واکنش های گداخت هسته ای مقدار بسیار زیادی انرژی ایجاد می کند . پژوهشگران در حال یافتن راه های گوناگون برای مهار کردن این انرژی و به کار گرفتن آن در سامانه ی پیشران فضاپیما ها هستند . یک فضاپیمای گداخت هسته ای می تواند برنامه ی ماموریت سرنشین دار سفر به مریخ را هر چه زودتر عملی سازد . این گونه فضاپیماها می توانند زمان مسافرت به مریخ را تا 50 درصد و شاید بیشتر کاهش دهند . با کاهش زمان قرار گرفتن در معرض پرتوهای خطرناک و ماندن در شرایط ناگوار بی وزنی کم تر می شود و به سر نشینان آسیب کمتری می رسد .
ساختن یک فضاپیمای گداخت هسته ای همانند گسترش یک گونه خودرو بر روی زمین است که می تواند با دو برابر سرعت سایر خودروها حرکت کند و دارای بازده سوخت 7000 مایل در هر گالن است . در دانش مو شکی بازده پیرنه ی مو شک با اندازه گیری ضربه ی ویژه آن به دست می آید.
یک سامانه پیشران گداخت هسته ای می تواند دارای ضربه ی ویژه ای 300 برابر بزرگ تر از ضربه ی ویژه ی موتورهای موشکی شیمیایی موشکی معمولی باشد بیشینه ی ضربه ی ویژه ی یک پیشران شیمیایی موشکی عادی 450 ثانیه است یعنی پیشرانه می تواند 1 کیلوگرم نیرو نیروی پیشران را از مصرف یک کیلوگرم پیشرانه ( سوخت و اکسید کننده ) در مدت 450 ثانیه تولید نماید یک مو شک گداخت هسته ای می تواند دارای ضربه ی ویژه ای در حدود 130000 ثانیه باشد . افزون بر آن موشک های گداخت هسته ای هیذروژن را به عنوان سوخت به کار خواهند گرفت و به همین علت این موشک ها می توانند در منگام سفر فضایی سوخت گیری نمایند . هیدروژن در اتمسفر بسیاری از سیارات وجود دارد پس هر فضاپیمایی که سامانه پیشران گداخت هسته ای داشته باشد می تواند به سوی اتمسفر سیارات حرکت کند و مقدار هیدروژن مورد نیاز خود را از جو سیارات بمکد و با این سوخت گیری به مسیر خود ادامه دهد .
همچنین موشک های گداخت هسته ای می توانند مدت زمان طولانی تری نسبت به موشک های شیمیایی که پیشرانه ی خود را به سرعت می سوزانند کار کنند و این تواناییها سفرهای فضایی سریع تر و دورتر را برای بشر به ارمغان خواهد آورد .
راکت مگنتو پلاسمای دارای ضربه ی ویژه متغیر
واسیمر در حقیقت یک موشک پلاسما است که منادی پیشران گداخت هسته ای می باشد . ولی تا زمانی که یک موشک گداخت هسته ای بخاهد پلاسما را به کار گیرد . پژوهشگران و دانشمندان باید چیزهای زیادی بیاموزند . پیشران (( واسیمر )) کاملا شگفت انگیز است چون در شرایط بسیار گرم پلاسما تولید می کند و سپس همان پلاسما را برای حرکت به کار می گیرد سه سلول پایه ای در پیشران واسیمر وجود دارد .
سلول پیشین : سوخت گازی معمولا هیدروژن به درون این سلول تزریق می شود و برای تولید پلاسما یونیزه می شود .
سلول مرکزی : این سلول به عنوان تقویت کننده کار می کند تا پلاسما را با انرژی الکترومغناطیسی بیش تر گرم می کند . امواج رادیویی به کار گرفته می شود تا به پلاسما انرژی بیافزایند همانند کارکرد اجاق های مایکرو یو خانگی
سلول پسین : یک نازل مغناطیسی که انرژی پلاسما به سرعت خروجی جت تبدیل می کند . میدان مغناطیسی که برای بیرون راندن پلاسما به کار گرفته می شود از خود فضاپیما نیز محافظت می کند زیرا به عنوان پوششی است ه نمی گذارد پلاسما با پوسته ی فضاپیما تماس داشته باشد پلاسما می تواند هر ماده ای را که با آن تماس دارد تخریب کند . دمای پلاسمای خروجی از نازل 100 میلیون درجه سانتی گراد است و این 25000 بار داغ تر از گاز خروجی از شاتل فضایی است . در یک ماموریت به سوی مریخ یک پیشران واسیمر می تواند برای نیمه ی نخست مسافرت به طور مداوم شتاب گیرد و سپس در نیمه ی دوم مسافرت معکوس عمل می کند و سرعتش را کم می کند تا به مسیر مورد نظر هدایت شود یک موشک پلاسمایی با خروجی متغیر می تواند برای قرار دادن ماهواره در مدار زمین نیز به کار گرفته شود .
ساختن یک فضاپیمای گداخت هسته ای همانند گسترش یک گونه خودرو بر روی زمین است که می تواند با دو برابر سرعت سایر خودروها حرکت کند و دارای بازده سوخت 7000 مایل در هر گالن است . در دانش مو شکی بازده پیرنه ی مو شک با اندازه گیری ضربه ی ویژه آن به دست می آید.
یک سامانه پیشران گداخت هسته ای می تواند دارای ضربه ی ویژه ای 300 برابر بزرگ تر از ضربه ی ویژه ی موتورهای موشکی شیمیایی موشکی معمولی باشد بیشینه ی ضربه ی ویژه ی یک پیشران شیمیایی موشکی عادی 450 ثانیه است یعنی پیشرانه می تواند 1 کیلوگرم نیرو نیروی پیشران را از مصرف یک کیلوگرم پیشرانه ( سوخت و اکسید کننده ) در مدت 450 ثانیه تولید نماید یک مو شک گداخت هسته ای می تواند دارای ضربه ی ویژه ای در حدود 130000 ثانیه باشد . افزون بر آن موشک های گداخت هسته ای هیذروژن را به عنوان سوخت به کار خواهند گرفت و به همین علت این موشک ها می توانند در منگام سفر فضایی سوخت گیری نمایند . هیدروژن در اتمسفر بسیاری از سیارات وجود دارد پس هر فضاپیمایی که سامانه پیشران گداخت هسته ای داشته باشد می تواند به سوی اتمسفر سیارات حرکت کند و مقدار هیدروژن مورد نیاز خود را از جو سیارات بمکد و با این سوخت گیری به مسیر خود ادامه دهد .
همچنین موشک های گداخت هسته ای می توانند مدت زمان طولانی تری نسبت به موشک های شیمیایی که پیشرانه ی خود را به سرعت می سوزانند کار کنند و این تواناییها سفرهای فضایی سریع تر و دورتر را برای بشر به ارمغان خواهد آورد .
راکت مگنتو پلاسمای دارای ضربه ی ویژه متغیر
واسیمر در حقیقت یک موشک پلاسما است که منادی پیشران گداخت هسته ای می باشد . ولی تا زمانی که یک موشک گداخت هسته ای بخاهد پلاسما را به کار گیرد . پژوهشگران و دانشمندان باید چیزهای زیادی بیاموزند . پیشران (( واسیمر )) کاملا شگفت انگیز است چون در شرایط بسیار گرم پلاسما تولید می کند و سپس همان پلاسما را برای حرکت به کار می گیرد سه سلول پایه ای در پیشران واسیمر وجود دارد .
سلول پیشین : سوخت گازی معمولا هیدروژن به درون این سلول تزریق می شود و برای تولید پلاسما یونیزه می شود .
سلول مرکزی : این سلول به عنوان تقویت کننده کار می کند تا پلاسما را با انرژی الکترومغناطیسی بیش تر گرم می کند . امواج رادیویی به کار گرفته می شود تا به پلاسما انرژی بیافزایند همانند کارکرد اجاق های مایکرو یو خانگی
سلول پسین : یک نازل مغناطیسی که انرژی پلاسما به سرعت خروجی جت تبدیل می کند . میدان مغناطیسی که برای بیرون راندن پلاسما به کار گرفته می شود از خود فضاپیما نیز محافظت می کند زیرا به عنوان پوششی است ه نمی گذارد پلاسما با پوسته ی فضاپیما تماس داشته باشد پلاسما می تواند هر ماده ای را که با آن تماس دارد تخریب کند . دمای پلاسمای خروجی از نازل 100 میلیون درجه سانتی گراد است و این 25000 بار داغ تر از گاز خروجی از شاتل فضایی است . در یک ماموریت به سوی مریخ یک پیشران واسیمر می تواند برای نیمه ی نخست مسافرت به طور مداوم شتاب گیرد و سپس در نیمه ی دوم مسافرت معکوس عمل می کند و سرعتش را کم می کند تا به مسیر مورد نظر هدایت شود یک موشک پلاسمایی با خروجی متغیر می تواند برای قرار دادن ماهواره در مدار زمین نیز به کار گرفته شود .
