امشب اول رمضان 1436
اعتراف می کنم برنامه های زندگی م یه باز نگری اساسی میخواد، اوضاع کسل کننده تر از حد تصوره، توی درک شرایط موجود شکر خدا مشکلی ندارم اما بین راه های مختلف، انتخاب برام سخت شده
جقدر زود دیر میشه واقعا، ولی در نهایت چیزی که باعث میشه پاشم اینه که تا آخرش باید تنها راه رو ادامه بدم. خیلی زیادن خیلی، راه هاشون هم الی ماشالله، همه هم "کل حزب بما لدیهم فرحون"
هیچ صراط مستقیمی نیست جز جبل المتین، وقت برای سر چرخوندن دیگه نیست، دیگه 100 درصد مطمئن هستم نباید به کسی غیر از تو تسلیم بشم، حسرت یخ های اب شده گذشته کمی اذیت کننده هست، اما امید به بودن تو دلم رو گرم میکنه
الهی به امید تو