خاطرات زیبا از سرداران شهید و رزمندگان

آقا هم گریه كرد !


در بیمارستان شهید مصطفی خمینی تهران بستری بودم. مجروحین زیادی روی تخت‌های بیمارستان دراز كشیده بودند. به ما اطلاع دادند كه بعد از ظهر مردم برای عیادت می‌آیند. با شنیدن این حرف خوشحال شدیم و خودمان را جمع و جور كردیم و منتظر ماندیم. عید سعید غدیرخم بود. ساعت 3:30 بعد از ظهر متوجه شدیم كه آقای خامنه‌ای (ریاست جمهوری)، آقای رفسنجانی (رییس مجلس شورای اسلامی) و آقای كروبی (رییس بنیاد شهید انقلاب اسلامی) به همراه تعدادی از مسؤولین وارد بیمارستان شدند. آن‌ها به اتاق مجروحین می‌رفتند و بعد از سلام و احوالپرسی ، از زحماتشان تقدیر و تشكر می‌كردند، تا این‌كه نوبت به اتاق ما شد. آن‌ها پس از احوالپرسی از تك تك مجروحان اتاق، كنار تخت برادر مجروحی كه هر دو دست و پایش را از دست داده بود، ایستادند. با او احوالپرسی كردند و علت مجروحیتش را جویا شدند. ایشان بیان كرد كه دانش آموز كلاس پنجم ابتدایی هستم كه برای دادن امتحان به مدرسه رفته بودم. بعد از امتحان داشتم بر می‌گشتم كه مورد اصابت تركش موشك عراقی قرار گرفتم و دست و پایم را از دست دادم. همین طور كه صحبت می‌كرد اشك از چشمان آقای خامنه‌ای جاری ‌شد. دانش آموز با دیدن گریه ایشان ناراحت شد و گفت: آقای خامنه‌ای من كه از شما خواسته‌ای‌ نداشتم كه شما دارید گریه می‌كنید. تازه من كه برای اسلام هیچ كاری انجام نداده‌ام، مگر شهید بهشتی نگفته است كه بهشت را به بها دهند نه به بهانه. برای همین من هم امروز به بهانه این كه دست و پایم را از دست داده‌ام اجری ندارم بلكه باید كار و تلاش كنم و از طریق خدمت به خلق خدا ثوابی كسب كنم تا بهشتی شوم. بعد برگشت و به او گفت: آقای خامنه‌ای از شما می‌خواهم كه به پزشكان بگویید مرا زودتر درمان كنند تا بتوانم درسم را بخوانم و از این طریق به كشورم خدمت كنم. همه‌ی حاضرین در اتاق ، از صحبت این نوجوان ، متعجب شدند.
محمد حاجیلری

***

قلبم آتش گرفت

در بخش اعصاب بیمارستان قائم مشهد بستری بودم. برادر مجروحی به نام كاظم رضایی به علت ناراحتی اعصاب در بخش ما بستری بود. می‌گفت در عملیات خیبر مجروح شده‌است. ایشان فقط گردنش حركت می‌كرد و بقیه اعضای بدنش تكان نمی خورد. بعد از دوازده روز بستری بودن در بیمارستان ، تعدادی از اعضای خانواده‌اش به ملاقاتش آمدند. وقتی مدت ملاقات به پایان رسید و اعضای خانواده‌اش از كنارش رفتند. شروع كرد به گریه كردن. همین طور كه گریه می كرد امام زمان (عج) و امام رضا(ع) را صدا می‌زد و اشك می‌ریخت. من كه با دیدن گریه‌هایش تعجب كرده بودم پیشش رفتم و گفتم: كاظم جان چه شده‌است ؟ چرا گریه می‌كنی؟ تو كه در این مدت از همه ساكت‌تر بودی چرا امشب ناراحت هستی ؟ شما كه باید به خاطر آمدن خانواده‌ات خوشحال باشی خدا را شكر كن . هر چه تلاش كردم تا او را آرام كنم نتوانستم. برای این‌كه ببینم موضوع از چه قرار است، علت ناراحتی‌اش را جویا شدم. چیزی نمی‌گفت و همین طور گریه‌می كرد. وقتی اصرار زیاد مرا دید گفت: محمد جان نمی‌دانم امروز ملاقات كننده‌های مرا دیدی یا نه؟ گفتم: دیدم. گفت: امروز همسرم تنها فرزندم ـ فاطمه را به همراه خودش به ملاقاتم آورد، وقتی دخترم را دیدم خیلی خوشحال شدم و خون دیگری توی رگ‌هایم جاری شد. من دخترم را خیلی دوست دارم همیشه وقتی فاطمه را می‌دیدم، او را بغل می‌كردم و می‌بوسیدم اما امروز كه بچه‌ام را كنارم روی تخت گذاشتند. هر چه تلاش كردم تا او را در آغوش بگیرم و ببوسم، دست‌هایم حركت نكرد و آخر نتوانستم بعد از مدت‌ها جدایی از فرزندم او را در آغوش بگیرم و ببوسم و این امر باعث شد كه قلبم آتش بگیرد.
محمد حاجیلری
***

عاقبت سردردم خوب شد.

در عملیات طریق‌القدس ، راننده آمبولانس بودم . در حد فاصل سوسنگرد و كرخه نور مستقر بودیم . عملیات هم شروع شده بود . مقداری از بچه ها در درگیری با دشمن مجروح شده بودند . از منطقه بی سیم زدند و برای انتقال مجروحان در خواست كمك كردند . من به اتفاق 15 نفر از بچه های بسیجی ماشین ها را روشن كردیم و به طرف منطقه عملیاتی حركت كردیم . وقتی به منطقه رسیدیم . دیدم تعدادی مجروح روی زمین افتاده اند . حال بعضی هایشان خیلی وخیم بود . با دیدن مجروحان سریع دست به كار شدیم و آن ها را برای انتقال به پشت جبهه ، سوار ماشین‌ها كردیم . البته همه‌ی ماشین هایی كه به منطقه آمده بودند آمبولانس نبودند؛ چرا كه درزمان بنی صدر خائن ما از همه لحاظ در تنگنا و مضیقه بودیم . برای همین بچه هایی را كه مجروحیت آن ها بدتر بود ، در آمبولانس گذاشتیم و آن هایی را كه زخم سطحی تری داشتند ، توسط وانت جابجا كردیم . آتش دشمن خیلی سنگین بود . از آسمان و زمین گلوله‌ می بارید و مجال هر كاری را از آدم می گرفت . در آن شرایط رعب آور من به اتفاق یكی از برادران ، دو نفر از مجروحان را پشت وانت گذاشتیم . تا به اورژانس برسانیم . در آن شرایط من با خدایم صحبت می كردم و از او می خواستم كه خدایا من كه لیاقت شهادت را ندارم ،خودت كاری كن تا بتوانم زودتر این مجروحان را به عقب برگردانم . بیماری سردرد داشتم كه حدود یك سال و نیم آزارم می داد و امانم را بریده بود. همان شب از خدا خواستم كه بیماری‌ام را از من دور كند تا بهتر بتوانم به رزمندگانش خدمت كنم . وقتی مجروحان را به اورژانس منتقل كردم متوجه شدم كه سر دردم خوب شد .
علی عرب
***

سرباز امام زمان (عج ) اشتباه نمی كند

سال 1362 در تیپ مالك اشتر، آماده برای انجام یك عملیات برون مرزی شدیم. از این كه این بار دوستان نزدیكم «ابو داوود» پیرمردی ازكربلا . «ابومحمد» جوانی ازبغداد و «ابو حسن» از بچه‌های «كاظمین» مرا در این ماموریت همراهی می كردند، بسیار خوشحال بودم. هر كداممان، تجهیزات لازم كه اسلحه‌ی كلاش و یك آرپی‌جی با گلوله‌ی اضافی بود را برداشتیم. هنگام حركت با خودم گفتم تا جایی كه ممكن است، مین‌های كوچك ضد نفر 14 M آمریكایی را دور شال لباسِ كردی ‌ام، جاسازی كنم تا از قدرت مانور بیشتری، هنگام حضورمان در عمق خاك عراق ، برخوردار باشم. پس از طی مسافتی به پایگاهی كه تقریباً 7 كیلومتر با خط مرزی فاصله داشت و محل استقرار مجاهدین عراقیِ حامی جمهوری اسلامی بود، رسیدیم . بر خلاف شب‌های قبل، این بار هوا كاملاً مهتابی بود تا حدی كه با چشم غیر مسلح می شد اطراف را دید. در مسیر راه به تپه‌ سنگی رسیدیم كه از آن‌جا پاسگاه «ریشنِ» عراق به راحتی دیده می شد. كوچك ترین بی احتیاطی و سهل انگاری در خصوص مسایل امنیتی و حفاظتی ، بی تردید موقعیت‌مان را لو می داد. رو به ابوداوود پیرمرد گروه‌مان كردم و گفتم: ابوداوود! تپه‌ی كنار دست پاسگاه عراقی‌ها را می بینی؟ می خواهم هر طور شده خودم را به آن‌جا برسانم و پرچمی را كه همراه من است، روی آن نصب كنم و دور تا دورش را هم مین كاری كنم تا وقتی، تكان‌های مداوم پرچم، توجه عراقی‌ها را به خود جلب كرد و آن‌ها را به طرف خود كشید، مین‌ها منفجر شوند وعراقی ها آسیب ببینند. با وسواس هر چه تمام به اتفاق یكی از دوستان كار را به پایان رساندم و بلافاصله به نزد دوستان مجاهد عراقی‌ام برگشتم. بعد از دقایقی استراحت، برای ادامه‌ی حركت و ماموریت‌مان آماده می شدیم كه ناگهان با عبارت وحشتناك «توكیستی ؟» فردی، از حركت باز ایستادیم. ترس و دلهره سراسر وجودمان را فرا گرفته بود. در فاصله‌ی زمانی كوتاه به حالت نیم خیز، پشت سنگ‌های اطراف تپه اسلحه را به سوی آن فرد ناشناس نشانه گرفتم. در هاله‌ای از تردید بودیم كه آن فرد چه كسی می تواند باشد و وابسته به چه مجموعه‌ای؟ عراقی است یا ایرانی؟ مجاهد است یا ... . ثانیه‌هایی چند با شلیك چند گلوله از سوی گشتی به سوی ما حقیقت لو رفت و ما پی بردیم كه یك گشتی عراقی ساعتی است، ما را زیر نظر گرفته تا در یك فرصت مقتضی، زنده ما را به اسارت درآورد. به لطف خدا با شلیك چند گلوله به سمت آن چند نفر گشتی، توانستیم از شر‍‌‍‍‍‍‍‍‍‍آن‌ها خلاص شویم. عراقی‌های بالای پایگاه ریشن به گمان این كه گشتی، كارش را با موفقیت انجام داده و توانسته ما را بكشد و یا اسیر كند، از انجام هر گونه واكنش پرهیز كردند. شرایط، بغرنج و بحرانی شده بود و دیگر ادامه‌ی حركت به صلاح گروه نبود و هر طور شده باید به عقب برمی‌گشتیم. فرار را برقرار ترجیح دادیم. با دیدن چند گشتی عراقی بر سرعت‌مان افزودیم، گویا عراقی‌ها به حقیقت موضوع و اتفاق پیش آمده، پی برده بودند و تلاش كردند تا هر طور شده ما را به اسارت خود درآوردند. در مسیر عقب نشینی‌مان، فریادهای پیاپی ابوداوود مبنی بر سرعت بخشی هر چه بیشتر به حركت ، ما را به خود آورد، او با ولعی دو چندان، فریاد می كشید و می گفت: حسینی، تو نباید گیر آن‌ها بیفتی. با تمام وجودم دوستی و محبت او را به خودم احساس كردم، او بیشتر از خودش به فكر ر‌هایی من از آن مهلكه بود، در حالی كه او در مقام یك مجاهد عراقی به دلیل همكاری با انقلاب جمهوری اسلامی در صورت اسارت، بیشتر از هر ایرانی دیگر در معرض تهدید بود، كه این امر عمق اعتقاد او را می‌رساند. عمق معرفت ابو داوود آن جا برایم بیشتر مسجل شد كه پس از فرار از مهلكه، او را عصبانی و آشفته دیدم. وقتی علت را جویا شدم، رو به من كرد و گفت: حسینی، قمقمه‌ی آبم را جا گذاشتم. آن‌قدر خود را برای این اشتباه سرزنش می كرد كه حاضر شد. برای جبران آن، همان مسیر را دوباره برگردد. نهایت، اصرارهای من مبنی بر فراموش كردن حادثه، باعث شد او از انجام این اقدام منصرف شود اما جمله‌ی معنی دارش را كه حكایت از عمق معرفت و بینش داشت، هرگز فراموش نمی كنم و آن این بود كه : «سرباز امام زمان كه اشتباه نمی كند.» تا مدت‌ها این عبارتش در ذهنم باقی مانده بود و مرا به فكر و تامل فرو برد. از خدا خواستم كه مرا نیز چون آن مجاهد عراقی از گوهر بینش و معرفت بهره‌مند كند. هر روز پس از آن ماجرا كارمان این شده بود كه با دوربین، به سوی تپه‌ی كنار پایگاه عراقی‌ها كه پرچمی رویش نصب بود، نگاه كنیم تا ببینیم كار پرچم به كجا می كشد تا این كه به لطف و عنایت الهی، یكی از آن روزها برادری ، خبر خوش را به ما رساند و آن این كه، صدای انفجار مهیب مینی ، شنیده شده است. با شنیدن خبر با عجله دوربین را گرفته و به آن‌جا نگاه كردیم. با ندیدن پرچم به یقین رسیدم كه تدبیرم كارساز شد و مین‌های 14M عراقی‌ها را به سزای عمل ننگین‌شان رساندند.
سید رضا حسینی
***

امداد الهی

عملیات لو رفت و معبرهایی كه برای عملیات باز شده بود ، توسط نیروهای عراقی شناسایی شد. وقتی عراقی‌ها فهمیدند كه رزمندگان قصد انجام عملیات را دارند، تلاش كردند كه به رزمندگان بفهمانند كه ما از انجام عملیات با خبر هستیم تا از این طریق آن‌ها را از انجام آن منصرف كنند. با این‌كه بچه‌ها فهمیده بودند كه عملیات لو رفته است ولی این امر هیچ خللی در روحیه و اراده بچه‌ها ایجاد نكرد. آن‌ها تصمیم گرفتند به هر شیوه ممكن منطقه را از وجود نیروهای عراقی پاك كنند. برای همین ، همه نیروها خود را برای انجام یك عملیات گسترده آماده كردند و برای آن آرام و قرار نداشتند. برای شركت در عملیات لحظه‌شماری می‌كردند . قبل از عملیات هوا ابری شد و باران شدیدی شروع به باریدن گرفت. باران نیروهای عراقی را كلافه كرده بود. آن‌ها به گمان این‌كه رزمندگان در این شرایط جوی توانایی انجام عملیات را ندارند، فرمان آماده باش را لغو كردند و به سنگرهای خود برگشتند و مشغول استراحت شدند. بالاخره دستور حركت صادر شد و بچه‌ها هم از این فرصت استفاده كردند و به طرف دشمن به راه افتادند و خودشان را به محل استقرار دشمن رساندند. بارش باران موجب شد كه دشمن متوجه سر و صدای ناشی از جابجایی بچه‌ها نشود. وقتی بچه‌ها به نقطه مورد نظر رسیدند. بعد از مدتی ابرها كنار رفت و آسمان صاف شد. با بیرون آمدن ماه از پشت ابر، زمین مثل روز روشن شد و شرایط برای یك حمله جانانه آماده گشت. پس از هماهنگی‌های لازم دستور حمله صادر شد و بچه‌ها به طرف سنگرهای دشمن حركت كردند. با نزدیك شدن به سنگر دشمن رزمندگان شروع كردند به الله‌اكبر گفتن و تیراندازی كردن. فریاد الله‌اكبر بچه‌ها ، چنان ترسی در دل نیروهای عراقی در حال‌استراحت ایجاد كرده بود كه آن‌ها دست و پایشان را گم كرده بودند. حتی نتوانستند مقاومتی در برابر رزمندگان انجام دهند. تا آن‌ها بیایند بجنبند در عرض 10 دقیقه خط دشمن شكسته شد و تعدادی زیادی از نیروهایش نابود شدند و تلفات سنگینی به آن‌ها وارد شد.
احمد احمدی
منبع:نشریه سبز و سرخ

بيمارستان جنگ
از ابتداي جنگ تا پايان سال 64 من قفقط در آبادان بودم تا زماني كه عمليات والفجر 8 انجام گرفت من توي آبادان بودم و در خدمت بچه هاي رزمنده. خواهران حضورشان يك حضور پيدائي بود اگر خواهري مي خواست از بيمارستانت خارج شود خيلي توي ديد بود و همه هواي اين خواهر را داشتند و تلاش مي كردند تا به آن آسيبي نرسد و خطري او را تهديد نكند. اكثر كارهاي خدماتي بيمارستان ها به عهده ي خواهران بود و از طرف خواهران بسيجي در همه جاي شهر حضور داشتند، در آموزش و پرورش در بنياد شهيد، حتي در كارهاي آتش نشاني و امداد رساني. براي ورود و خورج از داخل شهر آبادان برگه هاي ترددي داشتيم كه با نشان دادن آنها مي توانستيم تردد كنيم، اما هر خواهري كه جاده ي شادگان ماهشهر خارج مي شد و يا حتي به مرخصي مي رفت ديگر اجازه ورود به منطقه جنگي را به او نمي دادند و اين باعث شده بود كه تعداد خواهران بسيار اندك شود، ما هفت نفر بوديم كه مقاومت كرديم و از ترس اينكه دوباره به منطقه راهمان ندهند مرخصي هم نمي رفتيم. كم كم به جاي خواهران، برادران در كارهاي بيمارستان مشغول مي شدند تا زمان عمليات والفجر8 شد ما به يكي از برادران روحاني گفتيم كه اجازه بدهيد ما نيز لباسي رزم پوشيده و در عمليات شركت كنيم او گفت : بچه ها روشون نيست كه به شما بگويند كه شهر را ترك كنيد براي همين كه محدوديت برايتان قائل شده اند. ما حتي براي شركت در نماز جماعت كه بسيار شلوغ مي شد جا نداشتيم يعني براي همين هفتن نفرمان هم جائي نبود. يك روز برادري نزد ما آمد و گفت كه دستور آمده كه شما شهر را ترك كنيد ولي ما مخالفت كرديم و گفتيم همانطور كه در كمبودها و مشكلات و حتي شكست ها حضور داشتيم مي خواهيم در پيروزي نيز سهيم باشيم. اين حق ماست، او رفت و برگشت و گفت : يكي از فرماندهان اجازه مي خواهد با شما حرف زده تا خود شخصاً شما را متقاعد كند. ما هفت نفر جمع شديم تا پاسخي محكم و در خودر به او بدهيم تا نتوانند ما را از ادامه ي حضور در جبهه محروم كنند هركدام چيزي براي گرفتن آماده كردده بوديم كه فرمانده سر رسيد، او خيلي آرام و منطقي گفت:«خواهران محترم شما براي خدا آمده ايد و براي خدا نيز مي رويد. اين جواب محكم بغض را در گلوي همه بچه ها تركاند سپس خودرو آوردند و ما را به اهواز انتقال دادند. بعد از آن قسم خوردم هرجاي اين كشور كه باشم خود را خدمتگزاري كوچك براي بچه هاي رزمنده ي مسلمان بدانم.
سيد معصومه حسيني _اهواز راوي:
منبع: كتاب همپاي مردان خطر - صفحه: 16

نماز پشت خاک ریز
پشت یک خاک ریز نشسته بودیم و رفت وآمد نیروهای عراقی را به دقت زیر نظر گرفته بودیم تا هر گونه تحرک شان را ثبت کنیم.آن قدر به عراقی ها نزدیک بودیم که حتی با هم حرف نمی زدیم و حرف هایمان را با اشاره به هم می فهماندیم. محمد تقی(سردار شهید ابوسعیدی ) اشاره کرد به من و با حرکت لب گفت: وقت نماز مغرب شده.
توی موقعیت بدی بودیم. با اشاره گفتم: برمی گردیم مقر، بعد نماز می خونیم.
خیلی آهسته گفت: معلوم نیست برگردیم. رویش را برگرداند به طرف قبله و تکبیره الاحرام گفت.
راوی: حسن نگارستانی

عادت تدارکاتی
هدایای مردمی به تدارکات گردان رسیده بود. در میان آن ها دو نوع خرما وجود داشت. خرمای مرغوب درجه یک و خرمای درجه دو.تدارکاتی ها عموماً هوای فرماندهی را داشتند و هر چه فرماندهان توصیه می کردند که ابتدا بسیجی ها را تامین کنید، باز هم نمی توانستند این خصلت را فراموش کنند.
مسئول تدارکات طبق عادت، خرمای مرغوب را به سنگر فرمانده گردان برده بود.
روزی بر حسب اتفاق وارد سنگر فرماندهی شدم.کارتن خرما وسط بود. یک خرما برداشتم؛ به دهان بردم و بدون این که منظوری داشته باشم،گفتم:

به به ... به شما خرمای درجه یک داده اند. مثل ما نیستید که ... وضعتان خوب است. بلافاصله پرسید: مگر به شما خرما نداده اند؟
گفتم:چرا داده اند؛ ولی این کیفیت را ندارد.
ناگهان رگ های گردنش متورم شد. با چهره ی برافروخته دست زیر کارتن های خرما زد.همه را برداشت و به طرف سنگر تدارکات دوید. با عصبانیت فریاد زد:
به چه حقی به خودت اجازه داده ای که خرمای مرغوب را به سنگر فرماندهی بیاوری؟
احمد آقا عبداللهی خرماها را گذاشت ویک کارتن از همان خرمای درجه ی دو برداشت و به سنگر فرماندهی آورد.
راوی:مجید مخدومی

دنبال شهادت باشید
بعد از شهادت فرمانده گردان 410،کنار پیکرش نشسته بودیم و گریه می کردیم. علی عابدینی از راه رسید. همین که آن وضع را دید، گفت: ما آمده ایم که شهید بشویم؛ شما گریه می کنید که چرا حاج احمد شهید شد.
همه را حرکت داد. همان طور که جلو می رفتیم، صدایش را می شنیدیم که می گفت: این سعادتی است که نصیب همه ی ما نمی شود.شما باید دنبال شهادت باشید.
راوی: محمد کاظمی

شهید مهدی باکری

دستور بود هیچ کس حق ندارد بیشتر از 80کیلومتر براند.
یک شب داشتم می آمدم. یکی کنار جاده دست تکان داد. نگه داشتم سوار شد.
گاز دادم آمدیم, با سرعت بالا
با هم حرف میزدیم یکی او میگفت یکی من. گفت:"میگن فرمانده تون دستور داده تند نروید, راست میگن؟"
گفتم: فرمانده گفته؟ زدم دنده چهار. این هم به سلامتی فرمانده باحالمون.
مسیرمان تا نزدیک واحدمان یکی بود. پیدا شد دیدم خیلی تحویلش میگیرند. گفتم: کی هستی تو؟ گفت: همان که به افتخارش زدی دنده چهار!!

*** ما اصلاً مراسم نداشتيم. من بودم و ابراهيم و خانواده‌هامان. يك حلقه خريديم به هزار تومان. ابراهيم هم يك انگشتر عقيق گرفت به قيمت صد و پنجاه تومان.
*** صبح روزي كه مهدي مي‌خواست متولد شود، ابرهيم زنگ زد خانه‌ي خواهرش. از لحنش معلوم بود خيلي بي‌قرار است. مادرش اصرار كرد بگويم بچه‌ دارد به دنيا مي‌آيد. گفتم: نه. ممكن است بلند شود اين همه راه را بيايد، بچه هم به دنيا نيايد. آن وقت باز بايد نگران برگردد. مدام مي‌گفت: من مطمئن باشم حالت خوب است؟ زنده‌اي هنوز؟ بچه هم زنده است؟ گفتم: خيالت راحت همه چيز مثل قبل است. همان روز، عصر مهدي به دنيا آمد و چهار روز بعد ابراهيم آمد. بدون اين‌كه سراغ بچه برود، آمد پيش من گفت: تو حالت خوب است ژيلا؟ چيزي كم و كسر نداري بروم برات بخرم؟ گفتم: احوال بچه را نمي‌پرسي. گفت:‌ تا خيالم از تو راحت نشود نه. *** وقتي به خانه مي‌آمد ديگر حق نداشتم كاري انجام دهم، همه‌ي كارها را خودش مي‌كرد. لباس‌ها را مي‌شست، روي در و ديوار اتاق پهن مي‌كرد. سفره را هميشه خودش پهن مي‌كرد. جمع مي‌كرد. تا او بود، نود و نه درصد كارهاي خانه فقط با او بود.
*** آن‌قدر مراعات مرا مي‌كرد كه حتي نمي‌گذاشت ساك سفرش را ببندم و بالاخره يك‌بار پيش آمد كه ساك سفرش را من ببندم. براي اولين بار و آخرين بار. دعا گذاشتم برايش توي ساك، تخمه هم خريدم كه توي راه بشكند. (گره‌ي پلاستيكش باز نشده بود، وقتي ساكش به دستم رسيد.) يك جفت جوراب هم برايش خريدم كه خيلي ازش خوشش آمد. گفتم: بروم دو سه جفت ديگر بخرم؟ گفت: بگذار اين‌ها پاره شوند بعد. (وقت خاكسپاري همين جوراب‌ها پايش بود.) تمام وسايلش را گذاشتم توي ساكش، زيپش را بستم، دادم دستش. سرش را انداخت پايين گفت: قول بده ناراحت نشوي ژيلا. گفتم: چي شده مگه؟ گفت:‌ ممكن است به اين زودي نتوانم بيايم ببينمتان. *** گفت: من ازت شرمنده‌ام ژيلا. تمام مدت زندگي مشتركمان تو يا خانه‌ي پدر خودت بودي يا خانه‌ي پدر من. نمي‌خواهم بعد از من سرگرداني بكشي. به برادرم مي‌گويم خانه‌ي شهرضا را برايتان آماده كند. موكت كند، رنگ بزند، تميزش كند كه تو و بچه‌ها بعد از من پا روي زمين يخ نگذاريد، راحت باشيد. راحت زندگي كنيد. *** آخرين‌بار سه‌شنبه تماس گرفت. ساعت چهار و نيم عصر شانزده اسفند. چند بار گفت: خيلي دلم برات تنگ شده، گفت: مي‌خواهم ببينمتان. اگر شد كه بيست و چهار ساعته مي‌آيم مي‌بينمتان و برمي‌گردم. اگر نشد يكي را مي‌فرستم بيايد دنبالتان. مي‌آييد اهواز اگر بفرستم؟ سختت نيست با دو تا بچه. و من با خوشحالي گفتم: «با تمام سختي‌هايش به ديدن تو مي‌ارزد. يك هفته گذشت اما نه ابراهيم تماس گرفت و نه آمد.» *** ساعت 2 بعدازظهر اخبار اعلام كرد، فرمانده‌ي لشكر حضرت رسول (ص) شهيد شد. من داخل ميني‌بوس بودم. آبروداري را گذاشتم كنار، از ته دل جيغ كشيدم. جلوي مسافرهايي كه نمي‌دانستند چي شده. سرم سنگين شده بود از جيغ‌هايي كه مي‌زدم. *** دلم مي‌خواست ببينمش. كشو را آرام‌آرام باز كردند. اما آن ابراهيم هميشگي نبود. چشم‌هاي هميشه قشنگش نبود. خنده‌اش نبود. اصلا! سري نبود. هميشه شوخي مي‌كردم مي‌گفتم: «اگر بدون ما بروي گوش‌هايت را مي‌برم مي‌‌گذارم كف دستت. خيلي ازش بدم آمد. گفتم: تو مريضي ماها را نمي‌توانستي ببيني. ابراهيم چه‌طور دلت آمد بياييم اين‌جا چشم‌هايت را نبينيم. خنده‌هايت را نبينيم. سر و صورت هميشه خاكيت را نبينيم. حرف‌هايت را نشنويم. *** روزهاي آخر يك‌بار به من گفت: دلم خيلي برايت تنگ مي‌شود ژيلا، اگر بروم، اگر تنها بروم، و با اين كلامش آتش به جانم زد.

راوي:ژيلا بديهيان
منبع:كتاب به مجنون گفتم زنده بمان (كتاب سوم _ همت)​

انگار ما آدم نیستیم...

انگار ما آدم نیستیم...

[h=2]نوروز در جبهه[/h]

تازه کار بودم و هنوز خیلی چیزارو بلد نبودم ، اشتباه بزرگی کرده بودم و روی نگاه کردن به بقیه رو نداشتم ، به خصوص حسین ... حسین در عین اینکه از من خیلی بزرگتر بود ، هم بهترین دوستم بود و هم مسیول ارشد همه ما... با هزار حول وبلا وارد ساختمون شدم ، هر قدم که به اتاق نزدیکتر میشدم اظطراب واسترس وحس شرمندگی از بقیه وحسین بد جوری بادلم بازی میکرد.... باهزار بیم وامید در اتاق رو باز کردم و وارد شدم ، برعکس انتظار من ، دیدم خیلی گرم همه منو تحویل گرفتن و اصلا انگار نه انگار اتفاقی افتاده... ​

اول خواستم بگم جریانو ، اما دیدم که اصلا فضا مناسب نیست و خوب نیست شادی رو خراب کنم و ضد حال بزنم، منم هیچی به روم نیاوردم و خلاصه مدتها گذشت از اون ماجرا..​

دیگه حسینی وجود نداشت .. حسین مارو تنها گذاشته بود ، اما خودش به آرزوش رسید ه بود ... ​

یه روز وقتی راجب حسین با بقیه صحبت میکردیم ، از بقیه پرسیدم راستی چرا اونروز که من اومدم هیشکی هیچی به من نگفت؟؟ چرا همه خوب بودین...؟؟ بقیه از حرف من تعجب کردن که من راجب به چی حرف میزنم.... وقتی توضیح دادم که چیو میگم ، دوباره یاد حسین تو دلهای همه زنده شد... یاد مردونگیاش ، یاد معرفتاش ، یاد شرافتش.... من اونروز چیز بزرگی رو یاد گرفتم از حسین ، اون خواسته بود که به ما بفهمونه وقتی کسی اشتباهی کرد ، شما بپوشونینش ، به روش نیارین ، خوردش نکنین ... حسین به هیچکس چیزی نگفته بود و خودشم هیچ وقت به روم نیاورد که چیزی میدونه...​

حسین یادگارای زیادی برای من گذاشت ، نه فقط برای من ، بلکه برای هر کی که میشناختتش...اما این یادگاریش بزرگترین یادگاری بود که از حسین به من رسید ... همیشه و هر کجا ، هر چیزی در مورد کسی فهمیدین ویااگه کسی اشتباهی کرد ،انگار نه انگار که چیزی میدونین ، هیچ وقت به روش نیارین ، هیچ وقت خوردش نکنین ، نزارین شکسته بشه ، نزارین حتی ذره ای آب تودلش تکون بخوره ، غرور و شخصیتشو همیشه حفظ کنین.... قطعا اون خودش یه روزی میفهمه ماجرارو مثل من ، و هم متنبه میشه و هم شرمنده اما هیچوقت خوردنمیشه و اینکه خودشم یه روزی با بقیه مثل حسین رفتار میکنه...​

29 بهمن سالگشت پر کشیدن حسینه... روحش شاد ​

[h=2]شهید حاج بصیر ، فرمانده قلبها[/h]

سردار سرتیپ پاسدار شهید ناصر كاظمی ، قائم مقام فرمانده قرارگاه حمزه سیدالشهدا(ع)</H3>


ناصر از زبان ناصر:

من متولد سال 1325 و اهل تهران هستم . فعالیت سیاسی من تقریبا از سال 1356 شروع شد .آن موقع که دانشجوی دانشکده ی تربیت بدنی بودم ، دستگیر شدم و مدت 25 روز در زندان قصر به سر بردم . بعد ازآزادی ، به طور مداوم در حرکت های مردمی و سایر امور انقلاب شرکت میکردم.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی من خیلی زود به سپاه پیوستم و در همان سال 1358 به مدت 3 ماه برای ماموریت به زابل عازم شدم .
بعد از ماموریت حدود بیست روز در تهران بودم که دوباره به عنوان فرمانده ، همراه یک گروهان از نیروهای سپاه به مدت یک و نیم ماه به خرمشهر رفتم .
از خرمشهر که برگشتم ، در پادگان " ولی عصر (عج) " تهران با برادر " بروجردی " آشنا شدم . او که خودش در سپاه منطقه غرب کار کشور مسئولیت داشت ، به من پیشنهاد کرد به غرب کشور بروم . من هم پذیرفتم و با یک گروه 27 یا 28 نفری ، به این منطقه آمدم . الان از آن گروه 2 یا 3 نفر باقی مانده وبقیه همه به شهادت رسیده اند .
وقتی به غرب کشور آمدم ، با پیشنهاد برادر بروجردی از تاریخ 10 دی 1358 ، فرماندار پاوه شدم . آن زمان ، از پاسگاه " قازانچی " تا پاوه ، دست گروهک های ضد انقلاب بود که بعد ها منطقه از آنان پاکسازی شد . 21 ماه فرماندار پاوه بودم که دوازده ماه آن را با حفظ سمت ، فرمانداری فرمانده سپاه پاوه هم بودم . اما در یک عملیات که تیر خوردم و مجروح شدم ، برادر " ابراهیم همت " را به عنوان فرمانده سپاه پاوه معرفی کردم .
الان هم ( 14 مهر 1360 ) به مدت یک ماه است که باز به پیشنهاد برادر بروجردی آمده ام و مسئولیت فرماندهی سپاه کردستان را به عهده گرفته ام .
ناصر از زبان همکاران:
بزرگواری، سلحشوری و ایستادگی او در كنار مردم مظلوم و مسلمان كرد و عشق او به مردم و جدا نمودن آنان از صف ضدانقلاب باعث شد تا علاقه مردم تحت ستم منطقه هر روز نسبت به وی زیادتر شود، تا جایی كه مردم نام «ناصر» را بر روی كودكانشان می گذاشتند و به این نام افتخار می كردند.
تكیه كلام او این بود:
" باید صفوف ضدانقلاب با مردم جدا شود. با ضدانقلاب با قاطعیت و با مردم محروم و مستضعف كرد، با مهربانی هرچه تمامتر رفتار شود. "
شهید كاظمی مجاهدی نستوه، فرماندهی توانا، برادری دلسوز برای مردم، آموزگاری شریف و الگویی مناسب برای دوستان و همرزمانش بود.
تبسم همیشگی و زیبایش كه به موعظه دیگران و ذكر شهدا و توصیف بهشت می پرداخت، زبانزد پرسنل تحت مسئولیت ایشان بود.
ضدانقلاب از سرسختی و شجاعت وی به ستوه آمده بود و به واقع یكی از مظاهر درخشان (اَشِداء علی الكفار، رحماء بینهم ) بود .
و امروز فاصله ما با یاران امام به درازای فراموشی یک عهد ازلی با امام و شهداست.
شجاعت ناصر:
شهید كاظمی در قبل از انقلاب، زمانی كه رژیم حاكم بود و ورزشكاران آمریكایی به خاك ایران عزیز آمده بودند،‌ با تنی چند از دانشجویان و دوستان خود تصمیم‌ می‌گیرد كه پرچم آمریكا را به آتش بكشند و در زمانی كه ورزشكاران این كشور وارد استادیوم می‌شدند، با این حركت شجاعانه خودشان ، باعث شدند كه در آن زمانی كه حكومت شاه حاكمیت مطلق خود را بر این سرزمین عزیز داشت، بتوانند آن رعب و وحشتی را كه حكومت ایجاد كرده بود، بشكنند و بر این اساس مورد شناسایی قرار می‌گیرند و پس از دستگیری روانه زندان می‌شوند و به خاطر روحیه شاداب و پرطراوتی كه ایشان داشت و همچنین روحیه ورزشكاری كه در ایشان بود، پس از اینكه به زندان قصر منتقل می‌شوند، با پویندگی و شادابی خود ، بطور كامل هوا و فضای زندان قصر را تغییر داده بودند و در آنجا اقدام به تشكیل مسابقات ورزشی كرده بودند برای تجدید قوا و تجدید روحیه كسانی كه در آنجا بودند و پس از اینكه بر اثر تظاهرات و مجاهدات ملت مسلمان، دولت وقت مجبور به آزادی ایشان می‌شود، بعضی از افرادی كه در داخل زندان بودند از آزادی ایشان به این لحاظ نگران بودند و می‌گفتند كه وقتی ایشان از زندان می‌رود بیرون این حال و هوا و صمیمیتی كه در بین بچه‌ها برقرار شده ما فكر می‌كنیم كه دچار نقصان بشود .
شهادت ناصر:
در اوایل سال 1361 ازدواج كرد ولی تاهل او، تاثیری بر حضور فعالش در میادین نبرد نداشت، بلكه هر روز فعالتر و خالصتر از روز پیش، وظایف و مسئولیتهای محوله را دنبال می كرد. تا اینكه سرانجام پس از آخرین ماموریت خود به شمال كردستان در تاریخ 6/6/1361 در حین پاكسازی محور پیرانشهر – سردشت در یكی از روستاهای سردشت به آرزوی دیرینه اش نایل شد و به سوی معشوق پر كشید و كردستان یكپارچه در سوگ او عزادار شد.


ناصر در کلام امام :
شهادت کاظمی غم سنگینی را روی شانه ما گذاشت وقتی به خدمت امام (ره) رسیدم، خبر شهادت او را به اطلاع ایشان رساندم امام با چشمانی اشک‌آلود فرمودند:« ما فرماندهان غرب را زنده می‌خواهیم».
خیلی زود یاران امام (ره) یکی پس از دیگری از این دیار خاکی رخت بربستند و اسطوره‌ای شدند که امروز فاصله ما با آن‌ها به درازای فراموشی یک عهد ازلی با امام و شهداست.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد

شهید ناصر کاظمی :
فرزند درویش
محل تولد تهران
سال تولد 12/3/1335
محل شهادت پیرانشهر
سال شهادت 6 /6/1361
محل دفن تهران گلزار شهدای بهشت زهرا ( س ) قطعه 24 ردیف 76 شماره 27

شهید جلال افشار
از اصفهان به قم می رفت . صدای آهنگ مبتذلی که راننده گوش می کرد جلال رو آزار می داد . رفت و با خوشرویی به راننده گفت : اگه امکان داره این نوار رو خاموش کنید یا برا خودتون بذارید . راننده با تمسخر گفت : اگه ناراحتی می تونی پیاده شی!
جلال رفت توی فکر ... هوای سرد و بیابان تاریک و ...
قصد کرد وجدان خفته راننده رو بیدار کنه. این بار به راننده گفت : اگه خاموش نکنی پیاده می شم .
راننده هم نه کم گذاشت و نه زیاد .پدال ترمز رو فشار داد و ایستاد و گفت : بفرما !
جلال پیاده شد . اتوبوس هنوز خیلی دور نشده بود که ایستاد . همینکه جلال به اتوبوس رسید . راننده به جلال گفت : بیا بالا جوون نوار رو خاموش کردم .
وقتی سال ها بعد خبر شهادت جلال رو به آیت الله بهاء الدینی دادن . ایشون در حالی که به عکسش نگاه می کرد فرمود : امام زمان (عج) از من یه سرباز خواست من هم صاحب این عکس رو معرفی کردم .

(خاطره زیبا از تفحص)

ساعت 15 : 4 دقيقه بعد از ظهر دوشنبه است . كارم در مكتب تمام شده و به ترمينال مسافربري آمده ام . هيجان تمام وجودم را فرا گرفته است . دوستان يك به يك مي رسند . قرار است اتوبوس تا 10 دقيقه ديگر حركت كند . موج دلواپسي در دل همراهان در تلاطم است كه بالاخره خانم حيدري مي آيد با آرامشي وصف ناپذير او كمي هم از جانب همراهان سرزنش مي شود . اتوبوس به سمت اهواز حركت مي كند . در مسير آفتاب ذره ذره پايين مي آيد و جاي خود را به مهتاب مي دهد .
خواهران با آب و خرما روزه هايشان را باز مي كنند اما هنوز دلواپسي از اينكه در اهواز اگر با بد قولي مواجه شويم چه بايد بكنيم نقل قول مجلس است . اما حيدري هنوز هم آرام است به اهواز مي رسيم ، هنوز بقيه مسافران پياده نشده اند كه كسي خانم حيدري و همراهان را صدا مي زند .
پياده كه مي شويم در مقابل خويش رزمنده اي را مي بينيم كه وقارش مرا به 12 – 10 سال پيش باز مي گرداند با صداي نا آشنا ولي دلنشين . لهجه اش برايم نا شناخته نيست بل بسيار آشناست اما موج صداقت صدايش تا به حال به ندرت به گوشهاي گناهكارم رسيده است .به خود كه مي‌آيم حال حيدري را درك مي كنم ، عجيب است پس كجا رفت آن همه دلواپسي از آينده ، آيا اين غفلت از آينده به خاطر تضمين شدن حال ، در خلوص برادر لطفي نيست . در طول مسير نواي يا رقيه ( س ) كه از نوار به گوش مير سد بي اختيار مرا به ياد دوستان مشتاق در دارالقرآن حضرت رقيه ( س ) مي اندازد كه به دلايل مختلف نتوانستند به اين سفر بيايند . به پادگان شهيد محمودوند مي رسيم از در كه عبور مي كنيم ديگر در اين دنيا نيستيم . به محل استقرار كه مي رسيم بچه ها وضو مي گيرند و به نماز مي ايستند . اما اين نماز ان نماز هميشگي نيست .سجده ها طولاني تر شده اند گويي به وسعت بندگي تمام مخلوقات جهان .يك نفر جانمازي محقر ولي مصداق واقعي عظمت عشق به الله را بيرون آورده و قامت مي بندد . جانمازي كه از يك شهيد به ارث رسيده است . به همراه برادر لطفي به طرف معراج شهدا در حركتيم همراهان در پرسش كه با چه چيزي مواجه خواهند شد . در حسينيه باز مي شود ، پرده كه كنار مي رود عطري دلكش به بيرون مي تراود و بي اختيار همراهان را به ياد شبهاي مصلاي شهرمان مي اندازد . شبهايي كه تا صبح ميهمان كاروان شهداء بوديم و دلهاي عاشق مشتاقتر مي گردد . داخل كه مي شويم چشم به ياري انديشه مي شتابد و در عين ناباوري 5 نور مي بينيم 5 ستاره از سلاله خورشيد ، باران اشك چهره همراهان را مي شويد من حال عجيبي دارم برعكس دوستان در چند قدمي پيكرها ايستاده ام ، نمي دانم چرا پاهايم سست شده است . مي نشينم ، به خود مي آيم و اين آغاز دوباره عشق بازي است ، سجده شكر بجا مي آورم به شكرانه رحمت و مرحمتي كه خداوند سبحان به من ارزاني داشته . اجازه مي گيرم وپيش مي روم بر لبانم اين زمزمه است « كجاييد اي شهيدان ..... » و صداي گريه است در ميانمان به عرش مي رسد ......
سفره گسترانيده شده و باز هم كار دنيا ما را مجبور به ترك معشوقمان مي كند . برادر لطفي وارد مي شود و به نماز مي ايستد ، قامت بر بندگي معبود كه مي بندد مرا به ياد روزي مي اندازد كه براي اولين بار به طلائيه رفته بوديم ، آنروز در كنار ضريح پاك شهداءِ با چشماني اشك بار زبان به گله وشكايت باز كرده بوديم ، از وضع زمانه و تنها ماندن علي دوران ، به ناگاه متوجه مردي شدم ايستاده و سربه پروردگار عالم خم كرده و سبزي لباسش زردي آفتاب را به شرم وادار نموده ( آخر آن موقع به دور حسينيه اين حصارهاي حصيري وجود نداشت .) ناشناسي بود آشنا از تبار پير جماراني و چون خورشيد مي رفت كه در افق پنهان شود من چهره آن مرد آسماني را از روبرو ديدم . بلي او سردار قلب تمام بچه هاي تفحص بود . همان باقر زاده كه عكسش را بارها در مجلات به چشم ديده ولي چنين به دل نسپرده بودم .

حاج حسین علمدار


... وقتی از این کانال که سنگرهای دشمن را به یکدیگر پیوند می داده اند بگذری ، به « فرمانده » خواهی رسید ، به علمدار .
اورا از آستین خالی دست راستش خواهی شناخت . چه می گویم چهره ریز نقش و خنده های دلنشینش نشانه ی بهتری است. مواظب باش ، آن همه متواضع است که او را در میان همراهانش گم می کنی . اگر کسی او را نمی شناخت ، هرگز باور نمی کرد که با فرمانده لشکر مقدس امام حسین (ع) رو به رو است .
ما اهل دنیا ، از فرمانده لشکر ، همان تصویری را داریم که در فیلم های سینمایی دیده ایم . اما فرمانده های سپاه اسلام ، امروز همه آن معیار ها را در هم ریخته اند.
حاج حسین را ببین ، او را از آستین خالی دست راستش بشناس . جوانی خوشرو ، مهربان و صمیمی ، با اندامی نسبتا لاغر و سخت متواضع. آنان که درباره او سخن گفته اند بر دو خصلت بیش از خصائل وی تاکید کرده اند: شجاعت و تدبیر .
حضور حاج حسین در نزدیکی خط مقدم درگیری، بسیار شگفت انگیز بود . اما می دانستیم او کسی نیست که بیهوده دل به دریا بزند. عالم محضر خداست و حاج حسین کسی نبود که لحظه ای از این حضور ، غفلت داشته باشد . اخذ تدبیر درست ، مستلزم دسترسی به اطلاعات درست است. وقتی خبردار شدیم که دشمن با تمام نیرو ، اقدام به پاتک کرده ، سرّ وجود او را در خط مقدم دریافتیم.
- شهید مرتضی آوینی-

نيروها گیر کرده بودند پشت خاکریز عراقی‌ها. قایق گشتی هر لحظه ‌نزدیکتر می‌شد. بد اوضاعی بود. بچه‌ها ‌پرسیدند: نظرت چيه؟ چه کار کنیم بهتره؟ حاجی با آرامش همیشگی گفت: هیچی. «و جعلنا...» بخوانید.
کد خبر: ۳۱۸۶۴۲
تاریخ انتشار: ۲۶ ارديبهشت ۱۳۹۲ - ۱۱:۵۵

نام احمد اميني براي فرماندهي گردان 410 غواص خاتم‌الانبيا از لشكر 41 ثارالله مورد توافق همه فرماندهان و نيز نيروهاي رزمنده بود. احمد روستازاده‌اي از محمد آباد رفسنجان كه سال‌ها نگين رزمندگان لشكر بود، خيلي شيفته داشت. نيروهايش عاشقش بودند.

خاطرات زير تنها چند چشمه از آن مهرباني‌ها و معنويت‌هاست:

بزرگ اما کوچک

جثه‌اش لاغر بود که رفت به بسیج و بی مقدمه گفت: می‌‌خواهم بروم جبهه. قد و قواره‌اش را که دیدند، به او خندیدند. یکی گفت: بچه برو بره‌هایت را بچران. خیلی ناراحت شد اما کوتاه نیامد. گفت: پدر من یک کشاورز است. من همیشه به او کمک می‌‌کنم. اگر لازم باشد در جبهه هم گوسفند می‌‌چرانم و شیرشان را می‌‌دوشم. وقتی دیدند دست‌بردار نیست، فرستادندش تا درخت‌های پایگاه را هرس کند. کار هرس که تمام شد، گفت: من عرضه هر کاری را دارم و تا به جبهه نروم، دست‌بردار نیستم.
سنگ صبور

معروف بود که حاجی در جبهه با کلامش بچه‌ها را نوازش روحی می‌‌دهد. با وجود حاجی هیچ کس احساس تنهایی و غربت نمی‌کرد. همواره به سنگرها و چادرهای گردان سرکشی می‌‌کرد. همراه رزمنده‌ها غذا می‌‌خورد. با تک تك آنها نشست و برخاست داشت. با بچه‌ها درد دل می‌‌کرد و سخنانشان را می‌‌شنید. بین هیچ کدام از نیروهای گردان فرق نمی‌گذاشت. به همه ‌‌یکسان احترام می‌‌گذاشت؛ حتی در تقسیم امکانات این یکسان‌نگری را رعایت می‌‌کرد. هیچ گاه به نیروهای تحت امرش جسارت نمی‌کرد. بهترین امكانات را برای آنها تهیه می‌‌کرد. وقتی تمرینات سخت می‌‌شد، مدام می‌‌گفت: بچه‌ها، از دست من که ناراحت نیستید؟ اگر شما را اذیت می‌‌کنم مرا ببخشید. مجبوریم که این آموزشها را بگذرانیم.

آيه «و جعلنا» بخوانید

گیر کرده بودند پشت خاکریز عراقی‌ها. قایق گشتی هر لحظه ‌نزدیکتر می‌‌شد. بد اوضاعی بود. بچه‌ها ‌پرسیدند: نظرت چيست؟ چه کار کنیم بهتر است؟ حاجی با آرامش همیشگی گفت: هیچی. آيه «و جعلنا» بخوانید.

زمزمه غریبانه بچه‌ها آغاز شد. حاجی هم زیر لب زمزمه می‌‌کرد. قایق عراقی‌ها هر لحظه نزدیک و نزدیکتر می‌‌شد، به قدری که بالاخره لبه پلاستیکی اش گرفت به دست حاجی. لحظه سختی بود. حاجی همچنان داشت و جعلنا می‌‌خواند. پس از چند دقیقه قایق عراقی راهش را گرفت و رفت و نفس راحتی کشیدیم.

به دنبال برادر

حسین برادر بزرگش بود که در عمليات والفجر 1 مفقودالاثر شد. پس از شهادت حسین مادرش گفت: حالا که حسین شهید شده و جنازه اش برنگشته، وقتی می‌‌آیی مرخصی چند ماه در خانه بمان، بعد برو به جبهه؛ اما حاجی زیر بار نرفت و گفت: خدا آدم را بر اساس اعمال خودش مؤاخذه می‌‌کند. اگر حسین رفته و شهید شده، خودش سعادتمند شده و به خودش مربوط است. من نمی توانم از قافله ‌‌آنها عقب بمانم. هر کس پاسخگوی اعمال خودش است.

توسل به حضرت زهرا (س)

جلسه آخر بود. چیزی به عملیات والفجر 8 ‌نمانده بود. حاجی داشت در حضور فرماندهان قرارگاه با حرارت وظایف گردانش را تشریح می‌‌کرد. سکوت خاصی بر جلسه حاکم بود. درباره نحوه عبور از اروند به قدری محکم و قاطع سخن می‌گفت که فرماندهان را شک برداشت تا جايي فرمانده قرارگاه سکوت را شکست و پرسید: آقاي یامینی، اگر دشمن وسط آب تو را دید چه کا‌ر می‌‌کنی؛ وسط آب چه کار می‌‌توانید بکنید‌؟
حاج احمد با قاطعیت گفت: معلومه. وجعلنا.‌.‌. می‌‌خوانیم. پس از توسل به حضرت زهرا (س)و دعا براي امام، زد زير گريه.

نگین گردان غواصان

غواص‌ها مثل یک نگین وسط محوطه دوره اش کرده بودند. یکی موهایش را شانه می‌‌کرد. یکی دیگر خاک لباسش را می‌‌گرفت. یکی او را نوازش می‌‌کرد. یکی چشم دوخته بود به صورت حاجی و همینطوری به او نگاه مي كرد.
بساط خنده و شوخي برقرار بود. يكي از بچه‌ها پرسيد: حاجي، دوست داري تركش به كجاي بدنت بخورد؟
حاجي بلافاصله دست گذاشت روي پيشاني اش و گفت: دوست دارم امشب يك بخش از بدنم را در راه خدا بدهم. امام حسين( ع) در اين راه سر داد، من هم دوست دارم یک قسمت از سرم باشد.
وقت خبر شهادتش در بین بچه‌ها پیچید ديدند که ترکش یک قسمت سرش را برده است.

شهیدحاج احمد امینی، فرمانده گردان 410 خاتم الانبیاء، لشکر ثار الله‌ و شهید مهدی جعفر بیگی و دست نوشته شهید احمد امینی برای مادرش: این عکس را در دریاچه نزدیکمان گرفته‌ایم. امیدوارم آن را بپذیرید. خداحافظ ای مادر.

او به آرزويش رسيد

ساکش را برداشت و بند پوتین‌هايش را سفت کرد. مثل دفعه‌های پیش نبود. انگار گرفته بود. بغض داشت این بار. خداحافظی سختی از مادر کرد. سر به زیر داشت. بریده بریده گفت: مادر! یک چیزی می‌‌خواهم بگویم. من همه واجباتم را انجام داده ام. حتي حج رفته ام. حالا دیگر مطمئن هستم که شهید مي‌شوم. بعد رو کرد به بقیه و گفت: در عملیات لباس غواصی تن من است. جنازه ام اگر به دستتان رسید و توانستید مرا بشناسید از روی این لباس زیر و این زیر پیراهن سبز شناسایی‌ام کنید. بعد خداحافظی کرد و رفت.

وقتی خبر شهادت احمد به گوش مادرش رسید، دستهایش را بالا برد و گفت: مادر، خدا تو را رحمت كند. شيرم حلالت. رفتي و به آرزويت رسيدي. فداي يك تار موي علي اكبر امام حسين(ع).

علمدار لشكر

وقتی حاج احمد از سفر حج بازگشت گفت، در مكه با خدا عهد كرده ام در عملیات بعدی شهادت را نصیبم كند‌ و این اتفاق افتاد.

سه برادر بودند كه با هم در جبهه حضور داشتند و هر از گاهی یكی از آنها مجروح می‌‌شد. حسین در والفجر یك در سال 61‌ به شهادت رسید و حاج احمد در سال 64 در والفجر 8 به او پيوست.
سردار حاج قاسم سلیمانی او را علمدار لشكر خطاب می‌‌كرد. مادر ما نه تنها پس از شهادت حاج احمد بی تابی نكرد , بلكه به سراغ دیگر خانواده شهدا می‌‌رفت و به آنها دلداری می‌‌داد.

بخشی از وصیت نامه سردار شهید حاج احمد امینی خطاب به مادرش:

ای مادر فداکارم که سالیان دراز برای فرزند حقیرت رنج‌ها کشیدی، مصیبت‌ها تحمل نمودی که می‌دانم در فراقم قرار نداری. در سختی‌ها زینب کبری(س) را در ذهنت بیاور.
‌ای مادر دلسوزم، سلامم بر تو باد. می‌دانم که از جبهه آمدنم، ناراحت نیستی.
مادرجان من از علی اکبر عزیزتر نیستم و اینک می‌‌دانم که یک موی علی اکبر امام حسین(ع) را به همه وجود من و فرزندان دیگرت عوض نمی کنی.
پس مرا ببخش و خشنود باش که نیمی از دردهای زینب کبری(س) بر تو وزید و حرف همیشگی‌ات که می‌‌گفتی قربان دردهای دلت زینب، برایت معنی شد.
انشاءالله نزد زهرای اطهر(س) رو سفید باشی.

کد خبر: ۳۱۴۹۴۰
تاریخ انتشار: ۰۲ ارديبهشت ۱۳۹۲ - ۱۰:۳۵

در دکترین نظامی کشورهای غربی یا شرقی، رابطه فرمانده با زیردست خودش، تعریف شده است که در آن صمیمیت جایی ندارد.

سرتیپ غلامحسین دربندی درگفت‌وگو با ایسنا با اشاره به مطلب فوق افزود: این در حالی است در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شیوه مدیریت و فرماندهی جدیدی به دنیا معرفی شد. در جنگ‌های دنیا فرماندهی و هدایت نیروها براساس دکترین نظامی غرب یا شرق بنا شده است و آن ترجمه‌ای از آئین‌نامه‌های انسانی است. این امر در جنگ تحمیلی متفاوت بود چرا که مدیریت و فرماندهی آن بر اساس بینش توحیدی بنا شده بود.

وی ادامه داد: در ارتش‌های دنیا رابطه فرمانده و سرباز، رابطه‌ای تعریف شده است که نمی‌توان در خارج از چارچوب آن رفتار کرد اما در جنگ تحمیلی، فرماندهان کشورمان توانستند علاوه بر انجام مسئولیت‌ها و حفظ مراتب فرماندهی، فراتر از آن چارچوب رفتار کنند و رابطه‌ای پدر و فرزندی با سربازان خود داشته باشند.

سرتیپ دربندی با اشاره به بخشی از زندگینامه شهید سرلشکر منفردنیاکی فرمانده «لشکر 92 »‌ زرهی خوزستان خاطرنشان کرد: او با سرباز و‌ افسر رابطه‌ای محبت‌آمیز داشت. یادم می‌آید روزی در جریان عملیاتی به خط مقدم آمد. ما امکاناتی همچون مهمات مورد نیاز و حتی غذای کافی نداشتیم. شهید نیاکی تصمیم گرفت تا ناهار را در کنار ما بماند ما هم با نان خشک و کنسرو لوبیایی که در اختیار داشتیم از او میزبانی کردیم. بعد از ناهار تمام صحبت‌ها و نیازهای ما را در کاغذی یادداشت کرد. احساس کردیم که فقط به خط آمده تا ببیند چه خبر است و بعد از آن فراموش می‌کند که ما چه نیازهایی داریم. اما اینگونه نشد چون چند ساعت بعد تمام نیازهای ما را تامین کرد.

وی همچنین گفت: در جریان «عملیات الی بیت‌المقدس» به شهید نیاکی خبر می‌دهند که دخترش ناخوش است و بهتر است به تهران برود. اما او نمی‌رود. بعد از چند روز دوباره به او می‌گویند که دخترت به سرطان خون مبتلا شده است. اما او باز هم در جبهه می‌ماند تا اینکه پزشکان درمان دخترش را ناممکن می‌دانند و حال او وخیم می‌شود و پس از چند روز از دنیا می‌رود. همسرش با او تماس می‌گیرد که حداقل در مراسم ختم و تشییع جنازه دخترشان حاضر شود اما سرلشکر شهید نیاکی در نامه‌ای به همسرش می‌نویسد که من چطور این رزمندگانی را که در جبهه می‌جنگند و مانند فرزندان من هستند و هر روز تعدادی از آنها شهید می‌شوند، تنها بگذارم. در شهر کسی هست که تابوت فرزندمان را بلند کند اما در این جا کسی نیست که پیکرهای این شهدا را از زمین بلند کند.

سرتیپ دربندی ادامه داد: بعد از پایان عملیات عملیات بیت‌المقدس شهید نیاکی به منزلش رفت. از آنجایی که نیمه‌های شب به خانه رسیده بود به اتاق دخترش می‌رود و تا اذان صبح اشک می‌ریزد. وقتی برای نماز از اتاق بیرون می‌آید به همسرش می‌گوید که سبک شدم.

وی ادامه داد:اگر این بینش توحیدی در خطوط مقدم جبهه‌ها نبود تحمل شرایط دشوار جنگ بسیار مشکل می‌شد و سهم فرماندهان دفاع مقدس در این زمینه هم غیرقابل انکار است. این بینش توحیدی برگرفته از مکتب نهج‌البلاغه حضرت علی(ع) است. هر آنچه که حضرت علی (ع) در خطبه‌ها و همچنین نامه‌هایش به فرماندهانشان همچون ممالک اشتر یا ابوذر و سلمان گفته بود در جنگ تحمیلی نیز استفاده شد.

سرتیپ دربندی در پایان گفت: شیوه مدیریتی هشت سال دفاع مقدس که در ظاهر فرماندهی نظامی جلوه‌گر شده است را هم می‌توان با مدیریت فرهنگی‌،اقتصادی‌،سیاسی و اجتماعی امروز منطبق کنیم.

در عمليات والفجر 8 ، از طرف شهيد بابايي مسئول دستة پروازي بودم . روز سوم يا چهارم آزاد سازي فاو بود . عراقي‌ها جلو نيروهاي پيادة ما مقاومت مي‌کردند و آمادة حمله شده بودند . در همان ايام ، نزد برادر رحيم صفوي – فرمانده وقت نيروي زميني سپاه – رفتم .
ایشان گفتند:
شما چکار مي‌توانيد بکنيد ؟
پاسخ دادم : هر چه شما بخواهيد ، انجام مي‌دهيم .
آن روز ، پس از مشخص شدن هدف ، با گروهم پرواز کردم . من آخرين هواپيماي دسته بودم که از زمين بلند شدم .
وضع آشفته‌اي بود . از هر طرف ، گلوله مي‌باريد . هر کدام از هواپيماها که مي‌رفتند ، صدمه ديده ، برمي‌گشتند .
من صدمه ديدن يکي از هواپيماهاي خودي را ديدم . آن هواپيما را « سروان اسدزاده » هدايت مي‌کرد . ناگهان آتش گرفت و در حالي که از مسير منحرف شده بود ، با سر به زمين خورد و اسدزاده درجا به شهادت رسيد . با اين خبرها ، شيطان وسوسة برگشتن را در دلم راه مي‌داد ، ولي ايمان به خدا تقويتم مي‌کرد . به هر حال ، با سرعت خيلي زياد از اروند رد شدم .
ناگهان در عمق 10 کيلومتري خاک عراق ، موشکي به هواپيمايم چنگ کشيد . باک مرکزي هواپيما کنده شد و به سر بال هواپيما چسبيد .
فکر نمي‌کنم تا الآن چنين حادثه‌اي اتفاق افتاده باشد . با ديدن اين حالت ، شروع کردم به خواندن آية وجعلنا (1) کردم و از اهل بيت (ع) کمک خواستم . بمبهاي خود را رها کردم .
در اين فکر بودم که بيرون بپرم يا نه . هواپيما از کنترل خارج شده بود . در همين افکار دست و پا مي‌زدم که ناگهان حس کردم هواپيما در کنترل من است . پرنده‌ام چرخشي 180 درجه کرد و متوجه شدم با سرعت کم و در ارتفاع پايين ، به سمت پايگاه در حرکت هستم . برايم عجيب بود ! خودم هم نفهميدم چطور هواپيما سريع چرخيد و برگشت . به هر حال ، با يک موتور ، سالم و آرام روي باند نشستم .
وقتي پياده شدم ، زير هواپيما را نگاه کردم . ديدم سوراخي حدود نيم متر – زير هواپيما – ايجاد شده و موتور سمت چپ هم به طور کلي منهدم شده است . اين سالم برگشتن را من ، جز با امداد غيبي تفسير نکردم . آن حادثه ، تأثير زيادي بر روحم گذاشت .

1- وَجَعَلْنَا مِن بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لاَ یُبْصِرُونَ

در برابرشان دیواری کشیدیم و در پشت سرشان دیواری و بر چشمانشان ، نیزپرده ای افکندیم تا نتوانند دید


برگرفته از کتاب اعجوبه قرن -خاطرات شهید سرلشکر خلبان مصطفی اردستانی -
تحقیق و تالیف: علی محمد گودرزی، حمید بوربور، اباصلت رسولی انتشارات عقیدتی سیاسی نهاجا 1377

نيروهاي تحت امر علي‌اصغر وصالي به «گروه دستمال سرخ‌ها» شهرت داشتند.علت اين نام‌گذاري شهادت يکي از اعضاي جوان اين گروه بود که هنگام شهادت،لباسي سرخ بر تن داشت و هم‌رزمانش به عنوان يادبود وي،تکه‌هايي از لباس او را بر گردن بستند و عهد کردند که تا گرفتن انتقامش، آن را از خود جدا نکنند.

؛ «اينجانب اصغر وصالي سرباز ا... براي جنگ با کفار عازم غرب مي‌گردم، خواهشمندم امام را تنها نگذاريد و يک سوم از آن‌چه از مال دنيا دارم براي نماز و روزه من که قضا شده است، خرج کنيد. امام را حتما ياري کنيد. انقلاب را تنها نگذاريد.»

***
در تاريخ پرافتخار دفاع مقدس اشخاص زيادي به چهره‌هايي شناخته شده و اسطوره‌اي براي نسل‌هاي بعد تبديل شدند. فرماندهان شهيدي که در عين جواني همچون ژنرال‌هاي کارکشته در ميادين جنگ حاضر شده و با افتخارات خود برگ زريني در دفتر انقلاب ثبت کردند.

اما در اين ميان برخي فرماندهان شهيد دفاع مقدس شناخته شده‌تر و برخي ديگر نيز در ميان نسل جوان امروز کمتر شناخته شده‌اند. شهدايي مانند حسن باقري، محمدابراهيم همت، مهدي باکري، جاويدالاثر احمد متوسليان و عليرضا موحددانش را مي‌توان در دسته اول و افرادي مانند شهيدان رضا دستواره، عباس وراميني، عباس کريمي اصغر وصالي و جعفر جنگروي را در دسته دوم جاي داد.

هرچند اين امر دلايل زيادي دارد که جا دارد مورد بررسي قرار گيرد اما در اين مجال سعي شده تا به معرفي اجمالي يکي از همين ستارگان تابناک دفاع مقدس بپردازيم که در عين گمنامي، بيشترين افتخارات را براي نظام اسلامي آفريد.

شهيد علي‌اصغر وصالي طهراني‌فرد

اصغر وصالي در سال 1329 در منطقه دولاب تهران به دنيا آمد و به دليل تقارن ميلادش با ماه محرم، نام او را علي‌اصغر گذاشتند. او در سال‌هاي جواني که شور مبارزه با رژيم فاسد سلطنتي در ميان جوانان موج مي‌زد، توانست با مشقت فراوان از ايران خارج شده و دوره‌هاي چريکي را در ميان مبارزان فلسطيني طي کند.

سپس به ايران آمد و زندگي مخفي خود را شروع کرد تا اين که توسط عوامل رژيم طاغوت بازداشت شد. علي‌اصغر در دادگاه به دوازده سال زندان محکوم و در اواخر سال 56 پس از طي پنج سال و نيم حبس، از زندان آزاد شد. با پيروزي انقلاب، انتظامات زندان قصر را تشکيل داد و در سال 59 وارد تشکيلات نوپاي سپاه پاسداران انقلاب اسلامي شد و از بنيان‌گذاران اصلي بخش اطلاعات سپاه گرديد و مدتي نيز فرماندهي بخش اطلاعات خارجي سپاه را بر عهده گرفت.

از آن‌جايي که روحيه او به هيچ وجه با امور اداري و ستادي سازگار نبود، مسئوليت خود را در ستاد کل سپاه رها کرده و به جبهه غرب شتافت تا به نبرد رويارو با ضدانقلاب و متجاوزان بعثي بپردازد. او و گردان تحت امرش در سخت‌ترين جبهه‌هاي غرب کشور خوش درخشيدند و جمع قابل توجهي از آنان به شهادت رسيدند.

نيروهاي تحت امر علي‌اصغر وصالي به دليل بستن دستمال سرخ بر گردن‌هايشان به «گروه دستمال سرخ‌ها» شهرت داشتند. علت اين نام‌گذاري شهادت يکي از اعضاي جوان اين گروه بود که هنگام شهادت، لباسي سرخ بر تن داشت و هم‌رزمانش به عنوان يادبود وي، تکه‌هايي از لباس او را بر گردن بستند و عهد کردند که تا گرفتن انتقامش، آن را از خود جدا نکنند.

جبهه‌هاي سومار و بازي‌دراز و گيلانغرب جولانگاه دستمال سرخ‌ها بود به‌طوري که عرصه را بر ضدانقلاب تنگ کردند هرچند در اين ميان مبارزه سختي نيز با ضدانقلاب داخلي داشتند که آن روزها در دولت موقت فعاليت مي‌کردند.

روز عاشوراي سال 1359 اصغر وصالي براي شناسايي منطقه و طراحي عمليات به طرف ارتفاعات بالاي تپه در گيلانغرب رفت اما در ميان راه و در تنگه حاجيان بود که بر اثر اصابت گلوله به پيشاني‌اش از بالاي تپه به زمين افتاد. يکي از همرزمانش به نام آقا شمس‌ا... سريع خود را به نزديک او رساند. اصغر اسلحه‌اش را به او داد و گفت: «اسلحه‌ام را بگير تا به دست دشمن نيفتد. جنازه‌ام را هم با خود ببريد.»

***
مريم کاظم‌زاده از خبرنگاران دفاع مقدس و همسر شهيد اصغر وصالي شايد بهترين کسي باشد که بتواند ما را با خصوصيات فردي وي آشنا کند. او مي‌گويد: «يک‌بار شهيد اصغر وصالي که از فرماندهان سپاه بود مرا ديد و گفت که شما خبرنگاران در شهر پشت ميز مي‌نشينيد و از جنگ مي‌نويسيد.

راوي جنگ بايد در صحنه حضور داشته باشد، نه اين که خيلي شجاعت به خرج دهد! و بعد از عمليات چند عکس جنگي بگيرد!» البته اين برخورد تند و عدم اعتماد، احساس غالب فرماندهان و افراد درگير در منطقه بود. از اين موضع مدتي گذشت تا اين که يک روز دکتر چمران گفتند يک گروه مي‌خواهند براي شناسايي به مرز بروند؛ مي‌خواهي بروي؟ من هم از خدا خواسته کوله و دوربينم را برداشتم و راه افتادم.

غافل از اين که سرپرست اين گروه شهيد وصالي است. خلاصه گروه حاضر شدند و دکتر رو به شهيد وصالي گفتند خواهر هم با شما مي‌آيند، سالم مي‌بري، سالم هم تحويل مي‌دهي! شهيد وصالي نپذيرفتند و گفتند منطقه درگيري است. ما بايد از بين دشمن به طرف مرز برويم. دو روز پياده‌روي داريم و... اما بالاخره راضي شدند و خلاصه راه افتاديم.

مسير واقعا سخت بود. خيلي جاها را بايد مي‌پريديم. راه نبود، کوه بود و دره. گروه به علت اين که رزم چريکي را آموخته بودند مشکل نداشتند اما براي من بسيار دشوار بود. سختي بسيار شيريني را پشت‌سر گذاشتيم اما از سفر خسته نشدم. قمقمه نداشتم، آب جيره‌بندي شده بود. هوا به شدت گرم بود. رفتيم و رفتيم تا اين که راهنما نويد يک چشمه را داد. بچه‌ها که به چشمه رسيدند روي زمين افتادند و من به سختي خودم را نگه داشتم.

وقتي به آب رسيديم، يکي از بچه‌ها ليوان آبي را به من داد. من هم به تبع رفتار آن‌ها و اخلاق گذشته‌ام آب را تعارف کردم. شهيد وصالي با تندي گفت اين‌جا جاي تعارف و اين حرف‌ها نيست، سريع‌تر بخوريد بايد برويم. منطقه امن نيست، بايد تا شب نشده به پناهگاهي برسيم. من که مي‌دانستم علت اين برخوردها چيست تحمل کردم و بعد از يک استراحت کوتاه راه افتاديم.»

***
در راه به خانه‌اي رسيديم. برايمان شام آوردند؛ همه خسته و مانده شروع کرديم به خوردن. نان و ماست و دوغ (با سبزي کوهي) و يک مرغ هم بود. شهيد وصالي جز نان و ماست هيچ چيز نخورد؛ آن هم به مقداري کم. هرچه بچه‌ها اصرار کردند، غذا نخورد.

رفت بيرون و گفت گشتي مي‌زنم و برمي‌گردم. بعدها از شهيد وصالي پرسيدم که چرا آن شب شام نخوريد، گفت: «کاش نمي‌دانستم آن خانواده فقط همان مرغ را داشتند! کاش نمي‌دانستم آن خانواده از گروهک‌ها و منافقان به واسطه مذهبي بودنشان چه ضربه‌ها که تحمل نکردند! ياد ژاندارم‌ها افتادم که همه چيز روستاييان را غارت کردند و...»

***
وقتي در کردستان با ايشان آشنا شدم، بعد از مدتي خيلي خودماني از من خواستگاري کردند. من جا خوردم. يعني فکر چنين برخورد و نظري را اصلا نداشتم. فقط پرسيدم: «چرا من؟» ايشان گفتند: «من براي ادامه راه همراه مي‌خواهم و تو با حضورت در شرايط سخت کردستان نشان دادي مي‌تواني همراه من باشي.» و به همين سادگي زندگي ما شروع شد.

کل مدت آشنايي و زندگي ما با هم، يک سال هم کمتر شد. الحق که همراه خوبي هم بودند. تا لحظه آخر سر حرفشان ايستادند. حتي موقع شهادتشان هم با هم بوديم. خلف‌وعده نکرد. فقط خداوند مي‌تواند قضاوت کند که آيا من هم همراه خوبي بودم يا نه؟ يادم است وقتي سرپل‌ذهاب با هم بوديم به من گفتند: «ديگر مثل کردستان نباشد که هر جايي خواستي سرت را پايين بيندازي و بروي. هر جا که صلاح بود با هم مي‌رويم يا حداقل با مشورت برو.»

***
31 شهريور که جنگ شروع شد، من در دفتر روزنامه بودم. آمد خداحافظي. گفتم من هم مي‌آيم. گفت: «شرايط با کردستان فرق مي‌کند، جنگ است!» گفتم مگر کردستان جنگ و درگيري نبود. گفت: «من شناختي از منطقه ندارم. حالا شرايط بد است.»

گفتم مگر در کردستان شرايط خوب بود؟ باز با همان آرامش مخصوص به خودش سکوت کرد و سر تکان داد. من حالا نمي‌دانم کار درستي کردم يا نه گفتم همين حالا از هم جدا مي‌شويم. شما هرجا خواستي برو، من هم به منطقه مي‌روم. تعجب کرد. گفتم همين که گفتم.

من مي‌خواهم بروم. گفت: «حالا برويم خانه.» گفتم در خانه هم اگر خانواده‌ام اين حالت تو را ببينند مانع رفتن من مي‌شوند. من مي‌خواهم بروم. وقتي جديت مرا ديد، پذيرفت. به خانه رفتيم و در مقابل آن‌ها گفت: «زنم است و مي‌خواهم با خودم ببرمش.» و همان شب من کوله‌پشتي خودم را که جهت رفتن به کردستان مي‌بستم، براي دو نفر آماده کردم و به طرف جنوب راه افتاديم.

***
عاشورا بود، نزديک ظهر. آن روز براي عمليات رفته بودند. از صبح التهاب عجيبي داشتم. خب دليلش را سنگيني روز عاشورا مي‌دانستم. در منطقه گيلانغرب بوديم. تير به سرشان خورده بود و ظهر مجروح شده بودند. بعد از نماز مغرب و عشا به من خبر دادند.

به بيمارستان اسلام‌آباد رفتم و تا زمان شهادت بالاي سرشان بودم. شب قبل خواب ديده بودم بسته‌اي را که مال من بود و مي‌گفتند امانت است، يک آقاي سيد با قامت بلند از من گرفت، ابتدا مخالفت مي‌کردم اما در آخر با بغض گفتم بگيريد برداريد، ديگر مال من نيست. خواب را فراموش کرده بودم و درست بالاي سر شهيد وصالي خاطرم آمد.

گفته‌هاي خود وصالي را هم در مورد شکنجه‌هايي که در زندان شاه در ظهر عاشورا به او داده بودند به خاطرم آمد. اصغر وصالي مي‌گفت: «وقتي آن روز بعد از شکنجه‌هاي ساواک به هوش آمدم خدا مي‌داند چقدر اشک ريختم که چرا خداوند مرا لايق شهادت ندانسته است.» همه اين‌ها در ذهنم به حرکت درآمده بود. نفسم تنگ شد، هوا سنگين بود، شام غريبان بود.

ديدم وصالي هم نمي‌تواند نفس بکشد. داد کشيدم. دکترها آمدند، تنفس مصنوعي دادند، آمپول زدند، آمبويک وصل کردند. هي روي سينه‌اش فشار دادند. قلبم گرفت. ياد روز عاشورا افتادم... اي صاحب اين روز خودت مي‌داني و چشم‌هايم را بستم ...

***
علي‌اصغر وصالي روز دهم محرم، در حالي که تنها چهل روز از شهادت برادرش اسماعيل مي‌گذشت، در اتاق عمل براي هميشه از ميان خاکيان رخت بربست و به آسمان پر کشيد و پيکر پاک او نيز در قطعه 24 بهشت زهراي تهران در کنار برادرش و در ميان يارانش (گروه دستمال سرخ‌ها) به خاک سپرده شد.