سايت گل-
1-استقلال باخت و شاید هم پرسپولیس برد. اینکه پشت این داربی جذاب تا چه حد اصول تاکتیکی، تکنیکی، آمادگی جسمانی و یا روانشناسی وجود داشت، بحثی است برای فرصتی دیگر ولی نکته اینکه رفتار دنیزلی و مظلومی پس از دیدار بیانگر فاصله مربیان ایرانی است از سطح حرفه ای فوتبال دنیا.
2-مظلومی پس از بازی از موقعیت‌های پرتعداد استقلال می‌گوید و اینکه اگر این موقعیت‌ها تبدیل به گل می شد، نتیجه خارق‌العاده‌ای رقم می‌خورد ولی آمار چیز دیگری می‌گوید:
شوت به دروازه حریف : استقلال 4 شوت- پرسپولیس 8 شوت
شوت در چهارچوب: استقلال 2 شوت– پرسپولیس 8 شوت
گل زده : استقلال 2 گل- پرسپولیس 3 گل
آمار می گوید که 100 درصد ضربات در چهارچوب استقلال تبدیل به گل شده است ولی این آمار در مورد پرسپولیس تنها 37 درصد است.
آمار می‌گوید پرسپولیس بیش از استقلال موقعیت گل داشته ولی کیفیت پایین‌تر ضربات و شاید مهارت بالاتر دروازبان استقلال مانع افزایش موفقیت ضربات در چهارچوب این تیم شده است.
پس آمار می گوید، پرویز مظلومی هنوز هم نمی داند چه اتفاقی افتاده است* و این برای یک مربی، بدترین اتفاق است.
3- مهم نیست که برد پرسپولیس را حاصل تفکرات فنی دنیزلی بدانیم یا نه، حتی مهم نیست که تاثیرگذاری 3بازیکن تعویضی این تیم را حاصل کوچینگ دنیزلی بدانیم. مهم این است که پس از این برد شیرین، دنیزلی می‌فهمد که چه اتفاقی افتاده است: «این برد ترکیبی از معجزه و توان نفرات است.»
4-پس از گل دوم بود که منتقدین از دور ریختن بیت‌المال برای جذب دنیزلی گفتند و اینکه در این فوتبال، مربیان بومی فراوانی برای نشستن روی نیمکت این تیم وجود دارد ولی اظهارات پایان دیدار سرمربیان دو تیم برای نشان دادن تفاوت سطح مربیان وطنی با مربی بزرگی همچون دنیزلی کافی بود آن هم بدون احتیاج به ذکر جبران 3 گل با 10 نفر.
چه بخواهیم و چه نخواهیم، مظلومی و مظلومی‌ها نماینده مربیان وطنی هستند هر چند که همه آن نیستند و این نمایندگان با رفتار فنی و غیرفنی خود نشان می‌دهند که هنوز نمی‌دانند چه اتفاقی افتاده است.
*پرویز مظلومی پس از بازی: نمی‌دانم چه اتفاقی افتاده است که پیروزی دو بر صفر را با این شکست عوض کردیم.
