[مبانی معماری پایدار] توسعه پایدار ، معماری پایدار و صنعت ساختمان

M I N A

دستیار مدیر مهندسی معماری
کاربر ممتاز
توسعه و معماری پایدار در صنعت ساختمان سازی، به عنوان پدیده‎ای نو مطرح است. طبق پیش‎بینی‎های انجام شده، حدود 75% از جمعیت کره زمین تمایل دارند در شهرها زندگی کنند. لذا منابع طبیعی باید به شکلی استفاده شود تا برای تامین امکانات مورد نیاز روند پایداری خود را حفظ نماید. از سوی دیگر معماری آشکارا یکی از بزرگ‎ترین نمودهای فعالیت¬های اقتصادی در یک کشور است. توسعه اقتصادی یک کشور به کارخانه‌ها، ساختمان¬های اداری و ساختمان¬های مسکونی بیشتری نیاز خواهد داشت. برای یک خانواده، رشد درآمدهای مالی به یک نوع کشش و خواسته برای تصاحب و تملک و داشتن خانه‌ای بزرگ‎تر با مصالح ساختمانی، مبلمان و وسایل خانگی گران‎تر، ایجاد شرایط دمایی راحت‌تر در فضاهای داخلی خانه، باغ یا حیاط بزرگ‎تر منجر می‌شود.


رویكرد تكنیكی در زمینه پایداری مرتبط با نوآوری‎های فنی در یافتن راه‌حل‎هایی برای مسائل امروزی است. مطالعه نقش معماران گذشته برای یافتن راه حل‎هایی بی‌شمار برای انواع طراحی‌ها، به ما این نوید را می‌دهد كه در آینده نیز از معماران انتظار تولید راه‌حل‎های متنوع را داشته باشیم. منظور از تولید راه‎حل، به‎كارگیری ابزارهای اجتماعی، اقتصادی و علوم فیزیكی برای تحلیل وضعیت و كشف پاسخ¬های مناسب است. اما تولید و استفاده از راه‎حل‌ها و ابزارها به¬سادگی میسر نمی‌گردد.

رویكرد فنی به مسائل قابل اندازه‌گیری و حقایق محیطی كه در برگیرنده هوا، درجۀ صدا و نور، منابع قابل مصرف و ... كه قابل اندازه‌گیری مادی هستند، می‌پردازد. سپس نقطه كلیدی معرفت و خود‌اتكایی معمار به برنامه‌ریزی، كاربرد مصالح و سیستم ساختمانی بهینه می‌باشد. جنبه زیبایی‎شناسی این الگو می‌تواند استفاده از مصالح معاصر معماری باشد: شیشه‌های هوشمند تعدیل كننده نور، فلزات ضدزنگ، پانل‎های آلومینیومی و ... . تمهیدات فعال و غیر فعال مانند دیوارها و سقف‌های دوجداره (كه از هوای مابین دوجداره بعنوان عایق استفاده می‌شود)، سلول‎های فتو ولتائیك و سایه افكن‌های هوشمند در حال حاضر به زبان مشترك معماری پایدار در همه جای جهان تبدیل شده است. درواقع هنر معمار آن است كه راهكارهای بهینه را برای طراحی بنا (از خانه تا كارخانه) تشخیص دهد و به‎كار بندد. وقتی تكنولوژی می‌تواند هر بنایی را برای هر اقلیم كارآمد سازد، پس منجر به پایداری معماری در آن منطقه می‌گردد.


یكی از مسائلی كه در حال حاضر گریبانگیر جامعه جهانی است، مسئله آلودگی‌های ناشی از پسماندهاست كه ارائه و گرد‌آوری راه‎حل‎های پیشنهادی از نظر فنی می‌تواند مفید باشد. سالیانه در اروپا بیش از 6/1 میلیارد تن ضایعات تولید می‌گردد كه 22 میلیون تن آن جزء زباله‌های خطرناك بشمار می‌رود. نزدیك 25% این مقدار به صنایع تولید مصالح ساختمانی و توسعه شهری است كه این میزان متوجه معماران می‌باشد. اتحادیه اروپا به طراحان مسؤلیت مدیریت پسماند و كاهش ضایعات را با سه نكته زیر توصیه می‌كند:



  1. تولید پسماند كمتر كه نتیجه طراحی قوی می‌باشد.
  2. استفاده از پسماند مصالح بعنوان منبعی برای تولید مصالح جدید.
  3. طراحی برای استفاده از مصالح پسماند در نقاط قابل استفاده بنا.

به‎طور كلی اهداف طراحی پایدار در چارچوب توسعه پایدار، بر حفاظت همزمان از محیط طبیعی و محیط انسان ساخت تاكید دارد. براساس آراء نظریه پردازان، اجمالاً می‌توان سه اصل زیر را به عنوان

اصول سه‌گانه طراحی پایدار از دیدگاه فنی معرفی نمود:


اصل اول:

اولویت بخشیدن به بازیافت ساختمان‎ها، اماكن، زیرساختارها و شبكه معابر موجود از طریق منطبق نمودن آنها با شرایط و نیازهای جدید. در واقع در طراحی شهری پایدار بر حفاظت و بهسازی ابنیه و بافت‌های شهری موجود تاكید ویژه ‌می¬شود.


اصل دوم:

طراحی پایدار دغدغه حفاظت از منابع طبیعی، منظر طبیعی زمین و حیات ‌وحش را دارد. از این‌رو هرگونه مصالح جدید ساختمانی لازم است از منابع پایدار، نظیر چوب حاصل از جنگلداری صحیح و اصولی، بدست آمده باشد.


اصل سوم:

طراحی شهری پایدار در توسعه نواحی شهری جدید (نظیر احداث شهرها و محلات جدید) دغدغه كاستن از میزان مصرف انرژی را دارد. این هدف از طریق كاربرد استخوان‌بندی شهری صحیح، گونه‌های ساختمانی مناسب، توزیع فضایی مناسب كاربری‌ها و استفاده از تراكم بهینه پیگیری می‌شود. به عبارت دیگر صرفه‌جویی در مصرف انرژی از طریق ایجاد ارتباطات نزدیك‌تر بین كاربری‌های مختلف شهری و همچنین از طریق كنترل طرح ساختمان‌ها از نظر بازدهی مصرف انرژی امكان‌پذیر می‌گردد.


شاخصۀ فنی نیز كه با دیدگاه محیطی قرابت نزدیكی دارد، توجه ما را به اكولوژی (طبیعی و مصنوع) واقع بر بستر سایت و اینكه سیستم¬های ساخت و ساز نوین در استفاده از حداقل مصالح با حداكثر بهره‌وری را موجب گردند و دیدگاه نوین بازیافت فرا می‌خواند.


نتیجه آنکه به منظور دست یافتن به پایداری محیطی در بخش ساختمان، مهندسان معمار باید در خصوص موضوع¬های محیطی در حین آموزش¬های حرفه‌ای خود تعلیم دیده باشند. برای دانشکده معماری لازم است که آگاهی و دانش محیطی را به دانشجویان آموزش دهد و آنان را برای طراحی محیطی‌ تربیت نماید، دانشجویان را با اخلاق محیط‌های مختلف آشنا سازد و مهارت و طراحی پایدار دانش محوری آنان را بالا برده و توسعه بخشد.


به منظور بالا بردن پایداری محیطی، ساختمان باید از نظر کلی‌نگرانه در تعادل باشد و تمام سه اصل زیر را بطور کامل اجرا نماید ـ طراحی پایدار، اقتصادی کردن منابع و طراحی چرخه حیات ـ در طراحی، ساخت، بهره¬برداری و نگهداری (تعمیر و نگهداری) و بازیافت و استفاده مجدد از منابع معماری. این اصول چارچوب مفهومی برای طراحی معماری پایدار را شامل می‌گردد. این چارچوب برای این است که به طراحان کمک نماید تا به دنبال راه‌حل¬های بهتری باشند تا اینکه یک مجموعه راه‌حل¬هایی به آنها داده شده باشد.

کتایون تقی زاده - استادیار دانشکده معماری دانشگاه تهران
 
بالا