► •*♥*•◄ تاپیک جامع اخبار نجوم ► •*♥*•◄

سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92013112460
شنبه ۳۱ فروردین ۱۳۹۲ - ۱۱:۲۳

کیهان‌نورد 59 ساله روس روز جمعه با انجام پیاده‌روی فضایی خارج از ایستگاه فضایی، رکورد جدیدی را به نام خود ثبت کرد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «پاول وینوگرادوف» فضانورد روس و مهندس پرواز مأموریت اکتشافی 35 روز جمعه 19 آوریل (30 فروردین) به همراه «رومان روماننکو» خارج از ایستگاه فضایی بین‌المللی پیاده روی کردند.
«وینوگرادوف» فضانورد 59 ساله روس طی 16 سال حضور در برنامه فضایی، هفت پیاده روی فضایی را تجربه کرده است و با انجام این پیاده روی، نام خود را به عنوان مسن‌ترین فضانورد ثبت کرد.
یکصد و شصت و هفتمین برنامه پیاده‌روی فضایی با هدف تعمیر و نگهداری ایستگاه فضایی و جابه جایی تجهیزات علمی انجام شد.
در این مأموریت آزمایشات قبلی جمع‌آوری و تجهیزات جدید نصب شدند و دستگاه‌های ناوبری ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS)‌ نیز تعویض شدند.

«رومان روماننکو» 41 ساله دیگر فضانورد روس در این مأموریت «وینوگرادوف» را همراهی می‌کرد؛ وی فرزند «یوری روماننکو» از کیهان نوردان با سابقه روسیه در دهه 1970 و 80 میلادی است.

20 تصویر فضایی برای سپاس از زمین

20 تصویر فضایی برای سپاس از زمین

[h=1] 20 تصویر فضایی برای سپاس از زمین

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92020302062
سه‌شنبه ۳ اردی‌بهشت ۱۳۹۲ - ۱۲:۱۶

دیروز (دوشنبه) روز زمین بود که از سال 1970 در آمریکا و از 1990 در سراسر جهان به مناسبت آغاز جنبش زیست محیطی جشن گرفته می‌شود.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این روز برای افزایش آگاهی و قدردانی نسبت به محیط زیست کره زمین انتخاب شده که دو بار در سال، یک بار در طول فصل بهار در نیمکره شمالی و یک بار در طول فصل پاییز در نیمکره جنوبی (که فصل بهار آن نیمکره محسوب می شود) برگزار می‌شود.

سردبیران عکس مجله نشنال جئوگرافیک برای بزرگداشت این روز 20 تصویر از خیره‌کننده‌ترین تصاویر زمین از منظر فضا را به نمایش گذاشته‌اند.

تصویر بالا نشانگر خلیج بومبتوکا است که خانه بزرگترین جنگلهای ماداگاسکار و زیستگاه نرم‌تنان و سخت‌پوستان و همچنین لاک‌پشتها، پرندگان آبی و دوگونگها است.

حباب آتشفشانی


حباب آتشفشانی

در این تصویر که در ژوئن 2009 توسط یک فضانورد گرفته شده، حبابی از بخار اطراف خاکستر در حال خروج از آتش‌فشان ساریچف در شمال غرب جزیره ماتوآ به نمایش درآمده است. ماتوآ بخشی از مجمع‌الجزایر کوریل روسیه بوده که از هوکایدو در ژاپن تا کامچاتکا در روسیه کشیده شده است.

صحرای رنگی


صحرای رنگی

این تصویر از صحرای سیمپسون در مرکز استرالیا که در سال 2000 گرفته شده، یک آتش‌سوری با زخمهای نارنجی زنده از شنهای بدون گیاه نمایش داده شده است.

شفق قطبی بر فراز زمین


شفق قطبی بر فراز زمین

این تصویر در سال 2010 توسط فضانوردان حاضر در ایستگاه فضایی بین‌المللی ثبت شده که در آن یک روبان سبز درخشان از شفق قطبی پس از یک توفان ژئومغناطیسی اطراف زمین را فرا گرفته بود.

دایره‌های حیات


دایره‌های حیات

نواحی نزدیک شهر پردیزز در استان میناس گرایس برزیل در یک تصویر فضایی در سال 2011 نمایش داده شده‌اند.

شهر مدل


شهر مدل

شهر بدون مه سانفرانسیسکو در یک تصویر ماهواره‌ای در سال 2004 ثبت شده است.

سیاره آبی


سیاره آبی

جزیره الوترا در باهاماس در یک تصویر فضایی در سال 2002 که از ایستگاه فضایی به ثبت رسیده، نمایش داده شده است.

بازتابهای یک فاجعه


بازتابهای یک فاجعه

نفت نشت کرده از فاجعه دکل حفاری «افق آبهای عمیق» در خلیج مکزیک در نزدیکی سواحل جزیره پتیت بویس و هرن در شرق می‌سی‌سی‌پی که در تصویر ماهواره‌ای 2010 به نمایش درآمده است.

شبکه نور


شبکه نور

در تصویری که در سال 2003 ثبت شده می‌توان شهر سائوپائولو در برزیل را مشاهده کرد که در شب می‌درخشد. رنگهای متنوع درون تصویر به دلیل استفاده از انواع گوناگون چراغهای خیابان در این شهر است.

دستگاه گردش خون


دستگاه گردش خون

پهنه‌ها و کانالهای جزر ومدی در بخش غربی لامگ‌آیلند باهاماس در تصویر فضایی ثبت شده در سال 2010 به نمایش درآمده است.

توفان تندری بر فراز آسیا


توفان تندری بر فراز آسیا

در تصویری که از فضا در سال 1999 به ثبت رسیده یک توفان تندری بر فراز آسیا توسط فضانوردان شاتل فضایی کلمبیا به تصویر کشیده شده است. اگرچه موقعیت دقیق این توفان شناخته شده نیست، شاتل در حال عبور از فراز میانمار بود که این تصویر به ثبت رسید.

مسیرهای دیدنی و زیبا


مسیرهای دیدنی و زیبا

این تصویر فضایی که در سال 2010 از ایستگاه فضایی گرفته شده، راههای همیشه متغیر ریونگرو و بسیاری از مسیرهای قبلی آن از میان منطقه پاتاگونیا در آرژانتین را نمایش داده است.

آبهای سوزان


آبهای سوزان

دریاچه زنده ناترون در تانزانیا یکی از سوزان‌ترین آبهای جهان به گفته ناسا بوده که در این تصویر ماهواره‌ای 2005 با سایه نارنجی نمایش داده شده است. این دریاچه علیرغم شهرت خود از گونه‌های بومی ماهی موسوم به تیلاپیلای قلیایی برخوردار است.

رژه به سوی دریا


رژه به سوی دریا

در تصویر ماهواره‌ای سال 2009 می‌توان یخچال قطبی نویمایر را در جزیره جنوب جورجیا در شرق جنوبی‌ترین قسمت آمریکای جنوبی مشاهده کرد که به سوی اقیانوس در حال حرکت است.

ساخته دست شهاب‌سنگ


ساخته دست شهاب‌سنگ

در یک تصویر ماهواره‌ای که در سال 2004 منتشر شده، دریاچه‌های نمک فصلی به روشنی در سازه برخوردی 1.7 میلیارد ساله شومیکر مشهود است. این منطقه قدیمی‌ترین دهانه برخوردی شهاب‌سنگ در استرالیا محسوب می‌شود.

مارهای دریا


مارهای دریا

در تصویر ماهواره‌ای ثبت شده در سال 2006 می‌توان آبگذرهای در حال جریان در سواحل شنی دریان وادن در نزدیکی هلند را مشاهد کرد.

مهدکودک یخچال قطبی


مهدکودک یخچال قطبی

در این تصویر ماهواره‌ای 2010، یخچال قطبی ماتوسویچ به تولید یخچالهای کوچک‌تر در یک کانال قطبی پرداخته که در میان کوهستان لازارف و تپه‌های ویلسون قرار دارد.

پایان بیابان


پایان بیابان

درازای صحرای آفریقا در شرق الجزیره موسوم به میدان تل‌ماسه تیفرنین که بخشی از دریای تپه‌های شنی ارگ بزرگ شرقی است. در این تصویر که در سال 2008 ثبت شده به فلات تینرهرت پیوسته است.

گردابه‌های ابر


گردابه‌های ابر

گردابه‌های ابر یا گردابه‌های وون کارمان، الگوهایی را در آسمان در نزدیکی جزایر کیپ ورد در جنوب شرق آفریقا ایجاد می‌کنند. این گردابه‌ها توسط جریان باد بر روی جزایر ایجاد می‌شوند.

جریانهای تازه گدازه

جریانهای تازه و تاریک گدازه که آتشفشان کیلااویی در جزیره بزرگ هاوایی در این تصویر فضایی در سال 2003 به نمایش درآمده است.

جشن «روز زمین» در فضا + تصویر

جشن «روز زمین» در فضا + تصویر

[h=1] جشن «روز زمین» در فضا + تصویر

[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 92020301998
سه‌شنبه ۳ اردی‌بهشت ۱۳۹۲ - ۱۱:۴۳

فضانوردان مستقر در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) روز زمین را در فضا جشن گرفتند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بیست و دوم آوریل (دوم اریبهشت) با هدف افزایش سطح آگاهی و توجه جامعه جهانی نسبت به کره زمین و محیط زیست روز زمین (Earth Day) نامگذاری شده است.

«کریس هدفیلد» فضانورد کانادایی و فرمانده ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)‌ روز دوشنبه 22 آوریل همزمان با روز زمین در گفتگوی زنده ویدئویی با جمعی از دانشجویان و روزنامه نگاران کشورش تأکید کرد: حضور در فضا دیدگاه انسان نسبت به سیاره زمین را تغییر می دهد؛ با نگاه به این سیاره دوست داشتنی اهمیت روز زمین مشخص می شود.

«هدفیلد» خاطر نشان کرد: با چشم انداز جدیدی که از زمین از فضا بدست آورده ام، احترام، نگرانی و علاقه ام نسبت به این سیاره چند برابر شده است.

فرمانده ایستگاه فضایی بخشی از مأموریت خود را تهیه تصاویر از زمین و نشان دادن دشواری های زندگی در فضا عنوان می کند تا با این روش مردم بیشتر برای مراقبت از زمین تلاش کنند.

«هدفیلد» به همراه «رومان روماننکو» و «تام ماشبرن»، فضانوردان روس و آمریکایی ماه آینده میلادی پس از شش ماه اقامت در فضا به زمین بازخواهند گشت.


انتهای پیام

تصویر فضایی تهیه شده از زمین در «روز زمین»

بهار در کیهان + تصاویر

بهار در کیهان + تصاویر

[h=1] بهار در کیهان + تصاویر

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 92020301689
سه‌شنبه ۳ اردی‌بهشت ۱۳۹۲ - ۰۸:۴۵

فصل بهار آغاز شده و به تماشا نشستن پدیده‌های کیهانی از جذابیت خاصی برای علاقه‌مندان به فضا برخوردار است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، پدیده‌هایی که در این گزارش به آن‌ها پرداخته شده، با تلسکوپ‌های کوچک یا دوربین‌های شکاری رصد شده‌اند، اما در دامنه‌های تصویری بزرگتر نیز زیبایی خود را همواره به نمایش گذاشته‌اند.

بهترین پدیده کیهانی برای تماشا توسط یک تلسکوپ کوچک، ماه است. این سیاره، چه با توان‌ بالا، چه با توان پایین تلسکوپ‌ها، رصد می‌شود و همواره جزئیات بیشتری را در مقایسه با هر شیء کیهانی دیگری نشان می‌‍دهد. این جزئیات مطابق فاز ماه و همراه با تغییر سایه‌ها تغییر می‌کنند.

همچنین سیارات مشتری، زحل و مریخ نیز هنگامی که در آسمان شب‌هنگام رصد می‌شوند، نمای غالب خود را به نمایش می‌گذارند.

در حال حاضر مشتری در آسمان غربی و در اوایل غروب (به وقت امریکا) به وضوح رویت‌پذیر است اما در اواسط ماه می به سوی یک کور سو ناپدید می‌شود.

همچنین نظاره قمرهای آیو، اروپا، گانیمد و کالیستو در حال حاضر را نباید از دست داد.

این قمرها توسط گالیله کشف شدند و بخشی از شواهد وی برای معرفی منظومه شمسی با مرکزیت خورشید را تشکیل می‌دادند.

به طور کلی سیارات توان بالای تلسکوپی را برای بهترین مشاهدات می‌طلبند اما حتی با یک توان پایین‌تر تلسکوپی نیز می‌توان الگوهای در حال تغییر قمرهای مشتری را شب‌ها تماشا کرد.

نماهای سیاره‌ای به ویژه هنگامی که سیاره در بخش فوقانی آسمان قرار دارند، بهتر هستند و اغلب بهترین زمان برای مشاهده، اوایل صبح است، یعنی هنگامی که جریان‌های حرارتی نزدیک غروب آغاز می‌شوند.

زحل هم‌اکنون در شرق و حدود ساعت 21 شب به وقت محلی امریکا ظاهر می‌شود و در آسمان‌های جنوب شرق و جنوبی در سراسر فصل بهار و همچنین اوایل زمستان قابل رویت است. تیتان، قمر این سیاره نیز می‌تواند با ابزار کوچک مشاهده شود و تماشای چرخش 16 روزه این قمر به دور زحل بسیار جذاب است.

همچنین با استفاده از توان خوب تلسکوپی در یک شب خوب و با استفاده از تلسکوپ چهار اینچی می‌توان تقسیم کاسینی "Cassini's Division" (گسل تیره ای بر روی حلقه‌ها)، را نظاره کرد.
مریخ در فصل بهار در طول روز پدیدار می‌شود و در نقطه هدف مناسبی برای رصد توسط تلسکوپهای کوچک در ماه‌های آینده نیست.

مشاهده پدیده‌های کیهانی منظومه شمسی مهیج به نظر می‌رسد. از این رو نباید ستاره دنباله‌دار PANSTARRS را فراموش کرد.

این ستاره هم‌اکنون در نزدیک ستاره غربی در Cassiopeia قرار دارد و در واقع‌ تیره‌ترین ستاره مرئی است که در مکان تاریک توسط چشم غیر مسلح می‌توان آن را دید.

در اواخر ماه می این ستاره دو هفته را در پنج درجه ستاره شمالی و حدود بزرگی هشت خواهد گذرانید و می‌توان با یک تلسکوپ سه یا چهار اینچی آن را تماشا کرد.

مهیج‌ترین اشیاء کیهان برای نظاره خوشه‌های کروی، سحابی‌ها و دیگر کهکشان‌هاست.

در این بین Big Dipper که بخشی از مجمع‌الکواکب Ursa Major است ، بهترین الگوی شناخته شده ستارگان در آسمان‌های شمالی است و با مکان‌گیری در عرض جغرافیایی شمالی 60 درجه رویت آن در جنوب استوا دشوار است.

ستاره واقع در خمیدگی دسته Big Dipper ، یک ستاره دوگانه به نام‌های Mizar و Alcor است؛ می‌توان هر دوی اعضای این سیستم دو ستاره‌ای را با چشم غیرمسلح در آسمان تاریک دید.

ستاره Mizar خود یک ستاره دوگانه است که Mizar A شفاف‌تر از دو ستاره دیگر است و Mizar B با یک پنجم شفافیت در حدود 14 ثانیه از قوس شمال شرقی ستاره درخشان‌تر است.

دو ستاره دوگانه دیگری که تماشای آن‌ها در اواخر بهار لذت‌بخش است Alberio است در مجمع‌الکواکب Cygnus the Swan است. Alberio جلوتر از Swan قرار گرفته و همچنین «صلیب شمالی» نیز نامیده می‌شود و Albireo همچنین یک ستاره دوگانه است.

خوشه‌های کروی گروه‌های کروی از صدها هزار ستارگان بسیار قدیمی هستند. همچنین خوشه‌های باز تجمعات سستی هستند که نوعا شامل صدها ستاره جوان هستند و اغلب توسط بقایای گاز تولیدکننده ستاره و ابرهای غبارآلودی احاطه شده‌اند.

هر دوی این نوع خوشه‌ها از لحاظ گرانشی به هم گره خورده‌اند و در درون یک ناحیه 10 تا 30 سال نوری در فضا بسته‌بندی شده‌اند.

یکی از بهترین خوشه‌های ستاره‌ای باز برای مشاهده در هنگام غروب در این زمان از سال M44 است که خوشه «کندوی زنبور» نیز نامیده می‌شود.

در آسمان تاریک این خوشه به آسانی با چشم غیرمسلح به صورت تیره مشاهده می‌شود اما با یک جفت دوربین شکاری به وضوح می‌توان آن را مشاهده کرد.

بالاترین خوشه کروی در فصل بهار M13 در مجمع‌الکواکب «هرکول» است که حدود 25 هزار و 400 سال نوری از زمین فاصله دارد و حاوی 300 هزار ستاره است؛ بنابراین ستارگان منفرد به طور میانگین حدود دو سال نوری از یکدیگر فاصله دارند. ستارگان M13 در هسته این خوشه بسیار به هم نزدیک‌ترند و حدود نیم سال نوری از یکدیگر فاصله دارند.

مشاهده M13 با استفاده از یک تلسکوپ کوچک به عوامل متعددی از جمله تجربه و اندازه و کیفیت شیشه‌های تلسکوپ بستگی دارد.

بهار برای مشاهده سحابی‌های بسط‌ یافته و سیارهای کوتاه است، از سوی دیگر این فصل برای تماشای کهکشان‌ها عالی است. مشاهده کهکشان راه شیری در ساعات صبح مطلوب است. بهترین زمان برای رصد کهکشان‌ها در فصل بهار زمانی است که ماه پایین است.

هدف‌گیری کهکشان‌ها برای دامنه‌های کوچک و از مکان‌های شهری و حتی مکان‌های تاریک بسیار دشوار است.

کهکشان دوگانه M81/M82 برای مشاهده در نیم‌کره شمالی در فصل بهار عالی به نظر می‌رسد. می‌توان M81 را در یک شب بدون ماه و در نواحی حومه‌ای و با استفاده از دوربین‌های شکاری خوب رصد کرد و هر دوی این دو کهکشان‌ها را می‌توان با یک تلسکوپ کوچک تماشا کرد. متاسفانه این جفت کهکشان در افق شمالی برای بینندگان جنوب استوا بسیار پایین هستند .

کهکشان M82‌ یک کهکشان فوران ستاره است و هر چند میلیون سال یا بیشتر به M81 نزدیک و توسط نیروهای گرانشی آن پاره و دوباره چیده می‌شود. در این فرایند ابرهای گازی و غباری عظیم تشکیل و متمرکز می‌شوند و به تبع آن، شکل‌گیری سریعی از بسیاری از ستارگان موسوم به یک فوران ستاره‌ای صورت می‌گیرد.

یکی از نکات مهم در رصد اشیاء کیهانی شیشه‌های تمیز است و برای انجام این کار می‌توان از دستورالعمل‌های واقع در بسیاری از سایت‌های اینترنتی بهره گرفت.

انتهای پیام

ستاره دنباله دار PANSTARRS

قمرهای مشتری

خوشه کروی بزرگ M13‌ واقع در هرکول

خوشه باز کندوی زنبور

ماه کامل

Alberio

زحل و قمر تیتان

ستاره Mizar‌ و Alcor

Big-Dipper

[h=1] ساخت پایه تلسکوپ دابسونی تاشو و لوازم جانبی رصدی در ایران
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 0000377163
چهارشنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۱۰:۵۲



ویژگی های منحصر به فرد تلسکوپ های دابسونی در قیمت و سهولت استفاده باعث شده این تلسکوپ طرفداران بسیاری در جهان داشته باشد، اما این تلسکوپ ها با همه ویژگی های مثبت خود، مشکل بزرگ حمل و نقل را گریبانگیر رصدگران می کنند.

به گزارش سرویس علمی ایسنا، پایه های تاشوی ابداعی مبتکران کشورمان، این امکان را به منجمان می دهد که تلسکوپ های 6 تا 12 اینچی خود را با کوچک ترین وسایل نقلیه به مکان رصد انتقال دهند. همچنین کیف کوله پشتی مخصوصی برای این پایه طراحی شده که حمل پایه تلسکوپ را در مسیر هایی که امکان تردد خودرو وجود ندارد، به سادگی ممکن می کند. طراحی ارگونومیک این کیف به شکلی است حمل پایه در مسیر های طولانی کوچک ترین آسیبی به ستون فقرات وارد نمی کند.

محصولات جانبی دیگری نیز وجود دارد که از جمله آن می توان به سنسور هوشمند درجه اشاره کرد. این دستگاه به سادگی روی لوله تلسکوپ نصب شده و کوچکترین تعییرات در محور سمت و ارتفاع را روی صفحه دیجیتال خود نمایش می‌دهد. این دستگاه رصدگران هلال ماه را قادر می‌کند که با سادگی تلسکوپ دابسونی خود را به عنوان ابزاری حرفه‌یی برای یافتن هلال های بحرانی به کار گیرند. میز نقشه خوان، ترازیاب خودکار و کمربند لوله دابسونی نیز از دیگر محصولات این تیم طراح است.

به گزارش آسمان پارس، این محصولات که پس از دو سال مطالعه و بررسی یک تیم هفت نفره طراحی و ساخته شده هم اکنون آماده ورود به بازار ایران و جهان هستند. تا به امروز همه نیاز منجمان ایرانی به تلسکوپ و وسایل جانبی رصدی از طریق واردات تامین می شد.

مهدی جمشیدی پور سرپرست تیم طراحی و ساخت ادوات نجومی دوپیکر گفت: هم اکنون در حال انعقاد قرارداد فروش محصول به شرکت تلسکوپ سازی ژومل امریکاست.

وی افزود: برای برند شدن در بازار بین المللی به سرمایه گذاری با حجم بالا نیازمندیم و در صورتی که موفق به یافتن سرمایه گذار نشویم با شرکت های تلسکوپ سازی در آسیای شرقی و امریکا جهت فروش تکنولوژی وارد مذاکره خواهیم شد.

سرپرست تیم در سال 1390 شرکتی تاسیس کرد و در پارک علم و فناوری استان خوزستان مستقر شد و تا به امروز موفق به کسب عناوینی چون شرکت دانش بنیان برتر استان خوزستان، شرکت برگزیده جشنواره معاونت فن آوری ریاست جمهور (علم تا عمل)، اخذ مدال برنز و دیپلم افتخار از نمایشگاه ابداعات و اختراعات ارشمیدس مسکو و . . . شده است. همچنین هر هفت محصول طراحی شده توسط این تیم در سازمان ثبت مالکیت صنعتی ایران و سازمان ثبت اختراعات امریکا به ثبت رسیده است.

جاسوسی هابل از ملاقات یک ستاره دنباله‌دار با خورشید

جاسوسی هابل از ملاقات یک ستاره دنباله‌دار با خورشید

[h=1] جاسوسی هابل از ملاقات یک ستاره دنباله‌دار با خورشید

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 92020402770
چهارشنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۱۱:۰۸

دانشمندان ناسا اعلام کردند یک ستاره‌ دنباله‌دار که اخیرا توسط هابل رصد شده، هم‌اکنون برای ملاقات خود با خورشید در ماه نوامبر حرکت می‌کند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گفته می‌شود چنان‌چه این ستاره از این برخورد جان سالم به در برد، حتی در روز روشن آسمان زمین و در اواخر سال جاری میلادی قابل رویت خواهد بود.

این ستاره دنباله‌دار که ISON نام دارد، در سپتامبر 2012 توسط منجمان آماتور کشف شد و هم‌اکنون در حال رسیدن به لبه بیرونی‌تر کمربند سیارک‌ها است.

این کمربند در 280 میلیون مایلی (451 میلیون کیلومتری) زمین قرار دارد.

شیء کیهانی مزبور با سرعت بیش از 50 هزار و 802 کیلوگرم در دقیقه، غبارهایی را از هسته‌اش ساطع می‌کند. این امر ناشی از گرم‌شدن این ستاره توسط نور خورشید است.

این سطح فعالیت برای ستاره دنباله‌داری که هنوز در فاصله دوردست از خورشید قرار دارد، نامعمول به نظر می‌رسد.

اندازه‌گیری‌های اولیه توسط تلسکوپ فضایی هابل، نشان می‌دهد که قطر ISON بیش از چهار مایل نیست. هابل تصویری از این شیء کیهانی را جدیداً شکار کرده است.

هسته این ستاره همزمان با نزدیک‌شدن آن به سوی خورشید به کوچک شدن خود ادامه خواهد داد.

این شیء که متشکل از یخ و صخره است، می‌تواند پیش از رسیدن به فاصله 1.1 میلیون کیلومتری سطح خورشید، در تاریخ 28 نوامبر کاملا تجزیه شود.

در دهه 1970 ستاره دنباله‌داری که در فاصله 10 برابر دورتر از کنار خورشید عبور کرد، نسبتا تجزیه شد.

ستاره مزبور نام خود را از ابزار شکارکننده‌اش یعنی تلسکوپ «شبکه بین‌المللی اپتیکال علمی» (ISON) برگرفته است.

انتهای پیام

ISON در حرکتش به سوی خورشید

معمای آبی جو مشتری حل شد

معمای آبی جو مشتری حل شد

[h=1] معمای آبی جو مشتری حل شد

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92020402988
چهارشنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۱۳:۰۲

تحقیقات جدید نشان می دهد، وجود آب در لایه‌ای از جو سیاره مشتری با برخورد دنباله دار «شومیکر- لووی9» در ارتباط است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، منبع آب موجود در جو بالای سیارات غول پیکر منظومه شمسی مانند مشتری، زحل، اورانوس و نپتون طی دو دهه اخیر محل بحث محققان بوده است.

آب در لایه های پایین‌تر جو می‌تواند منشأ داخلی داشته باشد، اما وجود مولکول های آب در لایه های بالایی جو بدلیل کمبود اکسیژن احتمالا ناشی از یک منبع خارجی است.

بر اساس اعلام آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL)‌ ناسا، محققان با کشف عدم تقارن میزان توزیع آب در استراتوسفر موفق به حل معمای وجود آب در سیاره مشتری شدند.

داده های رصدخانه هرشل آژانس فضایی اروپا با مشارکت ناسا، وجود مقادیر دو تا سه برابری آب در نیمکره جنوبی به نسبت نیمکره شمالی سیاره مشتری را نشان می دهد؛ این منطقه محل برخورد دنباله دار «شومیکر- لووی 9» در سال 1994 است.


«تیبالت کاوالی» سرپرست تیم تحقیقاتی آزمایشگاه d'Astrophysique de Bordeaux فرانسه تأکید می کند: عدم تقارن بین دو نیمکره سیاره مشتری نشان می دهد که وجود آب ناشی از یک رویداد خاص است؛ منابع محلی باعث ایجاد منابع پایدار آب می شوند که در طول زمان به توزیع متقارن در استراتوسفر منجر می شوند.

مدل تهیه شده توسط محققان نشان می دهد، بخش اعظم آب (حدود 95 درصد) در جو بالای نیمکره جنوبی سیاره مشتری در سایت محل برخورد دنباله دار «شومیکر- لووی 9» تجمع پیدا کرده است.

[h=1] آخرین وضعیت سه تلفن همراه پرتاب شده به مدار زمین

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92020503281
پنجشنبه ۵ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۰۱:۱۹

ناسا وضعیت عملکرد سه تلفن همراه هوشمند پرتاب شده به مدار زمین را مثبت ارزیابی کرد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ناسا در قالب یک برنامه آزمایشی ماهواره ای با بودجه کم، سه تلفن همراه هوشمند را روز یکشنبه 21 آوریل (اول اردیبهشت) بوسیله موشک خصوصی Antares به مدار زمین منتقل کرد.
تلفن های همراه هوشمند HTC Nexus One‌ درون مکعب های فلزی چهار اینچی تعبیه شده و به ارتفاع 240 کیلومتری بالای زمین منتقل شدند.
برنامه آزمایشی PhoneSats‌ ناسا یک سیستم مبتنی بر آندروید است؛ تلفن‌های همراه هوشمند در طول مأموریت دو هفته‌ای خود اقدام به تهیه تصویر از زمین و پیام‌های رادیویی دوره‌ای را به زمین مخابره می‌کنند تا قابلیت این دستگاه‌ها بعنوان ماهواره های آینده مورد ارزیابی قرار گیرد.

مأموریت کوتاه مدت و آزمایشی PhoneSats با بازگشت مکعب‌های فلزی و سوختن در جو زمین پایان می یابد.

وقتی ستاره‌ها گرمشان می‌شود

وقتی ستاره‌ها گرمشان می‌شود

[h=1] وقتی ستاره‌ها گرمشان می‌شود...

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 92020905561
دوشنبه ۹ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۰۰:۲۷

نتایج تحقیقات صورت گرفته توسط یک تیم بین‌المللی از اخترشناسان نشان می‌دهد، تأثیر بادهای تولید شده در فرآیند انفجار ستاره‌ای بسیار بیشتر از تصورات قبلی و حدود 20 برابر دورتر از منطقه قابل مشاهده کهکشان است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کهکشان ستاره‌فشان یا انفجار ستاره‌ای (starburst galaxy)‌ کهکشانی است که از نرخ بالای فرآیند شکل گیری ستارگان برخوردار است؛ در زمان شکل گیری ستارگان جدید، این کهکشان‌ها در اوج فعالیت یا انفجار ستاره‌ای قرار می‌گیرند، اما این پدیده در کهکشان‌های نزدیک تقریبا بسیار نادر است.

در طول فرآیند انفجار ستاره ای، صدها میلیون ستاره جدید بوجود می آیند که باعث تولید بادهای پرقدرتی در فضای خارج از کهکشان می شود که حتی کهکشان میزبان را نیز تحت تأثیر قرار می دهند.

اما یک تیم بین المللی از اخترشناسان از ابزار طیف نگار کیهانی (COS)‌ بر روی تلسکوپ فضایی هابل برای آنالیز نور از نمونه‌های مخلوط با کهکشان‌های ستاره‌فشان و کهکشان‌های کنترل استفاده کردند.

«سانچایتا بورتاکور» از محققان دانشگاه جان هاپکینز و سرپرست تیم تحقیقاتی تأکید می کند: برای بررسی گازهای داغ در اطراف کهکشان ها به تلسکوپ های فضایی پرقدرت نیاز داریم و COS‌ تلسکوپ فضایی هابل تنها ابزار قادر به اندازه گیری این گاز داغ است.

محققان با رصد 20 کهکشان نزدیک دریافته‌اند، تأثیر بادهای تولید شده در فرآیند انفجار ستاره‌ای بسیار بیشتر از تصورات قبلی هستند؛ در حقیقت این بادها قادر به یونیزه کردن گاز تا فاصله 650 هزار سال نوری از مرکز کهکشان هستند که 20 برابر دورتر از منطقه قابل مشاهده کهکشان است.

کهکشان‌های ستاره‌فشان مورد مطالعه دارای مقادیر قابل توجهی از گازهای یونیزه شده در هاله اطراف خود هستند که این گازها در اطراف کهکشان‌های کنترل دیده نمی‌شود؛‌ محققان دریافتند که یونیزه شدن توسط بادهای پر انرژی در زمان شکل گیری ستارگان ایجاد می‌شود.


به گفته «ویوین ویلد» از اخترشناسان دانشگاه سنت اندروز، مواد پراکنده در اطراف کهکشان بدلیل مسافت دوردست، به سختی قابل بررسی هستند؛ اما این گازهای سرد سرنخ های مهمی در خصوص رشد کهکشان، میزان جرم و انرژی و پایان عمر کهکشان در اختیار محققان قرار می دهد.

این مطالعه نخستین شواهد رصدی مستقیم از تأثیر گازهای اطراف کهکشان میزبان محسوب می شود که به درک بهتر روند تکامل کهکشان و شکل گیری ستارگان کمک می‌کند.

اگر فضانوردی به درونِ یک سیاه‌چاله شیرجه بزند، چگونه خواهد مرد؟

اگر فضانوردی به درونِ یک سیاه‌چاله شیرجه بزند، چگونه خواهد مرد؟

[h=1] اگر فضانوردی به سیاه‌چاله شیرجه بزند...؟!

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 92021208144
پنجشنبه ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۱۲:۲۲

به گزارش سرویس علمی ایسنا در ماهِ مارچِ 2012 ، ژوزف پولشینسکی (Joseph Polchinski) در اندیشه‌ی یک خودکشیِ ریاضی افتاد. او که فیزیکدانی در شاخه‌ی نظریه‌ی ریسمان در موسسه‌ فیزیکِ نظریِ کاولی (Kavli) در سانتاباربارای کالیفرنیاست، در این اندیشه فرو رفت که اگر فضانوردی به درونِ یک سیاه‌چاله شیرجه بزند برای او چه رخ خواهد داد؟ آشکارا پیداست که او خواهد مُرد، اما چگونه؟
بنابر توجیه پذیرفته‌شده، فضانورد در ابتدا چیزی احساس نخواهد کرد، حتی هنگامی که در حالِ گذر از افقِ روی‌دادِ سیاه‌چاله است.
افقِ روی‌دادِ سیاه‌چاله، مرزی نامرئی‌ است که هیچ چیز از پشتِ آن نمی‌تواند به بیرونِ سیاه‌چاله بگریزد؛ اما پس از گذرِ چندین ساعت، روز و یا هفته ، اگر سیاه‌چاله به اندازه‌ی کافی بزرگ باشد، فضانورد در خواهد یافت که نیروی گرانشی که به پاهای او وارد می‌شود بیش از نیرویی‌ است که به سرش وارد می‌شود. هم‌چنان که شیرجه‌ی فضانورد او را بی‌امان به سمتِ مرکزِ سیاه‌چاله می‌کشاند، این اختلافِ نیروی گرانشی افزایش یافته و پیکرِ او را از هم خواهد درید و سپس بقایای او در هسته‌ی بی‌نهایت‌چگالِ سیاه‌چاله خورد خواهد شد.
اما محاسباتِ پولشینسکی که به همراهِ دو تن از دانشجویانش –احمد المری (Ahmed Almheiri) و جیمز سالی (James Sully)- و با همکاریِ یک نظریه‌پردازِ دیگر در شاخه‌ی ریسمان به نامِ دونالد مارولف (Donald Marolf) از دانشگاهِ کالیفرنیا در سانتاباربارا (UCSB) انجام شده است، داستانِ دیگری را بازگو می‌کند.
بنابر محاسباتِ وی، اثراتِ کوانتومی سبب می‌شوند که افقِ روی‌دادِ سیاه‌چاله به گردبادی خروشان از ذرات تبدیل شود. هرکس که به سوی افقِ روی‌دادِ یک سیاه‌چاله سقوط کند، به دیواری آتشین رسیده و در یک چشم‌به‌هم‌زدن، بِرِشته خواهد شد.
ادعای این گروه در جولایِ 2012 منتشر شد و جامعه‌ی فیزیک را شگفت‌زده کرد. وجودِ چنین دیوارِ آتشینی یکی از اصولِ بنیادینِ فیزیک را که نزدیک به یک قرنِ پیش توسطِ آلبرت اینشتین پایه‌گذاری شده بود، زیرِ پا می‌گذارد. این اصل که اینشتین آن را بنیانی برای نظریه‌ی گرانشیِ نسبیتِ عامِ خود قرار داد با نامِ «اصلِ هم‌ارزی» شناخته می‌شود. این اصل بیان می‌کند که ناظری که به درونِ یک میدانِ گرانشی سقوط می‌کند (حتی اگر این میدانِ گرانشی به اندازه‌ی میدانِ درونِ یک سیاه‌چاله نیرومند باشد)، پدیده‌ها را دقیقاً همانندِ ناظری می‌بیند که در فضایی تهی غوطه‌ور است. بدونِ این اصل، چارچوبی که اینشتین در نظریه‌ی خود بنا کرد فرو خواهد ریخت.
پولشینسکی و هم‌کارانش که به خوبی از پیامدهای ادعای خود آگاه بودند، طرحِ جایگزینی پیشنهاد کردند که به ایجادِ دیوارهای آتشین منجر نمی‌شد؛ اما این راهِ حل نیز هزینه‌ی گزافی در پی داشت. این‌بار فیزیک‌دانان باید از فروریختنِ یکی دیگر از پایه‌ی دانشِ خود رنج می‌کشیدند: مکانیکِ کوانتومی، نظریه‌ای که بر برهم‌کنش‌های میانِ ذراتِ زیراتمی حاکم است.
پیامدِ این ادعا، توفانِ پر جوش‌وخروشی از مقاله‌های پژوهشی درباره‌ی «دیوارِ آتشین» بود که هریک در تلاش برای رهایی از این بن‌بست بودند، اما در پایان هیچ‌یک از این تلاش‌ها نتوانست خشنودیِ همگان را در پی داشته باشد.
استیو گیدینگز (Steve Giddings) فیزیکدانی در شاخه‌ی مکانیکِ کوانتومی در UCSB این شرایط را چنین توصیف می‌کند: «نقطه‌ی عطفی در زمینه‌های بنیادینِ فیزیک که شاید برای حل‌شدن، نیازمندِ یک انقلاب باشد».
متخصصانِ سیاه‌چاله در حالی‌که همه‌ این اندیشه‌ها را در سر داشتند، ماهِ گذشته در سِرن (آزمایشگاهِ فیزیکِ ذراتِ اروپا که در نزدیکیِ ژنو در سوئیس قرار دارد) گردِ هم آمدند تا به طورِ رودررو درباره‌ی این موضوع با یک‌دیگر گفت‌وگو کنند. آن‌ها امیدوار بودند که مسیری به سوی یک نظریه‌ی گرانشِ کوانتومیِ وحدت‌یافته بیابند که همه‌ی نیروهای بنیادینِ طبیعت را زیرِ یک چتر گِرد آورد، این همان آرمانی‌ است که در طولِ دهه‌های گذشته، همواره از دسترسِ فیزیک‌دانان به دور مانده است.
رافایل بوییسا (Raphael Bousso) که فیزیک‌دانی نظری در شاخه‌ی ریسمان و از دانشگاهِ برکلیِ کالیفرنیاست، سخنرانیِ خود در نشستِ سرن را با این جمله آغاز کرد: «ایده‌ی دیوارِ آتشین، پایه‌ی باورهای بسیاری از ما در موردِ سیاه‌چاله‌ها را به لرزه انداخت. این ایده دو نظریه‌ی مکانیکِ کوانتومی و نسبیتِ عام را رودرروی یکدیگر قرار می‌دهد، بی آن‌که هیچ سرنخی به دستِ ما دهد که در گامِ بعدی باید به کدام سو رفت».
سرچشمه‌های آتشین
ریشه‌های ایده‌ی دیوارِ آتشین که نقطه‌ی عطفی در فیزیکِ سیاه‌چاله‌هاست به سالِ 1974 باز می‌گردد، هنگامی که استیون هاوکینگ (Stephen Hawking) از دانشگاهِ کمبریجِ انگلستان نشان داد که اثراتِ کوانتومی سبب می‌شود که بتوان به سیاه‌چاله‌ها دما نسبت داد. سیاه‌چاله‌های منزوی به آرامی و به صورتِ فوتون و ذراتِ دیگر، از خود تابشِ گرمایی گسیل می‌کنند و به این ترتیب اندک‌اندک جرمِ خود را از دست می‌دهند تا جایی که به طورِ کامل تبخیر شوند.
گرچه این ذراتِ گسیلی نیستند که دیوارِ آتشین را می‌سازند چراکه ریزه‌کاری‌های نظریه‌ی نسبیت هم‌چنان تضمین می‌کند که فضانوردی که در حالِ سقوط به افقِ روی‌دادِ سیاه‌چاله است، متوجهِ این تابش نمی‌شود. با این‌حال نتایجِ هاوکینگ هم‌چنان تکان‌دهنده بود چراکه معادلاتِ نسبیتِ عام پیش‌بینی می‌کند که سیاه‌چاله‌ها تنها می‌توانند اجرامِ دیگر را در کامِ خود فرو برده و بزرگ و بزرگ‌تر شوند، نه آن‌که تبخیر شوند.
استدلالِ هاوکینگ اساساً به این مشاهده منجر می‌شود که در گستره‌ی مکانیکِ کوانتومی، فضای تهی واقعاً تهی نیست. در مقیاسِ میکروسکوپی هیاهویی برپاست، جفتِ ذره-پادذره به طورِ پی‌درپی به وجود آمده و سپس به طورِ ناگهانی بازترکیب شده و نابود می‌شوند. تنها در آزمایشگاه‌های بسیار حساس است که پیامدهای چنین هیاهوی میکروسکوپیکی، مشاهده‌پذیر است. هاوکینگ دریافت هنگامی که یک زوجِ ذره-پادذره درست بیرونِ افقِ روی‌دادِ یک سیاه‌چاله پدید بیایند این امکان وجود دارد که پیش از بازترکیب، یکی از این ذرات به درونِ سیاه‌چاله افتاده، ذره‌ی دیگر از چنگِ سیاه‌چاله نجات یافته و به صورتِ تابش، به بیرون از سیاه‌چاله بگریزد. انرژیِ ذره‌ی گریخته از سیاه‌چاله مثبت است، در حالی‌که انرژیِ ذره‌ای که به دام سیاه‌چاله می‌افتد منفی‌ست و به این ترتیب انرژیِ گریخته از سیاه‌چاله خنثی می‌شود (بنابر قانونِ پایستگیِ انرژی، انرژیِ کل در فرآیندِ تولید و نابودیِ زوج، صفر است چراکه زوجِ ذره-پادذره در خلا آفریده و سپس نابود می‌شوند. این به این معناست که از زوجِ آفریده شده، یکی از دو ذره دارای انرژیِ مثبت و ذره‌ی دیگر دارای همان‌مقدار انرژیِ منفی‌ست. ذره‌ای که دارای انرژیِ مثبت است می‌تواند از سیاه‌چاله بگریزد اما ذره‌ی دارای انرژیِ منفی به دامِ سیاه‌چاله می‌افتد. به این ترتیب انرژیِ جهانِ بیرون از سیاه‌چاله اندکی افزایش یافته و انرژیِ درونِ سیاه‌چاله، اندکی کاهش می‌یابد اما هم‌چنان انرژیِ سامانه‌ی کل که شاملِ جهانِ بیرون از سیاه‌چاله و خودِ سیاه‌چاله است، بدونِ تغییر باقی می‌ماند).

تحلیلی که نخستین‌بار توسط هاوکینگ بیان شده تا به امروز توسطِ پژوهش‌گرانِ بسیاری دوباره به دست آمده و گسترش یافته است و نتایجی که وی به دست آورده امروزه تقریباً از سوی فیزیک‌دانانِ سراسرِ دنیا پذیرفته شده است. اما این نتایج این ایده‌ی ویران‌گر را نیز به همراهِ خود آورد که تابشِ سیاه‌چاله‌ها به پارادوکسی می‌انجامد که نظریه‌ی مکانیکِ کوانتومی را به چالش می‌کشد.
بنابر قواعدِ مکانیکِ کوانتومی، اطلاعات نابود نمی‌شود. در اصل باید بتوان به کمکِ اندازه‌گیریِ حالتِ کوانتومیِ تابشی که از سیاه‌چاله گسیل می‌شود، داده‌های مربوط به اجسامی که به درونِ سیاه‌چاله افتاده‌اند را بازیابی کرد. اما هاوکینگ نشان داد که این کار چندان هم ساده نیست چون تابشی که از سیاه‌چاله گسیل می‌شود تصادفی‌ست. هیچ تفاوتی ندارد که سیاه‌چاله یک کیلوگرم سنگ را ببلعد یا یک کیلوگرم تراشه‌ی کامپیوتری را، نتیجه کاملاً یکسان است. حتی اگر تا هنگامِ مرگِ یک سیاه‌چاله آن را رصد کنیم باز هم هیچ راهی وجود ندارد که دریابیم چگونه تشکیل شده و یا چه چیزهایی به درونِ آن افتاده‌اند.
این مسئله که «پارادوکسِ اطلاعاتِ سیاه‌چاله» نامیده می‌شود فیزیک‌دانان را به دو جبهه تقسیم کرده است. برخی مانندِ هاوکینگ بر این باورند که پس از مرگِ سیاه‌چاله، اطلاعات نیز نابود می‌شود. این گروه هم‌چنین معتقدند که اگر باورِ آن‌ها درباره‌ی نابودشدنِ اطلاعات، قوانینِ مکانیکِ کوانتومی را زیر پا می‌گذارد باید به دنبالِ قوانین بهتری (برای مکانیکِ کوانتومی) بود. اما برخی دیگر هم‌چنان به مکانیکِ کوانتومی وفادارند.
تنها دیدگاهِ مشترکی که تاکنون به دست آمده آن است که این مسئله به این زودی‌ها برطرف نخواهد شد.

سه سال زندگی خورشید در ۳ دقیقه

سه سال زندگی خورشید در ۳ دقیقه

[h=2]سه سال زندگی خورشید در ۳دقیقه[/h]

[h=2]رصدخانه دینامیک خورشیدی[/h]

دو سیاره برای جایگزینی زمین پیدا شدند !

دو سیاره برای جایگزینی زمین پیدا شدند !

[h=2]دو سیاره برای جایگزینی زمین پیدا شدند !
[/h]

وقتی ستاره‌ها گرمشان می‌شود

وقتی ستاره‌ها گرمشان می‌شود

[h=2]وقتی ستاره‌ها گرمشان می‌شود...
[/h]

[h=1] فرار تلسکوپ فضایی ناسا از برخورد مرگبار با زباله فضایی روسیه
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92021308417
جمعه ۱۳ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۰۹:۲۰

تلسکوپ فضایی فرمی ناسا عبور نزدیکی را از کنار زباله فضایی ماهواره جاسوسی روسیه تجربه کرد که در صورت برخورد می‌توانست انرژی معادل 2.5 تن مواد منفجره آزاد کند.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ناسا روز سه شنبه 30 آوریل (10 اردیبهشت) پس از گذشت یکسال از این رویداد و با انتشار یک فیلم گرافیکی، ضمن شبیه سازی احتمال برخورد تلسکوپ فضایی فرمی با ماهواره جاسوسی روسیه، نسبت به خطر بالقوه زباله‌های فضایی که امنیت ماهواره ها در مدار زمین را تهدید می کنند، هشدار داد.

مهندسان پروژه تلسکوپ فرمی ناسا برای پیشگیری از برخورد مستقیم، مجبور به روشن کردن تراسترها و جا به جایی فضاپیما شدند.

خطر بالقوه برخورد ماهواره جاسوسی روسیه Cosmos 1805 با تلسکوپ فضایی فرمی ناسا نخستین بار در تاریخ 29 مارس 2012 و در شرایطی که این دو فضاپیما تنها 213 متر با یکدیگر فاصله داشتند، مشخص شد.

با انجام بررسی های دقیق مشخص شد که تلسکوپ فرمی و ماهواره Cosmos 1805 که در مدارهای مختلفی در حال حرکت بودند، جایی در فضا در مدت 30 میلی ثانیه با یکدیگر برخورد می کنند.

زباله فضایی روسیه با سرعتی بالغ بر 43 هزار کیلومتر در ساعت در حال حرکت بسمت تلسکوپ فرمی بود و اگر این برخورد روی می داد، انرژی معادل 2.5 تن مواد منفجره در فضا آزاد می شد.

برای پیشگیری از این برخورد و نجات تلسکوپ 690 میلیون دلاری ناسا، برنامه ریزی برای انجام مانور جا به جایی در دستور کار قرار گرفت و با انجام محاسبات دقیق، روشن شدن تراسترهای فضاپیما و تغییر موقعیت صورت گرفت.

«اریک استون کینگ» مهندس ارشد تلسکوپ فرمی در مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا تأکید می کند: پیش بینی برخورد احتمالی این دو فضاپیما در تاریخ سوم آوریل 2012 مانند پیش‌بینی بارش در یک مکان و زمان خاص یک هفته است.

در نهایت تلسکوپ فرمی و زباله فضایی روسیه در تاریخ سوم آوریل 2012 میلادی (14 فروردین 91) از فاصله 9 کیلومتری یکدیگر عبور کردند.

بر اساس اعلام ناسا بیش از 17 هزار زباله فضایی بزرگتر از 10 سانتیمتر در مدار زمین سرگردان هستند که امنیت ماهواره ها در مدار زمین را تهدید می کنند؛ ماه گذشته میلادی (آوریل 2013) آژانس فضایی اروپا ششمین کنفرانس مقابله با تهدیدات ناخواسته زباله های فضایی را در دارمشتات آلمان برگزار کرد.

تلسکوپ فضایی اشعه گاما فرمی با هدف بررسی انفجارهای پر قدرت در کائنات در سال 2008 به فضا پرتاب شد.

23 سال با تلسکوپ هابل

23 سال با تلسکوپ هابل

[h=1]
[/h]

---

---

مخترع فرانسوی، لوران کاسگرین، اگر بود و می‌دید که طرحش از تلسکوپی بازتابی در سال 1672 میلادی – که آن زمان با نقد منفی نیوتن روبه‌رو شد – حالا در تلسکوپی ماهواره‌ای به نام هابل به دور زمین می‌گردد، از فرط هیجان سکته می‌کرد!

فرقی نمی‌کند که تلسکوپ‌های زمینی را چقدر بزرگ بسازیم؛ آن‌ها همیشه با موضوع آشفتگی حاصل از جوّ زمین درگیر خواهند بود. تلسکوپی کوچک‌تر، که فراتر از جوّ زمین در فضا قرار بگیرد، کلاً از این مشکل دور خواهد بود. تلسکوپ فضایی هابل، نجوم را با علوم موشکی درهم‌آمیخته و در مدار زمین کار می‌کند.
هابل، با قطر دهانه‌ی 4/2 متر، خیلی کوچک‌تر از تلسکوپ‌های غول‌پیکر زمینی است اما قدرت تفکیک آن با این تلسکوپ‌ها قابل مقایسه و گاه حتی بهتر است؛ زیرا نوری که هابل گردآوری می‌کند فقط از میان خلأ نسبی فضا می‌گذرد و نه جوّ غلیظ و متراکم زمین. هابل نور کم‌فروغی را که از فاصله‌های چند میلیارد سال نوریِ زمین رسیده است دریافت می‌کند؛ این یعنی هابل می‌تواند رویدادهایی را ببیند که میلیاردها سال پیش رخ داده‌اند. هابل به دانشمندان کمک کرده است که وجود ماده‌ی تاریک را ثابت کنند و سنّ عالم را 13 یا 14 میلیارد سال تخمین بزنند.

شاید باورنکنید ولی امسال هابل 23 ساله شد، تلسکوپی که بارها رکورد ثبت دورترین اجرام و منحصربه‌فردترین تصاویر کیهانی را به خود اختصاص داده است. اخترشناسان امیدوارند هابل در سال‌های باقی‌مانده‌ی عمرش باز هم تصاویر حیرت‌انگیزی از فضای بیکران پیرامونش خلق کنند.
بیایید کمی به عقب برگردیم به 24 آوریل 4/1990اردیبهشت 1369 زمانی که شاتل فضایی دیسکاوری هابل را به فضا برد. از همان زمان تاریخ پایان ماموریت این تلسکوپ سال 2020 میلادی تعیین شد، یعنی 7 سال دیگر. البته نگران نباشید جانشین آن از قبل تعیین شده است؛ تلسکوپ 8/8 میلیارد دلاری جیمز وب که قرار است اواخر 2018 پرتاب شود. آینه‌ی اولیه‌ی هابل از همان ابتدا مشکل داشت و تصاویر سه سال ابتدای کار این تلسکوپ چندان جالب نبودند، حتی مورد تمسخر بسیاری قرار گرفت. ولی در دسامبر 1993 به کمک یک راه‌پیمایی فضایی مشکل این تلسکوپ برطرف شد.

طی این سال‌ها فضانوردان چند بار این تلسکوپ را تعمیر و به‌روز کردند؛ سال‌های 1997، 1999، 2002 و در نهایت 2009 میلادی. ناسا متعهد شده است تا 30 آوریل 2016 بودجه‌ی مورد نیاز این تلسکوپ را تامین کند، هزینه‌های عملیاتی هابل سالانه 98 میلیون دلار است. با بازنشسته شدن شاتل‌های فضایی ناسا هیچ خدمات جدیدی روی این تلسکوپ انجام نخواهد داد پس باید امیدوار باشیم هابل تا 2020 میلادی دوام آورد!
هنوز جاهای زیادی باقی‌مانده است تا هابل به آن‌ها سرک بکشد. یکی از تحقیق‌های پیش روی هابل مربوط به سیاره‌‌ای فراخورشیدی است. جالب است بدانید هابل نخستین ابرازی بود که توانست طیف جوّ سیاره‌‌ای فراخورشیدی را به دست آورد و دانشمندان امیدوارند با کمک این تلسکوپ تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام دهند. یکی دیگر از کارهایی که هابل قرار است در چند سال آینده به آن بپردازد پرژوه‌ای است به نام « نواحی مرزی» که قرار است دورترین اجرام شناخته شده در کیهان را آشکار کند.

اگر تلسکوپ هابل و داده هایی که برای ما به ارمغان آورده است شگفت انگیز است تصور پیشرفتی که نسل بعدی این تلسکوپ فضایی یعنی تلسکوپ فضایی جیمز وب می تواند برای ما به ارمغان آورد خیره کننده خواهد بود. این تلسکوپ فضایی با آینه ای به مراتب بزرگتر از هابل در فراسوی مدار ماه قرار خواهد گرفت و به دور از هر نوع مزاحمت در بازه وسیعتری از طیف به جستجوی دور دست های زمان و مکان خواهد پرداخت. این تلسکوپ زمانی که در مدار قرار گیرد ابعادش در حد یک زمین تنیس خواهد بود و به بررسی اجرام عمق آسمان در طول موج فرو سرخ خواهد پرداخت. بدین ترتیب می تواند به اعماق سحابی ها نفوذ کرده و کهکشان های دور دست عالم را به دام بیاندازد.

رازهای زیادی از جهان باقیست

رازهای زیادی از جهان باقیست

[h=1]رازهای زیادی از جهان باقیست
[/h]

---

---

اولین شواهد علمی درباره اسرار هستی حدود 80 سال پیش کشف شد. در دهه 1920، «ادوین هابل» رصد‌هایش را با استفاده از تلسکوپ 100 اینچی (5/2 متری) مونت‌ویلسون در لس‌آنجلس آغاز کرد. هابل در کمال شگفتی دریافت که تقریبا همه کهکشان‌ها از ما دور می‌شوند. علاوه بر این هر چه فاصله کهکشان از ما بیشتر باشد، سرعت دور شدنش هم بیشتر است. این پدیده انبساط جهان نام دارد و یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای فکری بشر در طول تاریخ محسوب می‌شود.
کشف انبساط جهان باعث شد این بحث که جهان آغازی داشته است یا خیر، متحول شود. اگر امروزه کهکشان‌ها از هم دور می‌شوند، پس در زمان‌های گذشته به هم نزدیک‌تر بودند. اگر سرعت حرکت این کهکشان‌ها را ثابت فرض کنیم، میلیارد‌ها سال پیش روی هم قرار داشتند. آیا جهان این‌گونه آغاز شده است؟ بسیاری از فیزیکدانان در آن هنگام از این ایده که جهان آغازی داشته باشد، ناخرسند بودند زیرا گمان می‌کردند این موضوع قوانین فیزیک را نقض می‌کند.
به همین دلیل دانشمندان نظریه‌هایی را عرضه کردند که طبق آن، جهان هم‌اکنون منبسط می‌شود؛ اما آغازی نداشته است. شاید یکی از بهترین این‌گونه نظریه‌ها «نظریه حالت ایستا» باشد که در سال 1948 عرضه شد. طبق این نظریه جهان همیشه وجود داشت و همیشه به یک شکل بود و همیشه هم به همین شکل خواهد ماند. ویژگی آخری که نام بردیم، حسن بزرگ و مهمی دارد؛ چراکه پیش‌بینی محسوب می‌شود و می‌توان آن را آزمود. انجام پیش‌بینی و آزمودن آن، یکی از مهم‌ترین بخش‌ها و مراحل روش علمی است. البته این نظریه از آزمون‌ها سربلند بیرون نیامد.
شواهد رصدی موید این موضوع که جهان در آغاز بسیار چگال بود، در اکتبر 1965 با کشف تابش‌های بسیار ضعیف ریزموج پس‌زمینه در همه جای فضا عرضه شد. تنها توجیه قابل قبول برای وجود چنین پدیده‌ای آن است که بپذیریم این تابش پس‌زمینه از یک حالت بسیار داغ و چگال باقی‌مانده است.


به موازات آنکه جهان منبسط می‌شود، این تابش‌ها سرد می‌شود و این تابش‌هایی را که ما امروز می‌بینیم، فقط بخش ناچیزی است که از آن تابش اصلی باقی مانده است.
نظریه‌های علمی نیز از این طرز فکر حمایت کرد. استیون هاوکینگ و «راجرین روز» نشان دادیم که اگر نظریه نسبیت عام اینشتین درست باشد، باید «تکینگی» هم وجود داشته باشد؛ تکینگی نقطه‌ای است که در آن چگالی و انحنای فضا – زمان، بی‌‌‌نهایت است. در اینجا بود که زمان آغاز شد. جهان با انفجار بزرگ شروع شد و با سرعت بسیار فزاینده‌ای منبسط شد. این انبساط سریع را تورم می‌نامند. اکنون می‌دانیم تورمی که در آغاز جهان روی داده بسیار سریع بود؛ زیرا جهان در زمان بسیار کوتاهی (کسر کوچکی از یک ثانیه) چندین و چند برابر شده است.

تورم باعث شده است که جهان بسیار بزرگ بسیار یکنواخت و هموار شود. البته باید در نظر داشت که جهان کاملا یکنواخت هم نیست. زیرا تغییرات بسیار کوچکی از ویژگی‌های جهان در جاهای مختلف آن وجود داشت. این تغییرات باعث اختلاف‌های کوچکی در دمای بخش‌های گوناگون جهان اولیه شد. می‌توان آثار این تغییرات دمایی را هم‌اکنون هم در تابش پس‌زمینه ریزموج مشاهده کرد. این تغییرات به این معنی است که برخی از بخش‌ها کند‌تر از بخش‌های دیگر منبسط می‌شود. انبساط بخش‌های کند‌تر در‌‌ نهایت متوقف می‌شود و اجزای آن یک بار دیگر رمبش می‌کند (روی هم انباشته می‌شود) تا ستارگان و کهکشان‌ها را پدید آورد. در‌‌نهایت هم منظومه خورشیدی ما پدید آمد.
ما وجود جهان را مدیون این تغییرات هستیم. اگر جهان اولیه کاملا یکنواخت و هموار بود، هیچ ستاره‌ای شکل نمی‌گرفت و درنتیجه حیاتی هم پدید نمی‌آمد. ما محصول افت و خیزهای کوآنتومی ابتدای جهان هستیم.


همان‌طور که می‌دانید رازهای بسیار بزرگی باقی مانده است. ما همچنان تلاش می‌کنیم به پاسخ‌ پرسش‌های همیشگی‌مان دست یابیم. ما از کجا آمده‌ایم و آیا ما تنها موجودی در جهان هستیم که می‌تواند چنین پرسش‌هایی از خود بکند؟

کاشفان دنباله دار ها

کاشفان دنباله دار ها

[h=1] دومین مسافر ماه،‌ خواستار سکونتگاه دائمی در مریخ شد

[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 92022214578
یکشنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۰۹:۲۵



باز آلدرین، دومین انسانی که بر روی ماه قدم گذاشته، در اظهاراتی از آمریکا خواسته بطور دائمی در مریخ سکونتگاه بسازد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این فضانورد سابق 83 ساله انتظار دارد که این امر تا سال 2040 به واقعیت بپیوندد.
آلدرین این اظهارات را در بلاگی برای شبکه خبری سی‌ان‌ان بیان کرده و برنامه‌های او برای رسیدن به این هدف پایه کتاب جدیدش موسوم به «ماموریت به مریخ» را تشکیل می‌دهد.
آلدرین گفت: من همیشه این احساس را داشتم که در پی فرود انسان بر روی ماه، مریخ باید هدف بعدی باشد. معتقدم که این ملت باید در دو دهه آینده خود را ملزم به آغاز بقای آمریکا در سیاره مریخ کند.
آلدرین افزود که پیشرفتهای انجام شده توسط کاوشگر کنجکاوی ناسا و تصاویری که از سیاره سرخ به زمین فرستاده، به علاقه‌مندی عموم افزوده است.
اکنون 44 سال از فرود انسان به مریخ توسط آپولو 11 گذشته و آلدرین بر این تصور است که پیشرفت کمی از آن زمان برای سکونت انسانها در سیارات دیگر انجام شده است.
وی از طراحی شیوه‌ای برای رسیدن به مریخ خبر داده که شامل مدارهای چرخشی فضاپیما در مسیرهای مداوم بین زمین و مریخ است.
آلدرین بر این باور است که این روش اقتصادی‌ترین مفهوم سیستم حمل و نقل بین دو سیاره است. وی معتقد است که انسانها با استفاده از این قابلیت می‌توانند بین سالهای 2035 تا 2040 وارد مریخ شده و در آن مستقر شوند.
طرح آلدرین در کتاب جدید او «ماموریت به مریخ: چشم انداز من برای اکتشافات فضایی» آمده است.
وی در ادامه گفت: ما در یک نقطه عطف هستیم. می‌توانیم آنچه را که آسان و ایمن است، انتخاب یا بخواهیم یک تفاوت ایجاد کنیم. انتخاب من کاملا واضح بوده که اعزام انسان به مریخ است.

ادعای جدید در مورد منشأ آب کره ماه

ادعای جدید در مورد منشأ آب کره ماه

[h=1] ادعای جدید در مورد منشأ آب کره ماه

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 92022214538
یکشنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۰۸:۵۱

دانشمندان در جدیدترین گزارش خود، مدعی شده‌اند که آب کره ماه از زمین آمده است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، از زمانی که وجود آب فراوان بر روی کره ماه تایید شد، منبع آن همواره برای دانشمندان جای پرسش داشته است.
هم‌اکنون نظریه جدیدی مطرح است: این آب از زمین آمده است.
اکثر نظریه‌های موجود در خصوص شکل‌گیری ماه، بر این مبنا هستند که این سیاره از زمین آمده و نیز هنگامی که شیئی به اندازه زمین، در دوران جوانی به این کره خاکی اصابت کرد، ماه از آن جدا شده است.
دو ماه پیش، دانشمندان گزارش دادند که ماه احتمالا تمامی عمرش، دارای آب بوده است.
بر اساس مطالعه جدید، زمانی که شیء مزبور به سیاره ما برخورد کرد، زمین آب داشته و این که این آب از این تصادم بقا یافته و بر روی ماه جای گرفته است.
آلبرتو سال، استادیار زمین‌شناسی دانشگاه براون، و همکارانش تعدادی از صخره‌های ماه حاصل از ماموریت سفینه آپولو را بررسی کردند. آن‌ها به دنبال پدیده‌ای به نام «گنجایش‌های ذوب‌» (melt inclusions) بودند.
این‌ شمولات، بسته‌های کوچکی از شیشه آتش‌فشانی هستند که معمولا در درون ماده معدنی به نام «اولیوین» به دام افتادند.
تحقیقات پیشین نشان داده بود که این گنجایش‌های ذوب‌، حاوی آب هستند.
سال و همکارانش به دنبال این بودند که این آب از کجا آمده است.
آن‌ها صخره‌های آپولوی 15 و 17 را بررسی کردند و دریافتند که نسبت‌های ایزوتوپی هیدروژن با نسبت‌های موجود در آب زمین، یکی است.
دوتریوم، که شکل سنگینی از هیدروژن است، در حدود سه دهم یک درصد آب زمین، یافت می‌شود.
این نسبت از نسبت شهاب‌سنگ‌های کربنی (رایج‌ترین و قدیمی‌ترین نوع صخره فضایی در این بخش‌ها) قابل تمایز نیست، اما با نسبت مشاهده‌شده در بسیاری از دنباله‌دارها متفاوت است.
دانشمندان تصور می‌کنند که شهاب‌سنگ‌ها آب زمین را در زمان‌های باستان، ارائه داده‌اند؛ یعنی زمانی که منظومه شمسی حدود 100 میلیون سال عمر داشت. با این حال، آن‌ها بر این باور بودند که آب ماه، ناشی از دنباله‌دارها بوده است.
یکسان‌بودن نسبت‌ها بدین معناست که آب موجود بر روی ماه، همان آب اولیه بر روی زمین است و این که زمین زمانی که توسط شیئ بزرگ بمباران شد و ماه شکل گرفت، آبکی بوده است.
این امر همچنین می‌تواند به این معنا باشد که زمین و ماه با خانواده‌ای از شهاب‌سنگ‌ها مدت زمان کوتاهی پس از جدایی‌شان از هم، بمباران شده‌اند.
اطلاعات جدید بهترین مدرکی دال بر این موضوع است که شهاب‌سنگ‌های حامل کربن، منبع مشترک مواد فرار در زمین و ماه و شاید تمامی درون منظومه شمسی باشند.
جزئیات این ادعای علمی در Science Express انتشار یافت.
انتهای پیام

ماه و زمین

تصویر الکترونی از شمول ذوب‌شده در نمونه‌ای از آپولوی 17

مشاهده سایه ماه بر زمین از منظر فضا در اولین خورشیدگرفتگی سال

مشاهده سایه ماه بر زمین از منظر فضا در اولین خورشیدگرفتگی سال

[h=1] مشاهده سایه ماه بر زمین از منظر فضا در اولین خورشیدگرفتگی سال

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92022214758

یکشنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۱۱:۱۶

یک ماهواره رصد زمین ناسا در جریان خورشیدگرفتگی هفته گذشته موفق به ثبت سایه ماه بر روی بخشی از اقیانوس آرام شده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، پدیده خورشیدگرفتگی جزئی روز پنج شنبه(19 اردیبهشت) که به حلقه آتش معروف بوده، بخشی از ابرهای سفید درخشان شمال شرق استرالیا را در تاریکی فرو برد. این پدیده در ساعت 23:30 به وقت گرینویچ توسط فضاپیمای ترای ناسا ثبت شد.

اولین کسوف حلقوی سال 2013 در روز جمعه(20 اردیبهشت) - به وقت محلی - خورشید را به شکل یک حلقه آتش برای ساکنان شمال استرالیا، شرق پاپوآ گینه نو و بخشهای دیگر اقیانوس آرام به نمایش درآورد.

در کسوف حلقوی، ماه به طور مستقیم از جلوی خورشید عبور کرده اما جلوی آنرا به طور کامل مسدود نمی‌کند که باعث ایجاد یک حلقه آتش در لبه‌های آن می‌شود.

کسوف حلقوی برای دومین بار در کمتر از شش ماه اخیر در استرالیا قابل مشاهده بود.

مسیر سایه که از آن می‌توان حلقه آتش را مشاده کرد، طولانی اما باریک بود که در گسترده‌ترین نقطه آن حدود 172 کیلومتر بود. اما بخش بزرگتری از زمین از جمله سایر بخشهای استرالیا، نیوزلند و بسیاری از جزایر اقیانوس آرام شاهد یک خورشید‌گرفتگی جزئی بودند.


فضاپیمای ترای ناسا برای بیش از یک دهه به رصد زمین پرداخته است. این فضاپیما که در دسامبر 1999 به فضا پرتاب شده، از پنج حسگر برای بررسی آب‌وهوای زمین و تقشه‌برداری از تاثیر فعالیت انسان بر اکوسیستمهای اطراف جهان استفاده می‌کند.

نگاهی به آینده منظومه شمسی با کشف دو ستاره مرده

نگاهی به آینده منظومه شمسی با کشف دو ستاره مرده

[h=1] نگاهی به آینده منظومه شمسی با کشف دو ستاره مرده

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 92022214529
یکشنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۰۸:۴۴

ستاره‌شناسان موفق به شناسایی دو ستاره مرده شدند که به گفته آنها می‌تواند به انسان یک نگاه اجمالی از آینده منظومه شمسی را ارائه کند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این ستارگان مرده در فاصله 150 سال نوری از زمین در خوشه نسبتا جوان Hyades در صورت فلکی گاو قرار دارند.

سن این خوشه ستاره‌ای تنها 625 میلیون سال بوده و این ستارگان مرده که در حقیقت کوتوله‌های سفید هستند، با ضایعات سیارک مانند که به سوی آنها کشیده شده، به ستارگان کثیف تبدیل شده‌اند.

تلسکوپ فضایی هابل اجزای اصلی سیارات اندازه زمین را در یک مکان غیرمحتمل یعنی در جو این دو ستاره کوتوله سفید شناسایی کرده است.

جی فاریهی از دانشگاه کمبریج انگلیس و مولف اول این پژوهش اظهار کرد: ما شواهد شیمیایی برای اجزای اصلی سیارات صخره‌ای را شناسایی کرده‌ایم.

وی افزود: هنگامی که این ستارگان متولد شدند، سیارات را بوجود آورند و شاید برخی از آنها این مواد را حفظ کرده باشند. موادی که ما مشاهده کرده‌ایم، شاهدی بر این مدعا است.

طیف‌سنج منشاهای کیهانی هابل در جو این ستاره‌های کوتوله سفید سیلیسیم و سطوح کمی از کربن را مشاهده کرد.

سیلیسیم یک جزء اصلی ماده صخره‌ای است که زمین و دیگر سیارات سنگی منظومه شمسی را تشکیل داده است.

کربن که به تشخیص ویژگیها و منشا ضایعات سیاره‌ای کمک می‌کند، در کل در ماده سنگی زمین مانند نایاب یا غایب است.

این کشف نشان داده که مونتاژ سیاره سنگی در اطراف ستارگان رایج بوده و درک بهتری را از رویدادهایی که در منظومه شمسی در زمان خاموش شدن خورشید در پنج میلیارد سال آینده رخ خواهد داد، ارائه می‌کند.

پژوهشهای این دانشمندان نشان داده که سیارکهای با مساحت کمتر از 160 کیلومتر توسط نیروهای قوی گرانشی کوتوله‌های سفید از هم پاشیده می‌شوند.

تصورها بر این است که سیارکها از همان موادی که سیارات خاکی شکل گرفته‌اند، ساخته می‌شوند و مشاهده شواهد سیارکها به امکان وجود سیارات شبیه زمین در سیستمهای ستاره‌ای مشابه اشاره دارد.

شاید مواد پودر شده این اجرام آسمانی به درون حلقه اطراف ستاره‌ها کشیده شده و در نهایت وارد ستارگان مرده شده‌اند.

ماده سیلیسیوم شاید از سیارکهایی آمده که توسط گرانش کوتوله‌های سفید متلاشی شده‌اند.

به همین طریق، هنگامی که خورشید خاموش شود، تعادل نیروهای گرانشی بین این ستاره و مشتری تغییر کرده و در کمربند اصلی سیارکی اختلال ایجاد می‌کند. سیارکهای موجود در فاصله بسیار نزدیک به خورشید از هم متلاشی شده و ضایعات آنها به حلقه اطراف ستاره مرده کشیده خواهد شد.


این محققان قصد دارند ستارگان کوتوله بیشتری را با استفاده از همین شیوه برای شناسایی ترکیبات سنگها و همچنین بدنه‌های والد آنها بررسی کنند.

این پژوهش در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده است.

[h=2]مستعمره مریخی انسان در حلقه چالش گرد و غبار
[/h]

مشاهیر نجوم جهان

مشاهیر نجوم جهان

جوردانو برونو (۱۵۴۸ – ۱۶۰۰) کشیش و فیلسوف و کیهان‌شناس ایتالیایی بود. او بخاطر عقایدش که مخالف تعلیمات کلیسای کاتولیک بود به حکم دادگاه تفتیش عقاید و با موافقت پاپ کلمنت هشتم در شهر رم سوزانده شد. به همین دلیل برخی او را نخستین شهید علم می‌دانند .

شایان ذکر است که مایکل وایت بر اساس داستان زندگی جوردانو برونو کتابی به نام پاپ و مرد مرتد نوشته است که به فارسی نیز برگردانده شده‌است.

1- خورشید فقط یکی از ستارگان است و تمامی ستاره‌ها خورشیدهایی هستند که در فاصله بسیار بسیار دوری از ما قرار گرفته‌اند. (این جملات زمانی مطرح شد که زمین مرگز عالم بود و توسط خورشید گرم میشد. بهشت بالای سر ما در آسمان بود و ستاره‌گان سوراخ‌هایی بودند که از طریق آنها نور بهشت به زمینیان می‌رسید!)

٢- اگر خورشید یک ستاره است، جهان بسیار بسیار بزرگتر از چیزی است که ما فکر میکنیم. پس بهشت نمی‌تواند بالای سر ما باشد.

٣-اگر همه ستاره‌ها مشابه خورشید باشند، پس باید سیاراتی وجود داشته باشد که به دور آنها می‌چرخند و روی این سیارات انسانهای دیگری زندگی کنند.

۴- اگر سیارات و انسانهای دیگری وجود داشته باشند، مسیح باید برای ارشاد به همه سیارات رفته باشد، پس ظهور مسیح بر روی زمین واقعه‌ای یکتا نبوده است! و الا انسان‌های دیگر روی سیارات دیگر شانس رستگاری را از دست می‌دهند.

همین جملات برای دادگاه تفتیش عقاید کاتولیک کافی بود تا برونو را زنده در آتش بسوزاند. من فکر میکنم این استدلال‌های برونو که نمونه تلاش بشریت برای فهمیدن است بی‌نهایت زیبا هستند.این نشانه ی کم ارزش و دون بودن اندیشه ی یک انسان است که سعی در همفکری با اکثریت دارد. تنها از این جهت که اکثریت است .
اما حقیقت تغییر نمی کند...چه اکثریت مردم آن را باور داشته باشند چه باور نداشته باشند.

"جوردانو برونو"

منابع :
http://mujan.miyanali.com/gallery/56

http://www.njavan.com

انفجار بزرگترین جرقه‌های خورشیدی سال را ببینید

انفجار بزرگترین جرقه‌های خورشیدی سال را ببینید

[h=1] انفجار بزرگترین جرقه‌های خورشیدی سال را ببینید

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 92022416332

سه‌شنبه ۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۱۱:۱۸

یک لکه‌ خورشیدی بسیار فعال در سطح خورشید روز گذشته(دوشنبه) دو جرقه خورشیدی از خود منتشر کرد که قدرتمندترین نمونه‌های مشاهده شده در سال 2013 طی 24 ساعت بوده‌ و نشانگر آغاز توفان‌های خورشیدی بیشتر در چند روز آینده هستند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به گفته دانشمندان ناسا، این لکه خورشیدی ابتدا اواخر شب یکشنبه (22 اردیبهشت) یک جرقه رده X‌ را از خود منتشر کرد که قویترین نوع توفان خورشیدی ممکن است.

انفجار اول به عنوان یک رویداد ردهX1.7 در مقیاس هواشناسی فضایی ثبت شد و در اواسط روز دوشنبه با یک جرقه قویتر X2.8 دنبال شد که سومین توفان خورشیدی قدرمند سالهای اخیر محسوب می‌شود.

رصدخانه دینامیک خورشیدی طی این انفجارها، فیلمی را از آنها ثبت کرده که این دو رویداد را در کنار هم قرار داده است.

انفجار روز یکشنبه موجی از پلاسمای داغ خورشیدی موسوم به تخلیه تاجی را به فضا فرستاد که با سرعت 4.3 میلیون کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند و جرقه دوم در روز دوشنبه رکورد اولی را شکسته و با سرعت 6.9 میلیون کیلومتر در ساعت امواج ذرات باردار را وارد فضا کرد.

خوشبختانه به گفته مقامات ناسا، هیچ کدام از این انفجارها به سوی زمین نبوده از این رو خطری ماهواره‌ها و فضانوردان حاضر در مدار زمین را تهدید نخواهد کرد.

این توفان خورشیدی می‌تواند یک ضربه زودگذر را به تلسکوپ فضایی مادون قرمز اسپیتزر، کاوشگر مسنجر در مدار سیاره ناهید و فضاپیمای استریو بی در اطراف خورشید وارد کند.

مقامات ناسا در بیانیه‌ای اعلام کردند: در صورت بروز این امر،‌اپراتورها می‌توانند فضاپیما را در حالت ایمن قرار داده از ابزارهای آن در برابر مواد خورشیدی حفاظت کنند. همراه این رویداد پرتوهای ذرات است که باعث نگرانی اپراتورها در مورد فضاپیمای میان‌سیاره‌سی شده چرا که این ذرات می‌توانند به درون دستگاه الکترونیکی آنبرد نفوذ کنند.

این توفانهای خورشیدی پشت سر هم از یک منطقه لکه خورشیدی فعال منتشر شدند که در سمت چپ این ستاره قرار گرفته است. این منطقه در روزهای اخیر فعال شده و دو جرقه خورشیدی با قدرت متوسط رده M منتشر کرده اما دو توفان خورشیدی رده X قدرتمندترین رویدادهای آن تاکنون بوده‌اند.

به گفته محققان، این لکه در حال چرخش به سمت زمین است. در این صورت هر نوع جرقه خورشیدی و انفجار بزرگ در آن به شکل مستقیم به سوی زمین خواهد بود.

جرقه‌های X‌ اگر به سمت زمین منتشر شوند، می‌توانند خطرات جدی برای فضانوردان و ماهواره‌های حاضر در مدار داشته و در علائم ارتباطی و جی‌پی‌اس اختلال ایجاد کنند. توفانهای خورشیدی بسیار قدرتمند حتی می‌توانند بر زیرساختهای شبکه برق زمین نیز تاثیر بگذارند.

این در حالی است که توفانهای خورشیدی ضعیفتر منجر به ایجاد نمایشهای چشمگیر شفق قطبی در آسمان خواهند شد.

انتهای پیام

نمایش جرقه خورشیدی در صفحه کامل خورشیدی

جرقه خورشیدی رده X1.7 از نمای نزدیک

پدیده تخلیه تاج خورشیدی

جرقه خورشیدی رده X1.7

جرقه خورشیدی رده

وقتی ماه، خورشید را بلعید + تصاویر

وقتی ماه، خورشید را بلعید + تصاویر

[h=1] وقتی ماه، خورشید را بلعید + تصاویر

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 92022516988
چهارشنبه ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۰۹:۵۳

تلسکوپ Hinode تصاویر شگفت‌انگیزی را از خورشیدگرفتگی سالانه هفته گذشته شکار کرد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این تلسکوپ که حول زمین می‌چرخد، خورشید را با طول‌موج‌های فوق‌بنفش بی‌نهایت، نوری و اشعه ایکس رصد می‌کند و چندین نمای زیبا از این رویداد کیهانی را مخابره کرده است.

از دیدگاه این تلسکوپ، ماه در حال بلعیدن خورشید است.

پدیده خورشیدگرفتگی جزئی روز پنج شنبه (19 اردیبهشت) که به حلقه آتش معروف بود، بخشی از ابرهای سفید درخشان شمال شرق استرالیا را در تاریکی فرو برد. این پدیده در ساعت 23:30 به وقت گرینویچ توسط فضاپیمای ترای ناسا ثبت شد.

در کسوف حلقوی، ماه به طور مستقیم از مقابل خورشید عبور می‌کند، اما مقابل آن را به طور کامل مسدود نمی‌کند که این امر، باعث ایجاد یک حلقه آتش در لبه‌های آن می‌شود.

مسیر سایه که از آن می‌توان حلقه آتش را مشاهده کرد، طولانی ولی باریک و در گسترده‌ترین نقطه آن حدود 172 کیلومتر بود؛ اما بخش بزرگتری از زمین از جمله سایر بخش‌های استرالیا، نیوزلند و بسیاری از جزایر اقیانوس آرام شاهد یک خورشید‌گرفتگی جزئی بودند.

انتهای پیام

بلعیده شدن خورشید توسط ماه

بلعیده شدن خورشید توسط ماه

تصویری زیبا از خورشیدگرفتگی اخیر

زیبا و جالب بود.ممنون.

اکران فیلم‌های سینمایی در فضا

اکران فیلم‌های سینمایی در فضا

[h=1] اکران فیلم‌های سینمایی در فضا

[/h]

» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92022617768
پنجشنبه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۱۱:۳۴

سه فضانورد حاضر در ایستگاه فضایی بین‌المللی قراراست یک فیلم جدید از مجموعه فیلم‌های جنگ ستارگان را پیش از اکران در سینماهای آمریکا در فضا دریافت و مشاهده کنند.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، فیلم «پیشتازان فضا به سوی تاریکی» جدیدترین فیلم یکی از طولانی‌ترین مجموعه‌ داستانهای علمی تخیلی قرار است امروز پنجشنبه در آمریکا اکران شود اما ناسا این فیلم را پیش از تاریخ رسمی انتشار آن به ایستگاه فضایی ارسال کرده است.

این نمایش فیلم بویژه برای یکی از اعضای حاضر در ایستگاه چشمگیر است. کریس کسیدی قرار است در یک گپ گروهی با جی‌جی آبرامز، کارگردان فیلم و چند تن از بازیگران آن در روز پنج‌شنبه گفت‌وگو کند.

به گفته مقامات ناسا، کسیدی قرار است اطلاعاتی در مورد زندگی در ایستگاه فضایی را در اختیار آنها بگذارد.

بازیگران حاضر در این گفت‌وگو عبارتند از کریس پاین (کاپیتان کرک)، آلیس ایو (دکتر کارول مارکوس) و جان چو (سولو).


این اولین بار نیست که یک فیلم جدید به فضا ارسال شده است. اولین فیلم از مجموعه پیشتازان فضا در زمان اکران آن در سال 2009 به فضا ارسال شد. در سال 2005 نیز فیلم هری پاتر و جام آتش برای سرگرمی اعضای ایستگاه فضایی به فضا ارسال شد.

به تازگی سه تن از اعضای ایستگاه پس از پنج ماه اقامت در فضا به زمین بازگشته و کسیدی، پاول وینوگرادوف و الکساندر میسورکین را برای نگهداری از این مدارگرد تا زمان ورود اعضای جدید در اواخر ماه مه تنها گذاشته‌اند.

چهل سالگی نخستین ایستگاه فضایی

چهل سالگی نخستین ایستگاه فضایی

[h=1] چهل سالگی نخستین ایستگاه فضایی

[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري

کد خبر: 92022617703
پنجشنبه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۲ - ۰۹:۴۹

نخستین ایستگاه فضایی آمریکا برای اقامت فضانوردان در مدار زمین، چهل سال پیش در ماه می 1973 میلادی به بهره‌برداری رسید.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) پیش از راه‌اندازی ایستگاه فضایی میر (Mir)‌ روسیه و ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS)، ناسا از ایستگاه فضایی Skylab برای انجام تحقیقات علمی در فضا استفاده می‌کرد.


نخستین ایستگاه فضایی آمریکا

ایستگاه فضایی Skylab که در 14 می سال 1973 میلادی توسط موشک Saturn V به فضا پرتاب شد، نخستین پایگاه مداری ناسا برای اقامت طولانی مدت فضانوردان در مدار زمین محسوب می‌شد؛ در طی سال های 1973 و 1974 میلادی این ایستگاه میزبان سه مأموریت سرنشین دار بود که در آن سه فضانورد بمدت 28، 59 و 84 روز را در فضا سپری کردند.

خدمه ایستگاه فضایی Skylab‌ در مجموع موفق به انجام دو هزار ساعت آزمایشات علمی و پزشکی در فضا، تهیه 46 هزار عکس از زمین، 127 هزار عکس از خورشید و تهیه فیلم از هشت فوران خورشیدی شدند.

پس از پایان مدت زمان مشخص شده برای این مأموریت، ایستگاه Skylab‌ برای هشت تا 10 سال آینده به ارتفاع ایمنی در فضا منتقل شد.

ناسا امیدوار بود که با شروع برنامه شاتل فضایی بتواند مجددا از این ایستگاه استفاده کند؛ اما در سال 1977 میلادی و قبل از آغاز برنامه شاتل مشخص شد که فعالیت خورشیدی پیش بینی نشده ای باعث گرم شدن شدید لایه های خارجی جو زمین و آسیب جدی ایستگاه فضایی شده است.

در جولای سال 1979 ایستگاه Skylab‌ با ورود به جو زمین تکه تکه شده و در اقیانوس هند سقوط کرد که بخش های زیادی از آن در حرارت جو از بین رفتند و بخش های باقی مانده در استرالیا و در میان آب ها کشف شدند.


چهار دهه بعد، ایستگاه فضایی SkylabII‌

محققان ناسا قصد دارند با الگوبرداری از نخستین ایستگاه فضایی این کشور،‌ نمونه جدیدی از این ایستگاه فضایی موسوم به SkylabII‌ را برای تسهیل سفر سرنشین دار به مقاصد دوردست فضایی توسعه دهند.

برای انتقال ایستگاه فضایی SkylabII‌، موشک غول پیکر ناسا موسوم به سیستم پرتاب فضایی (SLS)‌ در نظر گرفته شده است؛ ناسا قصد دارد برای سفرهای سرنشین دار به مقاصد دوردست فضایی از جمله سیارک ها و مریخ از این سیستم استفاده کند.


نخستین ایستگاه فضایی در عمق فضا

ایستگاه SkylabII‌ می تواند به نخستین پایگاه مداری برای اقامت طولانی مدت فضانوردان در عمق فضا تبدیل شود؛ این ایستگاه از فضای مناسب برای اقامت همزمان چهار فضانورد برخوردار بوده و می تواند تجهیزات و مواد غذایی مورد نیاز برای اقامت چند ساله فضانوردان را به همراه داشته باشد.

ناسا و آژانس های فضایی کشورهای مختلف بدنبال توسعه سفرهای سرنشین دار به مقاصد دور دست در فضا هستند، اما انجام این مأموریت ها به بودجه هنگفت و توسعه فناوری های بسیار پیشرفته ای نیاز دارد.

کارشناسان بر این باورند که با توسعه و راه اندازی ایستگاه فضایی SkylabII‌ ایده سفر به مقاصد دور دست در عمق فضا از جمله سفر به سیاره سرخ محقق خواهد شد.


انتهای پیام

ایستگاه فضایی Skylab (چپ) و طرحی از ایستگاه فضایی

کشاورزی در مریخ: ناسا به تامین غذا در ماموریت‌های دهه 2030 می‌اندیشد

کشاورزی در مریخ: ناسا به تامین غذا در ماموریت‌های دهه 2030 می‌اندیشد

سلام بر دوستان گل نجومی....یه خبر جالب دوس داشتم بذارم تا بخونید ...اگه وقت کنم حتما تالار نجوم رو فعالتر میکنم اما متاسفانه امتحانات پایان ترم و کنکور ارشد بعدش نمیذارن. یه نکته میخواستم بگم که لطفا طالع بینی رو جز نجوم قرار ندید!....مممنون

واشنگتن-اولین انسان‌هایی که بر سطح مریخ زندگی خواهند کرد شاید نه به عنوان فضانورد بلکه به عنوان یک کشاورز شناخته شوند. برای بنا نهادن یک اقامتگاه پایدار در همسایه زمین در منظومه‌ی شمسی، فضانوردان باید شیوه تولید غذا در مریخ را بیاموزند. به گفته کارشناسان این کار به نظر یکی از سخت‌ترین، مهم‌ترین و پرکارترین برنامه‌های در دستور کار فضانوردان خواهد بود.ناسا با جدیت بر روی شیوه کشاورزی در مریخ تحقیق می‌کند زیرا این سازمان قصد دارد اولین پروژه‌های ارسال انسان به مریخ را در دهه 30 میلادی عملی نماید. بعضی از مقامات ناسا با در نظر گرفتن دشواری‌های رسیدن به مریخ و سودی که از ماندن دراز مدت در آنجا می‌توانیم داشته باشیم، بر این عقیده‌اند که این ماموریت باید بر خلاف بازدیدهای چند ساعته از ماه یک برنامه طولانی مدت اقامت باشد. با این همه پرورش غذا در مریخ سختی‌های خاص خود را دارد. اگرچه تحقیقات در ایستگاه بین المللی فضایی نشان داده است که گیاهان می‌توانند در گرانش بسیار کم رشد کنند اما دانشمندان نمی‌دانند که گرانش مریخ می‌تواند چه اثری بر روی گیاهانی که بر روی زمین رشد می‌کنند داشته باشد.
مشکل دیگر این است که مقدار نور دریافتی از خورشید در مریخ نسبت به زمین کمتر است و فشار جو نیز ناچیز است. به همین دلیل ساختن گلخانه‌هایی با فشار معادل جو زمین، به دیواره‌هایی ضخیم نیاز دارد که میزان نور ورودی را بیشتر کاهش می‌دهد. برای حل این مشکلات، دانشمندان روی نوردهی مصنوعی از طریق لامپ‌های LED و همچنین گیاهانی که توانایی رشد در فشار کم را داشته باشند، تحقیق می‌کنند.
خطر بعدی خطر امواج فرابنفش خورشید است، کشاورزان مریخی با مساله امواج خطرناک خورشید مواجه خواهند شد. البته راه‌هایی برای ساخت سپرهای پوششی بر سطح مریخ وجود دارد که استفاده از آنها ضروری است اما تولید و پرورش غذا را بسیار گران می‌سازد.
با تمام مسائل و مشکلات پیش رو دانشمندان بر این عقیده‌اند که پروژه سفر به مریخ و استقرار در آنجا پله پله به حقیقی‌تر شدن نزدیک‌تر می‌شود.