نشانه‌های هشدار دهنده‌ای که سلامت پرستاران را به خطر می اندازد

Foster.nicely

عضو جدید
کاربر ممتاز
خبر داغ این روزها موضوع رهاسازی دو بیمار از بیمارستان امام خمینی (ره) تهران در حومه جنوبی شهر بوده است. بنده در این نوشتار اصولا” به اصل سوژه مذکور کاری نداشته و به جنجال فراهم شده در پیرامون آن هم اعتنایی نمیکنم زیرا این نوع جنجال آفرینی ها عادت دیرینه جامعه شده است و در نهایت مانند پرداختن به نشانه های یک بیماری بوده و اگر راه حل و درمانی هم حاصل شود درمانی علامتی خواهد بود نه اساسی.




به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از وبلاگ دلگویه ها ( http://abedinikarim.blogfa.com ) ، این قبیل اتفاقات خبر از بیماری سیستم درمان کشور ما می دهد که منجر به بروز برخی تابلوهای علامتی میگردد و ارزیابی کارشناسانه این پیکر بیمار لیست نشانه های وخیم فراوانی را فراروی ما قرار میدهد که ضرورت توجه و درمان اساسی را اجتناب ناپذیر میکند.
ما که با نگاهی از درون سیستم این قبیل اتفاقات را رصد میکنیم ، آنها رامانند تب بعد از عفونت امری بدیهی میدانیم و بیشتر از تب به خود عفونت می اندیشیم.نگرش اقتصادی صرف به مقوله درمان از طرف مدیریت کلان سیستم از یک سو و گردش همه پاشنه ها حول محور منافع پزشکان از سوی دیگر قطعا” علامتهایی مثل پدیده زیرمیزی و نارضایتی توامان مردم و پرسنل درمان از وضعیت موجود و بدرفتاریهای مراجعین با پرسنل و پرخاشگریهای بوجود آمده و نارسایی های آزار دهنده فرایند رسیدگی و درمان و …. را بوجود می آورد.



وقتی سیستم درمان از تامین نیروی انسانی و امکانات لازم برای ارائه خدمات کوتاهی میکند و در برنامه اقتصادی بیمارستان مقرراتی مثل ضریب تخت شناور و این قبیل مسائل را اعمال میکند و از مرکز درمانی انتظار سود و بهره وری اقتصادی داشته باشد ، نگرش انسانی به موضوع بیمار و بیماری به مرور رنگ باخته و بیمارستانها هم در مسیر تامین منافع اقتصادی و سودجویی قرار میگیرند.دنبال تاسیس بخشهای شبه خصوصی با ضریب قیمت بالا افتاده و اندک امکانات موجود خود را ترجیح می دهند به پای این بخشها بکشانند.
پزشکان مشکلات تحمیل شده از سوی سیستم را با دست باز خود به شکل زیرمیزی و یا کم گذاشتن به بیمار از نظر صرف وقت و توجه و گذاشتن اغلب توان و وقت خود در بخش خصوصی برای خود تا حدودی حل میکنند و مشکلات انباشته شده بیمار بر دوش سایر اعضای تیم درمان سنگین تر میشود.



پرستاران از یکسو با محدودیتهای موجود از نظر شرح وظایف و از سوی دیگر با کمبودها و نارسایی های آزاردهنده و هم چنین خستگی ناشی از حجم غیر استاندارد ساعت کاری و نفر بیمار و چندشیفت کاری قادر به تامین استانداردهای کاری و حتی رفتاری نبوده و موجبات نارضایتی بیمار و خانواده او را فراهم می نمایند.

بنده به علت تعلق خود به صنف پرستاری قصد توجیه نارسایی های موجود در این حیطه را ندارم بلکه بعلت اشراف بیشتر خود به مسائل مرتبط در این بخش تحلیلهای عمیقتری به این مسائل دارم که از حوصله این بحث خارج است خلاصه کلام اینکه نارسایی و نارضایتی موجود در سیستم نشانه بیماری مزمن و ریشه دار در آن است و مسئولان با انتشار خبر اخراج یک راننده آمبولانس و خدمه بدبخت و توجیهات حاشیه ای شاید تحریک احساسات ایجاد شده را تا حدودی پاسخ دهند اما از وقوع اتفاقات مختلف منبعث از اصل واحد در جاهای مختلف و با صورتهای مختلف که هر از چندگاهی سوژه دست مطبوعات خواهد داد نمی توانند جلوگیری کنند.فردا شاید سوژه دیگر ……..
 
بالا