مـــی روم شـــاید فرامـــوشت کنـــم
مـــن پذیرفتـــم شکـــست خویش را
پنـــدهای عقل دور اندیـــش را
من پذیرفتـــم که عشـــق افسانه است
این دل درد آشـــنا دیوانه است
مـــی روم شاید فراموشت کـــنم
با فراموشـــی هم آغوشت کنـــم
مـــی روم از رفتـــنم دل شاد باش
از عـــذاب دیدنـــم آزاد باش
گرچـــه تو تنهاتراز ما مـــی روی
آرزو دارم ولـــی عاشق شـــوی
آرزو دارم بفهمـــی درد را
تلخـــی برخـــوردهای سرد را
ان ندامتـــهای بیش از حـــد را
ارزو دارم تو هـــم تنها شـــوی
کوچـــه گرد کوچـــه غمها شـــوی
ارزو دارم تو هـــم رسوا شویـــی
در پـــی دلدار خـــود شیدا شـــ.وی