نتایح جستجو

شـمع طـربم ولی چـو بنـشستم هیچ من جام جمم ولی چو بشکستم هیچ

این کـوزه چو مـن عاشـق زاری بودست در بنــــد ســر زلــــف نـــــگاری بودست این دســـته که بـــــر گردن او می بینی دستی اســت که بر گردن یاری بودست

تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است گفـــتم کنایــتی و مکـــــرر نمی کنـــــــم

یا رب چه کنم که هیچ کردارم نیست از جرم گنه زبان گفتارم نیست دستم تهی و بار گناهم سنگین جز لطف و عنایت تو ستارم نیست

با منزه موافقم مرد را دردی اگر باشد خوش است درد بی دردی علاجش آتش است اما دردای واقعی... کدوممون درد حقیقی رو حس کردیم...؟ کاش هممون برسیم به اون نقطه ای که باید برسیم...

يار مفــروش به دنيـــــا كه بسـي سود نكرد آنكه يوسـف به زر ناســره بفروخته بود

ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش بیرون کشید باید ازین ورطه رخت خویش

آلبوم : شب سکوت کویر/بارون شعر: علی معلم آهنگساز : کیهان کلهر ببار اي بارون ببار با دلم گريه کن خون ببار در شب های تيره چون زلف يار بهر ليلي چو مجنون ببار اي بارون دلا خون شو خون ببار بر کوه و دشت و هامون ببار دلا خون شو خون ببار بر کوه و دشت و هامون ببار به سرخي لب هاي...

روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

یه شب مهتاب یه شب مهتاب ، ماه می‌آد تو خواب منو می‌بره ، کوچه به کوچه باغ انگوری ، باغ آلوچه، دره به دره ، صحرا به صحرا، اون جا که شبا، پشت بیشه‌ها یه پری می‌آد ، ترسون و لرزون پاشو می‌ذاره، تو آب چشمه شونه ‌می‌کنه، موی پریشون... یه شب مهتاب، ماه می‌آد تو خواب منو می‌بره، ته اون دره اون ‌جا که...

مرد را دردی اگر باشد خوش است درد بی دردی علاجش آتش است

دردا که من آنم که تو می دانستی افسوس تو آن نه که من دانستم...

عشق است طریق آشنایی دل یافت ز عشق روشنایی بی عشق مباش تا توانی این است سخن اگر تو دانی

یا بخت من طریق مروت فرو گذاشت یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد

من نمی گویم سمندر باش یا پروانه باش چون به حال سوختن افتاده ای مردانه باش

ملک بانان را نشاید روز و شب گاهی اندر خمر و گاهی در خمار

من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه صد بار به تو گفتم کم خور دو سه پیمانه

دوزخ شرری ز رنج بیهوده ی ماست فردوس دمی ز وقت آسوده ماست

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد چه نکو تر آن که مرغی ز قفس پریده باشد پر و بال ما بریدند و در قفس گشودند چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد

یارب! نه دلم بسته‌ی غم های تو بود ؟ چشمم شب و روز غرق نماهای تو بود ؟