| تاپیک جامع معرفی شهدا | شهید سیّد مرتضی آوینی

s1m5j8 گفت:

.
.
.

تصور نكنید كه من با زندگی به سبك و سیاق متظاهران به روشنفكری نا آشنا هستم، خیر من از یک راه طی شده با شما حرف میزنم .من هم سالهای سال در یكی از دانشكده‌های هنری درس خوانده‌ام، به شبهای شعر و گالری های نقاشی رفته ام.موسیقی کلاسیک گوش داده ام. ساعتها از وقتم را به مباحثات بیهوده درباره چیزهایی كه نمی‌دانستم گذرانده‌ام.
من هم سال‌ها با جلوه فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته‌ام.

ریش پروفسوری و سبیل نیچه‌ای گذاشته‌ام و كتاب «انسان تك ساختی» هربرت ماركوز را -بی‌آنكه آن زمان خوانده باشم‌اش- طوری دست گرفته‌ام كه دیگران جلد آن را ببینند و پیش خودشان بگویند:«عجب فلانی چه كتاب هایی می‌خواند، معلوم است كه خیلی می‌فهمد.»... اما بعد خوشبختانه زندگی مرا به راهی كشانده است كه ناچارشده‌ام رودربایستی را نخست با خودم و سپس با دیگران كنار بگذارم و عمیقاً بپذیرم كه«تظاهر به دانایی» هرگز جایگزین «دانایی» نمی‌شود، و حتی از این بالاتر دانایی نیز با «تحصیل فلسفه» حاصل نمی‌آید.
باید در جست و جوی حقیقت بود و این متاعی است كه هركس براستی طالبش باشد، آن را خواهد یافت، و در نزد خویش نیز خواهد یافت.
.
.
.
.

​

کلیک کنید تا باز شود...

این قسمتش واقعا زیبا بود...
ببینید آوینی از خودش چه ساخت؟!!
از نیچه و... چه و چه و چه...رسید به جایی که کتاب اسلامیت و جمهوریتو نوشت!!
الحق که آوینی خود را کنار زده بود و هرچه که بود خدا بود!!
هر وقت قلمشو میخونم و روایت فتحو میبینم همه ی حسم اینه که قلم آوینی در دست خودش است ولی به اختیار خودش نیست!!
باید کتاباشو بخونیم(اول از همه با خودمم)...آوینی فقط یه راوی نبود روشنفکری بود که خودشو از جرگه روشنفکران غرب زده جدا کرده بود...
پیش بینی های آوینی در 20 سال پیش همه در حال محقق شدنه...
آوینی انقدر جلوتر از زمان حرکت میکرد که من یقین دارم روشنفکران غرب زده تا سالها بعد هم نمیتوانند به کمال آوینی حتی نزدیک شوند!!
(یه تاپیک داشتیم واسه شهید آوینی کاش اینم اونجا میذاشتید که همه ی مطالب متمرکز بشن)

گزیده ای از روایت فتح - 6

گزیده ای از روایت فتح - 6

تاپیک های مرتبط با سید شهیدان اهل قلم:

به بهانه سالروز شهادت سید شهیدان اهل قلم

.
عاشقانه ترين نوشته شهيد آويني..........

.
نگاه متفاوت سیدمرتضی آوینی

.
زندگینامه شهید سید مرتضی آوینی از زبان خودش

.
سيد شهيدان اهل قلم - شهيد مرتضي آويني

.
خاطرات شهید اوینی

.
[h=3]شهید آوینی[/h]

s1m5j8 گفت:

تاپیک های مرتبط با سید شهیدان اهل قلم:

به بهانه سالروز شهادت سید شهیدان اهل قلم

.
عاشقانه ترين نوشته شهيد آويني..........

.
نگاه متفاوت سیدمرتضی آوینی

.
زندگینامه شهید سید مرتضی آوینی از زبان خودش

.
سيد شهيدان اهل قلم - شهيد مرتضي آويني

.
خاطرات شهید اوینی

کلیک کنید تا باز شود...

همین دیگه....کاش اینا همشون باهم بودن!!جدا جدا که باشن مهجور میمونن...الان من فقط تونستم همین تاپیک و تاپیک شهید آوینیو بخونم!!اگه همه باهم بودن مطالب منسجم میشد بعد راحت میشد روشون مانور داد!!

به شدت تنها بود.

روزگاری بود که هیچ کس برای تحویل گرفتن آوینی، دلیلی نداشت...نه روشنفکران...، نه حتی بچه های حزب الله...،

که گاهی جواب سلامش را هم نمی دادند!

آوینی، اگر چه وابسته به انقلاب اسلامی بود، اما «آدم خودش» یا بهتر بگویم «آدم خدایش» بود و عالم خودش را داشت و کاملا «آزاد» بود!!!

اگر احساس می کرد از فلان فیلم باید تعریف کند، می کرد تا حزب اللهی ها بایکوتش کنند...

و اگر احساس می کرد باید علیه توسعه و ظاهر و باطن تمدن غرب، بنویسد، می نوشت تا از روشنفکران فحش بشنود.

تنها جایی که سیدمرتضای بی قرار، در آن، آرام و قرار گرفت، «قتلگاه فکه» بود...

او نمرد، پیش از آنکه بمیرانندش، بلکه به دست خود، و البته با پای خود شهید شد، پیش از آنکه ذره ذره شهیدش کنند!!

آوینی دل خوشی از این دنیا نداشت. دل خوش او، دنیای دیگری بود. با این همه، سیدمرتضی، این «شهید خاص»، وقتی که رفت، محبوب همگان شد!

برای شناخت بهتر او، حرف هیچ کس را نباید گوش داد، و حتی حرفهای مرا…

اگر می خواهید آوینی را بشناسید، فقط کافی است آوینی را بخوانید و ببینید و بشنوید.

«شهید خاص» انقلاب اسلامی را جز خودش، کس دیگری نمی تواند مصادره کند!!

سروده اي از مرحوم «محمدرضا آغاسي»

سروده اي از مرحوم «محمدرضا آغاسي»

مبنديد بر ديدگان راه را
ببينيد مرد دل آگاه را

كسي را كه عزمش چو پولاد بود
پر از ذكر و تسبيح و فرياد بود

دلش رنگ بي رنگي كردگار
به عزم رسيدن به حق بيقرار

به اسرار پرواز آگاه بود
كزين خاكدان سوي حق پرگشود

چو جام پر از زهر را سركشيد
چو عنقا به هفت آسمان پركشيد

به هنگامه ي رزم «اهل قلم»
چو او كم بود مرد ثابت قدم

كه او سيدي رند و آزاده بود
ز تقدير در غربت افتاده بود

به همت كمر بست و باز و گشاد
به سر حلقه امر گردن نهاد

به هنگام بر نفس خود پاگذاشت
سفر كرد و ما را به خود واگذاشت

اجل تيغ برسينه او گشود
خدا، «رو» به آيينه او گشود

شهيدانش ديدند همدوش خويش
گرفتند او را در آغوش خويش

كه بود آن خدايي يل رادمرد
پيام آور عصه‌هاي نبرد

يلان را به آواي خود مي‌نواخت
چو خورشيد از داغشان مي‌گداخت

چو طوفان گذشت از خم هفت خوان
زداغش سيه پوش هفت آسمان

ندانستم اين آهنين مرد كيست
كه چشم ولايت به سوگش گريست

كدامين قلم مي‌تواند سرود
كه شمشير حق جمع اضداد بود

زبان شعله، فرهيخته، استوار
ستيهنده، بالنده، اميدوار

مصيب كش و در مصائب صبور
تقلا، تكاپو، ترنم، عبور

تشرف، تشرع، تضرع، نياز
توكل، توسل، توجه، نماز

شريعت، طريقت، حقيقت، معاد
عنايت، ولايت، رضايت، جهاد

تأمل، تحمل، تحول، كلام
تفاهم، تلاطم، تهاجم، قيام

ترحم، تظلم، تكلم، تپش
تقدس، تفحص، تشخص، منش

اشارت، بشارت، نظارت، سفر
سيادت، سعادت، شهادت، ظفر

الا روح طوفاني مرتضي
سليمان تسليم امر قضا

از آن دم كه در خون شنا كرده‌اي
مرا با جنون آشنا كرده‌اي

جنون را به حيرت درآميختي
قلم را ز غيرت برانگيختي

بگو نسبتت با شهيدان چه بود
كه مرغ دلت سويشان پرگشود

چه ها كرد حق با تو در شام قدر
كه همسفره‌اي با شهيدان بدر

ببخشاي اگر از تو دم مي‌زنم
و يا در حريمت قدم مي‌زنم
​

برآنم كه درك ولايت كنم
مبادا كه ترك «ولايت» كنم

كنون خالي از عجب و خودبيني ام
پر از سكر آواي آويني‌ام
​

به صحرا روانم من هرزه گرد
مهياي تيغم به عزم نبرد

به خون مي‌تپد توسن سركشم
سزد تا چو تير از كمان پر كشم

زبان سرخ و سر سبز و دل زخمناك
خوش آن دم كه در خون فتم چاك چاك

سر سبز گر سرخ گردد رواست
كه اين شيوه شيعه مرتضاست

مرا غير از آهنگ خون چاره نيست
جنون زاده را جز جنون چاره نيست

به فرداي قحطي ، به امر امير
كشم نعره‌اي گرم و طوفان ضمير

به مردانگي خامه را بشكنم
هياهوي هنگامه را بشكنم

قلم باز آهنگ خون مي‌كند
جنون زاده عزم جنون مي‌كند

من بچه شاه عبدالعظيم هستم و درخانه‌اي به دنيا آمده و بزرگ شده‌ام كه درهر سوراخش كه سر مي‌كردي به يك خانواده ديگر نيز برمي‌خوردي.
اينجانب _ اكنون چهل و شش سال تمام دارم. درست سي و چهار سال پيش يعني،درسال 1336 شمسي مطابق با 1956 ميلادي در كلاس ششم ابتدائي نظام قديممشغول درس خواندن بودم. در آن سال انگليس و فرانسه به كمك اسرائيل شتافتهو به مصر حمله كردند و بنده هم به عنوان يك پسر بچه 13 _ 12ساله تحت تأثيرتبليغات آن روز كشورهاي عربي يك روزي روي تخته سياه نوشتم: خليج عقبه ازآن ملت عرب است. وقتي زنگ كلاس را زدند و همه ما بچه‌ها سر جايمان نشستيماتفاقاً آقاي مديرمان آمد تا سري هم به كلاس ما بزند. وقتي اين جمله راروي تخته سياه ديد پرسيد:« اين را كه نوشته؟» صدا از كسي درنيامد من همساكت ، اما با حالتي پريشان سر جايم نشسته بودم.
ناگهان يكي از بچه‌ها بلند شد و گفت:« آقا اجازه؟ آقا، بگيم؟ اين جمله رافلاني نوشته و اسم مرا به آقاي مدير گفت. آقاي مدير هم كلي سر و صدا كرد وخلاصه اينكه: «چرا وارد معقولات شدي؟» و در آخر گفت:« بيا دم در دفتر تاپرونده‌ات را بزنم زير بغلت و بفرستمت خانه.» البته وساطت يكي از معلمين،كار را درست كرد و من فهميدم كه نبايد وارد معقولات شد.
بعدها هم كه در عالم نوجواني و جواني، گهگاه حرفهاي گنده گنده و سؤالاتقلمبه سلمبه مي‌كرديم معمولاً‌ به زبان‌هاي مختلف حاليمان مي كردند كهوارد معقولات نبايد بشويم. مثلاً‌ يادم است كه در حدود سال‌هاي45_50 بايكي از دوستان به منزل يك نقاش‌‌‌كه همه‌اش از انار نقاشي مي‌كشيد، رفتيم.مي‌گفتند از مريدهاي عنقا است و درويش است. وقتي درباره عنقا و نقش انارسؤال مي‌كرديم با يك حالت خاصي به ما مي‌فهماند كه به اين زودي و راحتينمي‌شود وارد معقولات شد. تصور نكنيد كه من با زندگي به سبك و سياقمتظاهران به روشنفكري نا آشنا هستم، خير من از يك راه طي شده با شما حرفميزنم .من هم سالهاي سال در يكي از دانشكده‌هاي هنري درس خوانده‌ام، بهشبهاي شعر و گالري هاي نقاشي رفته ام.موسيقي كلاسيك گوش داده ام. ساعتهااز وقتم را به مباحثات بيهوده درباره چيزهايي كه نمي‌دانستم گذرانده‌ام.من هم سال‌ها با جلوه فروشي و تظاهر به دانايي بسيار زيسته‌ام. ريشپروفسوري و سبيل نيچه‌اي گذاشته‌ام و كتاب «انسان تك ساختي» هربرت ماركوزرا _بي‌آنكه آن زمان خوانده باشم‌اش_ طوري دست گرفته‌ام كه ديگران جلد آنرا ببينند و پيش خودشان بگويند:«عجب فلاني چه كتاب هايي مي‌خواند، معلوماست كه خيلي مي‌فهمد.»... اما بعد خوشبختانه زندگي مرا به راهي كشانده استكه ناچارشده‌ام رودربايستي را نخست با خودم و سپس با ديگران كنار بگذارم وعميقاً بپذيرم كه«تظاهر به دانايي» هرگز جايگزين «دانايي» نمي‌شود، و حتياز اين بالاتر دانايي نيز با «تحصيل فلسفه» حاصل نمي‌آيد. بايد در جست وجوي حقيقت بود و اين متاعي است كه هركس براستي طالبش باشد، آن را خواهديافت، و در نزد خويش نيز خواهد يافت.
و حالا از يك راه طي شده با شما حرف مي‌زنم. داراي فوق ليسانس معماري ازدانشكده هنرهاي زيباي دانشگاه تهران هستم. اما كاري را كه اكنون انجام ميدهم نبايد با تحصيلاتم مربوط دانست. حقير هرچه آموخته‌ام از خارج دانشگاهاست. بنده با يقين كامل مي‌گويم كه تخصص حقيقي درسايه تعهد اسلامي به دستمي‌آيد و لاغير. قبل از انقلاب بنده فيلم نمي‌ساخته‌ام اگر چه با سينماآشنايي داشتم. اشتغال اساسي حقير قبل از انقلاب در ادبيات بوده است. اگرچه چيزي _ اعم از كتاب يا مقاله _ به چاپ نرسانده‌ام. با شروع انقلاب حقيرتمام نوشته‌هاي خويش را اعم از تراوشات فلسفي، داستان‌هاي كوتاه، اشعار و.... در چند گوني ريختم و سوزاندم و تصميم گرفتم كه ديگر چيزي كه «حديثنفس» باشد ننويسم و ديگر از خودم سخني به ميان نياوردم. هنر امروزمتأسفانه حديث نفس است و هنرمندان گرفتار خودشان هستند. به فرموده خواجهشمس الدين محمد حافظ شيرازي«رحمه‌الله عليه»
تو خود حجاب خودي حافظ از ميان برخيز
سعي كردم كه خودم را از ميان بردارم تا هرچه هست خدا باشد و خدا را شكر براين تصميم وفادار مانده‌ام. البته آنچه كه انسان مي نويسد هميشه تراوشاتدروني خود او است_ همه هنرها اينچنين‌اند كسي هم كه فيلم مي‌سازد اثرتراوشات دروني خود اوست_ اما اگر انسان خود را در خدا فاني كند آنگاه اينخداست كه در آثار ما جلوه‌گر مي‌شود. حقير اينچنين ادعائي ندارم اماسعي‌ام بر اين بوده است.
با شروع كار جهاد سازندگي در سال 58 به روستاها رفتيم كه براي خدا بيلبزنيم. بعدها ضرورت‌هاي موجود رفته رفته ما را به فيلم‌سازي براي جهادسازندگي كشاند. در سال 59 به عنوان نمايندگان جهاد سازندگي به تلويزيونآمديم و در گروه جهاد سازندگي كه پيش از ما بوسيله خود كاركنان تلويزيونتأسيس شده بود، مشغول به كار شديم. يكي از دوستان ما در آن زمان «حسينهاشمي» بود كه فوق ليسانس سينما داشت و همان روزها از كانادا آمده بود. اونيز به همراه ما به روستاها آمده بود تا بيل بزند. تقدير اين بود كه بيلرا كنار بگذاريم و دوربين برداريم. بعدها «حسين هاشمي» با آغاز *****اتمرزي رژيم بعث به جبهه رفت و در روز اول جنگ در قصر شيرين اسير شد _ بههمراه يكي از برادران جهاد بنام «محمد رضا صراطي» _ ما با چند تن ازبرادران ديگر، كار را تا امروز ادامه داده‌ايم. حقير هيچ كاري را مستقلا˝انجام نداده‌ام كه بتوانم نام ببرم. در همه فيلم‌هايي كه در گروه جهادسازندگي ساخته شده است، سهم كوچكي نيز _ اگر خدا قبول كند _ به اين حقيرمي‌رسد و اگر خدا قبول نكند كه هيچ.
به هر تقدير، من فعاليت تجاري نداشته‌ام. آرشيتكت هستم! از سال 58 و 59تاكنون بيش از يكصد فيلم براي تلويزيون ساخته ام كه بعضي از‌عناوين آنهارا ذكر مي كنم: مجموعه«خان گزيده‌ها»، مجموعه «شش روز در تركمن صحرا»،«فتح خون»، مجموعه«حقيقت»، «گمگشتگان ديار فراموشي(بشاگرد)»، مجموعه«روايت فتح»_ نزديك به هفتاد قسمت_ و در چهارده قسمت اول از مجموعه «سراب»نيز مشاور هنري و سرپرست مونتاژ بوده‌ام. يك ترم نيز در دانشكده سينماتدريس كرده‌ام كه چون مفاد مورد نظر من براي تدريس با طرح درس‌هاي دانشگاههمخواني نداشت از ادامه تدريس در دانشگاه صرف نظر كردم. مجموعه مباحثي راكه براي تدريس فراهم كرده بودم با بسط و شرح و تفسير بيشتر در كتابي بهنام «آينه جادو»_بالخصوص در مقاله‌اي با عنوان تأملاتي درباره‌ سينما كهنخستين بار در فصلنامه سينمايي فارابي به چاپ رسيد _در انتشارات برگ بهچاپ رسانده‌ام.

منبع : كتاب همسفر خورشيد

[h=2]خاطراتی از شهید[/h]

گزیده ای از روایت فتح - 7

گزیده ای از روایت فتح - 7

گزیده ای از روایت فتح(8)

گزیده ای از روایت فتح(8)

زندگينامه

سال1326 بود که پا بر خاکدان هستي نهاد و در کوچه پس کوچه‌هاي خاکي حرم حضرتعبدالعظيم بزرگ شد، اما هنوز مدت کوتاهي نگذشته بود که به دليل شغل پدر بهشهرهاي زنجان، کرمان و تهران رفت.سفر او را پخته‌تر کرد. خيلي زود لطافت روحش نمايان شد و او با سرودن شعر،نوشتن داستان و مقاله اين جوش و خروش را به صفحه کاغذ سپرد. بعضي اوقاتنيز نقاشي مي‌کشيد، تا رازهاي درونش را برملا کند. دوره‌ي دبيرستان را کهبه پايان رساند در رشته معماري دانشکده هنرهاي زيبا دانشگاه تهران پذيرفتهشد و آن‌جا پلي شد تا سيدمرتضي بتواند آن‌چه را که دوست دارد بياموزد. تاپايان دوره کارشناسي ارشد درس خواند اما بعدها گفت:"حقير داراي فوق‌ليسانس معماري از دانشکده هنرهاي زيبا هستم اما کاري راکه اکنون انجام مي‌دهم نبايد به تحصيلاتم مربوط دانست. حقير هر چهآموخته‌ام از خارج دانشگاه است، بنده با يقين کامل مي‌گويم که تخصص حقيقيدر سايه تعهد اسلامي به دست مي‌آيد ولاغير..."قبل از پيروزي انقلاب با سينما آشنا بود اما فقط در حوزه ادبيات فعاليتداشت، اما حضور امام (ره) و تحولات عظيم انقلاب او را نيز متحول ساخت تاآن‌جا که تمام نوشته‌هايش را در چند گوني ريخت و سوزاند. اين‌جا بود کهتصميم گرفت ديگر چيزي از حديث نفس ننويسد و خود را در عشق به الله فانيسازد.سال 1357 تجربه‌اي تازه را از زندگي آغاز کرد و با مريم اميني همراه وهمسفر شد. سال بعد (1358) در جهادسازندگي به فعاليت پرداخت، به روستاهارفت تا به قول خودش براي خدا بيل بزند. اما يک‌باره تصميم گرفت تا زندگيهموطنانش را به تصوير بکشد و اين گونه مظلوميت اين ملت را به جهانيان نشاندهد. او از غائله گنبد، سيل خوزستان، ظلم خوانين (مستند خان گزيده‌ها) وغائله خسرو و ناصر قشقائي فيلم‌برداري کرد.پس از آن نيز در جبهه‌هاي نبرد حاضر شد از خرمشهر که هنوز سقوط نکرده بودشروع کرد و بعد مجموعه حقيقت را در آبادان ساخت.سيدمرتضي همزمان با ساخت مستندهاي جنگي از فعاليت‌هاي مطبوعاتي نيز غافلنشد.اواخر سال 1362 مقالاتي براي ماهنامه "اعتصام" ارگان انجمن اسلامي نوشت وانديشه‌هايش را در حوزه سياسي، اعتقادي به روي صفحه کاغذ آورد و تا سال1365 آنچه را که در دل و ذهن داشت در نشريات مختلف به رشته تحرير درآورد.بعد از پيروزي رزمندگان در عمليات والفجر 8 و فتح فاو مجموعه زيباي روايتفتح کار خود را آغاز کرد و تا پايان جنگ به صورت منظم از تلويزيون پخش شد.مرتضي آويني که بيش از 70 برنامه از دلاوري رزمندگان با اين نام ساخت درمصاحبه‌اي عنوان کرد: «انگيزه دروني هنرمنداني که در واحد تلويزيونيجهادسازندگي جمع آمده بودند و آن‌ها را به جبهه‌هاي دفاع مقدس مي‌کشاند نهوظايف و تعهد اداري- کارمندي نمي‌توانست در اين عرصه منشاء فعل و اثرباشد. گروه‌هاي فيلم‌برداري ما با همان انگيزه‌هايي که رزم‌آوران را بهجبهه کشانده بود، کار مي‌کردند... مي‌دانيد زنده‌ترين روزهاي زندگي يک مردآن روزهايي است که در مبارزه مي‌گذراند و زندگي در تقابل با مرگ است کهخودش را نشان مي‌دهد.او در ماه محرم سال 1366 نگارش کتاب فتح خون را آغاز کرد، سال 1367 يک ترمدر مجتمع دانشگاهي هنر تدريس کرد ولي چون مفاد مورد نظرش براي تدريس باطرح درس‌هاي دانشگاهي هم‌خواني نداشت از ادامه تدريس صرف ‌نظر کرد. امامجموعه مباحثي که براي تدريس فراهم شده بود با سبط و شرح و تفسير بيش‌تردر مقاله بلندي به نام "تأملاتي در ماهيت سينما" که در فصل‌نامه فارابي بهچاپ رسيد و بعد ادامه بحث را در سال 1368 در ماهنامه سوره منتشر کرد.سال 1368 تا 1372 دوران اوج فعاليت مطبوعاتي آويني است. آثار او در طي ايندوره نيز موضوعات بسيار متنوعي را شامل مي‌شود.اواخر سال 1370 مؤسسه فرهنگي "روايت فتح" به فرمان مقام معظم رهبري تأسيسشد تا به کار فيلم‌سازي مستند و سينمايي درباره دفاع مقدس بپردازد و تهيهمجموعه روايت فتح را که بعد از پذيرش قطع‌نامه رها شده بود، ادامه دهد. اونيز طي مدتي کمتر از يک سال کار تهيه 6 برنامه از مجموعه 10 قسمتي شهري درآسمان را به پايان رساند.پس از آن نيز در مناطق عملياتي حضور يافت تا بار ديگر حماسه مردان دليرعصر خميني کبير (ره) را يادآوري نمايد.سيدمرتضي آويني سرانجام مزد سال‌ها تلاشش را براي ثبت مظلوميت سربازاناسلام در روز بيستم فروردين ماه سال 1372 در قتلگاه فکه گرفت و در روزجمعه به آسمان بيکران شهادت بال گشود.

منبع : تهيه و تنظيم توسط گروه فرهنگي هاتف

مرگ از نگاه شهید آوینی

مرگ از نگاه شهید آوینی

به گزارش مشرق ،«سید شهیدان اهل قلم» که متولد سال 1326 بود، روز بیستم فروردین سال 1372در منطقه فکه بر اثر اصابت ترکش مین باقیمانده از سال‌های دفاع مقدس بهفیض شهادت نائل شد.

نامه ی من به سید مرتضی!!

نامه ی من به سید مرتضی!!

گزیده ای از روایت فتح(9)

گزیده ای از روایت فتح(9)

شاه شطرنج سیاست،مات خون مرتضی ست!

شاه شطرنج سیاست،مات خون مرتضی ست!

از نوشته ها....چه باید کرد؟؟!!

از نوشته ها....چه باید کرد؟؟!!

گزیده ای از روایت فتح (10)

گزیده ای از روایت فتح (10)

گزیده ای از روایت فتح (11)

گزیده ای از روایت فتح (11)

هر شهیدی کربلایی دارد...

هر شهیدی کربلایی دارد...

هر شهیدی کربلایی دارد...

خاک آن کربلا تشنه خون اوست ، و زمان انتظار می کشد تا
پای آن شهید بدان کربلا برسد و آنگاه .... خون شهید ، جاذبه خاک

را خواهد شکست و ظلمت را خواهد درید و معبری از نور خواهد
گشود و روحش را از آن به سفری خواهد برد که برای پیمودن
آن هیچ راهی جز شهادت وجود ندارد .


شهید سید مرتضي آوینی

گزیده ای از روایت فتح - 12

گزیده ای از روایت فتح - 12