داستان فوق العاده حضرت علی و ...

torpheh گفت:

[FONT=tahoma,sans-serif]داستاني از حضرت علی(ع) و میثم تمار مدت ها پيش خواندم که متن اصلی داستان در دسترسم نیست اما مضمون آن را به خوبی در خاطر دارم:[/FONT]
[FONT=tahoma,sans-serif][/FONT]
[FONT=tahoma,sans-serif]امیر مومنان علی (ع) را حکایت کنند که روزی بر میثم تمار گذشت و او را دید که مشغول جدا کردن خرما ها از یکدیگر است[/FONT]
[FONT=tahoma,sans-serif]حضرت از ميثم پرسید چه می کنی؟[/FONT]
[FONT=tahoma,sans-serif]میثم پاسخ داد: خرما های خوب را از سایر خرما ها جدا می کنم تا به قیمت بیشتر به هر که خواست بفروشم.[/FONT]
[FONT=tahoma,sans-serif]علی(ع) بسیار ناراحت شد و ميثم را از این کار بازداشت و به او فرمود: تمام خرما ها را با یکدیگر مخلوط کن چرا که در حکومت اسلامی همه باید يک جور خرما بخورند چه کسی که داراست و چه [/FONT]
[FONT=tahoma,sans-serif]کسي که ندار است[/FONT].​

کلیک کنید تا باز شود...

عوض اینکه دوستان رو این نکات و فرمایشات بزرگوار مولا علی تفکر کنن و سر لوحه و الگو کارای روزمره زندگیشون قرار بدن سر چیزایی هیچ و پوچ بحث می کنن!!

arash_441 گفت:

عوض اینکه دوستان رو این نکات و فرمایشات بزرگوار مولا علی تفکر کنن و سر لوحه و الگو کارای روزمره زندگیشون قرار بدن سر چیزایی هیچ و پوچ بحث می کنن!!

کلیک کنید تا باز شود...

دقیقا!!

MER30

اخه حضرت علی رو با بقیه مقایسه می کنی
یگانه مرد عالم

مطلب فوق العاده زیبایی بود دوست عزیز

امام علي(ع) به مردم مي گفت:
با من چنان که با سرکشان سخن گويند، سخن مگوييد و چونان که با تيز‌خويان کنند، از من کناره مجوييد، و با ظاهر آرايي آميزش مداريد و شنيدن حق را بر من سنگين مپنداريد و نخواهم مرا بزرگ انگاريد؛ چه آن کس که شنيدن سخن حق بر او گران افتد، و نمودن عدالت بروي دشوار بُود، کار به حق و عدالت کردن بر او دشوارتر است. پس از گفتن حق يا راي زدن (مشورت کردن) در عدالت باز مايستيد، که من نه برتر از آنم که خطا کنم، و نه در کار خويش از خطا ايمنم، مگر که خدا مرا در کار نفس کفايت کند که از من بر آن تواناتر است.
جز اين نيست که ما و شما بندگان و مملوک پروردگاريم و جز او پروردگاري نيست. او مالک ما است و ما را بر نفس خود اختياري نيست. ما را از آنچه در آن بوديم بيرون کرد و بدان چه صلاح ما در آن بود، درآورد، به جاي گمراهي رستگاريمان نصيب نمود، و به جاي کوري، بينايي مان عطا فرمود (نهج‌البلاغه: خطبه 116).
او از تملّق و مُداهنه بيزار بود و به سخن راست و بي غل و غش خشنود مي شد.