اگر نیروگاه‌های هسته‌ای را در زیر زمین بسازیم، خوب است؟
دانش > فناوری - با توجه به بحران جاری ژاپن و نشت مواد رادیواکتیو از نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما داییچی، از این پس فروش نیروگاه هسته‌ای کار سختی خواهد بود، ولی اگر راکتورهای هسته‌ای به زیر زمین برده شوند، چه؟
مجید جویا: با توجه به بحران جاری در ژاپن و نشت مواد رادیواکتیو از نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما داییچی، از این پس فروش نیروی هسته‌ای کار سختی خواهد بود، ولی اگر راکتورهای هسته‌ای به زیر زمین برده شوند چه اتفاقی می‌افتد؟
به گزارش نیوساینتیست، شاید ایده احمقانه‌ای به نظر برسد، ولی احتمالا سنگاپور، کشور جزیره‌ای کوچکی که جمعیت آن، در صورت نیاز به تخلیه گسترده‌ای مانند چرنوبیل یا فوکوشیما هیچ جایی برای رفتن نخواهند داشت، نگاه دقیق‌تری به نیروگاه‌های هسته‌ای مدفون در زمین خواهد داشت.
ایده این است که بتوان راکتور کوچکی را در لایه کم‌عمق سنگ بستر مدفون کرد، مثلا در عمق 30 تا 50 متری زیر زمین. پس از آن، اگر نیروگاه به هر دلیلی دچار مشکل شد، لایه گرانیت بتواند محفظه‌ای طبیعی برای آن باشد و در صورت لزوم، با تزریق سیمان به تمام تونل‌های دسترسی به تاسیسات، آن جا را برای همیشه و بدون نگرانی از تشعشعات، دفن کرد.
این ایده اولین بار توسط دکتر هومن پیمانی، کارشناس ایمنی انرژی در دانشگاه ملی سنگاپور مطرح شد. کشورهای برخوردار از انرژی هسته‌ای، عموما راکتورهای بزرگ خود را در فاصله 20 تا 50 کیلومتری مناطق مسکونی می‌سازند. ولی به گفته آقای پیمانی، در سنگاپور که تنها 700 کیلومتر مربع وسعت دارد، هیچ جایی پیدا نمی‌شود که حتی 3 کیلومتر از مناطق مسکونی فاصله داشته باشد.
رفتن به زیر زمین به طرز چشمگیری هزینه‌های ساخت راکتور را افزایش می‌دهد. از همین رو، پیمانی می‌گوید که تنها ساخت راکتورهای کوچک 30 تا 50 مگاواتی، که یک بیستم راکتورهای بزرگ سنتی هستند، به لحاظ اقتصادی منطقی خواهد بود.
طرح‌های متعددی برای چنین «نیمه راکتورهایی» توسط شرکت‌هایی مانند TerraPower و Hyperion Power پیشنهاد شده و به رغم این که مسئولین آنها ادعا می‌کنند می‌توانند منابع ارزان، قابل اعتماد، و ایمنی از انرژی را فراهم کنند، آنها هنوز سال‌ها با اتصال به شبکه برق فاصله دارند.
مناطق مستعد زلزله یا نقاط دارای سفره‌های زیر زمینی آب، برای ساخت چنین راکتوری مناسب نخواهند بود. این محدودیت‌ها بخش عمده کشوری چون ژاپن را دربر می‌گیرند، ولی به گفته پیمانی شامل سنگاپور نمی‌شوند.
سنگاپور در حال حاضر، برای تولید بخش عمده برق خود وابسته به گاز طبیعی وارداتی از اندونزی و مالزی است، ولی در حال ساخت یک ترمینال بزرگ گاز طبیعی مایع شده که کشور را قادر می‌سازد از هر جای دنیا سوخت مورد نیاز خود را وارد کند.
دولت سنگاپور در سال گذشته، بدون تعیین یک جدول زمان‌بندی برای تکمیل کار، اجازه انجام یک تحقیقات امکان‌سنجی برای راکتورهای زیرزمینی صادر کرد. به گفته پیمانی، شاید رخدادهای اخیر در ژاپن، به پیشبرد این ایده کمک کنند.
منبع
دانش > فناوری - با توجه به بحران جاری ژاپن و نشت مواد رادیواکتیو از نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما داییچی، از این پس فروش نیروگاه هسته‌ای کار سختی خواهد بود، ولی اگر راکتورهای هسته‌ای به زیر زمین برده شوند، چه؟
مجید جویا: با توجه به بحران جاری در ژاپن و نشت مواد رادیواکتیو از نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما داییچی، از این پس فروش نیروی هسته‌ای کار سختی خواهد بود، ولی اگر راکتورهای هسته‌ای به زیر زمین برده شوند چه اتفاقی می‌افتد؟
به گزارش نیوساینتیست، شاید ایده احمقانه‌ای به نظر برسد، ولی احتمالا سنگاپور، کشور جزیره‌ای کوچکی که جمعیت آن، در صورت نیاز به تخلیه گسترده‌ای مانند چرنوبیل یا فوکوشیما هیچ جایی برای رفتن نخواهند داشت، نگاه دقیق‌تری به نیروگاه‌های هسته‌ای مدفون در زمین خواهد داشت.
ایده این است که بتوان راکتور کوچکی را در لایه کم‌عمق سنگ بستر مدفون کرد، مثلا در عمق 30 تا 50 متری زیر زمین. پس از آن، اگر نیروگاه به هر دلیلی دچار مشکل شد، لایه گرانیت بتواند محفظه‌ای طبیعی برای آن باشد و در صورت لزوم، با تزریق سیمان به تمام تونل‌های دسترسی به تاسیسات، آن جا را برای همیشه و بدون نگرانی از تشعشعات، دفن کرد.
این ایده اولین بار توسط دکتر هومن پیمانی، کارشناس ایمنی انرژی در دانشگاه ملی سنگاپور مطرح شد. کشورهای برخوردار از انرژی هسته‌ای، عموما راکتورهای بزرگ خود را در فاصله 20 تا 50 کیلومتری مناطق مسکونی می‌سازند. ولی به گفته آقای پیمانی، در سنگاپور که تنها 700 کیلومتر مربع وسعت دارد، هیچ جایی پیدا نمی‌شود که حتی 3 کیلومتر از مناطق مسکونی فاصله داشته باشد.
رفتن به زیر زمین به طرز چشمگیری هزینه‌های ساخت راکتور را افزایش می‌دهد. از همین رو، پیمانی می‌گوید که تنها ساخت راکتورهای کوچک 30 تا 50 مگاواتی، که یک بیستم راکتورهای بزرگ سنتی هستند، به لحاظ اقتصادی منطقی خواهد بود.
طرح‌های متعددی برای چنین «نیمه راکتورهایی» توسط شرکت‌هایی مانند TerraPower و Hyperion Power پیشنهاد شده و به رغم این که مسئولین آنها ادعا می‌کنند می‌توانند منابع ارزان، قابل اعتماد، و ایمنی از انرژی را فراهم کنند، آنها هنوز سال‌ها با اتصال به شبکه برق فاصله دارند.
مناطق مستعد زلزله یا نقاط دارای سفره‌های زیر زمینی آب، برای ساخت چنین راکتوری مناسب نخواهند بود. این محدودیت‌ها بخش عمده کشوری چون ژاپن را دربر می‌گیرند، ولی به گفته پیمانی شامل سنگاپور نمی‌شوند.
سنگاپور در حال حاضر، برای تولید بخش عمده برق خود وابسته به گاز طبیعی وارداتی از اندونزی و مالزی است، ولی در حال ساخت یک ترمینال بزرگ گاز طبیعی مایع شده که کشور را قادر می‌سازد از هر جای دنیا سوخت مورد نیاز خود را وارد کند.
دولت سنگاپور در سال گذشته، بدون تعیین یک جدول زمان‌بندی برای تکمیل کار، اجازه انجام یک تحقیقات امکان‌سنجی برای راکتورهای زیرزمینی صادر کرد. به گفته پیمانی، شاید رخدادهای اخیر در ژاپن، به پیشبرد این ایده کمک کنند.
منبع
