یون‌های تشکیل‌دهنده بادهای خورشیدی، دمای یکسانی ندارند و ناهمسانگردی شدیدی در دمای یونی مشاهده می شود. مدلی با معرفی امواج سیکلوترون یون، که نوعی از امواج پلاسمایی هستند، علت این پدیده را توضیح می‌دهد. این مدل بر اساس سرعت یون‌ها و بر همکنش‌شان با امواج سیکلوترون یون است.


یکی از بزرگترین معماها در مورد بادهای خورشیدی این است که چرا یون‌های مشخصی در این باد، گرم‌تر از سایر یون‌ها هستند. برای مثال، به طور متوسط ، دمای یون‌های هلیوم 5 برابر دمای یون‌های هیدروژن است. جاستین کاسپر (Justin Kasper) و همکارانش از مرکز اسمیت سونیان- هاروارد، ماساچوسوست، در مجله Physical Review Letter مدلی را ارائه کرده اند که اثبات می‌کند امواج پلاسمایی مشخصی، به نام امواج سیکلوترون یون، یون‌های سنگین‌تر که با سرعت کمتر از سرعت آستانه حرکت می‌کنند را بیشتر حرارت می‌دهد.
بادهای خورشیدی از الکترون‌ها، پروتون‌ها (یون‌های هیدروژن)، و مقدار کمی از یون‌های سنگین تشکیل شده‌اند. این پلاسما به شدت رقیق است، به طوری که تقریبا 40 یون در هر قاشق چای خوری در فاصله مداری زمین از خورشید وجود دارد، ولی با این وجود، آن طور که از توزیع سرعت پروتون نتیجه می‌شود، دمای این باد بالای 100000 کلوین است. علت این دمای بالا هنوز ناشناخته است، اما نوعی از امواج مختلف پلاسمایی، که افت و خیزهایی در توزیع ذرات باردار هستند، یکی از مناسب‌ترین کاندیدها برای علت این پدیده است. امواج سیکلوترون یون، امواج پلاسمایی هستند که متناظر با افت و خیزهایی در حرکت دایره‌ای یون‌ها به دور یک میدان مغناطیسی می‌باشند. مدل ارائه شده توسط کاسپر توضیح می‌دهد که چگونه این امواج می‌توانند باد خورشیدی را حرارت دهند و در عین حال اثبات می‌کند که چگونه نوع مشخصی از اتم‌ها، می‌توانند دمای بیشتری داشته باشند. مدل آنها بر این اساس است که گرمای منتقل شده از امواج سیکلوترون به یون ها، زمانی بیش ترین شدت را دارد که یک یون بتواند حداکثر بر هم کنش را با امواجی که نسبت به باد، هم به جلو و هم به عقب حرکت می‌کنند را داشته باشد. این موضوع باعث می‌شود که یون‌های هیدروژن و یون‌هایی که با سرعت بالایی حرکت می‌کنند به خارج رانده شوند. پیش‌بینی های این نظریه برای دماهای یونی و ناهمسانگردی‌های دمایی (یون‌های گرم‌تر عمود بر میدان‌مغناطیسی حرکت می کنند) با مجموعه داده هایی که طی 17 سال از سفینه فضایی Wind بدست آمده، تطابق دارد.

 

دکتر مهدیه

کاربر بیش فعال
کاربر ممتاز
[h=2]مشاهده مهمترین رویداد نجومی قرن در سال 91/ ادامه مسیر یک دنباله دار از آسمان ایران[/h]
گذر سیاره زهره از مقابل خورشید مهمترین رخ داد نجومی بود که در سال گذشته در آسمان ایران رخ داد و سال 91 در حالی به پایان رسید که ناظران زمین در ایران توانستند دنباله دار پن را با چشم غیر مسلح مشاهده کنند.

به گزارش خبرنگار مهر، گذرهای سیاره‌ای از مقابل خورشید از پدیده‌های کمیاب آسمان هستند که از دید ناظر زمینی تنها برای دو سیاره تیر و ناهید (سیارات داخلی مدار زمین) رخ می‌دهد.
گذرها، پدیده‌هایی مثل خورشید گرفتگی هستند با این تفاوت که در خورشید گرفتگی کامل، ماه، تمام قرص خورشید را می‌پوشاند و دیگر نوری از خورشید به زمین نمی‌رسد ولی در پدیده‌های گذر، سیاره‌های تیر و ناهید آن قدر از زمین دور هستند که هنگام گذر مانند لکه گرد سیاهی بر قرص درخشان خورشید دیده می‌شوند.

در زمان گذر، زمین، سیاره و خورشید بر یک خط قرار می‌گیرند. گذر سیاره تیر در هر قرن تا 13 بار روی می‌دهد، اما گذر سیاره ناهید یا زهره در بهترین شرایط هر قرن تنها 2 بار تکرار می‌شود به گونه‌ای که از زمان اختراع تلسکوپ تاکنون این پدیده تنها 6 بار رخ داده است.

جهت مشاهده ی تصویر کوچک شده اینجا کلیک کنید.

پدیده نجومی گذر سیاره زهره از مقابل خورشید به عنوان آخرین گذر سیاره زهره از مقابل خورشید قرن حاضر در بامداد 17 خرداد ماه سال 91 رخ داد. این گذر از زاهدان آغاز شد و تا بندرعباس ادامه داشت. ناظران زمینی در تهران نیز از ساعت 9:06 صبح شاهد گذر سیاره زهره از مقابل خورشید بودند.
ماه گرفتگی که از ایران قابل مشاهده نبود
ماه گرفتگی کامل شنبه 19 آذر (10 دسامبر) سال 91 از ساعت 14:06 به وقت جهانی از آسیا آغاز شد و در حدود یک‌ساعت به طول انجامید.
در ساعت 18:27 دقیقه و 24 ثانیه پایان ماه گرفتگی کلی و پایان ماه گرفتگی جزئی ساعت 19:47 دقیقه و 54 ثانیه روز شنبه 19 آذرماه سال 91 بوده است که به دلیل شرایط جوی در تهران، امکان رصد این پدیده بوجود نیامد.

این در حالی است که با توجه به طلوع ماه در شرق کشور، رصد ماه گرفتگی در نواحی شرقی کشور وضعیت بهتری داشته و در این منطقه قابل رویت بود.
مشاهده دنباله‌دار "پن" در آسمان ایران
دنباله‌دار "پن" در روز 6 ژوئن با استفاده از آرایه تلسکوپی 1.8 متری در هاوایی کشف شد که در زمان کشف قدر (درخشندگی) این دنباله‌دار بیشتر از 6 بوده که قابل مشاهده با چشم غیر مسلح نبوده است.
این دنباله‌دار در ادامه مسیرش به سمت نیمکره شمالی در روزهای پایانی سال 91 به حضیض مداری خود رسیده است که نزدیکترین فاصله دنباله‌دار در مسیر بیضی شکل خود به دور خورشید است. این امر موجب افزایش درخشندگی این دنباله دار شده به گونه‌ای که علاوه بر رصد این جرم آسمانی با چشم غیر مسلح می‌توان هر دو "دم" یونی و غباری این دنباله‌دار را مشاهده کرد.

این دنباله‌دار در هر نقطه از آسمان ایران قابل مشاهده است و با توجه به اینکه دارای درخشندگی زیادی است، می‎توان آن را با چشم غیر مسلح رصد کرد.
این دنباله‌دار 30 دقیقه پس از غروب خورشید در 3 تا 4 درجه به سمت چپ نقطه غروب خورشید این دنباله‌دار خودنمایی می‌کند. این دنباله‌دار تا یک ماه آینده همچنان در آسمان قابل مشاهده است.
 

دکتر مهدیه

کاربر بیش فعال
کاربر ممتاز
[h=2]بم ترین صدای شناخته شده در کیهان[/h]



نُت سی بِمُلی فرابَم. عکس اصلی، از رصدخانهی فضایی چاندرای ناسا، نشان میدهد که سیاهچالهای عظیم در کهکشان ۱۲۷۵ NGC چطور بر خوشهی کهکشانی ایبل ۴۲۶ اثر میگذارد. این سیاهچاله دو فوران پُرقدرت را (که البته در این تصویر دیده نمیشوند) به بیرون پرتاب میکند که به میان گازهای داغ میانکهکشانیِ تابندهی پرتو ایکس میروند و حبابهایی را شکل میدهند که گازهای اطراف را به بیرون هُل میدهند. این برهمکنش پُرانرژیْ امواجی صوتی تولید میکند که در میان خوشه نوسان به پا میکنند و الگوی موجیشکلی را پدید میآورند (تصویر کوچک). به بیان موسیقایی، فواصل میان این موجها همتای نت سی بِمُل ولی ۵۷ اکتاو پایینتر از سی بمل آشنای بالای نت دو است.


براین گنسلر


ترجمه: شادی حامدی آزاد



بمترین صدا در فضا را خوشهی کهکشانی اِیبِل ۴۲۶ دارد که به نام خوشهی برساوش معروف است چون در صورت فلکی برساوش قرار دارد. ایبل ۴۲۶ حدود ۲۵۰ میلیون سال نوری دورتر از ما قرار دارد.

هرچند که ما هرگز نمیتوانیم صدای این خوشهی کهکشانی را بشنویم، میتوانیم امواج فشاری را که در فضا تولید میکند ببینیم. گازی که این خوشه را فراگرفته بینهایت داغ است و دمایی بیش از ۱۰ میلیون درجهی سلسیوس دارد. این گاز در این حرارتِ بینهایت زیاد میدرخشد و پرتوهای بسیار پُرانرژی ایکس از خود گسیل میکند.




در سال ۲۰۰۲، اندرو فابیَن (از دانشگاه کمبریج انگلستان) با استفاده از رصدخانهی پرتو ایکس چاندرای ناسا تصاویری با جزئیات فراوان از پرتوهای ایکسی گرفت که گازهای داغ خوشهی ایبل ۴۲۶ آنها را تولید کرده بود. در این رصدها در کمال شگفتی مجموعهای از موجهای هممرکز آشکار شدند که مشابه موجهایی بودند که وقتی سنگی را درون برکهای میاندازید شکل میگیرند. فابین و همکارانش نشان دادند که این موجها مرتبط با بخشهایی از خوشه است که در آنها چگالی گازها کمی بیشتر از چگالی میانگین است. در عین حال، شکافهای میان امواج مرتبط با بخشهایی از خوشه است که در آنها چگالی گاز کمی کمتر از چگالی میانگین است. از آنجاکه چگالی بیشتر به معنای فشار بیشتر (و چگالی کمتر به معنای فشار کمتر) است، این موجها درواقع نوسانهایی در فشارند؛ یعنی موج صوتی عظیمی که در سرتاسر این خوشهی وسیع پخش میشود.




منشأ این هیاهو سیاهچالهی ابرپُرجرمی در مرکز این خوشه است. این سیاهچاله دو فوران مادهی پُرسرعت را در دو جهت مخالف هم فوران میکند که تقریباً با سرعت نور تا فاصلهی میلیونها سال نوری پیش میروند. این دو فوران باید راه خود را از میان گازهای داغ خوشه با فشار باز کنند. مثل وقتی که شلنگ آبی را به زیر آب فرو میبرید، برخورد این فورانها با گازهای داغ خوشه مجموعهای از حبابها را پدید میآورد که بهسبب قدرت فوران متورم میشوند و سپس میترکند و به سوی بیرون شتاب میگیرند. وقتی این حبابها منبسط میشوند، گازهای اطرافشان را به سوی بیرون هُل میدهند و همین نوسانهای فشاری را ایجاد میکند که در میان خوشه پراکنده میشوند.




تعیینکردن ارتفاع صدای حاصل از این رویدادها نسبتاً آسان است. سرعت صوت در این گازِ ۱۰ میلیون درجهای حدود ۴/۲ میلیون کیلومتر بر ساعت و فاصلهی میان هر دو موج حدود ۳۶ هزار سال نوری است. فقط کافی است سرعت موج را بر فاصلهی میان موجها تقسیم کنیم تا به سرعت نوسان موجهای فشار برسیم و دریابیم که چه نتی نواخته میشود. فابین و همکارانش به این نتیجه رسیدند که همهمهی خوشهی ایبل ۴۲۶ در نُت سی بِمُل است.




اما این سی بِمُل شبیه هیچ صدایی که تا به حال شنیدهاید نیست. این امواج صوتی سرعت نوسانی برابر با یک بار در هر ۹ میلیون سال دارند! بنابراین ۵۷ اُکتاو پایینتر از سی بِمُل آشنایی هستند که بالای نُت دو قرار دارد؛ یا حدود ۶ هزار تریلیون بار بمتر از پایینترین نتی هستند که گوش انسان میتواند آن را بشنود. برای نواختن نُتی به این بَمی باید ۶۳۵ کیلد دیگر به سمت چپ پیانو اضافه کنید!
 

دکتر مهدیه

کاربر بیش فعال
کاربر ممتاز
[h=2]مشاهده زنده کره زمین توسط ماهواره های ناسا[/h]
ناسا این امکان را در اختیار شما قرار داده تا بتوانید از طریق 4 ماهواره ناسا که در جو زمین قرار دارند بتوانید تصاویر زنده از کره زمین را دریافت کنید با تمام توضیحات در باره آن.(نیاز به هیچگونه برنامه ای نیست.)

جهت مشاهده ی تصویر کوچک شده اینجا کلیک کنید.



برای دیدن تصاویر زنده کره زمین بر روی لینک زیر کلیک کنید:
http://www.fourmilab.ch/cgi-bin/Earth?imgsize=1024

 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] فعالیت مریخ‌نورد «کنجکاوی» از سر گرفته شد

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - فناوري

کد خبر: 92010701081
چهارشنبه ۷ فروردین ۱۳۹۲ - ۱۴:۴۴



مریخ نورد کنجکاوی ناسا پس از یک وقفه چند روزه بدنبال بروز نقص فنی در فایل داده‌های رایانه ای، کار تجزیه و تحلیل نمونه پودر سنگ سیاره سرخ را از سر گرفت.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مریخ نورد کنجکاوی دارای یک جفت رایانه اصلی A-side‌ و B-side برای پشتیبانی از داده‌ها است و هر کدام از رایانه‌ها نیز دارای زیرسیستم های اضافی مرتبط هستند.
همزمان با بروز نقص عملکرد رایانه A-side مهندسان ناسا مجبور به تغییر وضعیت مریخ نورد به حالت ایمن (safe mode) شدند که پس از اتمام عیب یابی، کنجکاوی به وضعیت عملیاتی و استاندارد بازگشت.
اما پس از اتمام دوره نقاهت، فعالیت مریخ نورد کنجکاوی بار دیگر در تاریخ 17 مارس (27 اسفند) بدلیل بروز مشکل در فایل داده های رایانه ای بطور خودکار به حالت تعلیق درآمد.
«جیم اریکسون»، معاون پروژه مریخ نورد ناسا این وقفه را یک فرآیند بازیابی مریخ نورد عنوان کرد و از ادامه فعالیت آنالیز نمونه پودر سنگ مریخ از روز دوشنبه 25 مارس (پنجم فرودین) خبر داد.
کار آنالیز نمونه پودر سنگ مریخی تا یک هفته آینده ادامه خواهد داشت، اما از چهارم آوریل (15 فروردین) ارتباط رادیویی زمین و مریخ نورد بدلیل فعالیتهای خورشید بمدت یک ماه دیگر به تعلیق خواهد افتاد؛ دور دوم حفاری کنجکاوی در دل سنگ های مریخ با هدف کشف نشانه هایی از کربن آلی نیز برای تاریخ اول می (11 اردیبهشت) در نظر گرفته شده است.

نتایج مخابره شده به زمین پیش از بروز مشکل در رایانه مریخ نورد نشان می دهد، نمونه سنگ بررسی شده در نزدیکی دهانه گیل شامل تمام مواد شیمیایی لازم برای زندگی میکروبی است؛ این نتایج اصلی ترین هدف مریخ نورد در مأموریت دو ساله تلقی می شود.
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] بازگشت کپسول باری دراگون به زمین

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92010700989

چهارشنبه ۷ فروردین ۱۳۹۲ - ۱۱:۱۹



کپسول دراگون پس از انتقال محموله جدید به ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) و حضور سه هفته‌ای در مدار زمین، عصر سه شنبه در میان اقیانوس آرام فرود آمد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کپسول باری خصوصی دراگون در سومین سفر به ایستگاه فضایی بین المللی و دومین مأموریت رسمی انتقال تجهیزات، توسط موشک فالکون 9 از پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال فلوریدا به فضا پرتاب و روز یکشنبه سوم مارس (13 اسفند) به ISS ملحق شد.

دراگون پس از انتقال 544 کیلوگرم تجهیزات علمی، غذا، اکسیژن و سایر تجهیزات مورد نیاز شش خدمه مستقر در ایستگاه فضایی بین المللی، روز سه شنبه 26 مارس (ششم فروردین) به زمین بازگشت.
مراحل جداسازی و رهاسازی کپسول در فضا در ساعت 10:56 انجام شد و «دراگون» در ساعت 16:34 به وقت گرینویچ (21:04 به وقت تهران) در 344 کیلومتری ساحل باجای کالیفرنیا فرود آمد.
کپسول دراگون در سفر بازگشت به زمین یک هزار و 210 کیلوگرم بار از جمله آزمایشات علمی، تجهیزات مستهلک و چندین اسباب بازی لگو که طی دو سال گذشته در ISS‌ قرار داشتند، به همراه دارد که توسط شرکت اسپیس ایکس در اختیار محققان ناسا قرار داده خواهد شد.
شرکت خصوصی اسپیس ایکس در قالب قراردادی به ارزش 1.6 میلیارد دلار با ناسا، طی 12 مأموریت تجهیزات مورد نیاز را به فضا منتقل می کند.
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] احتمال کشف سرنخ‌هایی از حیات در مریخ

[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92011302299
سه‌شنبه ۱۳ فروردین ۱۳۹۲ - ۱۳:۳۱



ناسا از احتمال جمع‌آوری شواهدی از حضور پرکلرات‌ها بعنوان منبع انرژی برای میکرو ارگانیسم‌های بالقوه مریخ، در منطقه راکنست در نزدیکی دهانه گیل مریخ توسط مریخ‌نورد «کنجکاوی» خبر می دهد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دانشمندان ناسا در ادامه اکتشافات رباتیک خود بر سطح سیاره سرخ با هدف یافتن نشانه های احتمالی حیات، مریخ نورد کنجکاوی را راهی یک مأموریت دو ساله کرده‌اند.
پرکلرات ها (perchlorates) از دسته نمک بوده و بعنوان یک منبع انرژی برای میکروارگانیسم های بالقوه مریخ محسوب می شوند؛ آنها همچنین یک نشانگر حساس به تغییرات آب و هوایی گذشته هستند و می توانند به شکل گیری شوراب های مایع در شرایط فعلی مریخ منجر شوند.
کشف احتمالی وجود پرکلرات در دهانه گیل مریخ توسط کنجکاوی از سوی «داگ آرچر»، از محققان اداره تحقیقات و اکتشافات مرکز فضایی جانسون ناسا اعلام شده و گزارش تفصیلی آن در چهل و چهارمین کنفرانس سالانه علوم سیاره ای و اقماری در تگزاس ارائه شده است.
این نتایج با استفاده از ابزار آنالیز نمونه در مریخ (SAM)‌ کنجکاوی و تجزیه و تحلیل چهار نمونه بدست آمده از منطقه راکنست اعلام شده است.
نخستین بار کاوشگر فونیکس ناسا با استفاده از ابزار آزمایشگاه شیمی مرطوب در سال 2008 میلادی موفق به کشف نشانه هایی از وجود پرکلرات در مناطق قطبی مریخ شد؛ انتشار اکسیژن در مناطق قطبی که نشانه‌ای از وجود پرکلرات‌ها است، مشابه اکسیژن آزاد شده در هنگام تجزیه و تحلیل نمونه خاک در منطقه راکنست است.
میکروب ها روی زمین از پرکلرات بعنوان منبع انرژی استفاده می کنند، اما وجود پرکلرات در مریخ با انتشار مقادیر زیاد اکسیژن، تشخیص حیات و مواد آلی را دشوار می کند.
«ارچر» با تأکید بر اینکه سایر کاوشگرهای رباتیک از جمله سوجورنر، روح و فرصت ناسا نیز شواهدی از توزیع کلر در سطح سیاره سرخ شناسایی کرده اند، خاطرنشان می کند: ادعا نمی کنم که تمام کلر موجود در مریخ به شکل پرکلرات هستند و به احتمال زیاد نمک های کلرات دیگری نیز وجود دارند، اما به احتمال زیاد بخشی از منطقه راکنست را پرکلرات ها تشکیل می دهند که برای وضعیت آب و هوایی، فرآیندهای آبی و احتمال وجود حیات بسیار حائز اهمیت تلقی می شوند.
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
کشف جوان‌ترین بقایای ابرنواختر راه شیری


ماهواره «سوئیفت» ناسا در زمان بررسی گسترده پرتو ایکس مناطق مرکزی کهکشان راه شیری موفق به شناسایی بازمانده‌های یک ابرنواختر ناشناخته شد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این جسم آسمانی موسوم به G306.3-0.9 که نام خود را از موقعیتش در آسمان بدست آورده، عنوان جوان‌ترین بقایای ابرنواختر را در راه‌شیری کسب کرده است.

پیش از این ستاره‌شناسان توانسته بودند بیش از 300 بقایای ابرنواختر را در این کهکشان شناسایی کنند.

پژوهشهای این محققان نشان داده که G306.3-0.9 احتمالا کمتر از 2500 سال داشته که آنرا در میان 20 بقایای جوان شناخته شده قرار داده است.

ستاره‌شناسان برآورد کرده‌اند که انفجار ابرنواختر، یک یا دوبار در هر قرن در کهکشان راه شیری رخ می‌دهد. موج انفجار در حال گسترش و ضایعات داغ ستاره‌ای به آرامی طی صدها هزار سال از هم پاشیده و در نهایت با گاز میان ستاره‌ای ترکیب شده و از آن غیر قابل تمایز می‌شود.

یک نمای گسترده‌تر این بقایای ابرنواختر را در زمینه مناطق شکل‌گیری ستاره در جنوب صورت‌فلکی قنطورس قرار داده است.

بقایای این ابرنواختر جوان مانند شواهد بدست آمده در یک صحنه جرم به ستاره‌شناسان فرصت مناسبی را برای درک ذات ستاره اصلی و جزئیات مرگ آن خواهد داد.

بقایای ابرنواختر به انتشار انرژی در طیف الکترومغناطیسی از پرتوهای رادیویی گرفته تا گاما پرداخته که نشانه‌های مهمی در هر نوار انرژی قابل شناسایی است.

مشاهدات پرتو ایکس بطور برجسته‌ای در نمایش حرکت ضایعات در حال گسترش، مفاد شیمیایی آن و تعامل آن با محیط میان‌ستاره‌ای نقش داشته اما بقایای ابرنواختر پس از 10 هزار سال در نور پرتو ایکس محو می‌شوند.

در حقیقت بطور کلی تنها نیمی از این اجسام شناخته شده در کهکشان راه شیری در نور پرتو ایکس شناسایی شده‌اند.

نتایج این پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.





 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
تکنیک جدید تشخیص منطقه قابل سکونت در مدار یک ستاره، موقعیت سیاره زمین را در مدار خورشید در بیرونی‌ترین بخش از منطقه قابل سکونت قرار داده‌است.

بر اساس گزارش گیزمگ، محققان دانشگاه پن‌استیت مدلی جدید را برای محاسبه منطقه قابل سکونت در مدار ستاره‌ها ارائه کرده‌اند. این مدل رایانه‌ای بر اساس اطلاعات جدید گازهای گلخانه‌ای ابزاری را برای تخمین دقیق‌تر سیاره‌هایی با فشار کافی اتمسفری برای داشتن آب مایع فراهم آورده است. این مدل جدید مشخص می‌کند که برخی از 300 سیاره شبه‌زمینی که در گذشته کشف شده‌اند برای قابل سکونت بودن مناسب نیستند زیرا فاصله بسیار کمی تا ستاره‌ میزبانشان دارند.
دانشمندان تاکنون 18 هزار سیاره فراخورشیدی کشف کرده‌اند که تعداد کمی از آنها از ابعاد،‌فاصله و مدار مناسب برای قابل سکونت بودن برخوردارند. قابل سکونت بودن مفهومی کلی است و به معنی داشتن ابعاد درست و داشتن درجه حرارتی است که در آن آب در حالت مایع بر روی سطح سیاره موجود باشد. این مفهوم از درصد خطای بسیار زیادی برخوردار است.
یکی از دلایل بروز خطا متغییر‌هایی است که دانشمندان از آنها برای محاسبه مناطق قابل سکونت استفاده می‌کنند. نیمی از معادله خود ستاره‌است. سن ستاره، درجه حرارت آن و نوسانات آن میزان دوری و نزدیکی منطقه قابل سکونت و وسعت آن را مشخص می‌کند. نیم دیگر خود سیاره است که ویژگی‌هایی از قبیل ابعاد و درجه حرارت برای تخمین قابل سکونت بودن آن مورد استفاده قرار می‌گیرد.
این مدل رایانه‌ای جدید مدل پیچیده‌ای بر اساس فرضیاتی درباره اتمسفر یک سیاره و چگونگی جذب و بازتاب حرارت تحت شرایطی معین است. با وجود اینکه این محاسبات به اندازه‌ای پیچیده هستند که انجام آنها به ابررایانه نیازخواهد داشت،‌نسبت به واقعیت بسیار ساده‌سازی شده و بر اساس تعدادی فرضیات عمل می‌کند. محققان در این مطالعه از داده‌های به روز‌رسانی شده میزان گازهای گلخانه‌ای از قبیل دی‌اکسیدکربن و بخار آب استفاده کردند و با کمک گرفتن از یک ابررایانه مناطق قابل سکونت متفاوتی را برای چندین ستاره طراحی کردند.
نتایج این شبیه‌سازی‌ها نشان داد مناطق قابل سکونت نسبت به آنچه تاکنون تصور می شد، از ستاره میزبان فاصله بیشتری دارند و از این رو به احتمال زیاد بسیاری از سیاره‌هایی که تاکنون در منطقه قابل سکونت درنظر گرفته شده‌بودند، خارج از این منطقه قرار دارند. یکی از یافته های جالب توجه مطالعه این است که منطقه قابل سکونت سامانه خورشیدی در فاصله میان 148 میلیون کیلومتری تا 254 میلیون کیلومتری از خورشید قرار گرفته‌است، فاصله‌ای که سیاره زمین را در خارجی‌ترین حاشیه منطقه قابل سکونت قرار می‌دهد.
در مقابل مریخ درمنطقه قابل سکونت‌تری از زمین در برابر خورشید قرار گرفته‌است. البته دانشمندان تاکید دارند که در این تخمین، تاثیر ابرها درنظر گرفته نشده است، ابرها تشعشعات خورشیدی را بازتابانده و موجب تثبیت آب‌و‌هوای زمین می‌شوند. به گفته محققان می‌توان از این مدل برای بررسی موقعیت 2000 سیستم سیاره‌ای که تاکنون توسط تلسکوپ کپلر کشف شده استفاده کرد.
همشهری آنلاین
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
امروز سیارک DA14 با قطر 45 متر از فاصله 27000 کیلومتری سطح زمین می‌گذرد و می‌توان حرکت سریع آن در آسمان را با یک دوربین دو چشمی یا تلسکوپ رصد کرد. همچنین برخی وبگاه‌ها به طور زنده این اتفاق را پخش خواهند کرد.

گذر سیارک DA14 2012- از کنار زمین موقعیتی استثنایی برای رصدگران آسمان شب است تا مهارت خود را در یافتن این جرم سریع محک بزنند. طبق محاسبات و شبیه سازی‌ها، احتمال برخورد این سیارک با زمین وجود ندارد و می‌توان با خیال راحت به کمک دوربین دوچشمی یا تلسکوپ حرکت آن در آسمان را تماشا کرد.
موقعیت فعلی سیارک بر اساس شبیه‌سازی

این سیارک با قطر 45 متر از 27000 کیلومتری سطح زمین عبور می‌کند که از مدار ماهواره‌های مخابراتی زمین-ثابت هم نزدیکتر است و بزرگترین جسمی است که در این سالها از این فاصله نزدیک از زمین گذر می‌کند.
این سیارک در کمترین فاصله خود از زمین که نزدیک ساعت 23 به وقت تهران اتفاق می‌افتد، از قدر نزدیک به 7.4 در آسمان خواهد درخشید و می‌توان در محدوده مشخصی از آسمان به دنبال آن گشت. سرعت حرکت این سیارک در بیشترین حالت به نزدیکی 1 درجه قوسی در هر دقیقه می‌رسد که پیدا و دنبال کردن آن را مشکل می‌کند.
نقشه حرکت سیارک در آسمان تهران


برخی از رصدخانه‌ها و تلویزیون‌های اینترنتی به پخش زنده این گذر می‌پردازد از جمله لینک‌های زیر:
تلویزیون ناسا
تلسکوپ مجازی در ایتالیا

ماهنامه نجوم
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز

این اشکال شش‌ضلعی ابر برای اولین بار در دهه 1980 بوسیله سفینه فضایی "وویجر" کشف شدند و بار دیگر در سال 2012 سفینه "کاسینی" از آنها عکسبرداری کرد.
این ابرها در قطب شمال کیوان شکل می‌گیرند؛ در این عکس این ابر در پیش‌زمینه دیده می‌شود و بخشی از حلقه‌های کیوان در گوشه بالای راست تصویر را می‌توان دید. هیچکس نمی‌داند چرا این ابرها در این ناحیه با این الگوی هندسی شکل می‌گیرند.
همشهری آنلاین
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
دنباله‌دارهای زیبای لمون و پن‌استارز این هفته در آسمان شب زمین به خوبی قابل رصد خواهند بود، اما پیش از این،‌هفته گذشته تصویر این دو ستاره در کنار یکدیگر در صحرای آتاکاما به ثبت رسیده بود.

بر اساس گزارش استرونومی، طی این هفته و هفته آینده،‌ دو دنباله‌دار لمون و پن‌استارز به اوج درخشش خود در آسمان خواهند رسید. با بهره‌گیری از یکی از نادرترین فرصت های عکاسی،‌ هردو این ستاره‌های دنباله‌دار هفته گذشته در کنار یکدیگر در آسمان صحرای آتاکامای آمریکای جنوبی دیده شده و تصویر آنها به ثبت رسید.
در این تصویر دنباله‌دار لمون یا C/2012F6 در بالا و چپ تصویر با دنباله‌ای سبز‌رنگ دیده می‌شود و دنباله‌دار C/2011L4 یا همان پن‌استارز در بخش پایین و راست تصویر در نزدیکی خط افق دیده می‌شود. دنباله هردو ستاره تقریبا خورشید را نشانه‌ گرفته‌اند. دنباله‌دار لمون طی این هفته به سختی با چشم غیر مسلح در آسمان نیم‌کره جنوبی قابل مشاهده خواهد بود اما دنباله‌دار پن‌استارز برای چند روز در نیمکره جنوبی قابل رصد بوده و سپس در میان آسمان نیمکره شمالی ناپدید خواهد شد.
همشهری آنلاین
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
ماکت تلسکوپ فضایی جیمزوب در اندازه‌ی واقعی در جشن سالانه‌ SXSW در تکزاس آمریکا
بسیاری از فناوری‌هایی که امروز روی زمین استفاده می‌کنیم برگرفته از فناوری‌های فضایی هستند. پژوهش و تحقیقاتی که در ناسا انجام گرفته منجر به تولید بسیاری از فناوری‌های گوناگون٬ از دست‌وپای مصنوعی گرفته تا تجهیزات آتش‌نشانی شده است. این سازمان اکنون در حال ساخت و اجرایی کردن یکی از پرهزینه‌ترین و بزرگ‌ترین پروژه‌ی خود یعنی تلسکوپ فضایی جیمز وب است. قطر این تلسکوپ حدود ۶/۵ متر است و در سال ۲۰۱۸ به فضا پرتاب خواهد شد که به جست‌وجوی نخستین‌ کهکشان‌های عالم خواهد پرداخت.این تلسکوپ با این‌که هنوز چند سال دیگر تا پرتابش باقی مانده است اما چیزهای فراوانی را به آموخته است. علتش این است که برای اجرایی کردن این پروژه٬ فناوری‌های جدیدتری نیاز بود. در ادامه چندتا از آن‌ها را معرفی خواهیم کرد.
تشخیص بهتر بیماری‌های چشمناسا برای اندازه‌گیری شکل آینه‌های تلسکوپ (نوعی عدسی آسپریکال) باید فناوری جدیدی تولید می‌کرد تا حسگر بسیار دقیقی داشته باشد. پس از بررسی‌ها و تحقیقات فراوان سرانجام حسگر جدید موسوم به «حسگر پویشی شک-هارتمان» ساخته شد. این دستگاه اندازه‌گیری دقیق علاوه‌بر سنجش‌های ناسا در اندازه‌گیری شکل چشم انسان نیز کاربرد دارد و زمان طولانی اندازه‌گیری را از چند ساعت به چند ثانیه تقلیل داده است. فناوری جدید ناسا این پتانسیل را دارد تا در جراحی و تشخیص بیماری‌های چشم نیز استفاده شود.
آزمایش مقاوت مصالحدر ساخت این تلسکوپ آزمایش‌های گوناگون برای سنجش مقاومت مواد به‌خصوص مقاومت حرارتی آن‌ صورت می‌پذیرد. برای مثال این تلسکوپ باید بتواند تا در دمای -۲۶۸ تاب بیاورد. به لطف تلسکوپ جیمزوب٬ شرکتی به نام «فناوری‌های ۴D» این فرصت را داشت تا روش تازه‌ای را برای سنجش مواد کامپوزیتی ایجاد کند. جیمز میلرد٬ مدیر شرکت فناوری‌های ۴D می‌گوید: « آن فناوری که ما برای تلسکوپ جیمز وب تولید کریم سبب شد تا یک فناوری بی‌همتایی را برای سنجش تنش مواد کامپوزیتی ابداع کنیم.» موادی که امروز در حال ساخت آن‌ها هستیم دیگر چوبی یا بتنی نیستند و بسیار عجیب‌ و غریب‌تر از گذشته‌‌اند. بنابراین این روش اندازه‌گیری که مدیون ساخت تلسکوپ جیمز وب است در سال‌های آینده بسیار کارآمد و ارزشمند خواهد بود.
دوربین‌های بهترآزمایش‌های ناسا روی عدسی آسپریکال تلسکوپ فواید بسیاری داشته است. یکی دیگر از این فواید ساخت ابزاری به نام « تداخل‌سنج دوختی آسپریکال» بود که از آن می‌توان در سنجش همه‌ی عدسی‌های آسپریکال بهره گرفت. به زبان‌ ساده‌ می‌توان گفت که شما از این به بعد می‌توانید حاصل تلاش آن‌ها را روی دوربین‌ها٬ میکروسکوپ‌ها یا دوربین‌های دوچشمی خود ببینید. — اندکی از قدرت یک تلسکوپ فضایی رو زمین!پرسشی که این‌جا مطرح می شود این است که هدف اصلی ساخت این تلسکوپ یا همان کاوش‌های فضایی چیست؟ هنگامی که این تلسکوپ وارد فضا شود٬ کسی نمی‌تواند بگوید که چه چیزهایی را کشف خواهد کرد. ناسا می‌گوید: « این تلسکوپ همه‌ی مراحل تاریخی عالم را از نخستین تابش‌های پس از مهبانگ گرفته تا شکل‌گیری منظومه‌های فراخورشیدی و احتمال وجود حیات را بررسی و مطالعه خواهد کرد. » شاید این موضوع چندان در زندگی روزمره‌ی ما به کار نیاید اما فناوری‌هایی که برای ساخت جیمزوب به‌کار گرفته شده است آینده‌ی ما را تحت تأثیر قرار خواهد داد.کانوت/
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] فضانوردان چگونه در فضا مسواک می‌زنند؟ + فیلم

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 92012106695
چهارشنبه ۲۱ فروردین ۱۳۹۲ - ۱۱:۰۵



ساده‌ترین کارهایی که انسانها در زمین انجام می‌دهند، از گرفتن ناخن تا درست کردن یک ساندویچ، در شرایط بی‌وزنی فضا بسیار سخت‌تر است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کریس هادفیلد، فرمانده کانادایی ایستگاه فضایی بین‌المللی از زمان ورود خود به این مدارگرد تا کنون با ارسال فیلم‌ها و تصاویر زیاد به درک بهتر مردم زمین از شرایط فضا و چگونگی انجام برخی از ساده‌ترین کارهای روزانه کمک کرده است.
هادفیلد در جدیدترین فیلم خود از ایستگاه فضایی به پاسخگویی به یک سوال بسیار مهم پرداخته و آن اینکه چگونه فضانوردان بدون کثیف کردن ایستگاه در آن مسواک می زنند؟
این فضانورد کانادایی در یک فیلم ضبط شده اظهار می‌کند: ما در ایستگاه آب جاری نداریم. در ایستگاه شیر آب و همچنین سینک برای جریان آب به درون لوله برای خروج وجود ندارد.
هادفیلد در این فیلم به نمایش چگونگی شست‌وشوی دندانها توسط فضانوردان در ایستگاه فضایی پرداخته است. وی از یک کیسه آب مقداری آب در فضا ریخته و قطرات شناور را با یک مسواک می‌گیرد تا بخوبی مرطوب شود. او پس از قرار دادن خمیر دندان بر روی مسواک آن را درون دهان خود قرار داده و کاملا دندانهای خود را تمیز می‌کند.
وی در ادامه می‌گوید: دهان من اکنون پر از خمیر دندان است و نمی‌توانم آنرا بیرون بریزم بنابراین باید آنرا قورت بدهم. خمیردندان کشنده نبوده و قابل خوردن است.
وی در ادامه در حالیکه مسواک خود را با مقداری آب که در دهان خود ریخته، می‌شوید، می‌گوید: در فضا باید خمیردندان را بخورید.
هادفیلد در مجموعه فیلمهای قبلی خود به ساخت ساندویچ کره بادام‌زمینی و عسل، نمایش شستشوی دستها و گرفتن ناخن در فضا پرداخته است.
وی یکی از شش فضانورد حاضر در ایستگاه فضایی در ماموریت اکسپدیشن 35 است. هادفیلد اولین فرمانده کانادایی ایستگاه بوده و به همراه دو فضانورد آمریکایی و سه روس سکنه این آزمایشگاه مداری را تشکیل می‌دهند.
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
[h=1] بی‌میلی آمریکا به سفر سرنشین‌دار به ماه

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92012307658

جمعه ۲۳ فروردین ۱۳۹۲ - ۱۰:۰۴



مدیر ناسا از برنامه بلند مدت فضایی برای سفر به مقاصد دوردست فضایی و عدم تکرار تجربه سفر سرنشین دار به ماه خبر داد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، فرود فضاپیمای آپولو 11 و قدم نهادن «نیل آرمسترانگ» بر سطح ماه در جولای 1969 میلادی، آغاز برنامه سفر سرنشین دار آمریکا به ماه محسوب می شود که تا سال 1972 و با پنج مأموریت موفق دیگر ادامه پیدا کرد.
از جمله برنامه های فضایی آتی روسیه و چین، ارسال فضانورد به ماه اعلام شده است، اما ناسا از عدم تمایل به تکرار تجربه مأموریت سرنشین دار به ماه خبر می دهد.
به گفته «چارلز بولدن» مدیر ناسا، تمرکز این سازمان بر روی مأموریت سرنشین دار به مقاصد دورتر از جمله سفر به یک سیارک یا مریخ است.
برنامه سفر سرنشین دار به یک سیارک برای سال 2025 و ارسال فضانورد به سیاره سرخ برای اواسط دهه 2030 میلادی در نظر گرفته شده است.
اما با توجه به کاهش بودجه ناسا توسط کنگره، مقامات ناسا هشدار می دهند که ادامه این سیاست می تواند برنامه اکتشافات فضایی سرنشین دار این کشور را با چالش جدی مواجه سازد.
«بولدن» با ابراز نگرانی از کاهش بودجه خاطر نشان می کند: بارها تأکید کرده ایم که قصد تکرار تجربه سفر سرنشین دار به ماه را نداریم و هیچ برنامه ریزی در این خصوص صورت نگرفته است؛ ارسال فضانورد به یک سیارک یا مریخ از برنامه های بلندمدتی است که قادر به انجام آن هستیم، اما با ادامه این روند کاهش بودجه دیگر شاهد حضور هیچ فضانورد آمریکایی بر سطح ماه، مریخ، سیارک یا هیچ مقصدی در فضا نخواهیم بود.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
بزرگترین و قوی ترین تلسکوپ به عنوان یک ماشین زمان است که می تواند اسراری را درباره گذشته كيهان برای انسان فاش کند امروز چهارشنبه 23 اسفند ماه آغاز به کار خواهد کرد.این پروژه بلندترین تلسکوپ زمین است که با بودجه 1.6 میلیارد دلاری پرهزینه ترین تلکسوپی است که تاکنون ساخته شده است.


به گزارش تازه هاي نجومي به نقل از خبرگزاري مهر آرایه بزرگ میلیمتری آتاکاما یا آلما (ALMA) به عنوان قویترین و بزرگترین تلسکوپ سیاره ما امروز روشن می شود.
این پروژه بلندترین تلسکوپ زمین است که با بودجه 1.6 میلیارد دلاری پرهزینه ترین تلکسوپی است که تاکنون ساخته شده است.

چهار آنتن از نخستین آنتنهای " آلما" در محل عملیات آرایه در ارتفاع 5 هزار متری فلات چاجنانتور در شیلی، کل این تلسکوپ دارای 66 آنتن است که پس از یک دهه ساخت امروز روشن می شود

آلما در اعماق صحرای شیلی یکی از خشکترین نقاط زمین در ارتفاع 5 هزار متری ساخته شده است

یکی از آنتنهای آلما در مسیر تسهیلات عملیات پشتیبانی به فلات چاجنانتوردر طول فرآیند یک دهه ای ساخت و آماده سازی
انتظار می رود که این تلکسوپ شرایطی را برای ستاره شناسان فراهم کند تا آنها با بازگشت به لحظات اولیه پس از شکل گیری کیهان، بتوانند اطلاعاتی را درباره ماهیت سیاره زمین به دست آورند.
این تلسکوپ بزرگ در اعماق صحرای شیلی که یکی از خشکترین نقاط زمین است در ارتفاع 5 هزار متری ساخته شده است.
این تلسکوپ دارای 66 آنتن عظیم است که امواج ضعیف رادیویی از فضا را گرفته و آن را توسط یک ابررایانه پردازش می کند.
سازندگان این تلسکوپ امیدوارند که بزرگترین تلسکوپ جهان بتواند خاستگاه کیهان را مشخص کند و پاسخی به سئوالاتی چون سیاره ها و ستاره ها چگونه پدید آمده اند ارائه کند.
آلما با جمع کردن امواج رادیویی به جای نور اپتیکال می تواند به ابرهای غباری متراکم در اعماق فضا نگاه کند.
این مسئله می تواند برای ستاره شناسان نگاهی اجمالی از کهکشانها پس از انفجار بزرگ فراهم کند.
این دستگاه بزرگ همچنین با یافتن رد مواد تشکیل دهنده آب تا مواد شیمیایی چون دی ان ای به دانشمندان کمک می کند اطلاعات بیشتری درباره این که حیات از کجا نشأت گرفته را به دست آورند.
برایان الیسون از شورای تسهیلات علم و فناوری بریتانیا و مدیر بریتانیایی آلما اظهار داشت آلما به سوالات مهمی در این زمینه پاسخ می دهد.

برخی از آنتهای آلما با نور قرمز پوشانده شده اند
وقتی تمام دیشهای فعال به طور هماهنگ کار کنند تصاویر آن ده مرتبه شفاف تر از تصاویر تلسکوپ فضایی هابل خواهد بود. اگر بخواهیم چنین تصاویری را با یک رادیو تلسکوپ زمینی واحد به دست آوریم باید عرض آن 16 کیلومتر باشد.
علت انتخاب صحرای شیلی این بود که این نقطه یکی از معدود نقاط دنیا است که هنوز امکان یافتن یک نقطه خشک و بلندی که تحت تأثیر آلودگی و نورهای مصنوعی نباشد در آن وجود دارد. مسئله خشکی برای کارکرد این تلسکوپ بسیار مهم است چرا که رطوبت هوا امواج رادیویی را جذب می کند.

بابک تفرشی یکی از از مقامات تصویر در رصدخانه جنوبی اروپا این تصویر را از آنتنهای آرایه بزرگ میلیمتری آتاکاما این تصویر را گرفته است

تصویر تماشایی غروب از سه نمونه اولیه آنتنهای آلما که با همکاری ژاپن، آمریکای شمالی و اروپا در تسهیلات آزمایشی آلما در نیومکزیکو ساخته شده است
 

*** s.mahdi ***

مدیر بازنشسته
کاربر ممتاز
ظرفیت تولید بزرگترین کارخانه ستاره‌سازی جهان؟

ظرفیت تولید بزرگترین کارخانه ستاره‌سازی جهان؟

[h=1] ظرفیت تولید بزرگترین کارخانه ستاره‌سازی جهان؟

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92013112617

شنبه ۳۱ فروردین ۱۳۹۲ - ۱۲:۴۴



ستاره‌شناسان موفق به شناسایی پرکارترین و بزرگترین کارخانه تولید ستاره جهان شده‌اند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کهکشان HFLS3 که در فاصله 12.8 میلیارد سال نوری از زمین قرار داشته، سالانه نزدیک به 3000 ستاره تولید می‌کند که بیش از 2000 برابر کهکشان راه شیری است.

این کهکشان بسیار عظیم بوده و از منبع بسیار بزرگی از گاز برای تولید ستارگان جدید برخوردار است.

برای تعیین دقیق مسافت و ویژگی‌های این کهکشان به مشاهدات 12 تاسیسات تلسکوپ بین‌المللی از جمله تلسکوپهای زمینی و مداری نیاز بود.

تلسکوپهای نور مرئی تا ابزارهای در حال کار با طیف مادون قرمز، موج میلیمتری و طول مو ج رادیویی در این پژوهش مورد استفاده قرار گرفتد.

مجموعه تلسکوپهای آرایه بسیار بزرگ (VLA) در این پژوهش اطلاعاتی را در مورد گاز مولکولی سرد که ستارگان از آن شکل گرفته و همچنین امواج رادیویی تابیده شده از بقایای ستارگان بسیار عظیم با عمر کوتاه ارائه کرد.

دانشمندان دریافتند که HFLS3 از جرم ستاره‌ای نزدیک به 40 میلیارد برابر جرم خورشید و میزان گاز و غبار بیش از 100 میلیارد برابر جرم خورشید برخوردار بوده که همگی آنها با ماده تاریک کافی برای تولید یک خوشه کامل کهکشانی احاطه شده‌اند.

به گفته دانشمندان، این کهکشان گواه این موضوع است که انفجارهای شدید ناشی از شکل‌گیری ستارگان تنها 880 میلیون سال پس از انفجار بزرگ وجود داشته است.

محققان اکنون امیدوارند بتوانند از تلسکوپ آلما در تپه‌های شیلی برای دستیابی به اطلاعات بیشتر در مورد کهکشانهای این چنینی استفاده کنند.


این ستاره‌شناسان علاوه بر VLA از رصدخانه فضایی هرشل، آرایه ترکیبی پژوهشی رصدخانه موج میلیمتری، رصدخانه زیرمیلیمتری موسسه فناوری کالیفرنیا، تداخل‌سنج فلات دوبور، آرایه زیرمیلیمتری، تلسکوپ 30 متری IRAM، تلسکوپ ویلیام هرشل و تلسکوپ بزرگ جزایر قناری، رصدخانه کک، کاوشگر بررسی مادون قرمز میدان گسترده و تلسکوپ فضایی اسپایتزر استفاده کردند.
 
بالا