* آرشیو شناسایـــــی مهره داران *

لیست مهره دارن به صورت فهرست وار

لیست مهره دارن به صورت فهرست وار

1. شوکا
2. سیاه گوش(کاراکال )
3. گور اسب
4. منقار شاخی خاکستری
5. مارخور
6. ساوانا
7. رودک عسل خوار
8. لایگر
9. تشی
10. دوپای فیروز
11. حیوان دورگه
12. آگامای سرقرمز سنگی
13. گیلانشاه خاردا
14. عقاب خالدار بزرگ
15. اگرت بزرگ
16. کیوی ها
17. بزمجه ی بیابانی
18. سمندر کوهستانی لرستان
19. وزغ تالشی
20. موچه خوار فلس دار
21. پرنده چاخ لقه
22. کلمره
23. خارپشت پوزه کوتاه
24. اسکینک ماری ایرانی
25. دلفین بینی بطری هندی
26. سهره ی گورخری
27. ایگوانای دریایی گالاپاگوس
    
28. هما , کرکس ریشدار
29. گاو دریایی
30. نوک اردکی
31. آرمادیلوی غول پیکر
32. Capybara
    
33. طاووس
34. پرنده بهشتی
35. دم جنبانک ابلق
36. حیوان تنبل
37. سمندر نارنجی
38. کفچه نوک گلگون
39. کاکایی پا زرد
40. کوکر شکم سفید
41. حشره خور شوش
42. Pogona
43. مارمولک بالدار
44. میمون شبگرد هندی
45. آگاماها
46. همستر کوتوله روسی
47. باکلان گلو سیاه
    
48. پلیکان سفید
49. جبیر
50. کشیم گردن سیاه
51. پورپویز پوزه‌ پهن
    
52. دلفین راه راه
    
53. مــرال
    
54. خفاش زرد (خفاش بُتا)
55. شنگ
56. پایکا

تصویر 1- شوکا

تصویر 1- شوکا


نام فارسی: شوکا
نام انگلیسی: Roe Deer
نام علمی: Capreolus capreolus
خانواده: خانواده گوزن ها (Cervidae)
جمعیت: نا معلوم


پراکنش: در اروپا و آسیا و در ایران در گلستان، گیلان ، مازندران، آذربایجان شرقی و کرمانشاه پراکنده است.
زیستگاه: شوکا در مناطق جنگلی زندگی می کند.

اندازه: طول بدن شوکا 94 تا 137 سانتی متر ، طول دمش 2 تا 3 سانتی متر ، ارتفاع بدنش 60 تا 90 سانتی متر و وزن آن 19 تا 34 کیلوگرم است و کوچکترین گوزن ایرانی به شمار می رود.
ریخت شناسی: شوکا جثه ای کوچک، بدنی ظریف، دست هایی کوتاهتر از پاها، دمی بسیار کوتاه و نامشخص ، گوش هایی باریک، سم هایی سیاه رنگ و باریک و بلند دارد. نرها شاخ های کوچکی دارند که در قاعده، سه شاخک دارد. زیر بدن و دم شوکاها سفید و سطح بدن آنها قهوه ای مایل به قرمز است.

رژیم غذایی: شوکاها از علوفه ، جوانه،برگ ،سرشاخه ،پوست درختان ، میوه ، قارچ ، خزه و گل سنگ تغذیه می کند.

زادآوری: جفت گیری شوکاها در اواسط تابستان تا اوایل پاییز صورت می گیرد. نوزادان پس از گذشت 9 ماه از لقاح، به دنیا می آیند.

وضعیت حفاظتی: جمعیت این گونه در ایران به شدت کاهش یافته است و با ادامه ی این روند ، در آینده ی نزدیک در خطر انقراض قرار خواهند گرفت.

جنس نر

جنس ماده

تصویر 2 - سیاه گوش (کاراکال )

تصویر 2 - سیاه گوش (کاراکال )

کاراکال یا سیاه گوش (Felis caracal)

موها کوتاه ، رنگ پشت و دم زرد شنی ، پشت گوش ها سیاه ، با دسته ای از موهای بلند در نوک آنها ، دست و پا بلند ، دم کوتاه ، طول سر وتنه ۶۵ تا ۹۰سانتی متر .

کاراکال به آسانی از گربه های دیگر مشخص می شود : قامتی بلند و استخوانی ، گوش های سیاه و کشیده که موهای سیاه و بلندی در انتهای آن روییده و دم کوتاه و یکرنگ در انتها دارد.

در گذشته این جانور را تربیت کرده و در شکار خرگوش ، آهو و پرندگان از آن استفاده می کردند. او سرعت و چابکی حیرت آوری دارد به طوری که می تواند پرندگان را در هوا صید کند. غذای او شامل پرندگان و پستانداران کوچک است . محل زندگی کاراکال مناطق بیابانی و دشتی کشور مانند پارک ملی کویر و منطقه بهرام گور در فارس است. جمعیت کمی دارد و نا یاب است . او در زیر بوته ها و شکاف سنگ ها و حفره های طبیعی لانه می سازد و کف آنرا با پشم و پر می پوشاند . روزها معمولا در زیر بوته ها استراحت کرده و شب ها به جستجوی غذا می رود.


همسر یابی و جفت گیری در زمستان انجام می شود. پس از ۲ ماه ۱ تا ۶ نوزاد به دنیا می آید . بچه ها بعد از یک سال زندگی مستقلی را شروع می کنند.

تصویر 3- گور اسب

تصویر 3- گور اسب

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=97243&d=1336557880&thumb=1 http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=97244&d=1336557974&thumb=1





گور ایرانی در طول تاریخ یکی از مظاهر بارز شکار ایرانیان بوده و امروزه در خطر انقراض قرار گرفته است.گور ایرانی ، بر خلاف گور معروف آفریقایی ، نقش و نگار راه راه سفید و سیاهی ندارد.
گور خر ایرانی آن جانوری نیست که در فیلم های راز بقا با خطوط راه راه سیاه و سفید دیده می شود.آن جانوران ،

«گور اسب» نام دارند و فقط در آفریقا زندگی می کنند .گورخر ، که در آفریقا و آسیا و از جمله در ایران زندگی می کند ، بدنی یک دست قهوه ای روشن یا نخودی رنگ دارد و تعداد اندکی از آن در بیابان ها باقی مانده است.حیوانی بسیار قوی و گریز پاست که می تواند با سرعت ۶۰ تا ۷۰ کیلومتر بر ساعت بدود.ولی بیشتر وقت ها سرعتی بین ۴۰تا ۵۰ کیلومتر بر ساعت دارد و با این سرعت ، کیلومترها را بدون خستگی طی می کند.

تصویر 4 - منقار شاخی خاکستری

تصویر 4 - منقار شاخی خاکستری






منقارشاخیان (Bucerotidae) خانواده‌ای از پرنده‌ها است که در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری آفریقا و آسیا زندگی می‌کنند. ویژگی آن‌ها منقار بلند و خمیده به پایین آن‌ها است که گاه کلاهکی کاکل‌مانند نیز بر روی منقار خود دارند. کلیه این پرندگان نیز دارای دو لَخته است.

منقارشاخیان تنها پرندگانی هستند که دو مهره نخست گردنشان در هم جوش خورده و یکی شده‌است. این امر احتمالاً برای ایجاد پایه‌ای قوی‌تر برای حمل منقار سنگین بوده‌است. این پرندگان تک‌همسر هستند و در شکاف درختان یا سنگ‌ها لانه می‌سازند.
شماری از گونه‌های منقارشاخیان به‌ویژه گونه‌های جزیره‌ای و کم‌گستره امروزه در خطر انقراض قرار دارند.

تصویر 5 - مارخور

تصویر 5 - مارخور

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=98793&stc=1&thumb=1&d=1337667471 http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=98789&stc=1&thumb=1&d=1337667305









این حیوان در ردهٔ به‌شدت در معرض خطر انقراض قرار دارد.
این گونه از بزها، برای چیدن برگ درختان بر روی پاهای خود می‌ایستند.
حیوانات فعالی هستند و گونه‌های ماده آن به صورت گله‌های حدوداً نه تایی و گونه‌های نر آن به صورت انفرادی زندگی می‌کنند.
مارخور حیوان ملی پاکستان است. نام این حیوان از زبان فارسی گرفته شده و به معنای خورنده مار است.

تصویر 6 - ساوانا

تصویر 6 - ساوانا

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=99122&d=1337835545&thumb=1

ساوانا Savannah

این جانور گربه سان یکی از کم نظیر ترین گونه های هیبریدی در دنیاست. ای جانور حاصل جفت گیری گربه سانی وحشی خالدار با گوشهایی دراز به نام سِـروال Serval و گربه خانگی است.این حیوان ظاهری زیبا و جالب دارد.


این جانور گربه سان یکی از کم نظیر ترین گونه های هیبریدی (حیوانات دورگه؛حیواناتی هستند که حاصل جفت گیری دو حیوان متفاوت ولی با ژن نزدیک به هم می باشند) در دنیاست ، این جانور حاصل جفت گیری گربه سانی وحشی خالدار با گوشهایی دراز به نام سِـروال و گربه خانگی است .

تصویر 7 - رودک عسل خوار

تصویر 7 - رودک عسل خوار

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=99996&d=1338325260&thumb=1


رودک عسل خوار در بیشتر نواحی آفریقا، بلوچستان ایران، جنوب عراق، پاکستان و راجستان هندوستان پراکنده است. رودک به عنوان نترس ترین حیوان در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده است. نواحی زیرین، کناره های بدن و صورت این حیوان معمولا قهوه ای تیره یا سیاه و بالای سر، گردن و پشت حیوان خاکستری یا سفید است. این رنگ بندی بدن باعث قابلیت دیده شدن بسیار خوب و عدم استتار این جانور در طول روز میشود. بعضی رودک های عسل خوار به خصوص در جنگل های ایتوری (Ituri) کنگو، به طور کامل سیاه هستند.

تصویر 8 - شیببر (لایگر)

تصویر 8 - شیببر (لایگر)

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=100395&d=1338625797&thumb=1




شیببر (لایگر)

جانوری دورگه میان شیر نر و ببر ماده است.
شکل جسمانی آن مانند یک شیر بزرگ راه‌راه است. شیببر در طبیعت بسیار کمیاب است، چرا که مرز قلمروهای شیران و ببران به ندرت در یک مکان بر یک دیگر مطابق می‌شوند. در واقع، تنها جای باقی‌مانده که هر دو جانور را در بر می‌گیرد جنگل گیر در هندوستان است. افزون بر این، شیران گروهی زندگی می‌کنند حال آن که ببر جانوری گوشه‌گیر است.

رشد شیببر هم از شیر و هم از ببر بیش تر است. دلیل این نمود نداشتن ژن محدودکننده ی رشد است که در شیر ماده و در ببر نر قرار دارد. شیببر در طی عمر خود پیاپی رشد می‌کند و به نقطه‌ای می‌رسد که بدنش دیگر توان تحمل اندازه‌اش را ندارد.

تصویر 9 - تشی

تصویر 9 - تشی

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=100432&d=1338640220&thumb=1



تَشی جانوری پستاندار و جونده است که بدنش با پوششی از تیغ پوشیده شده‌است و بهنگام احساس خطر تیغ های خود را به بدن دشمن فرو می برد.

تشی را نباید با جوجه‌تیغی که از خانوادهٔ دیگری است اشتباه گرفت. این جانور از زیرراستهٔ تشی‌شکلان (Hystricomorpha)، خانوادهٔ تشی‌های بر جدید (Erethizontidae) است.
بزرگ‌ترین جونده ایران است. خارهای بلند روی بدنش او را از سایر پستانداران متمایز می‌کند. خارهای ناحیه گردن و شانه نازک و بلند است، موقعی که آن‌ها را سیخ می‌کند به شکل بادبزن در می‌آیند و حیوان بزرگ‌تر به نظر می‌رسد. خارهای قسمت پشت کوتاه‌تر و کمی کلفت‌تر با نوارهای سیاه و زرد، و خارهای ناحیه دم کوتاه و سفیدند.
اندازه‌ها:
طول سر و تنه ۷۰ تا ۹۰ سانتی‌متر، دم ۸ تا ۱۰ سانتی‌متر، طول خار ۱۸ تا ۳۵ سانتی‌متر، وزن ۱۱ تا ۲۵ کیلوگرم.
زیستگاه:
در بیشتر زیستگاه‌ها اعم از جنگلی، کوهستانی، استپی و بیابانی زندگی می‌کند. گاهی نیز در پیرامون باغ‌ها و زمین‌های کشاورزی ساکن می‌شود.
پراکندگی:
قاره آسیا. در بیشتر مناطق ایران به استثنای آذربایجان غربی
عادات:
شبگرد است. به صورت انفرادی زندگی می‌کند ولی گاهی یک گروه فامیلی کوچک در یک لانه ساکن می‌شوند. بر خلاف آنچه که شایع است تشی نمی‌تواند خارهای خود را پرت کند. در موقع احساس خطر برای بزرگ جلوه دادن خود خارها را سیخ می‌کند و خود را از پشت و یا بغل به حیوان مهاجم می‌کوبد.
غذا:
از تمام قسمت‌های گیاهان تغذیه می‌کند. برای خوردن پیاز و ریشه گیاهان زمین را حفر می‌کند.
تولید مثل:
در سال یک بار تولید مثل می‌کند. دوره آبستنی حدود۱۱۲ روز است و ۱ تا ۴ بچه می‌زاید. بچه‌ها د رموقع تولد دارای مو. چشم‌های باز هستند. تا دو ماهگی وابسته به مادرند. در یک سالگیبالغ می‌شوند. طول عمر تشی حدود ۱۵ سال است.

در فرهنگ‌های فارسی این نام‌ها نیز برای تشی به‌کار رفته‌است:چوله، اتشی، بیهن، پـَهمَزَک، جکاشه، چَکاسه، خارانداز، رُکاسه، رکاشه، ریکاسه، ریگاشه، زُکاسه، زکاشه، سُکاسته، سکاسه، سکاشه، سکاشته، کاسُج، کاسجوک، کوله.واژه‌های کاس و کاش که در زبان‌های ایرانی به معنای خوک است در ترکیب بخشی از نام‌های بالا دیده می‌شود. نام این جانور در انگلیسی یعنی Porcupine و تلفظ‌های مشابه در دیگر زبان‌های اروپایی نیز به معنی «خوک تیغی» است.

تصویر 10 - دوپای فیروز

تصویر 10 - دوپای فیروز

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=100559&d=1338736010&thumb=1





نام علمی : Allactaga Firouzi

نام انگلیسی: Iranian jerboa

نام فارسی: دوپای فیروز

مشخصات : شباهت زیادی به دوپای بلوچی و دو پای ویلیام دارد . دوپای فیروز از دوپای فرات به واسطه داشتن جثه کوچک تر ، رنگ روشن تر ، دم و پای کوتاه تر مشخص می شود . در دوپای فیروز قسمت سیاه رنگ ما قبل انتهای دم نیز کوتاه تر و کمتر پشمالو است . دوپای فیروز از دوپای بلوچی به علت داشتن گوش، پا و دم بلندتر ، رنگ تیره تر ، نوار سیاه دم پر رنگ تر و پشمالو قابل تشخیص است. اندازه ها : طول کلی بدن ( سر، تنه و دم ) 293 تا 319 میلی متر ، دم 174 تا 199 میلی متر ، پا 58 تا 62 میلی متر ، گوش 42 تا 48 میلی متر. ( تعداد نمونه 4 عدد ) . زیستگاه : منطقه ای استپی با ارتفاع 2253 متر از سطح دریا و پوشش گیاهی درمنه و گون . پراکندگی: دوپای فیروز به عنوان یک گونه جدید در دنیا ، برای نخستین بار در 30 کیلومتری جنوب شهرضا کشف و به نام آقای اسکندر فیروز بنیان گذار سازمان حفاظت محیط زیست ایران نامگذاری شد . این دوپا هنوز ازمنطقه دیگری گزارش نشده است. در طبقه بندی INCN دوپای فیروز به علت جمعیت محدود آن در یک منطقه کوچک در ردیف جانوران در معرض خطرانقراض قرار دارد .

تصویر 11 - حیوان دورگه

تصویر 11 - حیوان دورگه









حیوان مورد نظر یک دورگه از پیوند اسب و گورخر باشه!ااین نوع حیوانات بیشتر در آفریقا دیده می شوند كه گورخرها بیشتر در معرض خطر بیماری هستند ولی اسب‌ها سالم هستند. این حیوانات را معمولاً گوراسب می‌نامند. گورخرها را با اسب‌های كوچك (پونی) نیز پیوند می‌دهند كه به این حیوانات زونی می‌گویند.خلق و خو و طبیعت اینگونه حیوانات بیشتر شبیه اسب است تا گورخر. اكثر بچه‌هایی كه از جفت گیری اسب و گورخر به متولد می‌شوند، عقیم هستند. این نوع پیوند اسب و گورخر حداقل از 150 سال پیش تاكنون رواج داشته است.

تصویر 12 - آگامای سرقرمز سنگی

تصویر 12 - آگامای سرقرمز سنگی

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=101549&d=1339316223&thumb=1








آگامای معمولی، آگامای سرقرمز سنگی، یا آگامای رنگین‌کمانی ( آگاما آگاما) یک گونه از مارموک‌ها است که در تیره آگامیده(Agamidae) قرار دارد و اغلب در آفریقای سیاه یافت شده‌است.
این خزنده اغلب در گرمای روز دیده می‌شود.در فصل تولیدمثل نرها علائم چشمگیر خود را توسعه می‌دهند و سر، گردن و حتی دم به رنگ نارنجی روشن و بدن به رنگ آبی تیره درمی‌آید.نرها در فصل‌های دیگر به رنگ قهوه‌ای ساده هستند. ماده‌ها و کم‌سن‌ها اغلب به صورت مرموز و پنهان هستند.این خزنده می‌تواند از صخره‌ها و دیوارها بالا رود و تغذیه آن حشرات است.

تصویر 13 - گيلانشاه خاردا

تصویر 13 - گيلانشاه خاردا

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=101724&d=1339370196&thumb=1




گيلانشاه خاردار Numenius tenuirostris



اين پرنده به طول 39سانتيمتر(اندكي كوچكتر از گيلانشاه)؛در مقايسه با گيلانشاه،داراي منقار كوچكتر،باريكتر و كاملاً سياه با بيشترين انحنا در نوك،پر و بال روشن تر با روتنه خاكستري نخودي و لكه هاي قهوه اي فراوان و دمگاه سفيد(با مثلث سفيد كوچكتر)،زيرتنه به رنگ سفيد با خال هاي قهوه اي تيره در شكم و سينه؛زير شكم و دم به رنگ سفيد نخودي و بدون لكه؛خال هاي سينه و شكم،مجزا از هم بوده و بر خلاف گيلانشاه،رگه هاي طولي مشخصي را تشكيل نمي دهد.
مشخصات زيستي و پراكندگي:

ساكن نواحي باتلاقي،سواحل شني-گلي دريا با پوشش علفي و ساحل درياچه هاي آب شيرين؛حضور اين پرنده به تعداد بسيار اندك در ساحل درياي خزر و به تعداد كم در زمستان ها در سواحل خليج فارس و درياي عمان(ميانكاله و حرا).


وضعيت:

جزء گونه هاي در خطر انقراض،به سبب تخريب شديد زيستگاه ها،شكار بي رويه،نا امني شديد.



نکته: درضمن گیلانشاه خالدار در لیست سرخ IUCN در رده به شدت درمعرض خطر وبحرانی قراردارد

تصویر 14 - عقاب خالدار بزرگ

تصویر 14 - عقاب خالدار بزرگ

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=104117&d=1340899334&thumb=1





عقاب تالابی- عقاب خاادار بزرگ

نام انگلیسی : Spotted Eagle
نام فرانسوی : Aigle criard
نام علمی (لاتین) : Aquila clanga

چطور پیدایش کنیم :
65 تا 72 سانتی‌متر ؛ عقاب تالابی بالغ به رنگ قهوه‌ای زرشکی خیلی پرنگ‌تر ولی در سطح شکمی کمرنگ‌تر و اغلب در پوشپرهای روی دمش اندکی سفیدی دارد . در هنگام بالباز اوج‌گیری لبه جلوئی بال‌هایش مستقیم است ( نه جلو آمده ) و در هنگام بالبازروی بال‌ها را از ناحیه خم بال ، به سمت پایین کج می کند . در فاصله نسبتا نزدیک ، هفت شاهپر نخستین بال را می توان به‌طور واضح دید ، بر خلاف عقاب جنگلی که فقط شش شاهپر آن دیده می شود . دمش نسبتا کوتاه و تا اندازه‌ای گرد است . سر کوچک و منقار کوچک آن با گردن باریکش حد مشخصی نشان می دهد . بالهایش به‌طور نسبی پهن‌تر از بال‌های عقاب طلائی است . پرنده نابالغ لکه های بزرگ سفید و مشخصی در سطح پشتی دارد و سفیدی قاعده دم یه شکل ( V ) کاملا پیداست . در پرواز دو نوار کمرنگ بر روی بالهایش دیده می شود . حرکات عقاب تالابی کند است .!

زیستگاه :

پرنده‌ای است درخت‌دوست و معمولا نزدیک دریاچه‌ها ، رودخانه‌ها و مرداب ها دیده می شود . روی درخت‌ها یا بوته‌های جنگل آشیانه می سازد .!

پراکندگی :

عقاب تالابی از پرندگان بومی ایران و در گذشته در فصل زمستان‌ نسبتا فراوان بوده است ، البته به تعداد کم در ایران زادوولد می کند اما این پرنده از جمله پرندگان کمیاب ایرانی‌ست که به‌طور اتفاقی در بلوچستان دیده شده است .!

تصویر 15 - اگرت بزرگ

تصویر 15 - اگرت بزرگ







حواصیل سفید بزرگ (اگرت بزرگ)

تصویر 16 - کیوی ها

تصویر 16 - کیوی ها

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=115799&d=1349294558





کیوی ها

اما شاید کمتر کسی از بین ما بدونه که پرنده ای به همین اسم توی نیوزیلند وجود داره که نماد نیوزیلند هم هست.

اگر بخوام کیوی رو فقط توی چند کلمه توصیف کنم باید بگم: یه پرنده کوچولوی منقار دراز خجالتی که فقط یه بار عروسی می کنه و در تمومه عمرش به همسرش وفادار می مونه.

اما اگر توضیح بیشتری می خوای:
کیوی پرنده کوچولویی با اندازه تقریبی مرغ و خروسهای خودمونه که اتفاقا قدر به پرواز هم نیست. خیلی هم خجالتی هستند و در جاهایی که خطر شکار شدنشون وجود داشته باشه فقط شبها از جاشون بیرون میان ولی توی جاهای امن روزها هم در حال فعالیت دیده میشن.
یه موردی که در مورد کیوی ها خیلی خاصه اینه که قوه بویایی فوق العاده قوی دارن. سوراخ بینیشون در واقع روی نوک منقارشونه (تقریبا برعکس بقیه پرنده ها که انتهای منقارشونه) وهمین بهشون کمک می کنه که غذاشون رو از طریق حس بویایی پیدا کنن. غذاشون هم معمولا حشره ها، کرمها و میوه هاست. گاهی هم ماهی های و دوزیستهای کوچیک رو هم ممکنه بخورن.
کیوی ها کلا پنج گونه مختلف دارن که بزرگترین گونه اشون حدودا تا ۴۵ سانتیمتر قد می کشه و وزنشون به حدود ۳/۳ کیلوگرم می رسه. کوچکترین گونه اشون هم قدش حداکثر به ۲۵ سانتیمتر می رسه و از ۳/۱ کیلوگرم هم سنگین تر نمی شه.
یه چیزی که در مورد این پرنده ها خیلی جالبه اینه که اصولا تک همسری هستن! باورت میشه که وقتی یه زوج کیوی همدیگر رو انتخاب می کنن این رابطه می تونه تا بیست سال تداوم داشته باشه؟! می دونم که باورش عجیبه اما مطلب زیر بریده ای از اطلاعاتیه که توی ویکیپدیا در مورد این پرنده ها نوشته شده:

باز هم جالبه که اندازه تخمهایی که کیوی می گذاره نسبت به هیکلش از همه پرنده های دنیا بزرگتره! اندازه تخمشون حدودا شش برابر تخم مرغهای معمولیه.

تا قبل از اینکه این کوچولوها تحت حفاظت قرار بگیرن جزو پرنده های در معرض انقراض محسوب می شدن. اما حالا تنها خطری که تهدیدشون می کنه شکار شدنشون توی پارکهای محافظت شده توسط گوشتخواران پستاندار هست.
اینکه منشا پیدایش این پرنده از کجا بوده همواره محل اختلاف نظر بوده. یکی از تئوری های قوی در مورد حیوانات نیوزیلندی اینه که به خاطر فاصله خیلی زیادی که این کشور از سایر خشکی های روی زمین داره حیوانات بومی این منطقه از اساس همون جا تکامل پیدا کردن و به خاطر همین خیلی هاشون در جاهای دیگه دیده نمی شن. در مورد عدم توانایی کیوی در پرواز کردن هم تئوری این بوده که چون اونجا حیوانات مهاجمی مثل مار وجود نداشته این پرنده ها در سیر تکاملشون نیازی به توانایی پرواز نداشتن.

البته آخرین آزمایشهای DNA که توسط محققان دانشگاه آکسفورد انجام شده نشون میده جد بزرگ این پرنده ها Emu (شترمرغ استرالیایی) بوده که بعد از ورودشون به نیوزیلند دچار تغییرات اساسی شدن.





یه چیزی که خیلی در مورد کیوی دوست داشتنی می خواستم بگم که شاید براتون جالب باشه حجم زیاد تخمیه که می ذارن و بخش وسیعی از فضای درون بدنشون رو اشغال می کنه! عکس زیر نمایی از تخم درون شکم پرنده به کمک اشعه ی X هستش که این مطلب رو نشون می ده:

جالبه بدونید که پرنده چندین روز رو برای انجام عمل تخم گذاری صرف می کنه!
نکته ی دیگه این که حس بینایی و شنوایی این پرنده خیلی ضعیفه چون اصلاً به کارش نمیان و غذا رو تنها با فرو کردن نوک درون ماسه ها و به کمک حس بویایی پیدا می کنه! شاید نسل های آینده، علاوه بر دم و بال گوش و چشم هم نداشته باشن!!

تصویر 17 - بزمجه بیابانی

تصویر 17 - بزمجه بیابانی

نام علمی : varanus griseus
نام انگلیسی: desert monitor

نام فارسی: بزمجه بیابانی

مشخصات: در زيرگونه V.g.griseus دم در تمام طول خود در برش عرضي مدور است؛ در زيرگونه V.g.caspius نيمه پيشين دم در برش عرضي كم و بيش مدور در نيمه خلفي باريك و در برش عرضي از دو طرف فشرده و داراي يك تيغه مشخص در سطح فوقاني است. فلسهاي شكمي در 110 تا 125 رديف عرضي از يقه تا كشاله ران.

رنگ آميزي: ناحيه پشتي با 5 تا 8 (معمولا 6) نوار عرضي باريك بعلاوه يك يا دو نوار عرضي پشت گردني؛ در زيرگونه V.g.riseus اين نوارها خاكستري و دم تقريبا تا انتها با 19 تا 28 نوار عرضي تيره؛ در زيرگونه V.g.caspius نوارهاي عرضي روي ناحيه پشت قرمز قهوه‌اي و دم با 13 تا 19 نوار عرضي تيره، انتهاي دم (معمولا يك سوم انتهايي) در بالغها بدون طرح و در نمونه‌هاي جوان در تمام طول دم داراي نوار.

زيستگاه: نواحي بياباني و نيمه بياباني، زمينهاي ماسه‌اي با سطوح ناهموار، خاكهاي رسي، در دامنه كوهها، تپه‌ها و دشتها با پوشش گياهي استپي شامل بوته‌ها، درختها و نيز اطراف زمينهاي كشاورزي و باغها.

عادات و رفتار: در ساعات اوليه روز فعاليت مي‌كنند؛ از لانه‌هاي زيرزميني پستانداران و ديگر جانوران بعنوان پناهگاه استفاده مي‌كنند، و يا خودشان لانه‌هايي به طول 500 سانتيمتر و عمق 50 تا 120 سانتيمتر در زمينهاي ماسه‌اي يا رسي حفر مي‌كنند؛

تغذيه آنها از پستانداران كوچك، خزندگان، پرندگان، تخم پرندگان و خزندگان، عقربها، حشرات بزرگ، وزغها است. گاهي لاشه خواري نيز مي‌كنند؛ در جستجوي غذا ممكن است تا چند صد متر از لانه‌شان دور شوند، و براي شكار حيوانات وارد هر حفره‌اي مي‌شوند و يا زمين را مي‌كنند؛

در مواقع خطر و مقابل دشمن پاها را سيخ كرده و بدن را بالا نگه مي‌دارد، بدن و زير گلو را به طور متناوب باد كرده و فشرده مي‌كند، زبان را دائم بيرون مي‌آورد و صداي فيس فيس توليد كرده و با ضربات قوي و شلاق مانند دم به اطراف سعي در دور كردن دشمن دارند.

فصل جفتگيري پس از خواب زمستاني و در ماههاي فرودين تا خرداد است؛ در ماههاي خرداد تا مرداد ماده‌ها 10 تا 25 تخم در حفره‌هايي كه به عمق 70 تا 120 سانتيمتر حفر كرده‌اند و يا حفره‌هاي امن ديگر مي‌گذارند (اغلب در نزديكي لانه بزمجه ماده مي‌باشد)، روي تخمها را با مواد گياهي و خاكروبه مي‌پوشانند، و تا چند هفته تحت مراقبت مادر قرار مي‌گيرند؛ مدت زمان باز شدن تخمها بسته به درجه حرارت محيط، از 130 تا 220 روز متغير است، ولي اغلب در اواخر شهريور تا اواخر آبان تخمها باز مي‌شوند، معمولا جوانها در همان نقبهاي زيرزميني تا بهار غيرفعال بوده و مي‌خوابند؛ عمر آنها تا 15 سال گزارش شده است.

پراكندگي جهاني: شمال آفريقا، بيابانهاي آسياي مركزي و جنوب و جنوب غربي آسيا و شمال غربي هند.

اندازه: نوك پوزه تا مخرج 600 ميليمتر دم 900 ميليمتر

ملاحظات: محل نمونه تيپيك از مصر گزارش شده است. اين سوسمار يكي از گسترده‌ترين پراكنشها را در بين تمامي سوسماران داشته و از مراكش تا قزاقستان و غرب چين يافت مي‌شود؛ بنابر شواهد موجود، زير گونه V.g.griseus در غرب زاگرس V.g.caspius در شرق زاگرس پراكنش دارند، اما مرز دقيق دو زيرگونه هنوز بخوبي مشخص نيست.

تصویر 18 - سمندر کوهستانی لرستان

تصویر 18 - سمندر کوهستانی لرستان

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=116184&d=1349545981&thumb=1







سمندر کوهستانی لرستان[SUP][۱][/SUP] یا سمندر خالدار قیصری یا سمندر قمصری یا سمندر خالدار امپراتور (نام علمی: Neurergus kaiseri) گونه‌ای سمندر بسیار رنگی است که در جنوب رشته کوه‌های زاگرس در نزدیکی شهبازان لرستان زندگی می‌کند.



سمندر کوهستانی لرستان دارای بدنی به طول ۱۴ سانتی‌متر است و پوست آن در قسمت پشتی قهوه‌ای رنگ با خال‌ها و یا نوارهایی زرد و یا نارنجی بوده که ظاهری زیبا به این دوزیستبومی ایران بخشیده است.سمندر کوهستانی لرستان نخستين بار در سال 1938 توسط کايسر (قیصر) از شمال منطقه شهبازان استان لرستان يافت شد. اين گونه به عنوان يک گونه بومی منحصر اً درمرزهای جنوبی استان لرستان در بخش پاپی و شمال استان خوزستان يافت می شود.



چنین تخمین زده می‌شود که کل جمعیت بالغ سمندر کوهستانی لرستان کمتر از ۱۰۰۰ عدد باشد. رنگ‌بندی متفاوت و زیبایی این جانور سبب شده تا سودجویان به منظور فروش آن با قیمتی بالا در بازارهای آسیایی و اروپایی اقدام به صید بی‌رویهٔ این دوزیست کرده و آن را در خطر انقراض نسل جدی قرار دهند. مردم محلی نیز که آنرا به جای سمندر، ««مارمولک رنگی» می‌نامند،
سالیانه تعداد زیادی از آنها را برای فروش در جشن‌های سال نو شکار می‌کنند.

تغییر اقلیم و بروز خشکسالی در منطقه نیز در کنار عوامل انسانی یاد شده سبب گردیده است تا اندک جمعیت باقی‌مانده از سمندرهای کوهستانی لرستان به سن تولید مثل نرسیده و تعدادشان در طبیعت روزبروز کاهش یابد.

تصویر 19 - وزغ تالشی

تصویر 19 - وزغ تالشی





Bufo eichwaldi وزغ تالشی


خطراتی که این گونه را تهدید میکند :

1-تخریب زیستگاه

2- تغییرات اقلیم و الگوهای بارش در زیستگاه جانور

3-از بین رفتن و کشته شدن مستقیم به دست انسان ها (مردم محلی فکر میکنند وزغ ها باعث نابودی شالیزار درحالی که همین وزغ ها افات شالیزار از بین میبرن )
4- تلفات جاده ای فراوان در فصل تولید مثل و زادآوری، (در چند سال گذشته به یکی از مهمترین عوامل تهدید این گونه شده است.)

وزغ هایی که در فصل زادآوری قصد عبور از عرض جاده ها را دارند،در این هنگام به دلیل وجود فعل و انفعالات شیمیایی در بدن، هوشیاری چندانی ندارند و متاسفانه تعداد قابل توجهی از آنها در مسیر جاده ها به زیر ماشین می روند و تلف می شوند.
این موضوع به حدی جدی است در بررسی انجام شده در منطقه «عباس آباد» بهشهر در فاصله حدود ۴۰ روز، تلفات وزغ ها روزانه به بیش از ۲۵۰ جفت می رسد و تکرار این کشتار جاده ای هر ساله باعث آسیب جدی به جمعیت این گونه در مناطق جنگلی مازندران و گیلان شده است. به طوری که افراد محلی معتقدند جمعیت آنها به یک سوم کاهش یافته است.

تصویر 20 - مورچه خوار فلس دار

تصویر 20 - مورچه خوار فلس دار

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=117123&d=1349943649


نام علمی: Manis gigantea
نام عمومی: Giant Pangolin ( مورچه خوار فلس دار غول پیکر )


پنگولین ها را عموما" با نام ( مورچه خوار فلس دار scaly anteaters ) می شناسند.


خانواده: Manidae

مورچه خوار فلس دار غول پیکر / Giant Pangolin / Manis gigantea


زیستگاه اصلی : آفریقا؛ اوگاندا ، تانزانیا ، غرب کنیا


وضعیت بدنی: بزرگترین عضو خانواده خود به شمار می رود. جنس ماده از نر جثه کوچکتری دارد. حرکاتش آهسته و حساب شده است. در حالیکه تعادلش را با دم بلند خود حفظ می کند، می تواند روی پاها یا روی 4 دست و پا راه برود. نیز می تواند شنا کند.


طول بدن: 75 تا 85 سانتیمتر ( طول دم: 50 تا 80 سانتیمتر )


وضعیت زندگی: این جانور، خاص جنگل ها ، جنگل های بارانی و ساواناها ( دشت های بی درخت و هموار ) است و معمولا" به شکل انفرادی زندگی می کند. پنگولین جانوری زمینی و شب رو است. سراسر روز را درون حفره ای به استراحت می پردازد و غالبا" نیمه های شب و سپیده دم به جستجوی غذا می پردازد. اگر تهدیدی متوجهش شود، این توانایی را دارد که خود را به شکل توپ گردی درآورد. این ترفند او را از دست بیشتر دشمنان در امان نگاه می دارد. حتی در صورت لزوم می تواند دم فلس دارش را که فلس های تیزی دارد، به حرکت درآورد و ادرار یا ترشحات غدد تحتانی را به این سو و آن سو بپاشد. این جانور بخاطر گوشت و فلسش، مورد توجه انسان هاست و توسط آنها شکار می شود.


شکار و تغذیه: از انواع مورچه ها و موریانه ها تغذیه می کند. او می تواند به کمک پنجه های پاهای جلویی اش، لانه های روی زمین یا درون زمین این جانوران را در هم بشکند.


تولید مثل: مورچه خوار فلس دار ماده پس از دوره ای حدودا" 5 ماهه، نوزادش را درون لانه ای زیر زمینی به دنیا می آورد. نوزاد تازه به دنیا آمده، فلس های نرمی دارد که حدودا" پس از 2 ماه سخت می شوند. پس از یک ماه یا کمی بیشتر روی دم مادر می نشیند و با او برای یافتن غذا به سفر می رود.

تصویر 21 - پرنده ی چاخ لقه

تصویر 21 - پرنده ی چاخ لقه






نام علمی : Burhinus Oedicnemus

نام انگلیسی: Stone curlew

نام فارسی: چاخ لق


مشخصات ظاهری: این پرنده، 42 سانتی متر طول دارد و نسبتا بزرگ است. پر و بالش قهوه ای مایل به خاکستری و نر و ماده همشکل اند. دم نسبتا بلند؛ منقار کلفت و زرد رنگ با توک سیاه و چشمانش زرد رنگ است. اغلب در زیستگاه های خشک، با پاهای بلند و زرد رنگش دیده می شود در پرواز، دو نوار بالی سفید در پشتش دیده شده که هنگام بسته بودن بال ها، یکی از آن دو را به طور کامل می توان دید. شاهپرهای بال سیاه است که در نیمه داخلی نوک آنها، لکه های سفیدی دیده می شود. روتنه قهوه ای با طرح بال سیاه و سفید و پیش بال قهوه ای رنگ است. هنگام دویدن با حالتی خجل مانند، سر خود را پایین گرفته و بدن را قوز می کند.

صدا: صدای این پرنده شبیه گیلانشاه و به صورت «کور – لی» و نیز شبیه صدف خوار«کو- بیک،کو – بیک» شنیده می شود.


زیستگاه: این پرنده در زمین های سنگلاخی یا شنی، اراضی بایر و نیمه کوهستانی و گاهی نیز در کشتزارها به سر می برد. در زمستان ها در سواحل دریا نیز دیده می شود. در ایران، تابستان ها نسبتا فراوان است و در جزایر دریاچه ی ارومیه و سواحل خلیج فارس تولید مثل می کند.


حفاظت: در سال اخیر جمعیت این پرنده کاهش چشمگیری داشته است. بنابراین، شکار آن باید تحت کنترل باشد.

تصویر 22- کلمره

تصویر 22- کلمره

تصویر 23 - خارپشت پوزه کوتاه

تصویر 23 - خارپشت پوزه کوتاه


نام علمی: Tachyglossus aculeatus


اسامی عمومی: Short-beaked Echidna ( خارپشت پوزه کوتاه )




این جانور را بخاطر نوع تغذیه اش با نام " مورچه خوار پوزه کوتاه تیغ دار Short-nosed Spiny Anteater" هم می شناسند.




خانواده:
Tachyglossidae

خارپشت پوزه کوتاه / Short-beaked Echidna / Tachyglossus aculeatus


زیستگاه اصلی : استرالیا ، گینه نو

وضعیت بدنی: این حیوان بدنی فشرده و گرد دارد که پوشیده است از تیغ هایی با فاصله های نزدیک به هم. در انتهای پوزه بی موی این جانور، دهان کوچکی وجود دارد که تقریبا" شبیه یک شکاف است. از وسط همین شکاف، زبان دراز 15 تا 18 سانتیمتری اش بیرون می آید. سطح زبان، حاوی بزاق چسبناکی است و هر حشره ای که با آن تماس یابد به دام می افتد. مورچه خوارهای تیغ دار، دندان ندارند و غذا را بین دندانه های سختی که درون دهانشان وجود دارد، خرد می کنند. این جانور در هر یک از پاهایش 5 انگشت دارد که هر کدام دارای سر پنجه ای قوی است. افزون بر این نرها در پای خود زائده ای دارند که می توانند از آن در نزاع بهره گیرند.

وزن: بین 2 تا 7 کیلوگرم

طول بدن: بین 30 تا 45 سانتیمتر ( درازی پوزه: 75 میلیمتر )

وضعیت زندگی: این حیوان حفاری بسیار چیره دست است و در صورت احساس خطر به سرعت خود را درون حفره ای که در زمین ایجاد کرده است، پنهان می کند. خارپشت پوزه کوتاه در حفره های زیرزمینی زندگی نمی کند بلکه در سوراخ کنده درختان یا در میان ریشه ها و صخره ها به سر می برد. توانایی این جانور برای تنظیم درجه حرارت بدن، ضعیف است و در هوای سرد به خواب زمستانی فرو می رود.

شکار و تغذیه: موریانه ها، مورچه ها و دیگر بی مهره های کوچک، غذای اصلی این مورچه خوار را تشکیل می دهند.

تولید مثل: کیسه ای موقتی در آغاز فصل جفت گیری ، روی شکم خارپشت پوزه کوتاه ماده ظاهر می شود. مادر دوران بارداری کوتاهی دارد که بین 9 تا 27 روز بطول می انجامد. پس از گذاشتن تخم هایش که پوسته ای چرمی دارند، آنها را به درون این کیسه شیار مانند، منتقل می کند. تخم ها به مدت 7 تا 10 روز، با توجه به اینکه به مواد چسبنده ای آغشته هستند به خوبی در شیار باقی می مانند. هنگامی که نوزادان سر از تخم بیرون می آورند ، طول بدنشان تنها 1.25 سانتیمتر است و وزنشان بین 0.3 تا 0.4 گرم می باشد. بنابراین باید در شکم مادر باقی بمانند تا به رشد کافی برسند. مادر شیر فراوانی در غده های شیرده اش دارد. از این رو ، نوزادان با مکیدن محل های بخصوصی از پوست شکم مادر که شیر از آن می تراود، تغذیه می کنند. پس از 55 روز ، بچه ها از کیسه مادر خارج می شوند و سه ماه پس از آن هم از شیر گرفته می شوند. سن بلوغ جنسی در خارپشت های پوزه کوتاه چندان مشخص نیست اما ظاهرا" بین 4 تا 5 سالگی است.



این گونه ی خاص هم نامش هست: Tachyglossus aculeatus یا short-beaked echidna!

ولی در زبان فارسی هم به نام اکیدنه (echidna) شناخته می شه و نیازی به اون اسم طول و دراز نیست!! نکته ی دیگه این که درسته که توی توضیحات نام جوجه تیغی و مورچه خوار و این ها اومده اما اصلاً با اونا فامیل نیست چون ویژگی های خاصی داره که جونورای کمی دارای اون ویژگی ها هستند!
البته رشته ی من ریاضی بوده ولی تا اونجایی که یادمه توی کتاب های زیست بچه های تجربی در این مورد مطلبی نبوده!!! فکر کنم پنجم ابتدایی بودم که برای اولین بار معلم مون در مورد حیوانات عجیب استرالیا برامون گفت، که پلاتی پوس و اکیدنه جزو خیلی عجیب ها هستند!!

تصویر 24 - اسکینک ماری ایرانی

تصویر 24 - اسکینک ماری ایرانی





اسکینک ماری ایرانی

ophiomorus persicus


مشخصات: 3 انگشت دست , 2 انگشت پا. سطح فوقانی بدن کرم با قهوه ای روشن در محلول نگهداری ، هر فلس پشتی و پهلویی با یک نقطه قهوه ای که این ها کم و بیش با هم تلاقی یافته و خطهایی در طول بدن تشکیل می دهند این خطهای تیره روی پهلو مشخص هستند . 4 خط میانی کمرنگ ترند. بر روی دم نقاط با هم تلاقی پیدا نمی کنند همه فلس های دم با نقاط تیره ، خط قهوه ای از سوراخ بینی شروع و از چشم گذشته و تا ناحیه گوش امتداد می یابد .سطح فوقانی سر با لکه های قهوه ای . ناحیه شکمی کرم یا خرمایی .


زیستگاه: نواحی نیمه بیابانی ، زمین های سنگلاخی یا ریگزار در دامنه کوهها با پوشش گیاهی اندک پراکنده

عادات و رفتار : روز فعالیت می کنند . زیر سنگ ها یا در حفره ها مخفی می شوند . از حشرات مختلف و عنکبوت ها تغذیه می کنند. جفت گیری احتمالا در اسفند یا فروردین ماه است .

پراکندگی جهانی : ایران

اندازه : نوک پوزه تا مخرج 82 میلیمتر دم 68 میلیمتر

مللاحظات : این گونه ممکن است انتشار گستر ده ای در کو های زاگرس داشته باشد .محل نمونه تیپیک از ایران 5 کیلومتری جنوب پل آبگینه واقع در استان فارس می باشد .

تصویر 25- دلفین بینی بطری هندی

تصویر 25- دلفین بینی بطری هندی






دلفین بینی بطری هندی

 نام علمی : Tursiops aduncus نام انگلیسی: Indo-Pacific Bottlenosed Dolphin

نام فارسی: دلفین بینی بطری هندی


به‌صورت اجتماعي در گروه‌هاي كوچك يا بزرگ زندگي مي‌كند و نسبت به ساير دلفين‌ها بيشتر مشاهده مي‌شود. معمولاً در آب‌هاي كم‌عمق ساحلي زندگي مي‌كند. در صبح و عصر بيشترين فعاليت را دارد. برخي از آنها مهاجر هستند.

جابه‌جايي آنها به دما و پراكنش غذا بستگي دارد ولي برخي از جمعيت‌ها ممكن است تمام طول سال را در مناطقي كه غذا فراوان است، بمانند. بسيار بازيگوش و تربيت‌پذيرند. مغز آنها بزرگتر از مغز انسان است. آنها مي‌توانند برخي از حركات پيچيده را از ساير دلفين‌هاي ديگر بياموزند. در مقايسه با ساير جانوران وحشي به آساني براي كارهاي آكروباتيك و يا بازي با توپ تعليم مي‌بيند. در بين دلفين‌هايي كه در حالت اسارت نگهداري مي‌شوند، سلسله‌مراتب وجود دارد.

در داخل دلفيناريوم معمولاً دلفين بزرگِ بالغ، غالب بر همه است و ماده بزرگ‌تر نيز مرتبه بالايي نسبت به ساير ماده‌هاي كوچك‌تر دارد. دلفين غالب برتري خود را با گاز گرفتن، كوبيدن خود به طرف مقابل و سيلي زدن با دم به اثبات مي‌رساند. دلفين بيني‌بطري هندي قادر است حدود شش متر از سطح آب به بالا بپرد. به موج‌سواري علاقه دارد.

گاهي اوقات ماهي‌ها را به‌جاهاي كم‌عمق كشانده و آنها را به بيرون پرت مي‌كند و سپس براي گرفتن آنها تمام بدن به استثناي دم خود را به ساحل مي‌كشاند. گاهي اوقات نيز ماهيان صيدشده را با دم به هوا پرتاب نموده و دوباره آنها را مي‌گيرد. داراي چند نوع صدا است. برخي عقيده دارند كه اين دلفين مي‌تواند با انسان‌ها ارتباط برقرار كند.
دلفين بيني‌بطري هندي يكي از جاذبه‌هاي جزاير قشم و هنگام محسوب مي‌شود. همه‌ساله تعداد زيادي از علاقمندان طبيعت‌گردي براي مشاده‌ي اين دلفين‌ها و حركات جالب و دوستانه‌ي آنها عازم جزاير مذكور مي‌شوند.

تصویر 26 - سهره گورخری

تصویر 26 - سهره گورخری

اسمش فنچ گورخریه یا zebra finch هستش که بهش سهره ی گورخری هم می گن با مشخصات زیر:

تصویر 27- ایگوانای دریایی گالاپاگوس

تصویر 27- ایگوانای دریایی گالاپاگوس

نام:ایگوانای دریایی گالاپاگوس_Galapagos Marine Iguana

نام علمی: Amblyrhynchus cristatus

خانواده: Iguanidae

سایز نهایی:نر ها تا 1.7 متر.ماده ها تا 1.2 متر

مشخصات:پس زمینه ی سیاه رنگ پوست از مشخصات بارز این خزنده است.بالغ ها عموما" خاکستری مایل به سیاه میباشند.در سنین پایین تر

حاله ی قرمز رنگ تیره پوست ایگوانا را فراگرفته است.

شاخ های نسبتا" درشتی از پشت گردن تا نواحی دم را فرا گرفته است.دم بیش از نیمی از طول بدن را تشکیل میدهد.

تغذیه:گیاهان و جلبک های دریایی.بند پایان دریایی.

زیستگاه:دریاها و سواحل امریکای جنوبی

خواستگاه:امریکای جنوبی_سواحل گالاپاگوس_مانگرو

تصویر 28 - هما(کرکس ریش دار, مرغ استخوان خوار)

تصویر 28 - هما(کرکس ریش دار, مرغ استخوان خوار)

Bearded Vulture که می شه کرکس ریشو!







هما همان پرنده سعادت یا مرغ استخوان‌خوار (نام علمی: Gypaetus barbatus به معنی کرکس ریش‌دار)
جثهٔ هما بیشتر شبیه به یک شاهین عظیم‌الجثه است تا یک کرکس و تنها کرکسی است که سرش پر دارد.

هما در تمام طول سال یک جا می‌ماند و هر فصل فقط یک یا دو تخم می‌گذارد. این پرنده مانند دیگر کرکس‌ها عمدتاً لاشه‌خوار است اما عمدهٔ غذای آن را مغز استخوان تشکیل می‌دهد. هما استخوان‌های بزرگ را از ارتفاع زیاد به روی سنگ‌ها پرتاب می‌کند تا به قطعات کوچک‌تر شکسته شود. گاهی هم از لاک‌پشت‌های زنده به همین روش تغذیه می‌کند.
هما در اسطوره‌های ایرانی جایگاه مهمی دارد و معروف است که سایه‌اش بر سر هر کس بیافتد به سعادت و کامرانی خواهد رسید به همین دلیل به مرغ سعادت معروف شده‌است.[SUP][۱][/SUP]
در افسانه‌های ایران مثل ققنوس در اساطیر مصر و یونان صاحب کرامت است. همادر ادبیات ایران به عنوان نماد سعادت است و برعکس جغد که نماد شوم است البته هما می‌تواندپرنده‌ای افسانه‌ای و اساطیری باشد [SUP][۲][/SUP] در قصه‌ها و مثل‌های ایرانی از هما به عنوان پرنده سعادت یاد شده‌است.
در خرابه‌های تخت جمشید که پایتخت هخامنشیان بوده‌است دو مجسمه سنگی از هما پیدا شده‌است.[SUP][۳][/SUP] این نشان می‌دهد که هما در زمان ایران باستان نیز پرنده سعادت بوده‌است.[SUP][۴]

تخم
[/SUP]


Click here to view the original image of 800x600px.


هماي بالغ





مجسمه هما در تخت جمشيد