در این دنیا کسی بی غم نباشد
اگر باشد بنی آدم نباشد
اگر باشد بنی آدم نباشد
به نفر قبلیتون یه شعر هدیه بدین
- شروع کننده موضوع secret_f
- تاریخ شروع
عشقبازي را ندانستم قماري مشكل است
تا نشستم روبروي يار ، خود را باختم !
فكر كردم بُرد با من بود ، چون دل باختم
……
هيچ ميداني چه كردم ، كار دل را ساختم
بی نگاهِ عشق مجنون نيز ليلايي نداشت
بي مقدس مريمي دنيا مسيحايي نداشت
بي تو اي شوق غزل‌آلوده‌يِ شبهاي من
لحظه‌اي حتي دلم با من هم‌آوايي نداشت
آنقدر خوبي كه در چشمان تو گم مي‌شوم
كاش چشمان تو هم اينقدر زيبايي نداشت!
اين منم پنهانترين افسانه‌يِ شبهاي تو
آنكه در مهتاب باران شوقِ پيدايي نداشت
در گريز از خلوت شبهايِ بي‌پايان خود
بي تو اما خوابِ چشمم هيچ لالايي نداشت
خواستم تا حرف خود را با غزل معنا كنم
زير بارانِ نگاهت شعر معنايي نداشت
پشت درياها اگر هم بود شهري هاله بود
قايقي مي‌ساختم آنجا كه دريايي نداشت
پشت پا مي‌زد ولي هرگز نپرسيدم چرا
در پس ناكاميم تقدير جاپايي نداشت
شعرهايم مي‌نوشتم دستهايم خسته بود
در شب باراني‌ات يك قطره خوانايي نداشت
ماه شب هم خويش مي‌آراست با تصويرِ ابر
صورت مهتابي‌ات هرگز خودآرايي نداشت
حرفهاي رفتنت اينقدر پنهاني نبود
يا اگر هم بود ، حرفي از نمي آيي نداشت
عشق اگر ديروز روز از روز‌گارم محو بود
در پسِ امروز‌ها ديروز، فردايي نداشت
بي تواما صورت اين عشق زيبايي نداشت
چشمهايت بس كه زيبا بود زيبايي نداشت
بي مقدس مريمي دنيا مسيحايي نداشت
بي تو اي شوق غزل‌آلوده‌يِ شبهاي من
لحظه‌اي حتي دلم با من هم‌آوايي نداشت
آنقدر خوبي كه در چشمان تو گم مي‌شوم
كاش چشمان تو هم اينقدر زيبايي نداشت!
اين منم پنهانترين افسانه‌يِ شبهاي تو
آنكه در مهتاب باران شوقِ پيدايي نداشت
در گريز از خلوت شبهايِ بي‌پايان خود
بي تو اما خوابِ چشمم هيچ لالايي نداشت
خواستم تا حرف خود را با غزل معنا كنم
زير بارانِ نگاهت شعر معنايي نداشت
پشت درياها اگر هم بود شهري هاله بود
قايقي مي‌ساختم آنجا كه دريايي نداشت
پشت پا مي‌زد ولي هرگز نپرسيدم چرا
در پس ناكاميم تقدير جاپايي نداشت
شعرهايم مي‌نوشتم دستهايم خسته بود
در شب باراني‌ات يك قطره خوانايي نداشت
ماه شب هم خويش مي‌آراست با تصويرِ ابر
صورت مهتابي‌ات هرگز خودآرايي نداشت
حرفهاي رفتنت اينقدر پنهاني نبود
يا اگر هم بود ، حرفي از نمي آيي نداشت
عشق اگر ديروز روز از روز‌گارم محو بود
در پسِ امروز‌ها ديروز، فردايي نداشت
بي تواما صورت اين عشق زيبايي نداشت
چشمهايت بس كه زيبا بود زيبايي نداشت
آخرین ویرایش توسط مدیر:
الهام3
عضو جدید
دید مجنون را یکی صحرا نورد
در کنار بادیه بنشسته فرد
از وجودش ریگ و انگشتان قلم
نام لیلی می نویسد دم به دم
گفت که ای مجنون شیدا چیست، این؟
نام لیلی می نویسی کسیت این؟
گفت عشق نام لیلی می کنم
خاطر خود را تسلی می کنم
چون میسر نیست بر من کام او
عشق بازی می کنم با نام او
عشق بازی را حقیقت لازم است
عاشقی را قابلیت لازم است.
در کنار بادیه بنشسته فرد
از وجودش ریگ و انگشتان قلم
نام لیلی می نویسد دم به دم
گفت که ای مجنون شیدا چیست، این؟
نام لیلی می نویسی کسیت این؟
گفت عشق نام لیلی می کنم
خاطر خود را تسلی می کنم
چون میسر نیست بر من کام او
عشق بازی می کنم با نام او
عشق بازی را حقیقت لازم است
عاشقی را قابلیت لازم است.
سپیده که سر بزند
شاید گلی بروید
چیزی شبیه آنچه که در بهار بوئیدم
پس بنام زندگی
هرگز مگو هرگز
شاید گلی بروید
چیزی شبیه آنچه که در بهار بوئیدم
پس بنام زندگی
هرگز مگو هرگز
دخترک رفت ولی زیر لب این را میگفت: او یقینا پی معشوق خودش می آید! ؛
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود: مطمئنا که پیشمان شده بر میگردد!،…..
عشق قربانی غرور است هنوز...
الهام3
عضو جدید
رنگی کنار شب
بی حرف مرده است
مرغی سیاه آمده از راه های دور
می خواند از بلندی بام شب شکست
سرمست فتح آمده از راه
این مرغ غم پرست
در این شکست رنگ
از هم گسسته رشته ی هر آهنگ
تنها صدای مرغک بی بک
گوش سکوت ساده می آراید
با گوشوار پژوک
مرغ سیاه آمده از راههای دور
بنشسته روی بام بلند شب شکست
چون سنگ ‚ بی تکان
لغزانده چشم را
بر شکل های در هم پندارش
خوابی شگفت می دهد آزارش
گلهای رنگ سرزده از خک های شب
در جاده ای عطر
پای نسیم مانده ز رفتار
هر دم پی فریبی این مرغ غم پرست
نقشی کشد به یاری منقار
بندی گسسته است
خوابی شکسته است
رویای سرزمین
افسانه شکفتن گلهای رنگ را
از یاد برده است
بی حرف باید از خم این ره عبور کرد
رنگی کنار این شب بی مرز مرده است
بی حرف مرده است
مرغی سیاه آمده از راه های دور
می خواند از بلندی بام شب شکست
سرمست فتح آمده از راه
این مرغ غم پرست
در این شکست رنگ
از هم گسسته رشته ی هر آهنگ
تنها صدای مرغک بی بک
گوش سکوت ساده می آراید
با گوشوار پژوک
مرغ سیاه آمده از راههای دور
بنشسته روی بام بلند شب شکست
چون سنگ ‚ بی تکان
لغزانده چشم را
بر شکل های در هم پندارش
خوابی شگفت می دهد آزارش
گلهای رنگ سرزده از خک های شب
در جاده ای عطر
پای نسیم مانده ز رفتار
هر دم پی فریبی این مرغ غم پرست
نقشی کشد به یاری منقار
بندی گسسته است
خوابی شکسته است
رویای سرزمین
افسانه شکفتن گلهای رنگ را
از یاد برده است
بی حرف باید از خم این ره عبور کرد
رنگی کنار این شب بی مرز مرده است
می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان
هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان
مه جلوه می‌نماید بر سبز خنگ گردون
تا او به سر درآید بر رخش پا بگردان
مر غول را برافشان یعنی به رغم سنبل
گرد چمن بخوری همچون صبا بگردان
یغمای عقل و دین را بیرون خرام سرمست
در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان
ای نور چشم مستان در عین انتظارم
چنگ حزین و جامی بنواز یا بگردان
دوران همی‌نویسد بر عارضش خطی خوش
یا رب نوشته بد از یار ما بگردان
حافظ ز خوبرویان بختت جز این قدر نیست
گر نیستت رضایی حکم قضا بگردان
الهام3
عضو جدید
نباشی کل این دنیا واسم قد یه تابوته
نبودت مثل کبریت و دلم انباره باروته
نباشی روز تاریکم یه اقیانوسه آتیشه
تموم غصه ی دنیا تو قلبم ته نشین می شه
دنیا رو بی تو نمی خوام یه لحظه
دنیا بی چشمات یه دروغ محضه
نباشی هر شب و هر روز
همه اش ویلون و آواره ام
با فکرت زنده می مونم
تا وقتی که نفس دارم
تا وقتی که نبود تو
یه روز کاری بده دستم
بمون تا آخر دنیا
بمونی تا تهش هستم
(به یاد داداشmanihassanpour24)
نبودت مثل کبریت و دلم انباره باروته
نباشی روز تاریکم یه اقیانوسه آتیشه
تموم غصه ی دنیا تو قلبم ته نشین می شه
دنیا رو بی تو نمی خوام یه لحظه
دنیا بی چشمات یه دروغ محضه
نباشی هر شب و هر روز
همه اش ویلون و آواره ام
با فکرت زنده می مونم
تا وقتی که نفس دارم
تا وقتی که نبود تو
یه روز کاری بده دستم
بمون تا آخر دنیا
بمونی تا تهش هستم
(به یاد داداشmanihassanpour24)
دردمندان غم عشق دوا می خواهند
به امیدآمده انداز تو ترا می خواهند
روز وصل تو که عید است ومنش قربانم
هر سحر چون شب قدرش بدعا می خواهند
به امیدآمده انداز تو ترا می خواهند
روز وصل تو که عید است ومنش قربانم
هر سحر چون شب قدرش بدعا می خواهند
الهام3
عضو جدید
خداحافظ به امید بازگشتمن از تبار ابرم من از تبار باران
پرم زگريه و غم پراز همين زمستان
تمام دردم امشب سكوت مبهم توست
غزل غزل هراسم غزل غزل پريشان
در اين كويري دل كه بوي عاشقي نيست
بيا بهار خوبم كه گشته ام بيابان
بيا كه كوچه هاي شبم چه سرد سرد است
منم اسير اشك و منم اسير زندان
وباز مي روم من بدون خنده هايت
دوباره مثل شمعي دوباره رو به پايان
پرم زگريه و غم پراز همين زمستان
تمام دردم امشب سكوت مبهم توست
غزل غزل هراسم غزل غزل پريشان
در اين كويري دل كه بوي عاشقي نيست
بيا بهار خوبم كه گشته ام بيابان
بيا كه كوچه هاي شبم چه سرد سرد است
منم اسير اشك و منم اسير زندان
وباز مي روم من بدون خنده هايت
دوباره مثل شمعي دوباره رو به پايان
یک لحظه دلم خواست صدایت بکنم
گردش به حریم باصفایت بکنم
آشوب دلم به من چنین فرمان داد
در سجده بیفتمو دعایت بکنم...
گردش به حریم باصفایت بکنم
آشوب دلم به من چنین فرمان داد
در سجده بیفتمو دعایت بکنم...
گلابتون
مدیر بازنشسته
[h=6]بنویسید به دیوارسکوت ، عشق سرمایه هر انسان است...
[/h] [h=6]بنشانید به لب ، حرف قشنگ ، حرف بد وسوسه شیطان است.[/h] [h=6] و بدانید که فردا دیر است. [/h] [h=6]و اگر غصه بیاید امروز، تا همیشه دلتان درگیر است.... [/h] [h=6]پس بسازید رهی را که کنون ، تا ابد سوی صداقت برود ، [/h] [h=6]و بکارید به هر خانه گلی ، که فقط بوی محبت بدهد ![/h]
[/h] [h=6]بنشانید به لب ، حرف قشنگ ، حرف بد وسوسه شیطان است.[/h] [h=6] و بدانید که فردا دیر است. [/h] [h=6]و اگر غصه بیاید امروز، تا همیشه دلتان درگیر است.... [/h] [h=6]پس بسازید رهی را که کنون ، تا ابد سوی صداقت برود ، [/h] [h=6]و بکارید به هر خانه گلی ، که فقط بوی محبت بدهد ![/h]
دست از طلب ندارم تا کام من برآید...یا تن رسد به جانان یا جانبنویسید به دیوارسکوت ، عشق سرمایه هر انسان است...
بنشانید به لب ، حرف قشنگ ، حرف بد وسوسه شیطان است.
و بدانید که فردا دیر است.
و اگر غصه بیاید امروز، تا همیشه دلتان درگیر است....
پس بسازید رهی را که کنون ، تا ابد سوی صداقت برود ،
و بکارید به هر خانه گلی ، که فقط بوی محبت بدهد !
زتن برآیدبگشای تربتم را بعد از وفات وبنگر...کز آتش درونم دود از کفن برآیدبنمای رخ که خلقی واله شوند وحیران...بگشای لب که فریاد از مرد وزن برآید
جان بر لب است وحسرت دردل که از زبانش...نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآید
از حسرت دهانش آمد به تنگ جانم...خود کام تنگدستان کی زان دهن برآید
گویند ذکر خیرش در خیل عشقبازان...هرجا که نام حافظ در انجمن برآید
دست از طلب ندارم تا کام من برآید...یا تن رسد به جانان یا جان
بنمای رخ که خلقی واله شوند وحیران...بگشای لب که فریاد از مرد وزن برآید
جان بر لب است وحسرت دردل که از زبانش...نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآید
از حسرت دهانش آمد به تنگ جانم...خود کام تنگدستان کی زان دهن برآید
گویند ذکر خیرش در خیل عشقبازان...هرجا که نام حافظ در انجمن برآید
آن را که در هوای تو یک دم شکیب نیست
با نامه ایش گر بنوازی غریب نیست
امشب خیالت از تو به ما با صفاتر است
چون دست او به گردن و دست رقیب نیست
اشک همین صفای تو دارد ولی چه سود
اینه ی تمام نمای حبیب نیست
فریاد ها که چون نی ام از دست روزگار
صد ناله هست و از لب جانان نصیب نیست
سیلاب کوه و دره و هامون یکی کند
در آستان عشق فراز و نشیب نیست
آن برق را که می گذرد سرخوش از افق
پروای آشیانه ی این عندلیب نیست
استاد شفيعي كدكني
گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآید...گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآیدآن را که در هوای تو یک دم شکیب نیست
با نامه ایش گر بنوازی غریب نیست
امشب خیالت از تو به ما با صفاتر است
چون دست او به گردن و دست رقیب نیست
اشک همین صفای تو دارد ولی چه سود
اینه ی تمام نمای حبیب نیست
فریاد ها که چون نی ام از دست روزگار
صد ناله هست و از لب جانان نصیب نیست
سیلاب کوه و دره و هامون یکی کند
در آستان عشق فراز و نشیب نیست
آن برق را که می گذرد سرخوش از افق
پروای آشیانه ی این عندلیب نیست
استاد شفيعي كدكني
گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز...گفتا ز خوب رویان این کار کمتر آیدگفتم که بر خیالت راه نظر ببندم...گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید
گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد...گفتا اگر بدانی هم اوت رهبرآید
گفتم خوشا هوایی کز باد خیزد...گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید
گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت...گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید
گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد...گفتا مگوی با کس تاوقت آن درآید
گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد...گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سرآید
نمی دونم چی باید گفت از اون حرفای شیرینت
نمیشه باورم حالا ازاین چشمای غمگینت
همیشه ترس تو این بود که من با تو نمی مونم
می گفتی باش کنار من بدون تو پریشونم
نمی گیری سراغ از من کسی که تو خداش بودی
کسی که با تو عاشق شد تو اهنگ صداش بودی
دلم تنگ صدای تو می خوام باشم کنار تو
دل زخم خورده عاشق هنوزم چشم براه تو
چه دل تنگم چه دل تنگم دارم با غصه می جنگم
چه دل تنگم چه دل تنگم دارم با غصه می جنگم
تمام حرف من با تو با عکس و جای خالیته
حالا من موندم و یادت مگه این حرفا حالیته
چه نا ارومه قلب من چه بی تابه دل و جونم
می خوام از تو خبر دار شم کجا هستی نمی دونم
چه دل تنگم چه دل تنگم هنوز بی تاب بی تابم
دارم با غصه می جنگم دلم تنگ صدای تو
می خوام باشم کنار تودل زخم خورده عاشق
هنوز چشم براه تو چه دل تنگم چه دل تنگم
دارم با غصه می جنگم چه دل تنگم چه دل تنگم
دارم با غصه می جنگم چه نا ارومه قلب من
چه بی تابه دل و جونم می خوام از تو خبر دار شم
کجا هستی نمی دونم چه دل تنگم چه دل تنگم دارم با غصه می جنگم
نمیشه باورم حالا ازاین چشمای غمگینت
همیشه ترس تو این بود که من با تو نمی مونم
می گفتی باش کنار من بدون تو پریشونم
نمی گیری سراغ از من کسی که تو خداش بودی
کسی که با تو عاشق شد تو اهنگ صداش بودی
دلم تنگ صدای تو می خوام باشم کنار تو
دل زخم خورده عاشق هنوزم چشم براه تو
چه دل تنگم چه دل تنگم دارم با غصه می جنگم
چه دل تنگم چه دل تنگم دارم با غصه می جنگم
تمام حرف من با تو با عکس و جای خالیته
حالا من موندم و یادت مگه این حرفا حالیته
چه نا ارومه قلب من چه بی تابه دل و جونم
می خوام از تو خبر دار شم کجا هستی نمی دونم
چه دل تنگم چه دل تنگم هنوز بی تاب بی تابم
دارم با غصه می جنگم دلم تنگ صدای تو
می خوام باشم کنار تودل زخم خورده عاشق
هنوز چشم براه تو چه دل تنگم چه دل تنگم
دارم با غصه می جنگم چه دل تنگم چه دل تنگم
دارم با غصه می جنگم چه نا ارومه قلب من
چه بی تابه دل و جونم می خوام از تو خبر دار شم
کجا هستی نمی دونم چه دل تنگم چه دل تنگم دارم با غصه می جنگم
آخرین ویرایش:
گلابتون
مدیر بازنشسته
هر کجا لرزیدی، از سفر ترسیدی،
تو بگو، از ته دل من خدا را دارم...
و کسی می گوید... سر خود بالا کن...
به بلندا بنگر... به بلندای عظیم...
به افق های پر از نور امید...
و خودت خواهی دید...
و خودت خواهی یافت...
خانه ی دوست کجاست...
خانه دوست در آن عرش خداست...
خانه ی دوست در آن قلب پر از نور خداست...
و فقط دوست ، خداست.
تو بگو، از ته دل من خدا را دارم...
و کسی می گوید... سر خود بالا کن...
به بلندا بنگر... به بلندای عظیم...
به افق های پر از نور امید...
و خودت خواهی دید...
و خودت خواهی یافت...
خانه ی دوست کجاست...
خانه دوست در آن عرش خداست...
خانه ی دوست در آن قلب پر از نور خداست...
و فقط دوست ، خداست.
در حسرت ديدار تو بگذار بميرم...
دشوار بود مردن و روي تو نديدن...
بگذار بدلخواه تو دشوار بميرم...
بگذار که چون ناله مرغان شباهنگ...
در وحشت و انوده شب تار بميرم...
بگذار که چون شمع کنم پيکر خود آب....
دربستر اشک افتم و ناچار بميرم...
ميميرم از اين درد که جان دگرم نيست...
تا از غم عشق تو دگر بار بميرم... تا بوده
وفادار تو هستم... بگذار بدانگونه وفادار بميرم
دشوار بود مردن و روي تو نديدن...
بگذار بدلخواه تو دشوار بميرم...
بگذار که چون ناله مرغان شباهنگ...
در وحشت و انوده شب تار بميرم...
بگذار که چون شمع کنم پيکر خود آب....
دربستر اشک افتم و ناچار بميرم...
ميميرم از اين درد که جان دگرم نيست...
تا از غم عشق تو دگر بار بميرم... تا بوده
وفادار تو هستم... بگذار بدانگونه وفادار بميرم
يک نفر امد قرارم را گرفت / برگ و بار و شاخسارم را گرفت
چهار فصل من بهار بود ، حيف / باد پائيزي بهارم را گرفت
اعتباري داشتم در پيش عشق / با نگاهي ، اعتبارم را گرفت
عشق يا چيزي شبيه عشق بود / آمد و دار و ندارم را گرفت
چهار فصل من بهار بود ، حيف / باد پائيزي بهارم را گرفت
اعتباري داشتم در پيش عشق / با نگاهي ، اعتبارم را گرفت
عشق يا چيزي شبيه عشق بود / آمد و دار و ندارم را گرفت
sahar tala
عضو جدید
يك عشق عروج است و رسيدن به كمال
يك عشق غوغاي درون است و تمناي وصال
يك عشق سكوت است و سخن گفتن چشم
يك عشق خيال است و خيال است و خيال...
يك عشق غوغاي درون است و تمناي وصال
يك عشق سكوت است و سخن گفتن چشم
يك عشق خيال است و خيال است و خيال...
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟
بی وفا... بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا ؟
بی وفا... بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا ؟
امشب سبکتر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را
یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام را
یک لحظه بود این یا شبی کز عمر ما تاراج شد
ما همچنان لب بر لبی نابرگرفته کام را
هم تازه رویم هم خجل هم شادمان هم تنگ دل
کز عهده بیرون آمدن نتوانم این انعام را
گر پای بر فرقم نهی تشریف قربت می‌دهی
جز سر نمی‌دانم نهادن عذر این اقدام را
چون بخت نیک انجام را با ما به کلی صلح شد
بگذار تا جان می‌دهد بدگوی بدفرجام را
سعدی علم شد در جهان صوفی و عامی گو بدان
ما بت پرستی می‌کنیم آن گه چنین اصنام را
یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام را
یک لحظه بود این یا شبی کز عمر ما تاراج شد
ما همچنان لب بر لبی نابرگرفته کام را
هم تازه رویم هم خجل هم شادمان هم تنگ دل
کز عهده بیرون آمدن نتوانم این انعام را
گر پای بر فرقم نهی تشریف قربت می‌دهی
جز سر نمی‌دانم نهادن عذر این اقدام را
چون بخت نیک انجام را با ما به کلی صلح شد
بگذار تا جان می‌دهد بدگوی بدفرجام را
سعدی علم شد در جهان صوفی و عامی گو بدان
ما بت پرستی می‌کنیم آن گه چنین اصنام را
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
نفر قبلی رو تو یه بیت توصیف کن | اشعار و صنايع شعری | 111 | |
|
// ... به نفر بعدیتون یک شعر هدیه بدین ...\\ | اشعار و صنايع شعری | 1176 | |
|
آموزش وزن شعر فارسی | اشعار و صنايع شعری | 0 | |
|
شعر-بحر طویل | اشعار و صنايع شعری | 4 | |
|
کارگاه شعر تجربی و آموزش | اشعار و صنايع شعری | 28 |