╬♥╬ گالری تصاویر نجومی ╬♥╬
- شروع کننده موضوع gordafarin
- تاریخ شروع
kemeia
عضو جدید
تصویر جدید از تولد ستاره ها در مرکز یک توده کیهانی
تصویر جدید از تولد ستاره ها در مرکز یک توده کیهانی
تلسکوپ اروپایی ESO در شیلی با کاوش در مرکز یک توده کیهانی تصاویری تهیه کرد که جزئیات یک فرایند فیزیکی را که منجر به تشکیل ستاره ها و منظومه های جدید سیاره ای می شود نشان می دهد.
به گزارش خبرگزاری مهر، این توده کیهانی که RCW 38 نام دارد در صورت فلکی بادبان در فاصله 5 هزار و 500 سال نوری از زمین قرار دارد.
اکنون تلسکوپ رصدخانه جنوبی اروپا (ESO) در شیلی تصاویر واضحی را از مرکز این توده کیهانی تهیه کرده است که جزئیات تولد ستاره های جدید و تشکیل منظومه های سیاره ای اطراف این ستاره ها را نشان می دهد.
این خانواده از ستاره ها در این خوشه تشکیل می شوند و اطراف این خوشه را توده ای از گرد و غبار پوشانده است.
براساس گزارش Scientific American، ستاره شناسانی که با استفاده از تکنیک ویژه "اپتیک انطباقی" موفق شدند این تصاویر واضحی را تهیه کنند در این خصوص اظهار داشتند: "با نگاه به خوشه های ستاره ای مثل RCW 38 می توانیم درباره منشای منظومه شمسی و سایر منظومه های سیاره ای به نتایج جدیدی دست یابیم."
تصویر جدید از تولد ستاره ها در مرکز یک توده کیهانی
تصویر جدید از تولد ستاره ها در مرکز یک توده کیهانی
تلسکوپ اروپایی ESO در شیلی با کاوش در مرکز یک توده کیهانی تصاویری تهیه کرد که جزئیات یک فرایند فیزیکی را که منجر به تشکیل ستاره ها و منظومه های جدید سیاره ای می شود نشان می دهد.
به گزارش خبرگزاری مهر، این توده کیهانی که RCW 38 نام دارد در صورت فلکی بادبان در فاصله 5 هزار و 500 سال نوری از زمین قرار دارد.
اکنون تلسکوپ رصدخانه جنوبی اروپا (ESO) در شیلی تصاویر واضحی را از مرکز این توده کیهانی تهیه کرده است که جزئیات تولد ستاره های جدید و تشکیل منظومه های سیاره ای اطراف این ستاره ها را نشان می دهد.
این خانواده از ستاره ها در این خوشه تشکیل می شوند و اطراف این خوشه را توده ای از گرد و غبار پوشانده است.
براساس گزارش Scientific American، ستاره شناسانی که با استفاده از تکنیک ویژه "اپتیک انطباقی" موفق شدند این تصاویر واضحی را تهیه کنند در این خصوص اظهار داشتند: "با نگاه به خوشه های ستاره ای مثل RCW 38 می توانیم درباره منشای منظومه شمسی و سایر منظومه های سیاره ای به نتایج جدیدی دست یابیم."
تصاویری زیبا از آسمان شب ایران
تصاویری زیبا از آسمان شب ایران
تصاویری زیبا از آسمان شب ایران
پاسارگاد - مزار کورش کبیر
مرودشت - تخت جمشید
دماوند
کوهستان البرز
مرودشت - تخت جمشید
دماوند
کوهستان البرز
الموت
تهران
نیاسر
اصفهان
استان فارس - سعادت شهر
تصاوير از :
اقايان
بابك امين تفرشي
اوشين ذاكاريان
البته اين اخريا تو ايران گرفته نشدن ...اما عکاس هاي اين تصاوير ايراني هستن ...
با این که تصاویر قدیمی بودند اما زیبایی کائنات رو هر دفعه که بنگری بیشتر به عمق هستی پی خواهی برد..
ممنون آرمین جان
ممنون آرمین جان
@spacechild@
عضو جدید
بازی با خورشید
بازی با خورشید
اینا رو دوست دارم...
بازی با خورشید
اینا رو دوست دارم...
هلال‌ماه زیبا در صبحگاه
هلال‌ماه زیبا در صبحگاه
صبحگاه روزهای چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه بهترین فرصت برای دیدن هلال‌ماه پیر ( قبل از مقارنه ) است. زمین‌تاب ماه، صورتهای‌فلکی تابستانی و ستاره‌های درخشانی همچون قلب عقرب و نسرطائر و ... نمایی زیبا برای شما رصدگران را پدید خواهد آورد.
صبجگاه روز چهارشنبه برابر با 21 بهمن 1388 هلال ماه در ساعت 5 و 35 دقیقه ( به وقت مرکزی ایران ) طلوع خواهد کرد. در این روز فاز هلال ( درصد بخش درخشان ماه ) 13.7 درصد است. صورت‌فلکی قوس و خوشه‌ی کروی M22 میزبان این هلال است و اگر با ابزار مناسب رصدی به دیدن این هلال بروید، می‌توانید خوشه‌ی کروی M22 را در کنار ماه مشاهده کنید.
اما صبحگاه 23 بهمن 1388 آسمان‌شب میزبان مقارنه‌ای دیدنی میان عطارد و هلال ماه است. در این روز هلال ماه در ساعت 6 و 51 دقیقه به همراه سیاره‌ی عطارد طلوع میکند. در این زمان فاز ماه 3.5 درصد و جدایی زاویه‌ای این دو 1.2 درجه است. این فرصت را از دست ندهید و با ابزارهای رصدی و عکاسی خود به ثبت آن بپردازید.
هلال‌ماه زیبا در صبحگاه
صبحگاه روزهای چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه بهترین فرصت برای دیدن هلال‌ماه پیر ( قبل از مقارنه ) است. زمین‌تاب ماه، صورتهای‌فلکی تابستانی و ستاره‌های درخشانی همچون قلب عقرب و نسرطائر و ... نمایی زیبا برای شما رصدگران را پدید خواهد آورد.
صبجگاه روز چهارشنبه برابر با 21 بهمن 1388 هلال ماه در ساعت 5 و 35 دقیقه ( به وقت مرکزی ایران ) طلوع خواهد کرد. در این روز فاز هلال ( درصد بخش درخشان ماه ) 13.7 درصد است. صورت‌فلکی قوس و خوشه‌ی کروی M22 میزبان این هلال است و اگر با ابزار مناسب رصدی به دیدن این هلال بروید، می‌توانید خوشه‌ی کروی M22 را در کنار ماه مشاهده کنید.
اما صبحگاه 23 بهمن 1388 آسمان‌شب میزبان مقارنه‌ای دیدنی میان عطارد و هلال ماه است. در این روز هلال ماه در ساعت 6 و 51 دقیقه به همراه سیاره‌ی عطارد طلوع میکند. در این زمان فاز ماه 3.5 درصد و جدایی زاویه‌ای این دو 1.2 درجه است. این فرصت را از دست ندهید و با ابزارهای رصدی و عکاسی خود به ثبت آن بپردازید.
مریخ و خوشه‌ی کندوی عسل
مریخ و خوشه‌ی کندوی عسل
کمی پس از غروب خورشید در بالای افق شرقی، جسم نورانی به رنگ قرمز می‌درخشد که اگر در آسمان تاریک خارج از شهر به ان نگاهی بیندازید، خوشه‌ای انبوه از ستاره‌ها را در کنار آن خواهید یافت. این دو سیاره‌ی مریخ و خوشه‌ی باز کندوی عسل یا M44 است. این روزها بهترین فرصت برای رصد همنشینی ( مقارنه ) مریخ و خوشه‌ی کروی کندوی عسل است. امشب ( پنجشنبه 15 بهمن ماه 1388 ) مریخ در 3 درجه‌ای خوشه‌ی کندوی عسل قرار دارد. اما با توجه به ابری بودن هوای ایران در روزهای آینده نیز فرصت دیدن این همنشینی را دارید. تصویر زیر نمایی از این مقارنه در یکماه گذشته است.
تصویری از طلوع مریخ و کندوی عسل در دیماه 1388
مریخ و خوشه‌ی کندوی عسل
کمی پس از غروب خورشید در بالای افق شرقی، جسم نورانی به رنگ قرمز می‌درخشد که اگر در آسمان تاریک خارج از شهر به ان نگاهی بیندازید، خوشه‌ای انبوه از ستاره‌ها را در کنار آن خواهید یافت. این دو سیاره‌ی مریخ و خوشه‌ی باز کندوی عسل یا M44 است. این روزها بهترین فرصت برای رصد همنشینی ( مقارنه ) مریخ و خوشه‌ی کروی کندوی عسل است. امشب ( پنجشنبه 15 بهمن ماه 1388 ) مریخ در 3 درجه‌ای خوشه‌ی کندوی عسل قرار دارد. اما با توجه به ابری بودن هوای ایران در روزهای آینده نیز فرصت دیدن این همنشینی را دارید. تصویر زیر نمایی از این مقارنه در یکماه گذشته است.
تصویری از طلوع مریخ و کندوی عسل در دیماه 1388
ممنون،جالب و قشنگ بود.
خیلی قدیمی بودن...
اما تصاویر معروفی هستند
اما تصاویر معروفی هستند
بنده قصد جسارت نداشتم...ایمان جون شما تجربت تو نجوم بالاست و من و بقیه دوستان ممکنه اولین بار باشه میبینیم
عرض کردم این تصاویر را بار n ام هم اگه ببینی بازم زیباست و جای تفکر
سحابی خرچنگ ، ناشی از ابرنواختر ذکر شده توسط زمین chroniclers در یدلایمخیرات 1054 AD موظف است ، با رشته های اسرار آمیز است که نه تنها پر فوقالعاده پیچیده است ، اما به نظر می رسد که کمتر از جرم در ابرنواختر اصلی اخراج و سرعت بالاتر از حد انتظار از انفجار ، رایگان. سحابی خرچنگ دهانه در حدود 10 سال نوری. در مرکز سحابی بسیار نهفته تپنده : یک ستاره نوترونی را به عنوان عظیم خورشید اما با تنها به اندازه یک شهر کوچک است. خرچنگ rotatesabout تپنده هر ثانیه 30 بار
گالری تصاویر نجومی
گالری تصاویر نجومی
دوستان عزیز در این تاپیک آخرین تصاویر نجومی تقدیم حضور ...
به امید حضور فعال شما ...
گالری تصاویر نجومی
دوستان عزیز در این تاپیک آخرین تصاویر نجومی تقدیم حضور ...
به امید حضور فعال شما ...
ابرنواخترها؛ ستاره های منفجر شونده
ساعت3:20 بامداد روز 23 فوریه سال 1987، یک اختر شناس کانادایی به نام یان شِلتون، که در رصدخانه ای در ارتفاعات آند شیلی کار میکرد، تصویری عادی از کهکشان کوچک همسایه، ابر بزرگ ماژلان، در فاصله 167 هزار سال نوری تهیه کرد. وقتی فیلم عکاسی ظاهر میشد او متوجه ستاره بزرگ پر نوری شد که پیش از آن آنجا نبود. او به سرعت بیرون دوید و به آسمان نگاه کرد، جای هیچ شکی نبود، آنجا بود، ستاره ای درخشان در همان نقطه می درخشید. او بی درنگ دریافت که به نخستین نور انفجار ستاره ای غول پیکر، که طی انفجار اَبَرنواَختری از هم پاشیده است، می نگرد. در حقیقت، آن ستاره 167 هزار سال پیش از آن منفجر شده اما نورش آن شب به زمین رسیده بود. بعدها، به کمک تلسکوپ کوچکی سوار بر یک ماهواره مشخص شد که موقعیت ابرنواختر مکان ستاره اَبَرغول آبی رنگی با جرم 20 برابر جرم خورشید بوده است. اخترشناسان آن را اَبَرنواَختر ((SN87)) 1987A نامیدند.
این واقعه ای بسیار هیجان انگیز بود چرا که ابرنواختر پیشین 400 سال پیش، در زمان یوهان کپلر، دیده شده بود. پس این بار فرصتی استثنایی برای اخترشناسان و فیزیک دانان فراهم شده بود که درستی نظریه هایشان درباره انفجار ابرنواختری را آزمایش کنند.
این نظریه ها به این شرح اند:
داستان مرگ یک ستاره پر جرم از زمان باد شدنش و تبدیلش به ابرغول سرخ شروع می شود. پس از مدتی، ستاره بخشی از لایه های بیرونی اش را به فضا پرتاب می کند و سپس دوباره منقبض و گرم می شود تا به ابر غول آبی تبدیل شود. سپس ناگهان در کمتر از یک ثانیه هسته ستاره می رمبد و موجی از نوترینو رها میکند که هسته درونی را تا 10 میلیارد درجه داغ میکند. این فرآیند موج ضربه ای ایجاد می کند که در انفجاری مهیب ستاره را از هم می پاشد و سیلی از نوترینو به فضا روانه می کند. فوران نوترینو هم با سرعت نور پشت سر نور انفجار حرکت می کند.
جهت مشاهده در اندازه واقعی اینجا کلیک کنید. اندازه اصلی این عکس 700x411 می باشد.
در طی هفت سال بعدی، دانشمندان تحول بقایای ابرنواختر 1987A را، به کمک ابزارهای سوار بر ماهواره های علمی بین المللی متعدد، دنبال کردند و همه نوع اطلاعات جالب را جمع آوری کردند که برخی از آنها به این شرح اند:
.رها شدن نوترینو در انفجار ابرنواختری به کمک دو آشکار ساز نوترینو در ژاپن و کانادا تائید شد.
.به مدت دو هفته پس از انفجار امواج رادیویی شکار میشدند.
. در ماه مه سال 1987 مقادیر قابل توجهی مواد شیمیایی در بقایای انفجار آشکار شدند که نشان می داد ستاره مرحله غول سرخی را پشت سر گذاشته است.
. در ماه ژوئیه 1987 ماهواره و تلسکوپ پرتو ایکسی به ایستگاه فضایی روسی، میر، متصل شد و پرتوهای ایکس آشکار کرد.
. از ماه اوت تا نوامبر 1987 ، پرتوهای پر انرژی گاما که درواپاشی عناصر رادیو اکتیو شکل گرفته در هسته ستاره رها شده بودند، آشکار شدند. در میان این عناصر نیکل هم بود که در واپاشی به کبالت تبدیل می شود که خود بی درنگ تبدیل به آهن پایدار می شود. این کشف بسیار جالب توجه بود چون این نظریه را، که عناصر سنگین همچون آهن که سازنده زمین اند در ابرنواخترها شکل می گیرند، تائید می کرد.
. در ماه دسامبر سال 1989 ، رصد خانه ای در شیلی نخستین تصویر را از حلقه نورانی اطراف نقطه وقوع ابرنواختر 1987A تهیه کرد.
. در ماه اوت سال 1990 تلسکوپ تازه پرتاب شده هابل قطر این حلقه را حدود 5/1 سال نوری تعیین کرد. اختر شناسان بر این نظرند که این حلقه در زمان ابرنواختر شکل نگرفته بلکه ستاره غول آبی، حدود 20 هزار سال پیش از آن، حلقه را به فضا فوران کرده است.
. از سال 1990 تا 1992، امواج رادیویی و پرتوهای ایکس به سرعت درخشان شونده ای آشکار شدند که حاصل تصادم بقایای درخشان انفجار با گازهای کم چگال، داغ و نامرئی بین حلقه و ابرنواختر بودند.
جهت مشاهده در اندازه واقعی اینجا کلیک کنید. اندازه اصلی این عکس 700x560 می باشد.
تلسکوپ فضایی هابل، در سال 1993 به عدسی های تصحیح کننده مجهز شده بود، در سال 1994 بررسی تحول ابرنواختر 1987A را آغاز کرد. یافته هایش تا امروز نتایج جالبی در بر داشته است که داستان تحول ابرنواخترها را روشن تر از پیش می کند.
اما هیجان انگیزترین کشف اثبات وجود حلقه ای از گاز به پهنای یک سال نوری به دور ستاره اصلی بود که به کمک درخش نور حاصل از ابرنواختر 1987A روشن و قابل دیدن شد.
در ماه مه سال 1997، طیف نگار تصویر بردار تلسکوپ فضایی هابل، ابزاری فوق العاده که می تواند از اجرام آسمانی در اجزای رنگی گوناگونشان تصویر تهیه کند، از این حلقه در اجزای رنگی مختلفش تصویری گرفت. هر رنگ نماینده عنصری خاص در گازهای شکل دهنده حلقه است. تصاویر شامل حلقه ای به رنگ سبز به نشانه حضور اکسیژن، حلقه سه تایی نارنجی به نشانه وجود نیتروژن و هیدروژن و حلقه دوتایی قرمز به نشانه وجود گوگرد بود. شدت درخشندگی هریک از این رنگ ها میزان تمرکز و دمای این گازها را نشان می دهد. نور ابرنواختر این گازها را تا دمای فعلی شان، که بین 5000 تا 25000 درجه کلوین است، حرارت داده است.
جهت مشاهده در اندازه واقعی اینجا کلیک کنید. اندازه اصلی این عکس 700x418 می باشد.
مقایسه ای بین تصاویر ابرنواختر 1987A که در سالهای 1994 و 1997 گرفته شده اند به وضوح نشان می دهد که با رسیدن موج فوران رو به بیرون انفجار به حلقه گاز، موادش نورانی شدند. مهمتر این که انفجاری قدرتمند هم در داخلی ترین لبه حلقه رخ داد که شاهدش نقطه نورانی در گوشه بالا راستش بود.
اخترشناسان هنوز درباره منشا این حلقه مطمئن نیستند اما محتمل ترین داستان این است که حلقه حدود 20 تا 30 هزار سال پیش از مرگ ستاره شکل گرفته است. اگر چنین بوده باشد، این حلقه رکورد فسیل در طبیعت و همچنین نمایشگر مراحل نهایی زندگی ستاره سازنده اش است.
اگر چنین باشد ، ستاره مادر باید منظومه ای دوتایی بوده باشد که ستاره بزرگتر باد کرده و به غول سرخی تبدیل شده که موادش مدام روی ستاره آبی رنگ می ریخته است. سرانجام، دو ستاره در هم ادغام و یکی شدند و گازهای سر ریز شده در اطرافش قرص پهن و یکسره ای شکل دادند. پس از مدتی، باد ستاره جدید مواد را به عقب رانده است. این اتفاق فضای اطراف ستاره را از هر نوع ماده ای پاک می کند.
وقتی ستاره منفجر شد تقریبا 6 ماه طول کشید تا انفجار به لبه داخلی حلقه برسد و آن را روشن و مرئی کند. پس از انفجار، بقایای پر سرعت و موج ضربه انفجار به بیرون حرکت کردند و ده سال بعد با مواد لبه داخلی حلقه برخورد کردند که نتیجه اش را ما در تصاویر سال 1997 دیدیم.
این تصادم گازها را حرارت داده و باعث درخشش آنها شده، اما نورش در همین چند سال اخیر به ما رسیده است. اخترشناسان آن را نخستین نشانه های تصادمی (( شگرف و خشن)) می دانند که پس از آن مراحل رخ داده و سبب تابش پرتوهای ایکس و امواج رادیویی بوده است.
تصادم موج ضربه ابرنواختر با مواد حلقه، که ستاره را احاطه کرده، مثالی است از برخورد نیرویی مقاومت ناپذیر و جسمی ثابت. تصاویر بعدی باید برای دانشمندان نه تنها فرصت بررسی فیزیک برهم کنش های ضربه را فراهم کند بلکه سرنخ هایی هم از سال های پایانی عمر ستاره در اختیار قرار دهند.
ساعت3:20 بامداد روز 23 فوریه سال 1987، یک اختر شناس کانادایی به نام یان شِلتون، که در رصدخانه ای در ارتفاعات آند شیلی کار میکرد، تصویری عادی از کهکشان کوچک همسایه، ابر بزرگ ماژلان، در فاصله 167 هزار سال نوری تهیه کرد. وقتی فیلم عکاسی ظاهر میشد او متوجه ستاره بزرگ پر نوری شد که پیش از آن آنجا نبود. او به سرعت بیرون دوید و به آسمان نگاه کرد، جای هیچ شکی نبود، آنجا بود، ستاره ای درخشان در همان نقطه می درخشید. او بی درنگ دریافت که به نخستین نور انفجار ستاره ای غول پیکر، که طی انفجار اَبَرنواَختری از هم پاشیده است، می نگرد. در حقیقت، آن ستاره 167 هزار سال پیش از آن منفجر شده اما نورش آن شب به زمین رسیده بود. بعدها، به کمک تلسکوپ کوچکی سوار بر یک ماهواره مشخص شد که موقعیت ابرنواختر مکان ستاره اَبَرغول آبی رنگی با جرم 20 برابر جرم خورشید بوده است. اخترشناسان آن را اَبَرنواَختر ((SN87)) 1987A نامیدند.
این واقعه ای بسیار هیجان انگیز بود چرا که ابرنواختر پیشین 400 سال پیش، در زمان یوهان کپلر، دیده شده بود. پس این بار فرصتی استثنایی برای اخترشناسان و فیزیک دانان فراهم شده بود که درستی نظریه هایشان درباره انفجار ابرنواختری را آزمایش کنند.
این نظریه ها به این شرح اند:
داستان مرگ یک ستاره پر جرم از زمان باد شدنش و تبدیلش به ابرغول سرخ شروع می شود. پس از مدتی، ستاره بخشی از لایه های بیرونی اش را به فضا پرتاب می کند و سپس دوباره منقبض و گرم می شود تا به ابر غول آبی تبدیل شود. سپس ناگهان در کمتر از یک ثانیه هسته ستاره می رمبد و موجی از نوترینو رها میکند که هسته درونی را تا 10 میلیارد درجه داغ میکند. این فرآیند موج ضربه ای ایجاد می کند که در انفجاری مهیب ستاره را از هم می پاشد و سیلی از نوترینو به فضا روانه می کند. فوران نوترینو هم با سرعت نور پشت سر نور انفجار حرکت می کند.
در طی هفت سال بعدی، دانشمندان تحول بقایای ابرنواختر 1987A را، به کمک ابزارهای سوار بر ماهواره های علمی بین المللی متعدد، دنبال کردند و همه نوع اطلاعات جالب را جمع آوری کردند که برخی از آنها به این شرح اند:
.رها شدن نوترینو در انفجار ابرنواختری به کمک دو آشکار ساز نوترینو در ژاپن و کانادا تائید شد.
.به مدت دو هفته پس از انفجار امواج رادیویی شکار میشدند.
. در ماه مه سال 1987 مقادیر قابل توجهی مواد شیمیایی در بقایای انفجار آشکار شدند که نشان می داد ستاره مرحله غول سرخی را پشت سر گذاشته است.
. در ماه ژوئیه 1987 ماهواره و تلسکوپ پرتو ایکسی به ایستگاه فضایی روسی، میر، متصل شد و پرتوهای ایکس آشکار کرد.
. از ماه اوت تا نوامبر 1987 ، پرتوهای پر انرژی گاما که درواپاشی عناصر رادیو اکتیو شکل گرفته در هسته ستاره رها شده بودند، آشکار شدند. در میان این عناصر نیکل هم بود که در واپاشی به کبالت تبدیل می شود که خود بی درنگ تبدیل به آهن پایدار می شود. این کشف بسیار جالب توجه بود چون این نظریه را، که عناصر سنگین همچون آهن که سازنده زمین اند در ابرنواخترها شکل می گیرند، تائید می کرد.
. در ماه دسامبر سال 1989 ، رصد خانه ای در شیلی نخستین تصویر را از حلقه نورانی اطراف نقطه وقوع ابرنواختر 1987A تهیه کرد.
. در ماه اوت سال 1990 تلسکوپ تازه پرتاب شده هابل قطر این حلقه را حدود 5/1 سال نوری تعیین کرد. اختر شناسان بر این نظرند که این حلقه در زمان ابرنواختر شکل نگرفته بلکه ستاره غول آبی، حدود 20 هزار سال پیش از آن، حلقه را به فضا فوران کرده است.
. از سال 1990 تا 1992، امواج رادیویی و پرتوهای ایکس به سرعت درخشان شونده ای آشکار شدند که حاصل تصادم بقایای درخشان انفجار با گازهای کم چگال، داغ و نامرئی بین حلقه و ابرنواختر بودند.
تلسکوپ فضایی هابل، در سال 1993 به عدسی های تصحیح کننده مجهز شده بود، در سال 1994 بررسی تحول ابرنواختر 1987A را آغاز کرد. یافته هایش تا امروز نتایج جالبی در بر داشته است که داستان تحول ابرنواخترها را روشن تر از پیش می کند.
اما هیجان انگیزترین کشف اثبات وجود حلقه ای از گاز به پهنای یک سال نوری به دور ستاره اصلی بود که به کمک درخش نور حاصل از ابرنواختر 1987A روشن و قابل دیدن شد.
در ماه مه سال 1997، طیف نگار تصویر بردار تلسکوپ فضایی هابل، ابزاری فوق العاده که می تواند از اجرام آسمانی در اجزای رنگی گوناگونشان تصویر تهیه کند، از این حلقه در اجزای رنگی مختلفش تصویری گرفت. هر رنگ نماینده عنصری خاص در گازهای شکل دهنده حلقه است. تصاویر شامل حلقه ای به رنگ سبز به نشانه حضور اکسیژن، حلقه سه تایی نارنجی به نشانه وجود نیتروژن و هیدروژن و حلقه دوتایی قرمز به نشانه وجود گوگرد بود. شدت درخشندگی هریک از این رنگ ها میزان تمرکز و دمای این گازها را نشان می دهد. نور ابرنواختر این گازها را تا دمای فعلی شان، که بین 5000 تا 25000 درجه کلوین است، حرارت داده است.
مقایسه ای بین تصاویر ابرنواختر 1987A که در سالهای 1994 و 1997 گرفته شده اند به وضوح نشان می دهد که با رسیدن موج فوران رو به بیرون انفجار به حلقه گاز، موادش نورانی شدند. مهمتر این که انفجاری قدرتمند هم در داخلی ترین لبه حلقه رخ داد که شاهدش نقطه نورانی در گوشه بالا راستش بود.
اخترشناسان هنوز درباره منشا این حلقه مطمئن نیستند اما محتمل ترین داستان این است که حلقه حدود 20 تا 30 هزار سال پیش از مرگ ستاره شکل گرفته است. اگر چنین بوده باشد، این حلقه رکورد فسیل در طبیعت و همچنین نمایشگر مراحل نهایی زندگی ستاره سازنده اش است.
اگر چنین باشد ، ستاره مادر باید منظومه ای دوتایی بوده باشد که ستاره بزرگتر باد کرده و به غول سرخی تبدیل شده که موادش مدام روی ستاره آبی رنگ می ریخته است. سرانجام، دو ستاره در هم ادغام و یکی شدند و گازهای سر ریز شده در اطرافش قرص پهن و یکسره ای شکل دادند. پس از مدتی، باد ستاره جدید مواد را به عقب رانده است. این اتفاق فضای اطراف ستاره را از هر نوع ماده ای پاک می کند.
وقتی ستاره منفجر شد تقریبا 6 ماه طول کشید تا انفجار به لبه داخلی حلقه برسد و آن را روشن و مرئی کند. پس از انفجار، بقایای پر سرعت و موج ضربه انفجار به بیرون حرکت کردند و ده سال بعد با مواد لبه داخلی حلقه برخورد کردند که نتیجه اش را ما در تصاویر سال 1997 دیدیم.
این تصادم گازها را حرارت داده و باعث درخشش آنها شده، اما نورش در همین چند سال اخیر به ما رسیده است. اخترشناسان آن را نخستین نشانه های تصادمی (( شگرف و خشن)) می دانند که پس از آن مراحل رخ داده و سبب تابش پرتوهای ایکس و امواج رادیویی بوده است.
تصادم موج ضربه ابرنواختر با مواد حلقه، که ستاره را احاطه کرده، مثالی است از برخورد نیرویی مقاومت ناپذیر و جسمی ثابت. تصاویر بعدی باید برای دانشمندان نه تنها فرصت بررسی فیزیک برهم کنش های ضربه را فراهم کند بلکه سرنخ هایی هم از سال های پایانی عمر ستاره در اختیار قرار دهند.
Bursting در درز
Bursting در درز
plumes دراماتیک ، چه بزرگ و کوچک ، اسپری کردن یخ آب در امتداد بسیاری از مکان های مشهور 'ببر راه راه' در نزدیکی قطب جنوب انسلادوس قمر زحل. ببر راه راه هستند که گسیختگی اسپری ذرات بسیار سرد ، بخار آب و ترکیبات آلی است.
Bursting در درز
plumes دراماتیک ، چه بزرگ و کوچک ، اسپری کردن یخ آب در امتداد بسیاری از مکان های مشهور 'ببر راه راه' در نزدیکی قطب جنوب انسلادوس قمر زحل. ببر راه راه هستند که گسیختگی اسپری ذرات بسیار سرد ، بخار آب و ترکیبات آلی است.
در تاریخ 13 مارس ، 2008 ، ایستگاه فضایی بین المللی در سراسر فیلد از دید آلمان از دور سنجش از دور ماهواره ای ، TerraSAR - اکس ، در فاصله 195 کیلومتر ، 122 کیلومتر و یا تصویب می رسد ، و در سرعت نسبی 34،540 کیلومتر در ساعت ، و یا بیش از 22،000 mph.
دست بزرگ کیهانی
تصویر سحابی که با اشعه ایکس تصویر برداری شده و حدود 150 سال نوری وسعت دارد را میبینید. در مرکز یک ستاره تپنده جوان و قوی بنام دیده می شود.یک تپنده چقدر بزرگ است؟ درواقع فقط 19 کیلومتر قطر دارد. یک تپنده کوچک و بسیار چگال در واقع یک ستاره نیوترونی است که با سرعت بدورخود می چرخد و انرژی را به محیط اطراف خود پخش می کند تا ساختار های پیچیده و فریفته بشمول این تصویر را که گویا یک دست بزرگ کیهانی است، شکل دهد. در این تصویر، ضعیف ترین اشعه ایکس دیده شده تسوط تلسکوپ فضایی چاندارا به رنگ سرخ، با انرژی متوسط به رنگ سبز و پر انرژی ترین اشعه ها به رنگ آبی دیده شده. اخترشناسان فکر می کنند که B1509 حدود 1700 سال عمر داشته و حدود 17 هزار سال دور از ما قرار دارد.
یک ستاره نیوترونی زمانی بوجود می آید که ستاره سنگین و بزرگ مواد سوخت خود را تمام نموده و بر سر هسته خود سقوط می کند. B1509 حدود 7 بار در ثانیه بدور خود می چرخد و به محیط اطراف خود انرژی را با میزان حیرت انگیز پخش می کند و گمان میرود که میدان مقناطیسی آن حدود 15 تریلیون بار قوی تر از میدان مقناطیسی زمین باشد. تپنده ها و ستاره های نیوترونی قویترین میدان های مغناطیسی را دارند.
ترکیب چرخش سریع و میدان مغناطیسی بی نهایت قوی، تپنده B1509 را به یکی از قوی ترین جنراتور های برقی در کهکشان مبدل ساخته که باد های پر انرژی الکترون و آیون را از سطح ستاره نیوترونی به بیرون پخش می کند. وقتی الکترون ها از میان سحابی مغناطیسی شده حرکت می کنند، انرژی خود را می تابانند و باعث می شود تا این سحابی توسط تلسکوپ فضایی چاندرا دیده شود.
در درونی ترین نقاط این تصویر، یک حلقه کم رنگ، تپنده را احاطه کرده و نقاطی را نشان می دهد که باد در اثر انبساط کند و آهسته سحابی سرعت خود را از دست می دهد. با این خصوصیت، تپنده B1509 شباهت های زیادی با سحابی مشهور خرچنگ دارد. اما سحابی B1509 پانزده بار گسترده تر از قطر سحابی خرچنگ که 10 سال نوری وسعت دارد، می باشد.
ساختار های انگشت مانند که به سوی شمال گسترده شده و رشته های پر انرژی مواد در واقع متعلق به یک ابر گازی بنام RCW 89 می باشد. انتقال انرژی از باد به آن رشته ها باعث درخشش آنها با اشعه ایکس می شود ( شکل های نارنجی و سرخ در قسمت بالای تصویر). به نظر میرسد که دما یا حرارت در این منطقه، با شکل حلقوی خود در اطراف تابش ها متفاوت باشد و این خود نشان میدهد که تپنده همانند نوک یک فنر حرکت می کند و پرتو پر انرژی خود را به دور ابر گازی RCW 89 می روبد.
این تصویر که در قالب پروژه " 100 ساعت نجوم" که به مثابه یکی از هزاران فعالیت نجومی در سال جهانی نجوم می باشد، منتشر گردید.
universetoday.com
ترجمه از آسمان کابل
تصویر سحابی که با اشعه ایکس تصویر برداری شده و حدود 150 سال نوری وسعت دارد را میبینید. در مرکز یک ستاره تپنده جوان و قوی بنام دیده می شود.یک تپنده چقدر بزرگ است؟ درواقع فقط 19 کیلومتر قطر دارد. یک تپنده کوچک و بسیار چگال در واقع یک ستاره نیوترونی است که با سرعت بدورخود می چرخد و انرژی را به محیط اطراف خود پخش می کند تا ساختار های پیچیده و فریفته بشمول این تصویر را که گویا یک دست بزرگ کیهانی است، شکل دهد. در این تصویر، ضعیف ترین اشعه ایکس دیده شده تسوط تلسکوپ فضایی چاندارا به رنگ سرخ، با انرژی متوسط به رنگ سبز و پر انرژی ترین اشعه ها به رنگ آبی دیده شده. اخترشناسان فکر می کنند که B1509 حدود 1700 سال عمر داشته و حدود 17 هزار سال دور از ما قرار دارد.
یک ستاره نیوترونی زمانی بوجود می آید که ستاره سنگین و بزرگ مواد سوخت خود را تمام نموده و بر سر هسته خود سقوط می کند. B1509 حدود 7 بار در ثانیه بدور خود می چرخد و به محیط اطراف خود انرژی را با میزان حیرت انگیز پخش می کند و گمان میرود که میدان مقناطیسی آن حدود 15 تریلیون بار قوی تر از میدان مقناطیسی زمین باشد. تپنده ها و ستاره های نیوترونی قویترین میدان های مغناطیسی را دارند.
ترکیب چرخش سریع و میدان مغناطیسی بی نهایت قوی، تپنده B1509 را به یکی از قوی ترین جنراتور های برقی در کهکشان مبدل ساخته که باد های پر انرژی الکترون و آیون را از سطح ستاره نیوترونی به بیرون پخش می کند. وقتی الکترون ها از میان سحابی مغناطیسی شده حرکت می کنند، انرژی خود را می تابانند و باعث می شود تا این سحابی توسط تلسکوپ فضایی چاندرا دیده شود.
در درونی ترین نقاط این تصویر، یک حلقه کم رنگ، تپنده را احاطه کرده و نقاطی را نشان می دهد که باد در اثر انبساط کند و آهسته سحابی سرعت خود را از دست می دهد. با این خصوصیت، تپنده B1509 شباهت های زیادی با سحابی مشهور خرچنگ دارد. اما سحابی B1509 پانزده بار گسترده تر از قطر سحابی خرچنگ که 10 سال نوری وسعت دارد، می باشد.
ساختار های انگشت مانند که به سوی شمال گسترده شده و رشته های پر انرژی مواد در واقع متعلق به یک ابر گازی بنام RCW 89 می باشد. انتقال انرژی از باد به آن رشته ها باعث درخشش آنها با اشعه ایکس می شود ( شکل های نارنجی و سرخ در قسمت بالای تصویر). به نظر میرسد که دما یا حرارت در این منطقه، با شکل حلقوی خود در اطراف تابش ها متفاوت باشد و این خود نشان میدهد که تپنده همانند نوک یک فنر حرکت می کند و پرتو پر انرژی خود را به دور ابر گازی RCW 89 می روبد.
این تصویر که در قالب پروژه " 100 ساعت نجوم" که به مثابه یکی از هزاران فعالیت نجومی در سال جهانی نجوم می باشد، منتشر گردید.
universetoday.com
ترجمه از آسمان کابل
منظره گرد و خاک در منظومه شمسی
http://www.khabaronline.ir/news-36745.aspx
نور منطقه‌البروجی یا فجر کاذب، پدیده‌ای است که معمولا اندکی پیش از سپیده‌دم یا پس از آغاز شب اتفاق می‌افتد و به‌صورت هرمی از نور ،پیش از فلق در افق شرقی یا پس از شفق در افق غربی ظاهر می‌شود.
دلیل این پدیده، بازتاب نور خورشید از ذرات گرد و غباری است که درون مدار زمین پخش شده‌اند. شدت این نور هرچه به خورشید نزدیک‌تر شویم، بیشتر می‌شود؛ اما روشنایی آن به قدری کم است که فقط از نواحی بسیار تاریک می‌توان آنها را به سادگی تشخیص داد و در شهرهای بزرگی مانند تهران، دیدن آنها عملا غیرممکن است.
این عکس کوچک شده است برای مشاهده ی سایز اصلی کلیک کنید
نور منطقه‌البروجی در راستای دایره‌البروج (مسیر ظاهری حرکت خورشید در آسمان) توزیع می‌شود و به همین دلیل، نور منطقه‌البروجی نام گرفته است. این پدیده در فاصله زمانی بسیار کمی نسبت به سپیده روی میدهد و به همین دلیل، در گذشته آن را با فجر (سپیده) اشتباه می‌گرفتند؛ از این‌رو به آن، فجر کاذب می‌گفتند تا با فجر صادق که معیار اذان صبح است، اشتباه گرفته نشود. سپیده، پدیده‌ای است که در اثر شکست نور در جو زمین ایجاد می‌شود و به دنبال آن، وقتی ارتفاع خورشید حدود 18 درجه زیر افق باشد، نخستین پرتوهای خورشید در افق ظاهر می‌شوند و پرده‌ای نقره‌ای‌رنگ را به موازات افق شرقی پدید می‌آورند.
این عکس کوچک شده است برای مشاهده ی سایز اصلی کلیک کنید
ذکر این نکته لازم است که بازتاب نور خورشید از ذرات گرد و غبار منظومه شمسی منحصر به ذرات موجود درون مدار زمین نیست. گرد و غبار فضای بیرونی مدار زمین نیز پدیده‌ای رصدی به همراه دارد که نور مخالف (گگن‌شاین) نامیده می‌شود؛ اما این نور به قدری ضعیف است که فقط نیمه‌شب از تاریک‌ترین آسمان‌های زمین می‌توان آن را تشخیص داد.
این عکس کوچک شده است برای مشاهده ی سایز اصلی کلیک کنید
آسمان رصدخانه‌های جنوبی اروپا در شیلی به‌قدری تاریک است که این تصویر بی‌نظیر را از نور مخالف می‌توان مشاهده کرد. در پایین تصویر و اندکی بالاتر از گنبد تلسکوپ وسط، می‌توانید کهکشان آندرومدا، نزدیک‌ترین همسایه کیهانی کهکشان خودمان را ببینید. تصویر نور منطقه‌البروجی نیز که در آغاز مطلب دیدید، از همین رصدخانه گرفته شده است.
http://www.khabaronline.ir/news-36745.aspx
نور منطقه‌البروجی یا فجر کاذب، پدیده‌ای است که معمولا اندکی پیش از سپیده‌دم یا پس از آغاز شب اتفاق می‌افتد و به‌صورت هرمی از نور ،پیش از فلق در افق شرقی یا پس از شفق در افق غربی ظاهر می‌شود.
دلیل این پدیده، بازتاب نور خورشید از ذرات گرد و غباری است که درون مدار زمین پخش شده‌اند. شدت این نور هرچه به خورشید نزدیک‌تر شویم، بیشتر می‌شود؛ اما روشنایی آن به قدری کم است که فقط از نواحی بسیار تاریک می‌توان آنها را به سادگی تشخیص داد و در شهرهای بزرگی مانند تهران، دیدن آنها عملا غیرممکن است.
این عکس کوچک شده است برای مشاهده ی سایز اصلی کلیک کنید
نور منطقه‌البروجی در راستای دایره‌البروج (مسیر ظاهری حرکت خورشید در آسمان) توزیع می‌شود و به همین دلیل، نور منطقه‌البروجی نام گرفته است. این پدیده در فاصله زمانی بسیار کمی نسبت به سپیده روی میدهد و به همین دلیل، در گذشته آن را با فجر (سپیده) اشتباه می‌گرفتند؛ از این‌رو به آن، فجر کاذب می‌گفتند تا با فجر صادق که معیار اذان صبح است، اشتباه گرفته نشود. سپیده، پدیده‌ای است که در اثر شکست نور در جو زمین ایجاد می‌شود و به دنبال آن، وقتی ارتفاع خورشید حدود 18 درجه زیر افق باشد، نخستین پرتوهای خورشید در افق ظاهر می‌شوند و پرده‌ای نقره‌ای‌رنگ را به موازات افق شرقی پدید می‌آورند.
این عکس کوچک شده است برای مشاهده ی سایز اصلی کلیک کنید
ذکر این نکته لازم است که بازتاب نور خورشید از ذرات گرد و غبار منظومه شمسی منحصر به ذرات موجود درون مدار زمین نیست. گرد و غبار فضای بیرونی مدار زمین نیز پدیده‌ای رصدی به همراه دارد که نور مخالف (گگن‌شاین) نامیده می‌شود؛ اما این نور به قدری ضعیف است که فقط نیمه‌شب از تاریک‌ترین آسمان‌های زمین می‌توان آن را تشخیص داد.
این عکس کوچک شده است برای مشاهده ی سایز اصلی کلیک کنید
آسمان رصدخانه‌های جنوبی اروپا در شیلی به‌قدری تاریک است که این تصویر بی‌نظیر را از نور مخالف می‌توان مشاهده کرد. در پایین تصویر و اندکی بالاتر از گنبد تلسکوپ وسط، می‌توانید کهکشان آندرومدا، نزدیک‌ترین همسایه کیهانی کهکشان خودمان را ببینید. تصویر نور منطقه‌البروجی نیز که در آغاز مطلب دیدید، از همین رصدخانه گرفته شده است.
Similar threads
Similar threads
-
╬♥╬ قوانین و مقررات تالار نجوم ، حتما مطالعه نمائید ╬♥╬- شروع شده توسط *** s.mahdi ***
- پاسخ ها: 0
-
-
تصاویر جدید نیوهورایزنز از تنوع خیره‌کننده زمین‌شناختی پلوتو
- شروع شده توسط *** s.mahdi ***
- پاسخ ها: 0
-
-